Terminem „kanon biblijny” przyjęło się określać zbiór lub spis ksiąg uznanych za autentyczne i natchnione Pismo Święte.

Określenie „kanon” pochodzi od hebrajskiego słowa kanéh („trzcina”). Trzcin używano jako przyrządów mierniczych (Eze 41:8). Dlatego katalog natchnionych ksiąg słusznie nazwano „kanonem biblijnym”, bo pozwala czytelnikowi „zmierzyć”, czyli ustalić, co jest słuszne w sprawach wiary, nauk i postępowania.

Kanon Pism Hebrajskich został ustalony w V w. p.n.e. Według tradycji żydowskiej pracę tę rozpoczął biegły przepisywacz i pisarz biblijny Ezdrasz, a zakończył Nehemiasz (Ezd 7:6, przyp.). Chrześcijańskie Pisma Greckie zostały skompletowane w czasie, gdy naśladowcy Chrystusa korzystali jeszcze z darów ducha (Jn 14:26; Obj 1:1). Niektórzy chrześcijanie mieli „dar rozpoznawania natchnionych słów” (1Ko 12:10). Dzięki temu potrafili ocenić, i to bez konsultowania się z jakąś radą kościoła, które z listów docierających do zboru są natchnione przez Boga. Po śmierci Jana, ostatniego apostoła, już nikt nie został natchniony do spisania księgi biblijnej. Dlatego gdy Jan napisał Księgę Objawienia, Ewangelię oraz trzy listy, kanon biblijny został skompletowany. Świadectwo nienatchnionych pisarzy w późniejszym czasie przedstawia wartość jedynie jako potwierdzenie kanonu biblijnego, który powstał pod kierownictwem ducha Bożego.