عیسی در مورد دعا تعالیم بسیاری داد.‏ در آن زمان روحانیون یهودی در «گوشهٔ خیابان‌ها» می‌ایستادند و دعا می‌کردند،‏ اما چرا؟‏ ‹تا مردم آنان را ببینند،‏› ظاهراً با این قصد که دینداریشان را تحسین کنند.‏ بسیاری می‌گفتند برای این که دعا شنیده شود،‏ تکرار دعا،‏ طولانی بودن آن،‏ کلمات بسیار در دعا یا «زیاده گفتن» ضروری است.‏ (‏مَتّی ۶:‏۵-‏۸‏)‏ عیسی تعلیم داد که چنین کارها و طرز فکری پوچ و بیهوده است.‏ از این طریق برای هر کس که خلوص نیّت داشت روشن کرد که در دعا باید از چه پرهیز کرد.‏ البته تعلیم عیسی تنها به این محدود نشد که چطور نباید دعا کرد.‏

عیسی تعلیم داد که دعاهایمان باید حاکی از این باشد که می‌خواهیم نام خدا تقدیس شود،‏ پادشاهی‌اش بیاید و خواست و اراده‌اش انجام شود.‏ همچنین تعلیم داد که درخواست کمک از خدا برای موضوعات شخصی نیز بجاست.‏ (‏مَتّی ۶:‏۹-‏۱۳؛‏ لوقا ۱۱:‏۲-‏۴‏)‏ عیسی با تشبیه و حکایت نشان داد برای این که یَهُوَه خدا دعاهایمان را بشنود پشتکار،‏ ایمان،‏ و تواضع اهمیت دارد.‏ (‏لوقا ۱۱:‏۵-‏۱۳؛‏ ۱۸:‏۱-‏۱۴‏)‏ علاوه بر این تعالیم،‏ عیسی خود در این زمینه الگویی کامل برایمان بجا گذاشت.‏—‏مَتّی ۱۴:‏۲۳؛‏ مَرقُس ۱:‏۳۵‏.‏

بی‌شک شاگردان عیسی با کمک این راهنمایی‌ها و تعالیم توانستند پرمفهوم‌تر به یَهُوَه خدا دعا کنند.‏ با این حال عیسی مهم‌ترین نکته در مورد دعا را در شب آخر زندگی‌اش بر زمین به شاگردانش تعلیم داد.‏

عیسی شب آخر را بیش از هر چیز صرف تشویق رسولان وفادارش کرد.‏ وقت آن رسیده بود که نکته‌ای جدید را برای آنان روشن کند.‏ او گفت:‏ «من راه و حقیقت و حیات هستم.‏ هیچ کس جز از طریق من نزد پدر نمی‌آید.‏» چندی بعد به آنان چنین اطمینان داد:‏ «هر آنچه به نام من بخواهید،‏ آن را انجام خواهم داد تا پدر از طریق پسر جلال یابد.‏ آری،‏ اگر چیزی به نام من بخواهید،‏ آن را انجام خواهم داد.‏» در انتهای گفته‌هایش چنین گفت:‏ «تا به حال حتی یک چیز هم به نام من نخواسته‌اید.‏ بخواهید و آن را خواهید یافت؛‏ آنگاه شادی‌تان کامل خواهد شد.‏»—‏یوحنا ۱۴:‏۶،‏ ۱۳،‏ ۱۴؛‏ ۱۶:‏۲۴‏.‏

این کلمات عیسی بسیار اهمیت داشت.‏ مرجعی آن را «نقطهٔ عطفی در تاریخچهٔ دعا» خوانده است.‏ منظور عیسی به هیچ وجه این نبود که از آن پس به جای دعا به خدا،‏ باید به او دعا کرد.‏ بلکه او راه جدیدی را برای دعا به یَهُوَه خدا میسر ساخت.‏

درست است،‏ خدا همیشه دعاهای خادمان وفادارش را شنیده است.‏ (‏۱سموئیل ۱:‏۹-‏۱۹؛‏ مزمور ۶۵:‏۲‏)‏ با این همه از زمانی که یَهُوَه خدا عهد شریعت را با قوم اسرائیل بست،‏ آنانی که می‌خواستند دعاهایشان شنیده شود باید تشخیص می‌دادند که قوم اسرائیل قوم برگزیدهٔ خدا بوده است.‏ همچنین بعدها از زمان سلیمان،‏ باید تشخیص می‌دادند که معبد مکان برگزیدهٔ خدا برای گذراندن قربانی بوده است.‏ (‏تَثنیه ۹:‏۲۹؛‏ ۲تواریخ ۶:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ اما این تدارکات برای پرستش خدا موقتی بود.‏ همان طور که پولُس رسول نوشته است،‏ شریعت برای اسرائیلیان و قربانی‌هایی که در معبد تقدیم می‌شد همه ‹سایهٔ چیزهای نیکوی آینده بود،‏ نه اصل آن‌ها.‏› (‏عبرانیان ۱۰:‏۱،‏ ۲‏)‏ اصل،‏ جایگزینِ این سایه یا تصویر می‌شد.‏ (‏کولُسیان ۲:‏۱۷‏)‏ از سال ۳۳ م.‏ اطاعت از شریعتِ موسی دیگر نقشی در ایجاد رابطه با یَهُوَه خدا نداشت.‏ بلکه بسته به اطاعت از کسی بود که شریعت در اصل به او اشاره داشت،‏ یعنی عیسی مسیح.‏—‏یوحنا ۱۵:‏۱۴-‏۱۶؛‏ غَلاطیان ۳:‏۲۴،‏ ۲۵‏.‏

عیسی برای نزدیک شدن به خدا شالوده و اساسی برتر بنیان نهاد،‏ او خود را دوستی معرفی کرد که می‌تواند برای ما راهی باز کند تا خدا دعاهایمان را بشنود و پاسخ دهد.‏ چرا عیسی توانسته چنین نقشی برای ما داشته باشد؟‏

از آنجا که همهٔ ما گناه را به ارث برده‌ایم،‏ هیچ خدمت یا قربانی‌ای نمی‌تواند آن را پاک کند یا این حق را به ما بدهد که رابطه‌ای با یَهُوَه خدای مقدّس ایجاد کنیم.‏ (‏رومیان ۳:‏۲۰،‏ ۲۴؛‏ عبرانیان ۱:‏۳،‏ ۴‏)‏ اما عیسی زندگی کامل انسانی خود را برای گناهان بشر قربانی کرد،‏ تا ما را با خدا آشتی دهد.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۲،‏ ۱۸،‏ ۱۹‏)‏ حال هر کس که می‌خواهد از این نعمت بهره‌مند شود،‏ این فرصت را دارد که در چشم یَهُوَه خدا پاک شمرده شود و در برابر او آزادانه سخن گوید،‏ اما این کار تنها با ایمان به قربانی عیسی و دعا در نام او ممکن است.‏—‏اِفِسُسیان ۳:‏۱۱،‏ ۱۲‏.‏

وقتی به نام عیسی دعا می‌کنیم ایمانمان را به سه جنبه در نقش او برای انجام مقصود خدا ابراز می‌کنیم:‏ ۱)‏ او «برّهٔ خدا» است،‏ کسی که برای بخشش گناهان ما قربانی شد.‏ ۲)‏ یَهُوَه او را رستاخیز داد و اکنون در مقام «کاهن اعظم» ما را از فدیه‌ای که تقدیم کرد بهره‌مند می‌کند.‏ ۳)‏ او تنها «راه» برای دعا کردن به خداست.‏—‏یوحنا ۱:‏۲۹؛‏ ۱۴:‏۶؛‏ عبرانیان ۴:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

با دعا در نام عیسی حرمت و احترامی را که شایستهٔ اوست،‏ به او نشان می‌دهیم،‏ چون این خواست یَهُوَه خداست که «به نام عیسی هر زانویی خم شود .‏.‏.‏ و هر زبانی آشکارا تصدیق کند که عیسی مسیح سَرور است،‏ برای جلال پدرمان خدا.‏» (‏فیلیپیان ۲:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ مهم‌تر این که با دعا در نام عیسی،‏ یَهُوَه خدا را جلال می‌دهیم؛‏ او که پسرش را برای ما فدا کرد.‏—‏یوحنا ۳:‏۱۶‏.‏

برای درک درست از جایگاه و مقام واقعی عیسی به او عناوین و اسامی مختلفی در کتاب مقدّس نسبت داده شده است.‏ این عناوین و اسامی حاکی از برکات فراوانی است که از طریق عیسی نصیبمان می‌شود؛‏ از طریق اعمال او در گذشته،‏ اکنون و در آینده.‏ (‏کادر «‏ نقش مهم عیسی‏» را ملاحظه کنید.‏)‏ به‌راستی به عیسی «نامی برتر از هر نامی دیگر» بخشیده شده است.‏ * «تمامی اقتدار در آسمان و بر زمین» به او داده شده است.‏—‏فیلیپیان ۲:‏۹؛‏ مَتّی ۲۸:‏۱۸‏.‏

بی‌شک،‏ اگر می‌خواهیم یَهُوَه خدا دعای ما را بشنوند باید آن را «به نام» عیسی به او بگوییم.‏ (‏یوحنا ۱۴:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ اما هیچ گاه نمی‌خواهیم از روی عادت عبارت «به نام عیسی» را در دعا به زبان آوریم.‏ چرا؟‏

این تشبیه را در نظر بگیرید.‏ اگر نامه‌ای از رئیس شرکتی دریافت می‌کنید شاید در آخر با عبارت «با احترامات صمیمانه» تمام شود.‏ اما آیا این عبارت به راستی احساس آن شخص را به شما بیان می‌کند یا صرفاً معیار نامه‌نگاری رعایت شده است؟‏ استفاده از نام عیسی در دعا نباید همچون پایان دادن به یک نامهٔ اداری باشد،‏ بلکه باید بسیار پرمفهوم‌تر باشد.‏ ما می‌خواهیم ‹پیوسته دعا کنیم› در عین حال با «تمامی دل،‏» نه از روی عادت یا انجام وظیفه.‏—‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۷؛‏ مزمور ۱۱۹:‏۱۴۵‏.‏

چه کنیم تا عبارت «به نام عیسی» را صرفاً از روی عادت به زبان نیاوریم؟‏ می‌توانید بر خصوصیات فوق‌العادهٔ عیسی تأمّل کنید.‏ به این فکر کنید که برای شما چه کرده و می‌خواهد در آینده چه بکند.‏ در دعا از یَهُوَه خدا بابت آنچه او از طریق عیسی انجام داده است،‏ قدردانی کنید و او را جلال دهید.‏ اگر چنین کنید اطمینانتان به این وعدهٔ عیسی بیشتر خواهد شد که گفت:‏ «هر چه از پدر به نام من بخواهید،‏ آن را به شما خواهد داد.‏»—‏یوحنا ۱۶:‏۲۳‏.‏