Хејр. Онун јаздыглары әсаслы вә реал иди.

Ҝәлин ҝөрәк Давуд һәм бу, һәм дә буна бәнзәр ајәләрдә һансы сөзләри гәләмә алмышды: «Јеһова Аллаһым, бүтүн гәлбимлә Сәни уҹалдырам, әбәдијјән адыны мәдһ едәҹәјәм». «Әбәдијјән адына алгыш едәрәм!» (Зәб. 86:12; 145:1, 2).

Давуд бу сөзләри илә һеч вахт өлмәјәҹәјини нәзәрдә тутмурду. О билирди ки, Јеһова инсанлара ҝүнаһын әвәзи олараг, өлүм һөкмү кәсиб вә өзү дә ҝүнаһлыдыр (Јар. 3:3, 17—19; Зәб. 51:4, 5). Һәмчинин Давуд билирди ки, һәтта Ибраһим, Исһаг, Јагуб кими Аллаһын садиг бәндәләри белә өлүбләр. О өз һәјатынын да бир ҝүн сона јетәҹәјинин фәргиндә иди (Зәб. 37:25; 39:4). Амма Зәбур 145:2 ајәсиндәки сөзләр Давудун Јеһованы әбәдијјән, јәни нә гәдәр ки сағдыр мәдһ етмәк истәдијини, буна әзмли олдуғуну ҝөстәрир (2 Ишм. 7:12).

Бәзән Давуд өз һәјатында баш верән һадисәләри гәләмә алырды. Мәсәлән, буну Зәбур 18, 51 вә 52-ҹи мәзмурларын мүгәддимәсиндән ҝөрмәк олар. Өзү дә чобан олан Давуд 23-ҹү мәзмурда дејир ки, «Јеһова мәним Чобанымдыр». Чүнки Јеһова онун аддымларыны јөнәлдир, ҹанына гүввәт верир вә горујурду. Буна ҝөрә дә о истәјирди ки, өмрү боју Јеһоваја гуллуг етсин (Зәб. 23:6).

Һәмчинин унутмамалыјыг ки, Давуд нә јазырдыса, Јеһованын илһамы илә јазырды. Онун јаздыглары арасында ҝәләҹәкдә јеринә јетәҹәк пејғәмбәрликләр дә вар иди. Мәсәлән, 110-ҹу мәзмурда Давуд ағасынын ҝөјдә Аллаһын сағында отураҹағы вә бөјүк сәлаһијјәт алаҹағы дөвр барәдә јазмышды. Она нәјә ҝөрә белә бир сәлаһијјәт вериләҹәкди? Аллаһын дүшмәнләрини мәғлуб етмәк вә јер үзүндәки «халглара чыхардығы һөкмүнү» иҹра етмәк үчүн. Давуд ағанын, јәни Мәсиһин улу бабасы иди. Мәсиһ ҝөјдән идарә едәҹәк вә «әбәди каһин» олаҹаг (Зәб. 110:1—6). Иса Мәсиһ 110-ҹу мәзмурдакы пејғәмбәрлијин она аид олдуғуну тәсдиг етмишди вә бу пејғәмбәрлијин ҝәләҹәкдә јеринә јетәҹәјини гејд етмишди (Мәт. 22:41—45).

Бәли, Давуд Јеһованын илһамы илә һәм өз јашадығы дөвр һагда јазмышды, һәм дә ҝәләҹәкдә дириләндән сонра Јеһованы әбәдијјән мәдһ едәҹәји дөвр һагда. Бундан белә гәнаәтә ҝәлмәк олар ки, Зәбур 37:10, 11, 29 ајәләри дә һәм јазылдығы дөврә, һәм дә ҝәләҹәјә аиддир. Бу сөзләр гәдим Исраилдә мөвҹуд олан вәзијјәти тәсвир едир. Һәмчинин бу пејғәмбәрлик ҝәләҹәкдә Јеһова бүтүн вәдләрини һәјата кечирәндә јеринә јетәҹәк. (Бу сајда «Сән мәнимлә Ҹәннәтдә олаҹагсан!» адлы мәгаләнин 8-ҹи абзасына бахын.)

Беләликлә, Зәбур 145:2 ајәси вә буна бәнзәр диҝәр ајәләр ҝөстәрир ки, Давуд Јеһованы Исраилдә сон нәфәсинәдәк уҹалтмаг арзусунда иди. Һәмчинин бу сөзләр бир реаллығы әкс етдирир: ҝәләҹәкдә һәјата гајыданда Давудун Јеһованы әбәдијјән мәдһ етмәк имканы олаҹаг.