Każdy człowiek ma imię. Czy nie wydaje się rozsądne, że tak samo jest z Bogiem? Gdy się z kimś przyjaźnisz, to często używasz jego imienia. Czy z przyjaźnią z Bogiem miałoby być inaczej?

 W Biblii Bóg przedstawia się słowami: „Jam jest Jehowa. To jest moje imię” (Izajasza 42:8). I chociaż nosi też wiele tytułów — na przykład „Bóg Wszechmocny”, „Wszechwładny Pan” czy „Stwórca” — zachęca swych sług, żeby zwracali się do Niego po imieniu (Rodzaju 17:1; Dzieje 4:24; 1 Piotra 4:19). To dla nas ogromny zaszczyt.

 Wiele przekładów Biblii zawiera imię Boże w Księdze Wyjścia 6:3. W wersecie tym czytamy: „Ukazywałem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, ale co do mojego imienia, Jehowa, nie dałem się im poznać”.

 Chociaż wielu uczonych woli formę „Jahwe”, to jednak forma „Jehowa” funkcjonuje w języku polskim od wieków i jest powszechnie znana. Pierwsza część Biblii oczywiście nie została spisana po polsku, lecz po hebrajsku. W języku tym, w którym tekst czyta się od strony prawej do lewej, imię Boże zapisywano czterema spółgłoskami: יהוה. Te cztery hebrajskie znaki — transliterowane jako JHWH — są nazywane tetragramem.