Αν και Είμαι Κουφή και Τυφλή, Βρήκα Ασφάλεια

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΖΑΝΙΣ ΑΝΤΑΜΣ

Από τότε που γεννήθηκα ήμουν σχεδόν κουφή, αλλά έμαθα να τα βγάζω πέρα μέσα σε έναν κόσμο ανθρώπων που έχουν την ακοή τους. Αργότερα, στο κολέγιο, συγκλονίστηκα όταν μου είπαν ότι θα τυφλωνόμουν. Ο σύμβουλός μου στο κολέγιο μου έδωσε καλοπροαίρετα ένα άρθρο σχετικά με τη ζωή χωρίς όραση και ήχο. Αμέσως, τα μάτια μου έπεσαν σε μια φράση η οποία έλεγε πως εκείνοι που είναι και κουφοί και τυφλοί είναι οι πιο μοναχικοί άνθρωποι στον κόσμο. Έβαλα τα κλάματα.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στο Ντι Μόιν της Αϊόβα των ΗΠΑ, στις 11 Ιουλίου 1954, από τον Ντέιλ και τη Φίλις Ντεν Χάρτογκ και ήμουν μοναχοκόρη. Οι γονείς μου δεν είχαν καταλάβει ότι ήταν και οι δύο φορείς μιας κληρονομικής πάθησης γνωστής ως σύνδρομο του Άσερ, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η εκ γενετής κώφωση με προοδευτική απώλεια της όρασης.

Οι γονείς μου στην αρχή δεν υποψιάστηκαν ότι είχα κάποιο πρόβλημα. Ίσως αυτό να οφειλόταν στο γεγονός ότι μπορούσα να ακούω λίγο τις χαμηλές συχνότητες και μερικές φορές αντιδρούσα στους ήχους. Ωστόσο, όταν φάνηκε ότι δεν μπορούσα να μιλήσω, κατάλαβαν πως υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Τελικά, ο γιατρός διέγνωσε ότι έπασχα από κώφωση όταν ήμουν περίπου τριών ετών.

Τα νέα καταρράκωσαν τους γονείς μου. Παρ’ όλα αυτά, ήταν αποφασισμένοι να μου προσφέρουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση. Με έβαλαν σε ένα πολύ καλό νηπιαγωγείο για παιδιά με προβλήματα ακοής. Αλλά εφόσον ήμουν σχεδόν κουφή, δεν τα πήγαινα καθόλου καλά. Μερικές φορές ήμουν τόσο απογοητευμένη ώστε χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο.

Με Στέλνουν σε Ειδικό Σχολείο

Οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν στο Κεντρικό Ίδρυμα για Κουφούς στο Σεντ Λούις του Μισούρι. Παρά το μεγάλο οικονομικό κόστος και τον πόνο που σήμαινε ο αποχωρισμός τους από το πεντάχρονο παιδί τους, πίστευαν ότι αυτή ήταν η καλύτερη ελπίδα μου για μια επιτυχημένη, ευτυχισμένη ζωή. Οι γονείς μου και εγώ πραγματικά δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε εκείνον τον καιρό.

Έβλεπα τη μητέρα μου να βάζει τα ρούχα μου σε μια μεγάλη βαλίτσα. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο φαινόταν ατέλειωτη. Στο ίδρυμα, θυμάμαι ότι έβλεπα τα άλλα κοριτσάκια να είναι χωρίς μητέρα και σκεφτόμουν: “Εγώ δεν χρειάζεται να μείνω εδώ επειδή έχω μαμά και μπαμπά”. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουν οι γονείς μου, προσπάθησαν να μου εξηγήσουν ότι θα επέστρεφαν σε λίγους μήνες. Γαντζωμένη πάνω τους, έκλαιγα ασταμάτητα, αλλά η διευθύντρια του ιδρύματος με τράβηξε από κοντά τους για να μπορέσουν να φύγουν.

Ένιωσα εγκαταλειμμένη. Μόνη με τα άλλα κορίτσια την πρώτη μας νύχτα στο σχολείο, προσπάθησα να παρηγορήσω ένα κοριτσάκι που έκλαιγε παριστάνοντας ότι της μιλούσα, αν και στην πραγματικότητα τότε δεν μπορούσα να μιλήσω. Η διευθύντρια με μάλωσε και έβαλε ένα χώρισμα ανάμεσά μας ώστε να μην μπορούμε να επικοινωνούμε. Έκτοτε, ο τοίχος παρέμεινε εκεί. Η μοναξιά ήταν αβάσταχτη.

 Με τον καιρό, κατάλαβα ότι όλοι μας ήμασταν εκεί επειδή δεν μπορούσαμε να ακούσουμε. Ίσως τελικά οι γονείς μου να με αγαπούσαν, σκέφτηκα, αλλά το λάθος ήταν δικό μου επειδή δεν τα είχα πάει καλά στο νηπιαγωγείο. Ήμουν αποφασισμένη αυτή τη φορά να πετύχω και μια μέρα να ξαναγυρίσω στην οικογένειά μου.

Στο ίδρυμα λαβαίναμε άριστη εκπαίδευση. Αν και δεν μας επέτρεπαν να χρησιμοποιούμε τη νοηματική, μας μάθαιναν πολλά σε προσωπική βάση για το διάβασμα των χειλιών και την ομιλία. Επίσης, κάναμε όλα τα μαθήματα που διδάσκονταν στα κανονικά σχολεία. Ενώ πιστεύω πως η λεγόμενη προφορική μέθοδος και μόνο δεν φέρνει αποτέλεσμα σε πολλά κουφά παιδιά, σε εμένα έφερε, και ένιωθα ότι τα κατάφερνα καλά. Με τα ακουστικά μου βοηθήματα, έμαθα να καταλαβαίνω τις κινήσεις του στόματος και επαναλάμβανα πνιχτά ήχους από τα λόγια των άλλων. Οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ακοή άρχισαν να καταλαβαίνουν τη βελτιωμένη, αν και ατελή, ομιλία μου. Οι γονείς μου και το σχολείο ήταν πολύ ικανοποιημένοι με την επιτυχία μου. Εγώ, όμως, λαχταρούσα να επιστρέψω στο σπίτι.

Κάθε καλοκαίρι, στις διακοπές, εκλιπαρούσα τους γονείς μου να με αφήσουν να μείνω στο σπίτι και να πηγαίνω σχολείο στην Αϊόβα, αλλά εκεί δεν υπήρχαν ακόμη κατάλληλα προγράμματα. Όταν επέστρεφα στο σχολείο, η μητέρα μου μού έστελνε γράμμα κάθε μέρα και έβαζε μέσα μια τσίχλα. Πόσο μεγάλη σημασία είχε για εμένα εκείνη η τσίχλα λόγω της αγάπης που αντιπροσώπευε! Αντί να τις μασάω, τις φύλαγα όλες, και τις θεωρούσα ιδιαίτερα πολύτιμες όταν ήμουν λυπημένη.

Ξανά στο Σπίτι, Αλλά Εμφανίζονται Προβλήματα

Τελικά, όταν έγινα δέκα χρονών, οι γονείς μου με έφεραν στο σπίτι. Ένιωθα πολύ χαρούμενη και ασφαλής που ήμουν με την οικογένειά μου! Γράφτηκα σε ένα τοπικό σχολείο στο Ντι Μόιν, ειδικό για παιδιά χωρίς ακοή. Αργότερα μεταπήδησα στις κανονικές τάξεις επειδή τα κατάφερνα αρκετά καλά στο διάβασμα των χειλιών και η ομιλία μου ήταν πλέον κατανοητή. Ωστόσο, η νέα μου κατάσταση περιλάμβανε πολλές δυσκολίες.

Στο προηγούμενο ίδρυμα, ένιωθα αποδεκτή από τα άλλα κουφά κορίτσια. Αλλά τώρα, όποτε ήμουν μαζί με περισσότερα από ένα άτομα, η ικανότητά μου να διαβάζω τα χείλη δεν αρκούσε για να μπορώ να παρακολουθώ τις συνομιλίες. Έτσι, έμενα στο περιθώριο. Επιθυμούσα τόσο πολύ να είμαι αποδεκτή από τους άλλους!

Αυτό με έκανε να θέλω να αρέσω στα αγόρια εφηβικής ηλικίας, με αποτέλεσμα να εμπλακώ σε ανεπιθύμητες καταστάσεις. Δεν ήξερα πώς να πω όχι. Όταν ήμουν 14 χρονών, με βίασαν, αλλά δεν το είπα σε κανέναν. Αν και οι γονείς μου έδειχναν πάντα ενδιαφέρον και στοργή, εγώ ένιωθα μόνη και αβοήθητη.

Με τα ακουστικά μου βοηθήματα μπορούσα να ακούω κάπως τη μουσική, αλλά οι επιλογές μου ήταν αμφιλεγόμενες. Άκουγα δυνατή μουσική ροκ με στίχους για ναρκωτικά. Επίσης, άρχισα να χρησιμοποιώ τακτικά μαριχουάνα και κλεινόμουν όλο και περισσότερο στον εαυτό μου. Ακόμη και σήμερα, νιώθω βαθιά λύπη όταν σκέφτομαι τι έκανα εκείνα τα ανήσυχα χρόνια και τον πόνο που έφερα στην οικογένειά μου και στον εαυτό μου.

Προσπάθειες για Βελτίωση της Ζωής Μου

Όλη εκείνη την περίοδο, είχα μια άσβεστη δίψα για μάθηση καθώς και δημιουργική διάθεση. Διάβαζα διαρκώς, ζωγράφιζα, έραβα και κεντούσα. Ήθελα από τη ζωή μου περισσότερα από ό,τι επιφύλασσε το μέλλον για τους φίλους μου που η μόνη τους έννοια ήταν τα ναρκωτικά. Έτσι λοιπόν, γράφτηκα σε ένα κανονικό κολέγιο κοντά στο σπίτι μου προκειμένου να καλλιεργήσω το ενδιαφέρον μου για την τέχνη. Τότε περίπου αποφάσισα να μάθω τη νοηματική επειδή ένιωθα απογοητευμένη εξαιτίας της κοινωνικής μου απομόνωσης.

Τελικά πήγα στο Εθνικό Τεχνικό Ινστιτούτο για Κουφούς, στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, για να μάθω αγγειοπλαστική. Αν και η όρασή μου σταδιακά χειροτέρευε​—γεγονός που κατά κάποιον τρόπο αρνιόμουν να δεχτώ—​ένιωθα ότι η ζωή μου ακολουθούσε σωστή κατεύθυνση. Αλλά τότε ο σύμβουλός μου στο κολέγιο με έκανε να αντικρίσω την αλήθεια λέγοντάς μου ότι σύντομα θα τυφλωνόμουν.

Το ινστιτούτο δεν ήταν κατάλληλα εξοπλισμένο για να καλύψει τις ανάγκες μου, και έτσι έπρεπε  να φύγω. Τι θα έκανα τώρα; Αν και με έθλιβε η σκέψη ότι σύντομα θα τυφλωνόμουν, ήμουν αποφασισμένη να βρω έναν τρόπο να ζω ανεξάρτητα και να μη γίνω, όπως έλεγε το άρθρο που μου έδωσε εκείνος ο σύμβουλος, “ένας από τους πιο μοναχικούς ανθρώπους στον κόσμο”. Γύρισα στο σπίτι μου στην Αϊόβα για να μάθω την Μπράιγ καθώς και πώς να περπατάω με ραβδί.

Μετακομίζω στην Ουάσινγκτον, D.C.

Το Πανεπιστήμιο Γκαλοντέ στην Ουάσινγκτον, D.C., η μοναδική στον κόσμο σχολή ελευθέρων τεχνών για κουφούς, παρείχε εξειδικευμένες υπηρεσίες για σπουδαστές που ήταν και κουφοί και τυφλοί. Πήγα εκεί και αποφοίτησα με τιμητική διάκριση το 1979. Για μια ακόμη φορά, ένιωθα ωραία που τα κατάφερνα καλά με τις σπουδές μου.

Ωστόσο, εξακολουθούσα να νιώθω κοινωνικά απομονωμένη από τους συνομηλίκους μου. Έχανα την όρασή μου, αλλά στο μεταξύ είχα μάθει τη νοηματική και έτσι άρχισα να νιώθω ότι ανήκα σε κάποια ομάδα​—στην κοινωνία των Κουφών. Η νοηματική που χρησιμοποιώ είναι η ίδια με αυτήν που χρησιμοποιούν και οι υπόλοιποι κουφοί. Εντούτοις, επειδή έπρεπε να ακουμπώ τα χέρια μου στα δικά τους για να τους καταλάβω, μερικοί κουφοί με απέφευγαν από αμηχανία. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν θα γινόμουν ποτέ πραγματικά αποδεκτή από κάποια ομάδα ανθρώπων.

Αναζήτηση της Αληθινής Θρησκείας

Η θρησκεία δεν μου είχε δώσει παρηγοριά τον καιρό που μεγάλωνα. Στη σχολή δε, αν και διδασκόμουν θρησκευτικά, ποτέ δεν πήρα απαντήσεις στις πολλές ερωτήσεις μου. Μετά την αποφοίτησή μου, συνέχισα να αναζητώ απαντήσεις. Εκείνη την περίοδο δεν ήμουν ικανοποιημένη με τις παρέες μου και έτσι άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό ζητώντας την κατεύθυνσή του.

Το 1981 ξαναπήγα στο Πανεπιστήμιο Γκαλοντέ για να πάρω το πτυχίο μου ως σύμβουλος αποκατάστασης. Συνέχισα να προσεύχομαι για βοήθεια ώστε να βρω τη σωστή εκκλησία. Αρκετοί άνθρωποι προσφέρθηκαν να με πάνε στην εκκλησία τους, αλλά για διάφορους λόγους δεν το έκαναν. Τότε γνώρισα τον Μπιλ, ο οποίος είχε φυσιολογική ακοή και βρισκόταν και αυτός στο τελευταίο έτος. Ο Μπιλ ανακάλυψε εντελώς τυχαία ότι συμμεριζόμουν το ενδιαφέρον του για τη Γραφή, και μου είπε ότι μάθαινε πολλά εκπληκτικά πράγματα από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Αρχικά νόμιζα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν Ιουδαϊκή αίρεση, μια άποψη που διαπίστωσα ότι την είχαν και πολλοί άλλοι κουφοί. Ο Μπιλ με διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν, και είπε πως ο καλύτερος τρόπος να μάθω για αυτούς ήταν να παρακολουθήσω μια από τις συναθροίσεις τους. Βαθιά μέσα μου δεν ήθελα να πάω, αλλά θυμήθηκα την προσευχή μου. Δέχτηκα διστακτικά, με τον όρο ότι θα καθόμασταν στην τελευταία σειρά ώστε να μπορούμε να ξεφύγουμε αν μας πίεζαν με οποιονδήποτε τρόπο.

Ένιωσα Άνετα

Καθώς πηγαίναμε στη συνάθροιση, αισθανόμουν μεγάλη νευρικότητα. Φορούσαμε και οι δύο τζιν και φανελένια πουκάμισα. Χάρηκα που φτάσαμε λίγο αργά επειδή έτσι δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε με κανέναν πριν από τη συνάθροιση. Ο Μπιλ μού μετέφρασε λεπτομερώς όλα όσα δεν μπορούσα να δω και να ακούσω. Αν και δεν καταλάβαινα πλήρως τι συνέβαινε, εντυπωσιάστηκα από δύο πράγματα: Ο ομιλητής χρησιμοποιούσε συχνά τη Γραφή, και τα παιδιά, που κάθονταν μαζί με τους γονείς τους, συμμετείχαν ενεργά στις συναθροίσεις. Μετά τη συνάθροιση, όχι μόνο δεν μας πίεσαν, αλλά μας καλοδέχτηκαν θερμά παρά την ενδυμασία μας και τη διαφορετική φυλετική μας προέλευση.

Εμείς οι δύο ήμασταν οι μόνοι λευκοί στην Αίθουσα Βασιλείας. Αν και δεν έτρεφα κάποια προκατάληψη για τους μαύρους, στην αρχή  αισθάνθηκα άβολα ανάμεσά τους. Εντούτοις, το άγγελμα της Γραφικής αλήθειας ήταν τόσο υποκινητικό ώστε δεν άφησε την αμηχανία μου να με σταματήσει. Αρχίσαμε να παρακολουθούμε τακτικά τις συναθροίσεις. Μια ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία για εμένα ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχαν κουφοί σε εκείνη την εκκλησία. Όταν, λοιπόν, ακούσαμε ότι σε μια άλλη εκκλησία υπήρχαν μερικοί κουφοί, αρχίσαμε να πηγαίνουμε εκεί. Και πάλι, σε αυτή τη νέα εκκλησία, ήμασταν οι μόνοι λευκοί. Ωστόσο, μας έκαναν να νιώθουμε άνετα.

Μας πρότειναν να ξεκινήσουμε Γραφική μελέτη και δεχτήκαμε. Επιτέλους, άρχισα να παίρνω απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Δεν καταλάβαινα πάντα τις απαντήσεις ευθύς αμέσως, αλλά αυτές είχαν Γραφική βάση. Με περισσότερη έρευνα και στοχασμό, τελικά κατανόησα τη σημασία των Βιβλικών αληθειών. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω κοντά στον αληθινό Θεό, τον Ιεχωβά. Παράλληλα, ο Μπιλ και εγώ γίναμε στενοί φίλοι. Ήξερα ότι του άρεσα, αλλά ξαφνιάστηκα όταν μου ζήτησε να τον παντρευτώ. Δέχτηκα με χαρά. Ο Μπιλ βαφτίστηκε λίγο καιρό μετά το γάμο μας, και εγώ τον ακολούθησα έπειτα από μερικούς μήνες, στις 26 Φεβρουαρίου 1983.

Βρίσκω την Ασφάλεια που Ζητούσα

Στην αρχή φοβόμουν ότι θα ήμουν απομονωμένη επειδή η εκκλησία μας είχε μόνο άλλους δύο κουφούς και αυτοί δεν γνώριζαν πώς να επικοινωνήσουν με κάποιο άτομο που ήταν και κουφό και τυφλό. Η εκκλησία μας ήταν στοργική και θερμή, αλλά εγώ δεν μπορούσα αρχικά να επικοινωνήσω άμεσα μαζί τους. Αυτό με στενοχωρούσε. Πολλές φορές ένιωθα αποθάρρυνση και μοναξιά. Εντούτοις, μια πράξη καλοσύνης από έναν πνευματικό αδελφό ή αδελφή άγγιζε την καρδιά μου και τόνωνε το ηθικό μου. Ο Μπιλ με ενθάρρυνε επίσης να εμμένω στη διακονία μου και να προσεύχομαι στον Ιεχωβά να φέρει και άλλα κουφά άτομα στην εκκλησία.

Αποφάσισα να πάρω έναν σκύλο-οδηγό ώστε να είμαι πιο ανεξάρτητη. Ο σκύλος με βοηθούσε επίσης να διώχνω τα αισθήματα μοναξιάς. Όταν ο Μπιλ ήταν στη δουλειά, εγώ μπορούσα να πηγαίνω με τα πόδια στην Αίθουσα Βασιλείας για να συναντήσω τον όμιλο που θα έβγαινε στη Χριστιανική διακονία. Στο πέρασμα των ετών, είχα τέσσερις σκύλους-οδηγούς, και ο καθένας τους ήταν σαν ένα μέλος της οικογένειας.

Αν και ο σκύλος-οδηγός με βοηθούσε, λαχταρούσα να έχω περισσότερη επαφή με ανθρώπους. Με τον καιρό, ο Ιεχωβά ευλόγησε τις προσπάθειες που κάναμε ώστε να καλλιεργήσουμε το ενδιαφέρον για τη μελέτη της Γραφής ανάμεσα στους κουφούς. Το ενδιαφέρον αναπτύχθηκε μέχρι του σημείου να ιδρυθεί μια εκκλησία νοηματικής στην Ουάσινγκτον, D.C. Επιτέλους, μπορούσα να επικοινωνώ με όλα τα μέλη της εκκλησίας!

Ο Μπιλ απέκτησε τα προσόντα του πρεσβυτέρου και διορίστηκε προεδρεύων επίσκοπος στην εκκλησία της νοηματικής. Έβρισκα μεγάλη ευχαρίστηση διεξάγοντας Γραφικές μελέτες με άλλα άτομα που ήταν κουφά ή κουφά και τυφλά συγχρόνως, και μερικοί από αυτούς υπηρετούν τώρα πιστά τον Ιεχωβά. Επίσης, δίδαξα τη νοηματική σε αδελφές που έχουν την ακοή τους ώστε να είναι πιο αποτελεσματικές στη διακονία ανάμεσα σε κουφούς.

Καιρός Δοκιμασιών

Το 1992 έπαθα βαριά κατάθλιψη η οποία σχετιζόταν με την κακοποίηση που είχα υποστεί όταν ήμουν μικρή. Για μερικά χρόνια, τα έβγαζα πέρα με δυσκολία. Ένιωθα παγιδευμένη​—όχι επειδή ήμουν κουφή ή τυφλή—​αλλά εξαιτίας της έντονης συναισθηματικής αναστάτωσης. Πολλές φορές πίστευα ότι δεν θα κατάφερνα να πάω στη συνάθροιση ή στη διακονία και παρακαλούσα τον Ιεχωβά να μου δώσει τη δύναμη να διακρατήσω την ακεραιότητά μου. Ως αποτέλεσμα, σπάνια έχανα συνάθροιση, και παρέμεινα τακτική στη διακονία μου εκείνα τα σκοτεινά χρόνια.​—Ματθαίος 6:33.

Το 1994 μετακομίσαμε στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας, στον Καναδά, για να βοηθήσουμε στο σχηματισμό μιας άλλης εκκλησίας νοηματικής. Η μετακίνηση δεν ήταν εύκολη. Άφηνα πίσω μου μια οικεία πόλη και πολλούς αγαπητούς φίλους. Μολονότι δεν είχα ξεπεράσει ακόμη την κατάθλιψη και την ανησυχία, η χαρά που ένιωσα βλέποντας να σχηματίζεται μια καινούρια εκκλησία στο Βανκούβερ αντιστάθμισε  όλες τις θυσίες. Στην καινούρια εκκλησία έκανα αγαπητούς φίλους, και έτσι έφτασα στο σημείο να νιώθω πολύ άνετα.

Ο Στοργικός Πατέρας μας με Έχει Ευλογήσει

Το 1999 ο σύζυγός μου και εγώ, μαζί με δύο άλλους Μάρτυρες, πήγαμε στην Αϊτή για έξι εβδομάδες με σκοπό να βοηθήσουμε στο έργο κηρύγματος ανάμεσα στους κουφούς. Σε συνεργασία με το τοπικό γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, διδάξαμε τη νοηματική στα μέλη της εκκλησίας και κηρύξαμε μαζί τους στο σχετικά ανέπαφο τομέα των κουφών. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, αρχίσαμε πάνω από 30 Γραφικές μελέτες με κουφά άτομα που έδειξαν ενδιαφέρον! Επέστρεψα με ανανεωμένη πνευματική δύναμη και άρχισα την ολοχρόνια διακονία ως σκαπάνισσα το Σεπτέμβριο του 1999. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά και του αγαπητού μου συζύγου, και με την υποστήριξη της εκκλησίας, οι κρίσεις κατάθλιψης δεν μου έχουν στερήσει τη χαρά.

Στο πέρασμα των ετών, έχω αισθανθεί πόσο τρυφερός σε στοργή είναι ο Ιεχωβά. (Ιακώβου 5:11) Φροντίζει όλο το λαό του​—αλλά ιδιαίτερα όσους έχουν ειδικές ανάγκες. Μέσω της οργάνωσής του, μπορώ να έχω τη Μετάφραση Νέου Κόσμου και πολλά άλλα βοηθήματα μελέτης της Γραφής στην Μπράιγ. Απολαμβάνω συνελεύσεις στη νοηματική. Οι αδελφοί της εκκλησίας με βοηθούν στοργικά μεταφράζοντας στη νοηματική μέσω αφής, κάνοντας δηλαδή νοήματα μέσα στα χέρια μου, ώστε να συμμετέχω πλήρως σε όλες τις συναθροίσεις. Παρά τη διπλή μου αναπηρία, έχω βρει ασφάλεια ανάμεσα στο λαό του Ιεχωβά. Όχι μόνο λαβαίνω αλλά και δίνω επίσης, πράγμα που μου φέρνει μεγάλη χαρά.​—Πράξεις 20:35.

Αποβλέπω στον καιρό που θα ανακτήσω την ακοή και την όρασή μου στο νέο κόσμο του Ιεχωβά. Μέχρι τότε, δεν είμαι ένας από τους πιο μοναχικούς ανθρώπους στον κόσμο, αλλά έχω μια παγκόσμια οικογένεια με εκατομμύρια πνευματικούς αδελφούς και αδελφές. Όλα αυτά τα οφείλω στον Ιεχωβά, ο οποίος υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται να με αφήσει ούτε πρόκειται να με εγκαταλείψει. Ναι, παρ’ όλες τις δυσκολίες, μπορώ να λέω: «Ο Ιεχωβά είναι βοηθός μου· δεν θα φοβηθώ».​—Εβραίους 13:5, 6.

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Κάνοντας νοήματα μέσα στο χέρι μου

[Εικόνα στη σελίδα 23]

Με το σύζυγό μου, τον Μπιλ, σήμερα