Στις 20 Ιανουαρίου 1815, γεννήθηκε στο Χόρνκαστλ της Αγγλίας ο πρόγονός μου Τόμας (1) * Γουίλιαμς. Η μητέρα του πέθανε δύο χρόνια αργότερα και έτσι αυτός και τα τρία του αδέλφια ανατράφηκαν από τον πατέρα τους, Τζον Γουίλιαμς. Ο Τζον εκπαίδευσε τον Τόμας ως ξυλουργό, αλλά αυτός φιλοδοξούσε να ακολουθήσει άλλη σταδιοδρομία.

Στην Αγγλία εξαπλωνόταν τότε ένα κύμα αναβίωσης της θρησκευτικότητας. Ο κήρυκας Τζον Γουέσλι είχε αποσχιστεί από την Εκκλησία της Αγγλίας για να σχηματίσει την Κοινωνία των Μεθοδιστών, μια ομάδα που έδινε έμφαση στην προσωπική μελέτη της Αγίας Γραφής και στο ευαγγελιστικό έργο. Οι διδασκαλίες του Γουέσλι εξαπλώθηκαν αστραπιαία και η οικογένεια Γουίλιαμς τις ασπάστηκε με σθένος. Ο Τόμας έγινε Μεθοδιστής κήρυκας και αμέσως προσφέρθηκε να πάει στον Νότιο Ειρηνικό ως ιεραπόστολος. Τον Ιούλιο του 1840, αυτός και η σύζυγός του η Μαίρη (2) έφτασαν στο νησί Λακέμπα * των Φίτζι, ένα ηφαιστειογενές νησί στο οποίο τότε κατοικούσαν κανίβαλοι.

Τα πρώτα τους χρόνια στα Φίτζι, ο Τόμας και η Μαίρη υπέμειναν σοβαρές αντιξοότητες. Μοχθούσαν πολλές ώρες κάτω από πρωτόγονες συνθήκες και τροπική ζέστη. Επίσης, ήρθαν αντιμέτωποι με απερίγραπτες φρικαλεότητες​—φυλετικό πόλεμο, στραγγαλισμούς χηρών, βρεφοκτονίες και κανιβαλισμό—​ενώ οι ντόπιοι γενικά εναντιώνονταν στο άγγελμά τους. Η Μαίρη και ο πρώτος της γιος, ο Τζον, αρρώστησαν και παραλίγο να πεθάνουν. Το 1843, ο Τόμας έγραψε: «Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει . . . Ήμουν στα πρόθυρα της απόγνωσης». Παρ’ όλα αυτά, εκείνος και η Μαίρη υπέμειναν, αντλώντας δύναμη από την πίστη τους στον Ιεχωβά Θεό.

Εν τω μεταξύ, ο Τόμας αξιοποίησε τις ικανότητες του στην ξυλουργική κατασκευάζοντας το πρώτο σπίτι ευρωπαϊκού τύπου στα Φίτζι. Είχε υπερυψωμένο πάτωμα για εξαερισμό, καθώς και άλλες καινοτομίες που προκάλεσαν μεγάλη περιέργεια στους ντόπιους. Λίγο προτού ολοκληρωθεί το σπίτι, η Μαίρη γέννησε τον δεύτερο γιο της, τον Τόμας Γουίτον (3) Γουίλιαμς, που είναι άμεσος πρόγονός μου.

Το 1843, ο Τόμας​—ο σύζυγος της Μαίρης—​βοήθησε στη μετάφραση του Ευαγγελίου του Ματθαίου στη γλώσσα φίτζι, ένα έργο που τον δυσκόλεψε πολύ. * Ήταν, όμως, και χαρισματικός ανθρωπολόγος με μεγάλη παρατηρητικότητα. Κατέγραψε προσεκτικά την έρευνά του στο βιβλίο του, Τα Φίτζι και οι Κάτοικοί Τους (Fiji  and the Fijians [1858]), μια κλασική αφήγηση για τη ζωή στα Φίτζι τον 19ο αιώνα.

Τα 13 χρόνια μόχθου στα Φίτζι προκάλεσαν τελικά την κατάρρευση της υγείας του Τόμας, και έτσι μετακόμισε στην Αυστραλία με την οικογένειά του. Έπειτα από μακρόχρονη και σπουδαία σταδιοδρομία ως κληρικός, ο Τόμας πέθανε στο Μπάλαρατ της Βικτόριας, το 1891.

Το 1883, ο Τόμας Γουίτον Γουίλιαμς και η γυναίκα του, η Φοίβη, (4) μετακόμισαν με τα παιδιά τους στο Περθ της Δυτικής Αυστραλίας. Το δεύτερο παιδί τους, ο Άρθουρ Μπέικγουελ (5) Γουίλιαμς, ο επόμενος άμεσος πρόγονός μου, ήταν τότε εννιά χρονών.

Όταν ο Άρθουρ ήταν 22 χρονών, αναζήτησε την τύχη του στο Καλγκούρλι, μια πόλη χρυσοθήρων η οποία αναπτυσσόταν ραγδαία, περίπου 600 χιλιόμετρα ανατολικά του Περθ. Εκεί διάβασε μερικά έντυπα που εξέδιδαν οι Διεθνείς Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έγινε επίσης συνδρομητής στη Σκοπιά της Σιών. Συνεπαρμένος από όσα διάβαζε, ο Άρθουρ άρχισε να μεταδίδει τη νέα του γνώση σε άλλους και να διεξάγει συναθροίσεις για μελέτη της Γραφής. Αυτό ήταν το ταπεινό ξεκίνημα της σύγχρονης δράσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Δυτική Αυστραλία.

Ο Άρθουρ μίλησε και στην οικογένειά του για όσα μάθαινε. Ο πατέρας του, Τόμας Γουίτον, επιδοκίμαζε τη συναναστροφή του Άρθουρ με τους Σπουδαστές της Γραφής, αλλά πέθανε λίγο αργότερα. Η μητέρα του, η Φοίβη, και οι αδελφές του, Βάιολετ και Μαίρη, έγιναν και εκείνες Σπουδάστριες της Γραφής. Η Βάιολετ έγινε ολοχρόνια κήρυκας των καλών νέων, δηλαδή σκαπάνισσα. Ο Άρθουρ έλεγε ότι ήταν «η καλύτερη και η πιο ζηλώτρια και ευσυνείδητη σκαπάνισσα που έβγαλε η Δυτική Αυστραλία». Ο Άρθουρ προφανώς προσωποληπτούσε, αλλά το παράδειγμα ζήλου της Βάιολετ επηρέασε πολύ την επόμενη γενιά των Γουίλιαμς.

Με τον καιρό, ο Άρθουρ παντρεύτηκε και μετακόμισε στο Ντόνιμπρουκ, μια κωμόπολη με μεγάλη παραγωγή φρούτων στη νοτιοδυτική Δυτική Αυστραλία. Εκεί του έδωσαν το υποκοριστικό «ο Τρελός 1914!» εξαιτίας του ζήλου με τον οποίο διακήρυττε τις Βιβλικές προφητείες που έστρεφαν την προσοχή σε εκείνο το έτος. * Τα πειράγματα σταμάτησαν όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο Άρθουρ έδινε τακτικά μαρτυρία στους πελάτες του καταστήματός του και τοποθετούσε Βιβλικά έντυπα σε περίοπτη θέση στη βιτρίνα. Εκεί υπήρχε επίσης μια επιγραφή που πρόσφερε 100 λίρες σε όποιον μπορούσε να αποδείξει την Τριάδα​—ένα αντιγραφικό δόγμα το οποίο απέρριπτε με σθένος ο Άρθουρ. Κανένας δεν κέρδισε ποτέ τα χρήματα.

Το σπίτι της οικογένειας Γουίλιαμς έγινε σημείο συγκέντρωσης για ομαδική μελέτη της Γραφής και συναθροίσεις στο Ντόνιμπρουκ. Αργότερα, ο Άρθουρ έχτισε στην κωμόπολη μια Αίθουσα Βασιλείας, δηλαδή έναν χώρο συναθροίσεων. Αυτή η αίθουσα ήταν από τις πρώτες στη Δυτική Αυστραλία. Αν και πλησίαζε τα 80, φορούσε το σακάκι και τη γραβάτα του,  σέλωνε το γέρικο άλογό του, που ονόμαζε Ντολ, και κήρυττε από άκρη σε άκρη στην περιοχή του Ντόνιμπρουκ.

Τα παιδιά του Άρθουρ επηρεάστηκαν βαθιά από τον πατέρα τους, ο οποίος αν και ήταν ήσυχος και αξιοπρεπής, είχε μεγάλο ζήλο. Η κόρη του η Φλόρενς (6) υπηρέτησε ως ιεραπόστολος στην Ινδία. Οι γιοι του, Άρθουρ Λίντσεϊ (7) και Τόμας, υπηρέτησαν χρόνια ως πρεσβύτεροι, όπως και εκείνος.

Ο Άρθουρ Λίντσεϊ Γουίλιαμς, ο προπάππος μου, ήταν γνωστός και αγαπητός για τον καλοσυνάτο χαρακτήρα του. Διέθετε πάντοτε χρόνο για τους άλλους και τους φερόταν με σεβασμό. Ήταν επίσης πρωταθλητής ξυλοκόπος, κερδίζοντας 18 τοπικούς αγώνες σε 12 χρόνια.

Εντούτοις, ο Άρθουρ δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου όταν ο δίχρονος γιος του, Ρόναλντ, (8) (ο παππούς μου) χτύπησε με τσεκούρι μια μικρή μηλιά που υπήρχε δίπλα στο σπίτι της οικογένειας. Η μητέρα του Ρόναλντ τύλιξε προσεκτικά με επίδεσμο το δέντρο, το οποίο τελικά έκανε μήλα εξαιρετικής γλυκύτητας. Αυτή η νέα ποικιλία μήλων ονομάστηκε Κυρία Γουίλιαμς (Lady Williams), και χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί η ποικιλία Κριπς Πινκ (Cripps Pink), που είναι μια από τις γνωστότερες ποικιλίες μήλων στον κόσμο.

Ο Ρόναλντ, ή ο παππούλης όπως τον λέω, στράφηκε αργότερα σε πιο εποικοδομητικές ασχολίες. Υπηρέτησαν με τη γιαγιά επί πολλά χρόνια ως εθελοντές εργάτες σε οικοδομικά προγράμματα των Μαρτύρων στην Αυστραλία και στα Νησιά Σολομώντος. Ο παππούλης, που τώρα πλησιάζει τα 80, υπηρετεί ακόμα ως πρεσβύτερος και βοηθάει στην οικοδόμηση και ανακαίνιση Αιθουσών Βασιλείας στη Δυτική Αυστραλία.

Ακολουθώντας την κληρονομιά της οικογένειάς μας, οι γονείς μου, Τζέφρι (9) και Τζάνις (10) Γουίλιαμς, εργάστηκαν σκληρά για να αναθρέψουν την αδελφή μου, την Κάθριν, (11) και εμένα (12) ώστε να εκτιμούμε τις Χριστιανικές αρχές. Στα 13 μου, έκανα δικές μου αυτές τις αξίες. Σε κάποια Χριστιανική συνέλευση, άκουσα τον Τζον Ε. Μπαρ, μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά, να προτρέπει τους νεαρούς στο ακροατήριο: «Μη σπαταλάτε το πολυτιμότερο πράγμα που έχετε​—την ευκαιρία να γνωρίζετε και να αγαπάτε τον Ιεχωβά». Εκείνο το βράδυ αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά. Δυο χρόνια αργότερα, άρχισα το σκαπανικό.

Σήμερα, η σύζυγός μου η Χλόη και εγώ απολαμβάνουμε το ολοχρόνιο κήρυγμα στο Τομ Πράις, μια απομακρυσμένη κωμόπολη μεταλλωρύχων στα βορειοδυτικά της Δυτικής Αυστραλίας. Εργαζόμαστε με μειωμένο ωράριο για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Οι γονείς μου και η αδελφή μου, η Κάθριν, με τον σύζυγό της, τον Άντριου, υπηρετούν ως σκαπανείς στο Πορτ Χέντλαντ, περίπου 420 χιλιόμετρα βορειότερα. Ο πατέρας και εγώ υπηρετούμε επίσης ως πρεσβύτεροι.

Πριν από εφτά γενιές, ο πρόγονός μου Τόμας Γουίλιαμς αποφάσισε να υπηρετήσει τον Ιεχωβά Θεό. Αυτή η κληρονομιά πίστης και υπηρεσίας έχει μεταβιβαστεί σε εμένα. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που έχω μια τόσο πλούσια πνευματική κληρονομιά.