«Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ των Χριστιανών αδελφών ήταν το παν», είπε η Λίζα a αναφερόμενη στο τι την έλκυσε αρχικά στην αλήθεια. Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Αν, η οποία παραδέχτηκε: «Πιο πολύ με άγγιξε η καλοσύνη παρά οι διδασκαλίες». Και οι δύο αδελφές τώρα απολαμβάνουν την ανάγνωση της Γραφής με στοχασμό, αλλά αυτό που τις επηρέασε βαθιά στην αρχή ήταν η καλοσύνη.

Πώς μπορούμε να εκδηλώνουμε καλοσύνη που αγγίζει την καρδιά των γύρω μας; Ας εξετάσουμε δύο τρόπους: με τη γλώσσα μας και με τις πράξεις μας. Κατόπιν, θα δούμε σε ποιους πρέπει να δείχνουμε καλοσύνη.

Η άξια σύζυγος η οποία περιγράφεται στο 31ο κεφάλαιο των Παροιμιών έχει τον “νόμο της καλοσύνης” στη γλώσσα της. (Παρ. 31:26) Επιτρέπει σε αυτόν τον “νόμο” να διέπει τον τόνο και το περιεχόμενο της ομιλίας της. Και οι πατέρες πρέπει να έχουν αυτόν τον “νόμο” στη γλώσσα τους. Οι περισσότεροι γονείς γνωρίζουν καλά ότι μια δήλωση που γίνεται με σκληρότητα μπορεί να επιδράσει αρνητικά στο παιδί τους. Αν οι γονείς μιλούν με απότομο, ψυχρό τόνο, το παιδί τους πιθανώς δεν θα αντιδράσει καλά. Για να είναι τα λόγια τους πιο ελκυστικά και αποτελεσματικά, οι γονείς πρέπει να αγωνίζονται να μιλούν με καλοσύνη.

Είτε είστε γονέας είτε όχι, πώς μπορεί η καλοσύνη να διέπει τη γλώσσα σας; Το πρώτο μέρος του εδαφίου Παροιμίες 31:26 μας δίνει ένα στοιχείο: «Ανοίγει το στόμα της με σοφία». Αυτό περιλαμβάνει να επιλέγουμε τα λόγια μας και τον τόνο της φωνής μας με σοφία. Συνήθως, βοηθάει να αναρωτηθούμε: “Αυτό που πρόκειται να πω θα εξάψει τον θυμό ή θα εκτονώσει την τεταμένη κατάσταση;” (Παρ. 15:1) Είναι σοφό να σκεφτόμαστε προτού μιλήσουμε.

Μια άλλη παροιμία δηλώνει: «Τα αστόχαστα λόγια είναι σαν χτυπήματα σπαθιού». (Παρ. 12:18) Όταν συλλογιζόμαστε πώς μπορούν να επηρεάσουν τους άλλους τα λόγια μας και ο τόνος μας, θα έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να ελέγχουμε το τι βγαίνει από το στόμα μας. «Ο νόμος της καλοσύνης» θα μας βοηθάει να συγκρατούμαστε και να μη χρησιμοποιούμε άστοργα λόγια και σκληρό τόνο. (Εφεσ. 4:31, 32) Θα αντικαθιστούμε αρνητικές σκέψεις και ομιλία με καλοσυνάτα λόγια και θετικό, θερμό τόνο. Ο Ιεχωβά έθεσε το παράδειγμα ως προς αυτό όταν καθησύχασε τον φοβισμένο υπηρέτη του, τον Ηλία. Ο άγγελος που εκπροσωπούσε τον Ιεχωβά μίλησε με «ήρεμη, χαμηλή φωνή». (1 Βασ. 19:12) Βέβαια, για να είμαστε καλοσυνάτοι δεν αρκεί η καλοσυνάτη ομιλία. Πρέπει επίσης να κάνουμε πράξεις καλοσύνης. Πώς;

Όταν μιμούμαστε τον Ιεχωβά, φροντίζουμε να συνοδεύεται η καλοσυνάτη ομιλία μας από πράξεις καλοσύνης. (Εφεσ. 4:32· 5:1, 2) Η Λίζα αφηγήθηκε πώς της έδειξαν καλοσύνη οι Μάρτυρες: «Όταν η οικογένειά μας αναγκάστηκε ξαφνικά να μετακομίσει, δύο ζευγάρια από την εκκλησία πήραν άδεια από τη δουλειά τους για να μας βοηθήσουν να πακετάρουμε.  Και να φανταστείτε, δεν είχα καν αρχίσει μελέτη!» Αυτές οι πράξεις καλοσύνης υποκίνησαν τη Λίζα να ερευνήσει πιο προσεκτικά την αλήθεια.

Η Αν επίσης εκτίμησε την καλοσύνη που της έδειξαν οι Μάρτυρες. Σχολίασε: «Βλέποντας πώς είναι ο κόσμος γενικά, είχα γίνει πολύ επιφυλακτική. Δυσκολευόμουν να εμπιστευτώ τους ανθρώπους». Η ίδια συνέχισε: «Όταν γνώρισα τους Μάρτυρες, αμφέβαλλα για τα κίνητρά τους. Αναρωτιόμουν: “Γιατί μου δείχνουν ενδιαφέρον;” Αλλά η γνήσια καλοσύνη της αδελφής που μου έκανε μελέτη με υποκίνησε να την εμπιστευτώ». Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; «Με τον καιρό, άρχισα να εστιάζω σε όσα μάθαινα».

Προσέξτε ότι η Λίζα και η Αν επηρεάστηκαν βαθιά από τις στοργικές πράξεις άλλων στην εκκλησία, και αυτό τις βοήθησε να γνωρίσουν την αλήθεια. Η καλοσύνη που έδειξε η εκκλησία τις βοήθησε να ανοίξουν την καρδιά τους.

Μερικοί ίσως τείνουν περισσότερο να μιλούν καλοσυνάτα και να χαμογελούν λόγω  του πολιτισμού τους. Τέτοιες εκδηλώσεις ευγένειας που υποκινούνται από τα έθιμα ή από τη φυσική τάση κάποιου είναι αξιέπαινες. Αλλά αν υποκινούμαστε μόνο από τέτοιους παράγοντες, ίσως δεν πρόκειται για θεοειδή καλοσύνη.​—Παράβαλε Πράξεις 28:2.

Η αληθινή θεοειδής καλοσύνη αποτελεί πτυχή του καρπού του αγίου πνεύματος του Θεού. (Γαλ. 5:22, 23) Άρα για να καλλιεργούμε καλοσύνη, χρειάζεται να δεχόμαστε την επενέργεια του πνεύματος. Αυτό εναρμονίζεται με την επιθυμία μας να μιμούμαστε τον Ιεχωβά και τον Ιησού. Και ως Χριστιανοί ενδιαφερόμαστε ενεργά για τους άλλους. Επομένως, υποκινούμαστε τόσο από αγάπη για τον Ιεχωβά Θεό όσο και από αγάπη για τον συνάνθρωπό μας. Τότε η καλοσύνη μας γίνεται ισχυρή ιδιότητα που πηγάζει από την καρδιά και την οποία επιδοκιμάζει ο Θεός.

Ίσως φαίνεται φυσικό να δείχνουμε καλοσύνη σε όσους έχουν δείξει καλοσύνη προς εμάς ή σε όσους γνωρίζουμε. (2 Σαμ. 2:6) Ένας τρόπος είναι να τους ευχαριστούμε. (Κολ. 3:15) Αλλά τι γίνεται αν νομίζουμε ότι κάποιος δεν αξίζει να του φερθούμε με καλοσύνη;

Σκεφτείτε το εξής: Ο Ιεχωβά θέτει το υπέρτατο παράδειγμα στην εκδήλωση παρ’ αξίαν καλοσύνης, και ο γραπτός του Λόγος μάς διδάσκει ένα σημαντικό μάθημα για την εκδήλωση αυτής της ιδιότητας. Η έκφραση «παρ’ αξίαν καλοσύνη» χρησιμοποιείται δεκάδες φορές στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Πώς μας δείχνει καλοσύνη ο Θεός;

Σκεφτείτε τα αμέτρητα εκατομμύρια ανθρώπων στους οποίους ο Ιεχωβά έχει εκδηλώσει την καλοσύνη του προμηθεύοντάς τους ό,τι χρειάζονται για να μένουν ζωντανοί. (Ματθ. 5:45) Μάλιστα, ακόμα και προτού γνωρίσουμε τον Ιεχωβά, εκείνος μας έδειξε καλοσύνη. (Εφεσ. 2:4, 5, 8) Για παράδειγμα, έδωσε ό,τι καλύτερο, τον μονογενή του Γιο, για όλη την ανθρωπότητα. Ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι ο Ιεχωβά προμήθευσε το λύτρο «σύμφωνα με τον πλούτο της παρ’ αξίαν καλοσύνης του». (Εφεσ. 1:7) Επιπλέον, αν και αμαρτάνουμε και απογοητεύουμε τον Ιεχωβά, εκείνος συνεχίζει να μας καθοδηγεί και να μας διδάσκει. Η διδασκαλία του και τα λόγια του είναι σαν «ψιλόβροχο». (Δευτ. 32:2) Σαφώς, δεν μπορούμε να του ανταποδώσουμε πλήρως όλη την καλοσύνη που μας δείχνει. Και η πραγματικότητα είναι ότι εξαρτόμαστε από την καλοσύνη του Ιεχωβά για το μέλλον μας.​—Παράβαλε 1 Πέτρου 1:13.

Αναμφίβολα, η καλοσύνη του Ιεχωβά μάς ελκύει και μας υποκινεί. Ως αποτέλεσμα, αντί να εκδηλώνουμε καλοσύνη επιλεκτικά, πρέπει να αγωνιζόμαστε να μιμούμαστε τον Ιεχωβά κάνοντας την καλοσύνη κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. (1 Θεσ. 5:15) Όταν δείχνουμε καλοσύνη συνεχώς, μοιάζουμε με τη θαλπωρή μιας φωτιάς μέσα σε μια παγωμένη μέρα. Αποτελούμε παρηγοριά για την οικογένειά μας, τους συλλάτρεις μας, τους συνεργάτες μας, τους συμμαθητές μας και τους γείτονές μας.

Σκεφτείτε ποιοι στην οικογένειά σας ή στην εκκλησία θα ωφεληθούν από τα καλοσυνάτα λόγια σας και τις πράξεις σας. Ίσως υπάρχει κάποιος στην εκκλησία ο οποίος χρειάζεται βοήθεια για να φροντίσει το σπίτι του και τον κήπο του ή χρειάζεται βοήθεια σε τακτική βάση για δουλειές όπως τα ψώνια. Επιπρόσθετα, όταν συναντάτε κάποιον στη διακονία ο οποίος χρειάζεται πρακτική βοήθεια, μήπως θα μπορούσατε να του την προσφέρετε;

Μιμούμενοι τον Ιεχωβά, ας επιδιώκουμε να διέπονται πάντα τα λόγια και οι πράξεις μας από τον “νόμο της καλοσύνης”.