គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
តើអ្វីបានជំរុញចិត្តតន្ត្រីករផាំងរ៉ុក(punk rocker)ម្នាក់ដែលជាជនប្រឆាំងសង្គម ឲ្យរៀនស្រឡាញ់និងព្យាយាមជួយអ្នកឯទៀត? តើអ្វីបានធ្វើឲ្យបុរសម្នាក់នៅម៉ិកស៊ិកបោះបង់ចោលរបៀបរស់នៅប្រាសចាកសីលធម៌? ហេតុអ្វីបានជាកីឡាករប្រណាំងកង់ដ៏ល្បីម្នាក់នៅជប៉ុនបោះបង់ចោលការប្រណាំងរបស់ខ្លួន ហើយបែរមកបម្រើព្រះវិញ? សូមអានបទពិសោធន៍របស់ពួកគាត់។
«ខ្ញុំធ្លាប់ជាមនុស្សឈ្លើយ ក្រអឺតក្រទម និងកាចសាហាវ»។ រៀបរាប់ដោយដេននីស អូបៃរ៉ន
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៥៨
ប្រទេសកំណើត: អង់គ្លេស
ប្រវត្តិ: ជាតន្ត្រីករផាំងរ៉ុកដែលប្រឆាំងសង្គម
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ឪពុករបស់ខ្ញុំជាជនជាតិអៀឡង់ ដូច្នេះខ្ញុំធំឡើងក្នុងគ្រួសារដែលកាន់សាសនាកាតូលិក។ ខ្ញុំត្រូវទៅវិហារតាមទម្លាប់ ទោះជាខ្ញុំមិនចង់ទៅក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំចង់ដឹងអំពីព្រះ។ ខ្ញុំចាំថាមុនចូលគេង ខ្ញុំតែងតែសូត្រសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់លោកម្ចាស់ ហើយគិតអំពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះ។ ខ្ញុំធ្លាប់បំបែកសេចក្ដីអធិដ្ឋាននោះជាឃ្លា ហើយព្យាយាមស្វែងយល់អត្ថន័យនៃឃ្លានីមួយៗ។
ពេលខ្ញុំជាយុវវ័យ ខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយចលនារ៉ាស្តាហ្វារីន។ ខ្ញុំក៏ចាប់អារម្មណ៍ចំពោះគំនិតនយោបាយរបស់ក្រុមប្រឆាំងពួកណាត្ស៊ីដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំឈ្លក់វង្វេងនឹងគំនិតបះបោររបស់ក្រុមផាំងរ៉ុក។ ខ្ញុំសេពគ្រឿងញៀន ជាពិសេសខ្ញុំជក់កញ្ឆាស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃ។ ដោយសារ«ខ្ញុំមានចិត្តគំនិតមិនខ្វល់អ្វីទាំងអស់» ដូច្នេះខ្ញុំតែងផឹកស្រាជោគជាំ ខ្ញុំរស់នៅដោយមិនខ្លាចស្លាប់ ហើយខ្ញុំមិនអើពើនឹងអ្នកណាសោះ។ ខ្ញុំជាមនុស្សដែលប្រឆាំងសង្គម ខ្ញុំកម្រនិយាយជាមួយអ្នកណាណាស់ លុះត្រាតែខ្ញុំយល់ថាវាជារឿងសំខាន់។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឲ្យអ្នកណាថតរូបខ្ញុំទេ។ បើគិតពីអតីតកាល ខ្ញុំយល់ថាខ្ញុំជាមនុស្សឈ្លើយ ក្រអឺតក្រទម និងកាចសាហាវ។ ខ្ញុំចិត្តល្អតែជាមួយមនុស្សដែលជិតស្និទ្ធខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។
ពេលខ្ញុំអាយុប្រហែល២០ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ចង់ដឹងអត្ថន័យក្នុងគម្ពីរ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់ដែលជាអ្នកជួញដូរគ្រឿងញៀនបានចាប់ផ្ដើមអានគម្ពីរពេលដែលនៅក្នុងគុក ហើយយើងក៏បានពិភាក្សាគ្នាយ៉ាងយូរអំពីសាសនា អំពីវិហារ និងអំពីការគ្រប់គ្រងរបស់សាថានក្នុងពិភពលោកនេះ។ ខ្ញុំបានទិញគម្ពីរមួយក្បាល ហើយចាប់ផ្ដើមសិក្សាដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិអានផ្នែកខ្លះពីគម្ពីរ រួចយើងពិភាក្សាគ្នាអំពីអ្វីដែលយើងបានរៀន បន្ទាប់មកយើងធ្វើការសន្និដ្ឋានជាមួយគ្នា។ យើងធ្វើដូច្នេះអស់រាប់ខែ។
ការសន្និដ្ឋានខ្លះដែលយើងបានពិភាក្សាគ្នាពីគម្ពីរគឺ៖ យើងកំពុងរស់នៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់នៃពិភពលោកនេះ គ្រិស្តសាសនិកគួរផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អអំពីរាជាណាចក្រព្រះ ពួកគេមិនរួមចំណែកក្នុងពិភពលោកនេះទេ រួមបញ្ចូលទាំងរឿងនយោបាយដែរ ហើយថាគម្ពីរផ្ដល់ការណែនាំល្អក្នុងរឿងសីលធម៌។ យើងអាចឃើញច្បាស់ថាគម្ពីរគឺជាសេចក្ដីពិត ហើយថាត្រូវតែមានសាសនាពិត។ ប៉ុន្តែ តើសាសនាមួយណាជាសាសនាពិត? យើងបានគិតពិចារណាពីវិហារធំៗដែលមានភាពល្បីល្បាញ និងការចូលរួមរបស់ពួកគេក្នុងរឿងនយោបាយ រួចមកយើងយល់ឃើញថាលោកយេស៊ូមិនបានធ្វើរឿងទាំងអស់នេះទេ។ យើងដឹងថាព្រះមិនបានប្រើសាសនាទាំងនេះឡើយ។ ដូច្នេះ យើងបានសម្រេចចិត្តស្វែងរកសាសនាដែលមនុស្សមិនសូវស្គាល់។
យើងបានទៅជួបអ្នកកាន់សាសនាទាំងនោះ ហើយសួរពួកគេនូវសំណួរមួយចំនួន។ យើងស្គាល់ចម្លើយពីគម្ពីរចំពោះសំណួរទាំងនោះរួចហើយ ដូច្នេះពេលដែលពួកគេឆ្លើយ យើងស្រួលដឹងថាចម្លើយរបស់ពួកគេស្របតាមបណ្ដាំរបស់ព្រះឬយ៉ាងណា។ ក្រោយពីបានជួបជាមួយពួកគេ ខ្ញុំតែងតែអធិដ្ឋានទៅព្រះថា៖‹បើពួកគេមកពីសាសនាពិត នោះសូមលោកជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់ជួបពួកគេម្ដងទៀត›។ ប៉ុន្តែ អស់ជាច្រើនខែ ខ្ញុំមិនទាន់ឃើញមានក្រុមណាមួយឆ្លើយសំណួរយើងពីគម្ពីរទេ ហើយខ្ញុំក៏គ្មានចិត្តចង់ទៅជួបពួកគេម្ដងទៀតដែរ។
នៅទីបំផុត មិត្តខ្ញុំនិងខ្ញុំបានជួបសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ យើងបានសួរសំណួរពួកគេដូចដែលយើងបានសួរក្រុមផ្សេងទៀតដែរ ប៉ុន្តែពួកគេបានឆ្លើយសំណួរយើងពីគម្ពីរ។ អ្វីដែលពួកគេនិយាយគឺត្រូវគ្នានឹងអ្វីដែលយើងបានរៀន។ ដូច្នេះ យើងបន្តសួរសំណួរដែលយើងមិនទាន់រកឃើញចម្លើយក្នុងគម្ពីរដូចជា ទស្សនៈរបស់ព្រះចំពោះការជក់បារីនិងការប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន។ ពួកគេក៏ប្រើគម្ពីរម្ដងទៀតដើម្បីឆ្លើយសំណួររបស់យើង។ យើងបានយល់ព្រមទៅកិច្ចប្រជុំរបស់ពួកគេ។
ការចូលរួមកិច្ចប្រជុំគឺមិនស្រួលទេសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជាមនុស្សប្រឆាំងសង្គម ដូច្នេះខ្ញុំមិនចូលចិត្តទេនៅពេលមានគេស្លៀកពាក់ស្អាតៗមករាក់ទាក់ស្វាគមន៍ខ្ញុំ។ ខ្ញុំគិតថាមនុស្សដែលមកស្វាគមន៍ខ្ញុំច្បាស់ជាមានបំណងអាក្រក់ណាមួយជាមិនខាន ហេតុនេះហើយបានជាខ្ញុំមិនចង់ទៅកិច្ចប្រជុំម្ដងទៀតទេ។ ប៉ុន្តែដូចពីមុនដែរ ខ្ញុំអធិដ្ឋានទៅព្រះថាបើពួកគេជាសាសនាពិត សូមឲ្យខ្ញុំមានចិត្តចង់ត្រឡប់ទៅជួបពួកគេវិញ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងចង់រៀនគម្ពីរជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
របៀបដែលគម្ពីរជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំត្រូវឈប់ប្រើគ្រឿងញៀន ហើយខ្ញុំបានឈប់ភ្លាមៗមែន។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំពិបាកផ្ដាច់នោះគឺការជក់បារី។ ខ្ញុំព្យាយាមច្រើនដងហើយនៅតែផ្ដាច់មិនបាន។ ប៉ុន្តែអ្នកឯទៀតវិញ គេស្រួលផ្ដាច់ណាស់ គឺស្រួលដូចបោះបារីចោល។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានអធិដ្ឋានប្រាប់ព្រះយេហូវ៉ាអំពីការពិបាករបស់ខ្ញុំ។ ក្រោយមកដោយមានជំនួយពីលោក ខ្ញុំអាចផ្ដាច់បារីបាន។ ខ្ញុំបានរៀនថាការនិយាយដោយឥតលាក់លៀមនិងដោយស្មោះអស់ពីចិត្តទៅព្រះយេហូវ៉ា គឺជាវិធីដ៏ល្អមួយដែលអាចជួយយើងបាន។
អ្វីដ៏ពិបាកមួយទៀតសម្រាប់ខ្ញុំ គឺការផ្លាស់ប្ដូររបៀបស្លៀកពាក់និងការសម្អិតសម្អាងខ្លួន។ ពេលខ្ញុំចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាលើកដំបូង ម៉ូតសក់របស់ខ្ញុំគឺប៉ះជ្រោងឡើង ទាំងមានពណ៌ខៀវស្រស់។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានលាបសក់ពណ៌ទឹកក្រូចខ្ចី។ ខ្ញុំស្លៀកខោខូវប៊ូយនិងពាក់អាវស្បែកដែលមានពាក្យស្លោកនៅពីលើអាវនោះ។ ខ្ញុំមិនត្រូវការផ្លាស់ប្ដូរការសម្អិតសម្អាងខ្លួនរបស់ខ្ញុំទេ ទោះជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាព្យាយាមពន្យល់ហេតុផលប្រាប់ខ្ញុំក៏ដោយ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតអំពីបទគម្ពីរនៅយ៉ូហានទី១ ២:១៥-១៧ ដែលថា៖«កុំស្រឡាញ់ពិភពលោកនេះ ឬអ្វីៗក្នុងពិភពលោកនេះឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកណាស្រឡាញ់ពិភពលោកនេះ អ្នកនោះមិនស្រឡាញ់បិតានៅស្ថានសួគ៌ទេ»។ ខគម្ពីរទាំងនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតថា តាមពិតការស្លៀកពាក់របស់ខ្ញុំបង្ហាញថាខ្ញុំស្រឡាញ់ពិភពលោកនេះ មិនមែនស្រឡាញ់ព្រះទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវកែខ្លួនជាចាំបាច់ ហើយខ្ញុំបានធ្វើមែន។
ក្រោយមកទៀត ខ្ញុំដឹងថាមិនគ្រាន់តែសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះទេដែលចង់ឲ្យខ្ញុំចូលរួមកិច្ចប្រជុំ ប៉ុន្តែនៅហេប្រឺ ១០:២៤, ២៥ បង្ហាញថាព្រះចង់ឲ្យខ្ញុំចូលរួមកិច្ចប្រជុំ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមចូលរួមកិច្ចប្រជុំទាំងអស់ ហើយស្គាល់បងប្អូនកាន់តែច្រើនក្នុងក្រុមជំនុំ រួចខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តប្រគល់ខ្លួនជូនព្រះយេហូវ៉ានិងទទួលការជ្រមុជទឹក។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំបានទទួល: ខ្ញុំពិតជារំជួលចិត្តខ្លាំងណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឲ្យយើងមានចំណងមិត្តភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងលោក។ ចិត្តសប្បុរសនិងការយកចិត្តទុកដាក់របស់លោក ជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យយកតម្រាប់លោកនិងធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាបុត្ររបស់លោក។ (ពេត្រុសទី១ ២:២១) ខ្ញុំដឹងថាទោះជាខ្ញុំខំប្រឹងបំពាក់បុគ្គលិកលក្ខណៈជាគ្រិស្តសាសនិកក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែមានបុគ្គលិកលក្ខណៈចាស់។ ខ្ញុំព្យាយាមបណ្ដុះសេចក្ដីស្រឡាញ់និងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកឯទៀត។ ខ្ញុំព្យាយាមរៀនតាមគំរូរបស់គ្រិស្តក្នុងការប្រព្រឹត្តចំពោះប្រពន្ធនិងកូនៗរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំចេះយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះបងប្អូនរួមជំនឿ។ ការធ្វើតាមគំរូរបស់គ្រិស្តជួយខ្ញុំឲ្យមានភាពថ្លៃថ្នូរ ចេះគោរពខ្លួនឯង និងចេះបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះអ្នកឯទៀត។
«ពួកគេបានប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំយ៉ាងថ្លៃថ្នូរ»។ រៀបរាប់ដោយក្វាដាលូពី វីលឡារៀល
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៦៤
ប្រទេសកំណើត: ម៉ិកស៊ិក
ប្រវត្តិ: មានរបៀបរស់នៅប្រាសចាកសីលធម៌
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំមានបងប្អូន៧នាក់ ខ្ញុំធំឡើងក្នុងក្រុងហឺម៉ូស៊ីលឡូ ស្រុកសូណូរ៉ា ប្រទេសម៉ិកស៊ិក។ តំបន់ដែលយើងរស់នៅគឺក្រីក្រណាស់។ ឪពុកខ្ញុំស្លាប់ពេលដែលខ្ញុំនៅតូច ដូច្នេះម្ដាយខ្ញុំត្រូវប្រឹងធ្វើការដើម្បីចិញ្ចឹមកូនៗ។ ខ្ញុំតែងតែដើរជើងទទេ ពីព្រោះយើងគ្មានលុយទិញស្បែកជើង។ តាំងពីនៅក្មេង ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើការរកលុយជួយក្រុមគ្រួសារ។ ដូចក្រុមគ្រួសារជាច្រើនទៀតដែរ យើងតែងរស់នៅជុំៗគ្នា។
ភាគច្រើនម្ដាយរបស់យើងមិនសូវបាននៅផ្ទះថែរក្សាយើងទេ។ ពេលខ្ញុំអាយុ៦ឆ្នាំ ខ្ញុំត្រូវក្មេងប្រុសម្នាក់អាយុ១៥ឆ្នាំរំលោភបំពានផ្លូវភេទ។ ខ្ញុំត្រូវគេរំលោភបំពានផ្លូវភេទអស់រយៈពេលជាយូរ។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភាន់ច្រឡំយ៉ាងខ្លាំងអំពីការរួមភេទ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាការមានអារម្មណ៍ស្នេហាជាមួយមនុស្សភេទដូចគ្នាគឺជារឿងធម្មតា។ ពេលខ្ញុំទៅជួបគ្រូពេទ្យឬបព្វជិតសាសនាដើម្បីពិគ្រោះយោបល់ ពួកគេបានបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ ហើយថាអារម្មណ៍ស្នេហាដែលខ្ញុំមានជាមួយបុរសភេទដូចគ្នា នោះគឺជារឿងធម្មតា។
ពេលខ្ញុំអាយុ១៤ឆ្នាំ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមានរបៀបរស់នៅដែលស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា។ ខ្ញុំបន្តមានរបៀបរស់នៅដូចនោះអស់១១ឆ្នាំទៀត ខ្ញុំថែមទាំងបានប្ដូរដៃគូភេទដូចគ្នាជាច្រើនទៀតផង។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំបានទៅរៀនធ្វើជាជាងកាត់សក់ ហើយក៏បានបើកហាងកែសម្ផស្សមួយដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តសោះ។ ជាញឹកញយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ហើយឧស្សាហ៍ត្រូវគេក្បត់ចិត្ត។ ខ្ញុំដឹងហើយថាអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសួរខ្លួនឯងថា‹តើនៅមានមនុស្សល្អដែលខ្ញុំអាចសេពគប់ទេ?›។
ខ្ញុំបាននឹកគិតដល់បងស្រីរបស់ខ្ញុំ។ គាត់បានរៀនគម្ពីរជាមួយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយក្រោយមកគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។ បងស្រីខ្ញុំឧស្សាហ៍ប្រាប់ខ្ញុំអំពីអ្វីដែលគាត់បានរៀន តែខ្ញុំមិនដែលចាប់អារម្មណ៍ទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំកោតស្ងើចនឹងរបៀបរស់នៅនិងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាបងស្រីខ្ញុំនិងប្ដីគាត់ស្រឡាញ់គ្នាណាស់ ពួកគាត់គោរពគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពួកគាត់ប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាដោយសប្បុរស។ ក្រោយមក សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់បានមកបង្រៀនគម្ពីរដល់ខ្ញុំ។ មុនដំបូង ខ្ញុំចេះតែរៀនៗទៅដោយគ្មានអារម្មណ៍សប្បាយទេ។ តែក្រោយមកអ្វីៗក៏ផ្លាស់ប្ដូរ។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានអញ្ជើញខ្ញុំឲ្យចូលរួមកិច្ចប្រជុំ ហើយខ្ញុំក៏បានទៅ។ អ្វីដែលខ្ញុំឃើញនៅទីនោះ គឺខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនឡើយ។ ធម្មតាមនុស្សភាគច្រើនចូលចិត្តសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ តែសាក្សីមិនធ្វើដូច្នេះទេ។ ពួកគេស្វាគមន៍ខ្ញុំយ៉ាងរាក់ទាក់ ហើយប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំយ៉ាងថ្លៃថ្នូរ។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំរំភើបចិត្តណាស់។
ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ចំពោះសាក្សីកាន់តែខ្លាំង ជាពិសេសពេលដែលខ្ញុំចូលរួមសន្និបាតមួយរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំឃើញថាសូម្បីតែក្នុងចំណោមក្រុមមនុស្សច្រើន ក៏ពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះគ្នាដូចបងស្រីខ្ញុំបានធ្វើដែរ គឺដោយបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់និងភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគ្នា។ ខ្ញុំសួរខ្លួនថា តើនេះអាចជាក្រុមមនុស្សល្អដែលខ្ញុំកំពុងស្វែងរកជាយូរមកហើយទេ? សេចក្ដីស្រឡាញ់និងសាមគ្គីភាពរបស់ពួកគេធ្វើខ្ញុំកោតស្ងើចខ្លាំងណាស់ ពេលដែលពួកគេប្រើគម្ពីរដើម្បីឆ្លើយសំណួរទាំងអស់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថាគម្ពីរគឺជាកម្លាំងដែលជំរុញចិត្តពួកគេឲ្យមានរបៀបរស់នៅល្អ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំយល់ថាខ្ញុំត្រូវធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនក្នុងជីវិតដើម្បីទៅជាសាក្សីម្នាក់។
តាមពិតខ្ញុំត្រូវកែប្រែខ្លួនទាំងស្រុង ពីព្រោះខ្ញុំបានតែងខ្លួនជាស្រី។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវផ្លាស់ប្ដូរទាំងពាក្យសម្ដី អាកប្បកិរិយា សម្លៀកបំពាក់ ម៉ូតសក់ និងការជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិ។ មិត្តភក្តិចាស់ៗរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសើចចំអកឲ្យខ្ញុំ ទាំងនិយាយថា៖«ហេតុអ្វីបានជាអ្នកផ្លាស់ប្ដូរដូច្នេះ? អ្វីដែលអ្នកធ្វើគឺល្អហើយ។ មិនចាំបាច់រៀនគម្ពីរទេ។ អ្នកមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងហើយ»។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលពិបាកបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំ គឺឈប់មានរបៀបរស់នៅប្រាសចាកសីលធម៌។
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ ខ្ញុំដឹងថាការផ្លាស់ប្ដូរដ៏ធំនោះគឺល្អសម្រាប់ខ្ញុំ ពីព្រោះនៅកូរិនថូសទី១ ៦:៩-១១ បានមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខនោះចែងថា៖«ចុះតើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬថា មនុស្សមិនសុចរិតនឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌ក? កុំច្រឡំឲ្យសោះ! អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ អ្នកដែលគោរពបូជារូបព្រះ អ្នកផិតក្បត់ បុរសដែលសុខចិត្តបម្រើបុរសឯទៀតខាងផ្លូវភេទ បុរសដែលរួមដំណេកជាមួយនឹងបុរសឯទៀត . . . នឹងមិនទទួលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះជាមត៌កឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាខ្លះធ្លាប់ជាមនុស្សបែបនោះ តែអ្នករាល់គ្នាបានត្រូវលាងសម្អាត»។ ព្រះយេហូវ៉ាបានជួយមនុស្សនៅសម័យនោះឲ្យកែប្រែ ហើយលោកក៏បានជួយខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំពិតជាត្រូវការពេលយូរឆ្នាំ និងការខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីអាចកែខ្លួនបាន តែដំបូន្មាននិងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពីសាក្សីបានជួយខ្ញុំច្រើនណាស់។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: សព្វថ្ងៃខ្ញុំមានរបៀបរស់នៅធម្មតា។ ខ្ញុំមានប្រពន្ធ មានកូន ហើយខ្ញុំនិងប្រពន្ធកំពុងជួយកូនឲ្យមានរបៀបរស់នៅស្របតាមគោលការណ៍គម្ពីរ។ ខ្ញុំបានលះបង់របៀបរស់នៅចាស់ ហើយខ្ញុំបានទទួលពរជាច្រើន។ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិផ្សេងៗក្នុងកិច្ចបម្រើព្រះ។ ខ្ញុំបម្រើជាអ្នកចាស់ទុំក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយខ្ញុំអាចជួយអ្នកឯទៀតឲ្យរៀនសេចក្ដីពិតពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ។ ការផ្លាស់ប្ដូររបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យម្ដាយខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់យល់ព្រមរៀនគម្ពីរ ហើយក្រោយមកគាត់បានទទួលការជ្រមុជទឹកជាគ្រិស្តសាសនិក។ ចំណែកប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំម្នាក់ដែលធ្លាប់មានជីវិតប្រាសចាកសីលធម៌ ក៏បានទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាដែរ។
សូម្បីតែអ្នកខ្លះដែលធ្លាប់ស្គាល់ពីអតីតកាលរបស់ខ្ញុំ ក៏ទទួលស្គាល់ដែរថា ឥឡូវខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរទៅជាមនុស្សដែលមានរបៀបរស់នៅល្អជាង។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់អំពីមូលហេតុដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត។ ពីមុនខ្ញុំបានសុំយោបល់ពីគ្រូពេទ្យនិងពីបព្វជិតសាសនា តែយោបល់ដែលពួកគេឲ្យខ្ញុំសុទ្ធតែជាយោបល់មិនល្អ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានជួយខ្ញុំមែន។ ទោះជាខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគ្មានតម្លៃក៏ដោយ លោកបានកត់សម្គាល់ខ្ញុំ ហើយបានប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងចិត្តអត់ធ្មត់។ ពេលដឹងថាព្រះដ៏អស្ចារ្យដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងប្រាជ្ញា រមែងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ និងចង់ឲ្យខ្ញុំមានជីវិតប្រសើរជាង នោះពិតជាបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យកែប្រែទាំងស្រុង។
«ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្កប់ចិត្ត ឯកោ និងអសារឥតការ»។ រៀបរាប់ដោយ ខាហ្សូហ៊ីរ៉ូ ខូនីម៉ូចេ
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៥១
ប្រទេសកំណើត: ជប៉ុន
ប្រវត្តិ: កីឡាករប្រណាំងកង់
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ: ខ្ញុំធំឡើងនៅក្រុងកំពង់ផែក្នុងខេត្តស៊ីហ៊្សោអូកា ប្រទេសជប៉ុន។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានគ្នា៨នាក់ យើងរស់នៅក្នុងផ្ទះតូចមួយ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំបើកហាងលក់និងជួសជុលកង់។ តាំងពីខ្ញុំនៅតូច ឪពុកខ្ញុំឧស្សាហ៍នាំខ្ញុំទៅមើលកីឡាប្រណាំងកង់ ហើយនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះកីឡាប្រណាំងនោះ។ ក្រោយមកឪពុកខ្ញុំបានរៀបចំគម្រោងដើម្បីឲ្យខ្ញុំចាប់យកអាជីពជាអ្នកប្រណាំងកង់។ ពេលខ្ញុំនៅមធ្យមសិក្សានៅឡើយ គាត់បានបង្ហាត់បង្រៀនខ្ញុំយ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព។ នៅវិទ្យាល័យខ្ញុំបានឈ្នះកីឡាថ្នាក់ជាតិបីឆ្នាំជាប់ៗគ្នា។ រួចមក គេបានស្នើផ្ដល់ឲ្យខ្ញុំទៅរៀននៅសកលវិទ្យាល័យមួយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទៅចូលសាលាកីឡាតែម្ដង។ ពេលខ្ញុំអាយុ១៩ឆ្នាំ ខ្ញុំបានក្លាយជាកីឡាករប្រណាំងកង់អាជីព។
បន្ទាប់មកទៀត ខ្ញុំមានគោលដៅចង់ទៅជាកីឡាករប្រណាំងកង់លេខ១ប្រចាំប្រទេសជប៉ុន។ ខ្ញុំចង់រកលុយឲ្យបានច្រើនដើម្បីជួយក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំឲ្យមានជីវិតហ៊ឺហានិងសប្បាយរីករាយ។ ខ្ញុំបានប្រមូលកម្លាំងកាយចិត្តទាំងអស់ទៅលើការហ្វឹកហាត់ប្រណាំងកង់។ ពេលណាខ្ញុំមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត ពេលនោះខ្ញុំខំប្រឹងហ្វឹកហាត់និងព្យាយាមកាន់តែខ្លាំង ហើយខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនជានិច្ចថាខ្ញុំកើតមកដើម្បីប្រណាំងកង់ ដូច្នេះមិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ខ្ញុំបន្តទៅមុខជានិច្ច! ហើយខ្ញុំបានធ្វើមែន។ ការខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទទួលលទ្ធផលល្អ។ នៅឆ្នាំដំបូង ខ្ញុំបានឈ្នះការប្រកួតជិះកង់ដែលគេរៀបចំសម្រាប់អ្នកប្រណាំងថ្មី។ នៅឆ្នាំទី២ ខ្ញុំមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចូលរួមប្រកួតយកលេខ១នៅប្រទេសជប៉ុន។ ក្រោយពីប្រណាំងអស់៦លើក ខ្ញុំបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ២។
ដោយសារខ្ញុំតែងតែឈ្នះ ហើយស្ថិតក្នុងលំដាប់កំពូល គេបានផ្ដល់រហស្សនាមខ្ញុំថា តូកៃជើងខ្លាំងប្រចាំទឹកដីជប៉ុន។ ខ្ញុំចូលចិត្តការប្រកួតប្រជែងខ្លាំងណាស់។ ក្រោយមកខ្ញុំក្លាយទៅជាគូប្រជែងដ៏គួរឲ្យខ្លាចសម្រាប់អ្នកប្រណាំងផ្សេងទៀត។ ខ្ញុំរកលុយបានកាន់តែច្រើន ដូច្នេះខ្ញុំអាចទិញអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំចង់បាន។ ខ្ញុំបានទិញផ្ទះដែលមានបន្ទប់ហាត់ប្រាណទាំងបំពាក់ដោយឧបករណ៍ទំនើបបំផុត។ ខ្ញុំថែមទាំងទិញរថយន្តនាំចូលពីបរទេសដែលមានតម្លៃថ្លៃ ស្ទើរតែស្មើនឹងតម្លៃផ្ទះមួយទៅហើយ។ ដើម្បីឲ្យជីវិតរបស់ខ្ញុំមានស្ថិរភាព ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមវិនិយោគដោយទិញអចលនទ្រព្យ និងលេងភាគហ៊ុន។
ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្កប់ចិត្ត ឯកោ និងអសារឥតការ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានរៀបការ ហើយមានកូន។ ជារឿយៗ ខ្ញុំមិនសូវមានចិត្តអត់ធ្មត់ចំពោះក្រុមគ្រួសារទេ សូម្បីតែក្នុងរឿងតូចតាចក៏ខ្ញុំឆាប់ខឹងពួកគេដែរ។ ប្រពន្ធកូនភ័យខ្លាចខ្ញុំណាស់ រាល់ពេលដែលខ្ញុំបង្ហាញទឹកមុខមិនពេញចិត្តនឹងរឿងណាមួយ។
ក្រោយមកប្រពន្ធខ្ញុំបានសិក្សាគម្ពីរជាមួយនឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយនេះបាននាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើន។ ប្រពន្ធប្រាប់ខ្ញុំថា នាងចង់ចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះខ្ញុំសម្រេចចិត្តថា ក្រុមគ្រួសារយើងទៅកិច្ចប្រជុំជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំនៅតែចាំមិនភ្លេច យប់នោះអ្នកចាស់ទុំបានមកលេងផ្ទះខ្ញុំ រួចចាប់ផ្ដើមបង្រៀនគម្ពីរដល់ខ្ញុំ។ អ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់។
វិធីដែលគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត: ខ្ញុំចាំច្បាស់ណាស់អំពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ពេលអានបទគម្ពីរនៅអេភេសូរ ៥:៥ ដែលថា៖«អ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ មនុស្សស្មោកគ្រោក ឬអ្នកលោភលន់ដែលប្រៀបដូចជាមនុស្សគោរពបូជារូបព្រះ នឹងមិនបានទទួលមត៌កក្នុងរាជាណាចក្ររបស់គ្រិស្តនិងរបស់ព្រះឡើយ»។ ខ្ញុំយល់ឃើញថាកីឡាប្រណាំងកង់គឺដូចជាការលេងល្បែងស៊ីសង ពីព្រោះនោះលើកស្ទួយឲ្យមានចិត្តគំនិតលោភលន់។ ពេលនោះសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យបានផ្ដន្ទាទោសខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាបើខ្ញុំចង់ធ្វើឲ្យព្រះយេហូវ៉ាពេញចិត្ត ខ្ញុំត្រូវឈប់ការប្រកួតប្រជែង។ ប៉ុន្តែ នោះជាការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។
នោះជាឆ្នាំដែលខ្ញុំទទួលបានជោគជ័យបំផុតក្នុងអាជីពប្រណាំងកង់ ហើយខ្ញុំនៅតែចង់បន្តការប្រកួតប្រជែង។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំឃើញថាការសិក្សាគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យមានអារម្មណ៍ស្ងប់ មានសេចក្ដីសុខសាន្តនៅក្នុងចិត្ត ហើយលែងចង់ឈ្នះអ្នកណាទៀត! ក្រោយពីខ្ញុំសិក្សាគម្ពីរ ខ្ញុំបានចូលរួមការប្រកួតបានតែបីដងគត់ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំនៅតែមិនអាចបោះបង់ចោលការប្រកួតបាន។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាប់គាំងនៅមួយកន្លែង មិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទេ ហើយសាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដាក់សម្ពាធយ៉ាងខ្លាំងមកលើជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ ឪពុកខកចិត្តនឹងខ្ញុំណាស់។ នេះធ្វើឲ្យខ្ញុំតានតឹងចិត្តដល់ម្ល៉េះ រហូតដល់មានជំងឺរលាកក្រពះ។
អ្វីដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យឆ្លងកាត់គ្រាដ៏លំបាកនោះ គឺការបន្តសិក្សាគម្ពីរ និងបន្តចូលរួមកិច្ចប្រជុំរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានជំនឿខ្លាំងជាមុន។ ខ្ញុំបានសុំព្រះយេហូវ៉ាឲ្យស្ដាប់សេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់ខ្ញុំ ហើយជួយខ្ញុំឲ្យឃើញថាលោកពិតជាកំពុងស្ដាប់មែន។ ខ្ញុំកាន់តែធូរស្រាលក្នុងចិត្ត ពេលប្រពន្ធប្រាប់ខ្ញុំថានាងមិនត្រូវការផ្ទះធំដើម្បីមានជីវិតសប្បាយហ៊ឺហានោះទេ។ បន្តិចម្ដងៗ ខ្ញុំក៏រីកចម្រើនក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ។
ផលប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំទទួល: ខ្ញុំដឹងថាប្រសាសន៍របស់លោកយេស៊ូនៅម៉ាថាយ ៦:៣៣ គឺជាការពិត។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា៖«ដូច្នេះ ចូរបន្តស្វែងរករាជាណាចក្រនិងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាមុន ហើយលោកនឹងផ្ដល់របស់ទាំងនេះឲ្យអ្នក»។ យើងមិនដែលខ្វះ«របស់ទាំងនេះ»ទេ ពោលគឺអ្វីៗដែលយើងត្រូវការចាំបាច់ក្នុងជីវិតដូចលោកយេស៊ូបានមានប្រសាសន៍។ ទោះជាប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្ញុំតិចជាង៣០ដងពេលខ្ញុំប្រណាំងកង់ក្ដី តែក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមិនដែលខ្វះអ្វីសោះក្នុង២០ឆ្នាំកន្លងមកនេះ។
ជីវិតរបស់ខ្ញុំកាន់តែប្រសើរឡើង ពេលដែលខ្ញុំចូលរួមសកម្មភាពផ្សេងៗជាមួយនឹងបងប្អូនរួមជំនឿ។ ខ្ញុំមានអំណរនិងស្កប់ចិត្ត នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់មានពីមុនទេ។ ពេលវេលាបានកន្លងទៅយ៉ាងលឿន។ ក្រុមគ្រួសាររបស់យើងមានសេចក្ដីសុខខ្លាំងណាស់។ កូនប្រុសទាំងបីរបស់ខ្ញុំនិងប្រពន្ធរបស់ពួកគេ កំពុងបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់។