លោតទៅអត្ថបទ

អត្ថបទ​អំពី​ក្រប

របៀបប្រើពេលវេលាដ៏ឈ្លាសវៃ

របៀបប្រើពេលវេលាដ៏ឈ្លាសវៃ

ជា​ញឹក​ញយ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​និយាយ​ថា​៖​«​បើ​មាន​ពេល​ច្រើន​ជាង​មិន​ដឹង​ជា​ល្អ​យ៉ាង​ណា​ទេ!​»។ លោក​អ្នក​ក៏​ធ្លាប់​និយាយ​ដូច្នេះ​ដែរ មែន​ទេ? ក្នុង​ន័យ​ម្យ៉ាង ពេល​វេលា​គឺ​ជា​អ្វី​មួយ​ដែល​មនុស្ស​ទាំង​អស់​មាន​ស្មើ​គ្នា មិន​ថា​អ្នក​មាន​អំណាច អ្នក​តូច​តាច អ្នក​មាន ឬ​អ្នក​ក្រ​ក្ដី ពួក​គេ​មាន​ពេល​វេលា​ដូច​គ្នា។ បន្ថែម​ទៅ​ទៀត ទោះ​ជា​អ្នក​មាន​ឬ​អ្នក​ក្រ​ក្ដី ពួក​គេ​មិន​អាច​សន្សំ​ទុក​ពេល​វេលា​បាន​ទេ។ បើ​បាត់​បង់​ពេល​វេលា មិន​អាច​យក​មក​វិញ​បាន​ឡើយ។ ដូច្នេះ គឺ​ជា​ការ​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា បើ​យើង​ប្រើ​ពេល​វេលា​ឲ្យ​បាន​ប្រយោជន៍​ច្រើន​បំផុត។ តើ​តាម​របៀប​ណា? សូម​ពិចារណា​វិធី​បួន​យ៉ាង​ដែល​បាន​ជួយ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ឲ្យ​ប្រើ​ពេល​វេលា​របស់​ពួក​គេ​ដោយ​ឈ្លាស​វៃ។

វិធី​ទី​១: ចូរ​មាន​របៀប​រៀប​រយ

ធ្វើ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​ជា​មុន។ គម្ពីរ​ជូន​យោបល់​ថា​៖​«​ពិចារណា​ឲ្យ​ដឹង​ប្រាកដ​ថា​ការ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​ជាង​»។ (​ភីលីព ១:១០​) សូម​រៀបចំ​បញ្ជី​អំពី​អ្វី​ដែល​សំខាន់​និង​អ្វី​ដែល​អ្នក​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​បន្ទាន់។ សូម​ចាំ​ថា​អ្វី​ដែល​សំខាន់ មិន​មែន​មាន​ន័យ​ថា​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​បន្ទាន់​នោះ​ទេ ដូច​ជា​ការ​ទិញ​ម្ហូប​ជា​ដើម។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ អ្វី​ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​បន្ទាន់ មិន​មែន​មាន​ន័យ​ថា​សំខាន់​នោះ​ឡើយ ដូច​ជា​មើល​រឿង​ភាគ​តាម​កម្ម​វិធី​ទូរទស្សន៍​ជា​ដើម។ *

គិត​ទុក​ជា​មុន។ សាស្ដា ១០:១០​ចែង​ថា​៖​«​បើ​ដែក​រឹល​ហើយ ម្ចាស់​មិន​សំលៀង​មុខ​ទេ នោះ​ត្រូវ​តែ​បញ្ចេញ​កំឡាំង​លើស​ជាង​ទៅ​ទៀត។ ឯ​ប្រាជ្ញា​មាន​ប្រយោជន៍​នឹង​ដំ​រង់​ការ​»។ តើ​មាន​មេ​រៀន​អ្វី​ពី​ខ​នេះ? មេ​រៀន​គឺ​ការ​សំលៀង​ដែក​មាន​ន័យ​ថា​ការ​រៀបចំ​ទុក​ជា​មុន​ដើម្បី​អ្នក​អាច​ប្រើ​ពេល​វេលា​ឲ្យ​បាន​ប្រយោជន៍​ច្រើន​បំផុត។ សូម​លុប​ចោល​កិច្ចការ​ដែល​មិន​ចាំ​បាច់ ឬ​ទុក​មួយ​ឡែក​សិន ជា​កិច្ចការ​ដែល​គ្រាន់​តែ​ស៊ី​ពេល​វេលា​និង​កម្លាំង​ប៉ុណ្ណោះ។ បើ​អ្នក​ឃើញ​ថា​អ្នក​នៅ​សល់​ពេល​ក្រោយ​ពី​បង្ហើយ​កិច្ច​ការ​របស់​អ្នក ជា​ការ​ល្អ​ឲ្យ​អ្នក​ធ្វើ​កិច្ចការ​ដែល​អ្នក​បាន​កំណត់​ទុក​សម្រាប់​ធ្វើ​ពេល​ក្រោយ។ ដោយ​គិត​ទុក​ជា​មុន អ្នក​អាច​សម្រេច​កិច្ច​ការ​ជា​ច្រើន ដូច​អ្នក​កាប់​ឈើ​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា ដែល​តែង​តែ​សំលៀង​មុខ​ពូថៅ​របស់​គាត់​ជា​និច្ច។

ធ្វើ​ឲ្យ​ជីវិត​សាមញ្ញ។ សូម​រៀន​បដិសេធ​អ្វី​ដែល​មិន​សំខាន់​ឬ​អ្វី​ដែល​គ្រាន់​តែ​ស៊ី​ពេល​ប៉ុណ្ណោះ។ ការ​ណាត់​ជួប​ច្រើន​ពេក​និង​ការ​មាន​សកម្មភាព​ច្រើន​ហួស​ហេតុ អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​តាន​តឹង​ចិត្ត​និង​បាត់​បង់​អំណរ។

វិធី​ទី​២: ជៀស​វាង​ពី​ទង្វើ​ដែល​ស៊ី​ពេល​វេលា

ការ​បង្អែ​បង្អង់​និង​ការ​មិន​ចេះ​សម្រេច​ចិត្ត។ គម្ពីរ​ចែង​ថា​៖​«​អ្នក​ណា​ដែល​សង្កេត​មើល​តែ​ខ្យល់​នោះ​នឹង​មិន​សាប​ព្រោះ​ទេ ហើយ​អ្នក​ណា​ដែល​សង្កេត​មើល​តែ​ពពក នោះ​ក៏​មិន​ច្រូត​កាត់​ឡើយ​»។ (​សាស្ដា ១១:៤​) តើ​មាន​មេ​រៀន​អ្វី​ពី​ខ​នេះ? ការ​បង្អែ​បង្អង់​ប្រៀប​ដូច​ជា​ចោរ​លួច​ពេល​វេលា​និង​សមិទ្ធផល។ កសិករ​ដែល​រង់​ចាំ​រហូត​ដល់​មាន​អាកាសធាតុ​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ នោះ​នឹង​មិន​ដែល​សាប​ព្រោះ​ឬ​ច្រូត​កាត់​ឡើយ។ ស្រដៀង​គ្នា​ដែរ យើង​អាច​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​រឿង​មិន​ទៀង​ក្នុង​ជីវិត​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​ចេះ​សម្រេច​ចិត្ត ឬ​យើង​ប្រហែល​ជា​គិត​ថា​យើង​ត្រូវ​ចាំ​រហូត​ដល់​មាន​ព័ត៌មាន​គ្រប់​សព្វ​សិន ទើប​យើង​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត។ ពិត​ណាស់ ការ​សម្រេច​ចិត្ត​សំខាន់​ៗ​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​ស្រាវ​ជ្រាវ​និង​ត្រិះរិះ​ពិចារណា។ សុភាសិត ១៤:១៥​ចែង​ថា​៖​«​មនុស្ស​មាន​គំនិត​វាង​វៃ​រមែង​មើល​ផ្លូវ​ខ្លួន​ដោយ​ប្រយ័ត្ន​»។ ប៉ុន្តែ ការ​ពិត​គឺ​ថា​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ជា​ច្រើន​រួម​បញ្ចូល​រឿង​មិន​ទៀង​ខ្លះ។—សាស្ដា ១១:៦

ការ​តម្រូវ​ឲ្យ​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ។ យ៉ាកុប ៣:១៧​ចែង​ថា​៖‹ប្រាជ្ញា​ពី​ស្ថាន​លើ[​ឬ​ពី​ព្រះ​]គឺ​សម​ហេតុ​ផល›។ ការ​ចង់​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ឲ្យ​បាន​ល្អ គឺ​គួរ​ឲ្យ​សរសើរ​ណាស់! ប៉ុន្តែ ពេល​ខ្លះ បើ​យើង​កំណត់​ខ្នាត​តម្រា​ខ្ពស់​ពេក នោះ​យើង​អាច​ខក​ចិត្ត​ឬ​មិន​សម្រេច​អ្វី​ទាល់​តែ​សោះ។ ជា​ឧទាហរណ៍ បើ​បុគ្គល​ម្នាក់​រៀន​ភាសា​ថ្មី គាត់​ត្រូវ​ត្រៀម​ចិត្ត​ទុក​ជា​មុន ថា​គាត់​នឹង​និយាយ​ខុស ហើយ​ដឹង​ថា​គាត់​នឹង​រៀន​ពី​កំហុស​នោះ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​នោះ​ក៏​ដោយ អ្នក​ដែល​តម្រូវ​ឲ្យ​ខ្លួន​ធ្វើ​ឲ្យ​បាន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ គាត់​ទំនង​ជា​ខ្លាច​ថា​ខ្លួន​នឹង​និយាយ​អ្វី​ខុស នេះ​ជា​ចិត្ត​គំនិត​ដែល​រា​រាំង​គាត់​ពី​ការ​រីក​ចម្រើន។ ប៉ុន្តែ គឺ​ល្អ​ជាង​បើ​មិន​តម្រូវ​ពី​ខ្លួន​ឯង​ហួស​ហេតុ​ពេក។ សុភាសិត ១១:២​ចែង​ថា​៖​«​ប្រាជ្ញា​តែង​នៅ​នឹង​មនុស្ស​សុភាព​»។ បន្ថែម​ទៅ​ទៀត មនុស្ស​សុភាព​រាប​ទាប​មិន​តឹង​តែង​ពេក​ចំពោះ​ខ្លួន​ឯង ហើយ​ក៏​ចេះ​អស់​សំណើច​នឹង​ខ្លួន​ឯង​ដែរ។

សៀវភៅ​មួយ​រៀប​រាប់​ថា​៖​«​អ្នក​មិន​ទិញ​អ្វី​ៗ​ដោយ​លុយ​ទេ តែ​អ្នក​ទិញ​ដោយ​ពេល​វេលា​វិញ​»​(​What to Do Between Birth and Death​)។

វិធី​ទី​៣: មាន​តុល្យភាព​និង​ចេះ​ទទួល​ស្គាល់​ការ​ពិត

ធ្វើ​ការ​ផង​និង​ចេះ​កម្សាន្ត​ផង។ គម្ពីរ​ចែង​ថា​៖​«​បើ​មាន​តែ​១​ក្ដាប់ ទាំង​ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​សុខ នោះ​វិសេស​ជាង​មាន​២​ក្ដាប់ ហើយ​មាន​ទាំង​ការ​នឿយ​ហត់​នឹង​ការ​ខំ​ជា​អសារ​ឥត​ការ​ផង។​»។ (​សាស្ដា ៤:៦​) ជា​ញឹក​ញយ អ្នក​វក់​នឹង​ការងារ​មិន​សប្បាយ​នឹង​ផល​ដែល​ដែល​ខ្លួន​បាន​ធ្វើ​នោះ​ទេ។ ពួក​គេ​អស់​កម្លាំង ហើយ​គ្មាន​ពេល​វេលា​សល់​ទាល់​តែ​សោះ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ អ្នក​ដែល​ខ្ជិល​ច្រអូស ចូល​ចិត្ត​សម្រាក​«​ពីរ​ក្ដាប់​»​ឬ​ច្រើន​ពេក ហើយ​បង្ខាត​ពេល​វេលា​ដែល​មាន​តម្លៃ។ គម្ពីរ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ឲ្យ​មាន​តុល្យភាព ពោល​គឺ​ខំ​ព្យាយាម​ធ្វើ​ការ ហើយ​អរ​សប្បាយ​នឹង​ផល​នៃ​កិច្ច​ការ​របស់​ខ្លួន។ ការ​អរ​សប្បាយ​បែប​នេះ​គឺ​ជា​«​អំណោយ​ទាន​ពី​ព្រះ​»។—សាស្ដា ៥:១៩

គេង​ឲ្យ​បាន​គ្រប់​គ្រាន់។ អ្នក​សរសេរ​គម្ពីរ​ម្នាក់​បាន​និយាយ​ថា​៖‹ខ្ញុំ​នឹង​សំ​រាក​កាយ ហើយ​ដេក​លក់​ទៅ ដោយ​សេចក្ដី​ស្ងប់›។ (​ទំនុក​តម្កើង ៤:៨​) មនុស្ស​ពេញ​វ័យ​ភាគ​ច្រើន ត្រូវ​ការ​គេង​៨​ម៉ោង​រៀង​រាល់​យប់ ដើម្បី​មាន​កម្លាំង​កាយ​មាំ​មួន អារម្មណ៍​ស្រស់ស្រាយ និង​គំនិត​ភ្លឺ​ថ្លា។ ស្ដី​អំពី​ចំណុច​ចុង​ក្រោយ ការ​គេង​គ្រប់​គ្រាន់​គឺ​ជា​ការ​ប្រើ​ពេល​វេលា​ដ៏​ល្អ ព្រោះ​នោះ​នឹង​ជួយ​ឲ្យ​ស្រួល​ផ្ចង់​អារម្មណ៍ និង​បង្កើន​ការ​ចង​ចាំ។ ជា​លទ្ធផល នោះ​ជួយ​ក្នុង​ការ​រៀន​សូត្រ។ ប៉ុន្តែ ការ​គេង​មិន​គ្រប់​គ្រាន់​ធ្វើ​ឲ្យ​រៀន​សូត្រ​មិន​ពូកែ មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់ មាន​កំហុស និង​មួម៉ៅ​ចិត្ត។

កំណត់​គោល​ដៅ​ដែល​អាច​សម្រេច​បាន។ គម្ពីរ​ចែង​ថា​៖​«​ការ​ដែល​មើល​ឃើញ​ដោយ​ភ្នែក នោះ​វិសេស​ជាង​មាន​ចិត្ត​ប៉ង​សាវា​វិញ​»។ (​សាស្ដា ៦:៩​) តើ​ចំណុច​សំខាន់​ជា​អ្វី? មនុស្ស​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​មិន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​សេចក្ដី​ប៉ង​ប្រាថ្នា​របស់​ខ្លួន​កាន់​កាប់​លើ​ជីវិត​ទេ ជា​ពិសេស​បំណង​ប្រាថ្នា​មិន​សម​ហេតុ​សម​ផល ឬ​មិន​អាច​សម្រេច​បាន។ ដូច្នេះ គាត់​មិន​ចាញ់​បោក​ការ​ផ្សាយ​ពាណិជ្ជកម្ម​ដ៏​ឈ្លាស​វៃ ឬ​រហ័ស​ជំពាក់​បំណុល​នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​រៀន​ស្កប់​ចិត្ត​នឹង​អ្វី​«​ដែល​គាត់​មើល​ឃើញ​»​ឬ​អាច​ទទួល​តាម​លទ្ធភាព​របស់​គាត់។

វិធី​ទី​៤: ដឹក​នាំ​ដោយ​ខ្នាត​តម្រា​សីលធម៌

គិត​ពិចារណា​គោល​ការណ៍​របស់​អ្នក។ គោល​ការណ៍​នោះ​ជួយ​អ្នក​ឲ្យ​ដឹង​អំពី​អ្វី​ដែល​ល្អ ដែល​សំខាន់ និង​ដែល​មាន​ប្រយោជន៍។ បើ​ជីវិត​របស់​អ្នក​ប្រៀប​ដូច​ជា​ព្រួញ គោល​ការណ៍​របស់​អ្នក​ប្រៀប​ដូច​ជា​ការ​តម្រង់​ព្រួញ​នោះ។ ដូច្នេះ គោល​ការណ៍​ជួយ​អ្នក​ឲ្យ​កំណត់​អ្វី​ដែល​សំខាន់​បំផុត​ក្នុង​ជីវិត ហើយ​ប្រើ​ពេល​វេលា​ជា​រៀង​រាល់​ម៉ោង និង​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​ឲ្យ​កើត​ប្រយោជន៍​ច្រើន​បំផុត។ តើ​តាម​របៀប​ណា​អ្នក​អាច​មាន​គោល​ការណ៍​បែប​នេះ? មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ស្វែង​រក​ខ្នាត​តម្រា​ឬ​គោល​ការណ៍​គម្ពីរ ហើយ​ទទួល​ស្គាល់​ថា​ខ្នាត​តម្រា​នោះ​គឺ​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា។—សុភាសិត ២:៦, ៧

ចាត់​ទុក​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ជា​គោល​ការណ៍​ដ៏​សំខាន់​បំផុត។ កូឡុស ៣:១៤ ចែង​ថា​៖ សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​«​ជា​ចំណង​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​សាមគ្គីភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​»។ បើ​គ្មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ យើង​មិន​អាច​មាន​សុភមង្គល​ពិត និង​អារម្មណ៍​សុខ​សាន្ត​បាន​ទេ ជា​ពិសេស​ក្នុង​រង្វង់​គ្រួសារ។ មនុស្ស​ដែល​មិន​ទទួល​ស្គាល់​ការ​ពិត​នេះ ប្រហែល​ជា​ព្យាយាម​ដេញ​តាម​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​និង​អាជីព​របស់​ខ្លួន តែ​ពួក​គេ​នឹង​គ្មាន​សុភមង្គល​ឡើយ។ ដូច្នេះ ដោយ​មូលហេតុ​ត្រឹម​ត្រូវ គម្ពីរ​ចាត់​ទុក​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ជា​គោល​ការណ៍​ដ៏​សំខាន់ ហើយ​រៀប​រាប់​អំពី​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​អស់​ជា​ច្រើន​រយ​ដង។—កូរិនថូស​ទី​១ ១៣:១​-​៣; យ៉ូហាន​ទី​១ ៤:៨

លៃ​ទុក​ពេល​ដើម្បី​ស្គាល់​ព្រះ។ បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ​ជេហ្វ មាន​ប្រពន្ធ​ដ៏​ល្អ កូន​ពីរ​នាក់​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត និង​មិត្ត​ភក្តិ​គួរ​ឲ្យ​ទុក​ចិត្ត ព្រម​ទាំង​មាន​ការងារ​ល្អ​ជា​ពេទ្យ​សង្គ្រោះ​បន្ទាន់។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​នោះ​ក្ដី ការងារ​របស់​គាត់​នាំ​ឲ្យ​គាត់​ឃើញ​ដោយ​ផ្ទាល់​ភ្នែក​នូវ​ការ​រង​ទុក្ខ​និង​សេចក្ដី​ស្លាប់។ ដូច្នេះ នាំ​ឲ្យ​គាត់​ឆ្ងល់​ថា​«​តើ​ជីវិត​បែប​នេះ​ឬ?​»។ ថ្ងៃ​មួយ​គាត់​បាន​អាន​សៀវភៅ​ដែល​មាន​មូលដ្ឋាន​ក្នុង​គម្ពីរ​បោះ​ពុម្ព​ដោយ​សាក្សី​ព្រះ​យេហូវ៉ា ហើយ​បាន​រក​ឃើញ​ចម្លើយ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គាត់​អស់​ចិត្ត។

ជេហ្វ​ពន្យល់​អំពី​អ្វី​ដែល​គាត់​បាន​រៀន​ដល់​ប្រពន្ធ​និង​កូន​របស់​គាត់ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​ចាប់​អារម្មណ៍​ដែរ។ ក្រុម​គ្រួសារ​ទាំង​មូល​ចាប់​ផ្ដើម​រៀន​គម្ពីរ ហើយ​នោះ​ធ្វើ​ឲ្យ​ជីវិត​ពួក​គេ​ល្អ​ប្រសើរ​ឡើង។ ការ​សិក្សា​គម្ពីរ​បាន​ជួយ​ពួក​គេ​ឲ្យ​ប្រើ​ពេល​វេលា​យ៉ាង​ឈ្លាស​វៃ។ បន្ថែម​ទៅ​ទៀត ការ​សិក្សា​គម្ពីរ​ផ្ដល់​ឲ្យ​ពួក​គេ​នូវ​សេចក្ដី​សង្ឃឹម​រស់​ជា​រៀង​រហូត​ក្នុង​ពិភព​លោក​ដែល​គ្មាន​ការ​ឈឺ​ចាប់​និង​ការ​អសារ​ឥត​ការ។—ការ​បើក​បង្ហាញ ២១:៣, ៤

បទ​ពិសោធន៍​របស់​ជេហ្វ ជួយ​រំលឹក​យើង​អំពី​ប្រសាសន៍​របស់​លោក​យេស៊ូ​ដែល​ថា​៖​«​អស់​អ្នក​ដែល​ស្រេក​ឃ្លាន​ចំពោះ​ការ​ណែនាំ​ពី​ព្រះ នោះ​មាន​សុភមង្គល​ហើយ!​»។ (​ម៉ាថាយ ៥:៣​) តើ​អ្នក​សុខ​ចិត្ត​លៃ​ទុក​ពេល​ដើម្បី​ទទួល​ការ​ណែនាំ​ពី​ព្រះ​ឬ​ទេ? បើ​អ្នក​ធ្វើ​ដូច្នេះ អ្នក​នឹង​ទទួល​ប្រាជ្ញា​ដើម្បី​ប្រើ​ពេល​វេលា​ឲ្យ​កើត​ប្រយោជន៍​ច្រើន​បំផុត មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ តែ​ពេញ​មួយ​ជីវិត​របស់​អ្នក។

^ វគ្គ 5 សូម​មើល​ទស្សនាវដ្ដី​ភ្ញាក់​រឭក! អត្ថបទ​ជា​ភាសា​អង់គ្លេស​«​វិធី​២០​យ៉ាង​ដើម្បី​មាន​ពេល​ច្រើន​ជាង​»។