تسلّی یابید و تسلّی دهید

همهٔ ما به دلیل ناکاملی طعم بیماری را در زندگی چشیده‌ایم،‏ برخی حتی با بیماری‌های بسیار وخیم روبرو بوده‌اند.‏ هنگام مواجهه با چنین موقعیت‌های دشوار چگونه قادر خواهیم بود آن را تحمّل کنیم؟‏

یک راه تحمّل آن،‏ تسلّی‌ای است که از خانواده،‏ دوستان و هم‌ایمانان دریافت می‌کنیم.‏

سخنی مهربانانه از زبان دوست،‏ مرهمی بر زخم است و جان را تازه می‌گرداند.‏ (‏امث ۱۶:‏۲۴؛‏ ۱۸:‏۲۴؛‏ ۲۵:‏۱۱‏)‏ اما مسیحیان حقیقی فقط در پی دریافت تسلّی نیستند بلکه می‌کوشند ‹دیگران را در هر مصیبتی که باشد تسلّی نمایند،‏ به آن تسلّی که خود از خدا یافته‌اند.‏› (‏۲قر ۱:‏۴‏،‏ ترجمهٔ قدیم؛‏ لو ۶:‏۳۱‏)‏ آنتونیو که سرپرست منطقه در مکزیک است به صحّت این سخن در زندگی خود پی برد.‏

وقتی آنتونیو به بیماری لنفوم،‏ نوعی سرطان خونی مبتلا شد،‏ بسیار مضطرب گشت.‏ با این حال،‏ بسیار کوشید تا بر احساسات منفی غلبه کند.‏ چگونه؟‏ او سعی کرد سرودهای ملکوتی را به یاد آورد،‏ با صدای بلند بسراید و در مورد آن تعمّق کند.‏ دعا با صدای بلند و خواندن کتاب مقدّس نیز برایش تسلّی‌بخش بود.‏

آنتونیو پی برد که کمک هم‌ایمانان یکی از بزرگ‌ترین کمک‌ها به او بوده است.‏ او می‌گوید:‏ «وقتی من و همسرم در اضطراب شدید بودیم،‏ از خویشاوندی که پیر جماعت است تقاضا می‌کردیم پیش ما آید و برایمان دعا کند.‏ این کار ما را تسلّی و آرامش می‌داد.‏ در واقع،‏ با حمایت خانواده و برادران روحانی در مدتی کوتاه بر احساسات منفی غلبه یافتیم.‏» آنتونیو از داشتن چنین دوستان پرمحبتی بسیار قدردان است!‏

دریافت روح‌القدس کمکی دیگر در مصیبت‌هاست.‏ پِطرُس رسول گفت که روح‌القدس «عطای» خداست.‏ (‏اعما ۲:‏۳۸‏)‏ صحّت این موضوع با مسح‌شدن بسیاری در پِنتیکاست ۳۳ میلادی نمایان شد.‏ با آن که روی سخن پِطرُس به مسح‌شدگان بود،‏ روح‌القدس در اختیار همهٔ ما گذاشته شده است.‏ این عطا پایان‌ناپذیر است.‏ پس هر چه بیشتر آن را تقاضا کنید.‏—‏اشع ۴۰:‏۲۸-‏۳۱‏.‏

به رنج‌دیدگان علاقه و توجه نشان دهید

پولُس رسول مصیبت‌های بسیار در زندگی کشید،‏ حتی گاهی با مرگ روبرو شد.‏ (‏۲قر ۱:‏۸-‏۱۰‏)‏ با این حال،‏ پولُس هراس نداشت که جانش را از دست دهد چرا که از دانستن حمایت الٰهی تسلّی می‌یافت.‏ پولُس نوشت:‏ «متبارک باد خدا و پدر خداوند ما عیسی مسیح که پدر رحمت‌ها و خدای جمیع تسلّیات است،‏ که ما را در هر تنگی ما تسلّی می‌دهد.‏» (‏۲قر ۱:‏۳،‏ ۴‏،‏ ترجمهٔ قدیم‏)‏ پولُس اجازه نداد که مشکلات،‏ او را از پای در آورد.‏ در واقع،‏ تحمّل مصیبت‌ها به او کمک کرد با دیگران همدرد شود و آنان را در وقت لازم تسلّی دهد.‏

آنتونیو پس از بهبود سلامت به خدمت سیّاری خود برگشت.‏ او و همسرش همیشه به هم‌ایمانان توجه و علاقه داشتند.‏ ولی پس از بهبودی،‏ توجهی ویژه به هم‌ایمانان بیمار نشان می‌دهند.‏ برای مثال،‏ آنتونیو پس از دیدار از برادری که به بیماریی وخیم دچار بود،‏ فهمید که از رفتن به جلسات امتناع می‌ورزد.‏ آنتونیو می‌گوید:‏ «دلیلش این نبود که آن برادر،‏ یَهُوَه یا برادرانش را دوست نداشت بلکه بیماری‌اش چنان بر او تأثیر منفی گذاشته بود که خود را بی‌فایده می‌پنداشت.‏»‏

یکی از کارهایی که آنتونیو برای تشویق این برادر بیمار کرد،‏ این بود که از او خواست در یک میهمانی دعا کند.‏ آن برادر با وجود احساس بی‌صلاحیتی پذیرفت دعا کند.‏ آنتونیو می‌گوید:‏ «دعای او بسیار زیبا بود و پس از دعا آدمی دیگر شد.‏ او دوباره خود را مفید احساس کرد.‏»‏

بلی،‏ همهٔ ما چه کم چه زیاد با نوعی مصیبت روبرو شده و آن را تحمّل کرده‌ایم.‏ اما همان گونه که پولُس گفت این مصیبت‌ها ما را مجهز می‌سازد دیگران را در وقت لازم تسلّی دهیم.‏ از این رو،‏ بیایید به هم‌ایمانان رنج‌دیده توجه کنیم و از یَهُوَه خدای تسلّی الگو گیریم.‏