ເລື່ອງຊີວິດຈິງ
ຂ້ອຍຮູ້ສຶກປອດໄພຍ້ອນໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາ
ເມື່ອມີຄົນຖາມຂ້ອຍວ່າຊີວິດຮັບໃຊ້ຂອງຂ້ອຍຜ່ານມາເປັນແນວໃດ ຂ້ອຍມັກບອກວ່າ: “ຂ້ອຍເປັນຄືກັບກະເປົ໋າເດີນທາງໃນມືຂອງພະເຢໂຫວາ” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ຖ້າພະເຢໂຫວາກັບອົງການຂອງເພິ່ນໃຊ້ຂ້ອຍໄປບ່ອນໃດ ຂ້ອຍກໍຈະໄປ. ວຽກຮັບໃຊ້ທີ່ຜ່ານມາເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂ້ອຍລຳບາກຢູ່ ແລະບາງເທື່ອກໍເກືອບຕາຍຊ້ຳ ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າການໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປອດໄພແທ້ໆ.
ເລີ່ມຮູ້ຈັກພະເຢໂຫວາແລະໄວ້ວາງໃຈເພິ່ນ
ຂ້ອຍເກີດໃນປີ 1948 ຢູ່ບ້ານນ້ອຍໆບ້ານໜຶ່ງຢູ່ທາງທິດຕາເວັນຕົກສ່ຽງໃຕ້ຂອງປະເທດນີເຊເຣຍ. ໃນປີນັ້ນອາວຂອງຂ້ອຍຊື່ມຸດສະຕາຟາກັບອ້າຍກົກຂອງຂ້ອຍຊື່ວາຮາບິໄດ້ຮັບບັບເຕມາເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ. ຕອນຂ້ອຍອາຍຸ 9 ປີພໍ່ຂ້ອຍກໍຕາຍ ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍແທ້ໆ. ແຕ່ອ້າຍບອກຂ້ອຍວ່າເຮົາຈະໄດ້ເຈິກັບພໍ່ອີກຍ້ອນພໍ່ຈະຖືກປຸກໃຫ້ຄືນມາຈາກຕາຍ. ເລື່ອງນີ້ກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ຢາກຮຽນຄຳພີໄບເບິນ. ໃນປີ 1963 ຂ້ອຍກັບອ້າຍ 2 ຄົນແລະນ້ອງຊາຍອີກຜູ້ໜຶ່ງຮັບບັບເຕມາພ້ອມກັນ.
ໃນປີ 1965 ຂ້ອຍໄປຢູ່ເມືອງລາກ໋ອດສ໌ກັບອ້າຍຂອງຂ້ອຍທີ່ຊື່ວິວສັນແລະເຂົ້າຮ່ວມປະຊຸມກັບປະຊາຄົມອິກໂບບີ. ຢູ່ປະຊາຄົມນັ້ນມີໄພໂອເນຍປະຈຳຫຼາຍຄົນທີ່ກະຕືລືລົ້ນແລະຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາຢ່າງມີຄວາມສຸກ ສິ່ງນີ້ກະຕຸ້ນຂ້ອຍໃຫ້ຢາກຮັບໃຊ້ແບບເຂົາເຈົ້າ. ຂ້ອຍເປັນໄພໂອເນຍໃນເດືອນມັງກອນ ປີ 1968.
ພີ່ນ້ອງຊາຍຊື່ອໍເບີດ ໂອລັກເບບີທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ເບເທນໄດ້ປະຊຸມກັບພວກເຮົາທີ່ເປັນໄວລຸ້ນກ່ຽວກັບການເປັນໄພໂອເນຍພິເສດເພື່ອຮັບໃຊ້ຢູ່ທາງພາກເໜືອຂອງປະເທດນີເຊເຣຍ. ຂ້ອຍຍັງຈື່ຄຳເວົ້າຂອງພີ່ນ້ອງອໍເບີດທີ່ເວົ້າວ່າ: “ພວກເຈົ້າຍັງໜຸ່ມຍັງນ້ອຍ ພວກເຈົ້າສາມາດໃຊ້ເວລາແລະກຳລັງເພື່ອຮັບໃຊ້ພະເຢໂຫວາ. ຢູ່ຫັ້ນມີວຽກຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ເຮັດ!” ຂ້ອຍຢາກຮຽນແບບຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງຜູ້ພະຍາກອນເອຊາຢາແລະໄປໃສກໍໄດ້ທີ່ພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ຂ້ອຍໄປ. ຂ້ອຍຈຶ່ງສະໝັກເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ.—ອຊຢ. 6:8
ໃນເດືອນພຶດສະພາ ປີ 1968 ຂ້ອຍຖືກແຕ່ງຕັ້ງໃຫ້ຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ເມືອງຄາໂນທີ່ຢູ່ທາງພາກເໜືອຂອງປະເທດນີເຊເຣຍ. ໃນປີ 1967-1970 ເກີດສົງຄາມເບຍຟຣານຢູ່ຫັ້ນເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ຢູ່ພາກເໜືອຂອງປະເທດນີເຊເຣຍໄດ້ຮັບບາດເຈັບແລະຕາຍບັກຫຼາຍໆ. ສົງຄາມນັ້ນລາມໄປຮອດທິດຕາເວັນອອກຂອງປະເທດນີເຊເຣຍນຳອີກ. ພີ່ນ້ອງຊາຍຄົນໜຶ່ງທີ່ຫວັງດີກັບຂ້ອຍໄດ້ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍໄປຫັ້ນ ແຕ່ຂ້ອຍບອກລາວວ່າ: “ຂອບໃຈຫຼາຍໆທີ່ເປັນຫ່ວງຂ້ອຍ ແຕ່ຖ້າພະເຢໂຫວາຈະສົ່ງຂ້ອຍໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ໃສ ຂ້ອຍກໍຍິນດີທີ່ຈະໄປ ແລະຂ້ອຍກໍໝັ້ນໃຈວ່າພະເຢໂຫວາຈະຢູ່ກັບຂ້ອຍແນ່ນອນ.”
ໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາເຖິງຈະຮັບໃຊ້ໃນບ່ອນທີ່ມີສົງຄາມ
ສົງຄາມກາງເມືອງທີ່ເກີດຂຶ້ນເຮັດໃຫ້ເມືອງຄາໂນທີ່ເປັນເມືອງໃຫຍ່ຢູ່ໃນສະພາບທີ່ເສຍຫາຍຫຼາຍແທ້ໆ. ຕອນທີ່ເຮົາໄປປະກາດ ບາງເທື່ອເຮົາເຈິສົບຄົນຕາຍຫຼາຍສົບທີ່ຖືກຂ້າຍ້ອນການຕໍ່ສູ້. ຢູ່ເມືອງຄາໂນມີຫຼາຍປະຊາຄົມ ແຕ່ພີ່ນ້ອງສ່ວນຫຼາຍໄດ້ໜີໄປໝົດເຫຼືອຜູ້ປະກາດບໍ່ຮອດ 15 ຄົນ ແລະເຂົາເຈົ້າກໍຢ້ານຫຼາຍ ແຕ່ເມື່ອພວກເຮົາທີ່ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດ 6 ຄົນໄປຮອດຫັ້ນພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນກໍດີໃຈຫຼາຍ. ພວກເຮົາໃຫ້ກຳລັງໃຈເຂົາເຈົ້າຈົນເຂົາເຈົ້າຮູ້ສຶກດີຂຶ້ນ ແລະພວກເຮົາກໍຊ່ວຍຈັດການປະຊຸມແລະການປະກາດອີກ ແລ້ວກໍຊ່ວຍພີ່ນ້ອງເລີ່ມສົ່ງລາຍງານການປະກາດແລະສັ່ງປຶ້ມຈາກສາຂາອີກ.
ພວກເຮົາທີ່ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດເລີ່ມຮຽນພາສາເຮົາຊາທີ່ເປັນພາສາຖິ່ນຢູ່ຫັ້ນ. ເມື່ອຄົນໃນເມືອງນັ້ນໄດ້ຍິນເຮົາປະກາດໃນພາສາຂອງເຂົາເຈົ້າ ເຂົາເຈົ້າກໍຟັງພວກເຮົາ. ແຕ່ເມືອງຄາໂນກໍມີສາສະໜາຫຼັກທີ່ຄົນໃນເມືອງນັ້ນນັບຖືຢູ່ແລ້ວ ສະມາຊິກຂອງສາສະໜານັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມັກທີ່ພວກເຮົາປະກາດ. ມີເທື່ອໜຶ່ງຜູ້ຊາຍຄົນໜຶ່ງຈັບມີດໄລ່ຟັນຂ້ອຍກັບໝູ່ໄພໂອເນຍ ແຕ່ໄຄແດ່ທີ່ເຮົາ 2 ຄົນແລ່ນໄວກວ່າ ເຮົາກະເລີຍລອດຕາຍ. ເຖິງວ່າຈະມີອັນຕະລາຍປານນັ້ນ ແຕ່ພະເຢໂຫວາກໍໃຫ້ພວກເຮົາ “ຮູ້ສຶກປອດໄພ” ແລະຈຳນວນຜູ້ປະກາດກໍເພີ່ມຂຶ້ນຄືກັນ. (ເພງ. 4:8) ປັດຈຸບັນນີ້ເມືອງຄາໂນມີ 11 ປະຊາຄົມແລະມີຜູ້ປະກາດຫຼາຍກວ່າ 500 ຄົນ.
ເຈິການຕໍ່ຕ້ານຢູ່ປະເທດນີເຊ
ຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຢູ່ເມືອງນີອາເມ ປະເທດນີເຊ
ຫຼັງຈາກທີ່ເຮົາຢູ່ເມືອງຄາໂນໄດ້ 2-3 ເດືອນ ໃນເດືອນສິງຫາ 1968 ຂ້ອຍກັບໄພໂອເນຍພິເສດອີກ 2 ຄົນກໍຖືກຍ້າຍໄປເມືອງນີອາເມທີ່ເປັນເມືອງຫຼວງຂອງສາທາລະນະລັດນີເຊ. ເມື່ອເຮົາໄປຮອດນີເຊ ເຮົາກໍໄດ້ຮູ້ວ່າບ່ອນນັ້ນເປັນບ່ອນທີ່ຮ້ອນທີ່ສຸດໃນທະວີບອາຝຼິກກາ. ນອກຈາກນັ້ນ ເຮົາຕ້ອງຮຽນພາສາໃໝ່ເຊິ່ງກໍຄືພາສາຝຣັ່ງທີ່ເປັນພາສາທາງການຂອງປະເທດນີ້. ເຖິງວ່າຈະເຈິກັບຂໍ້ທ້າທາຍແບບນີ້ ເຮົາກໍໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາແລະປະກາດຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງທີ່ມີບໍ່ເທົ່າໃດຄົນໃນເມືອງນີອາເມ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ເກືອບທຸກຄົນທີ່ອ່ານໜັງສືໄດ້ໃນເມືອງນີອາເມກໍຮັບເອົາປຶ້ມຄວາມຈິງທີ່ນຳໄປສູ່ຊີວິດຕະຫຼອດໄປ. ບາງຄົນທີ່ຢູ່ຫັ້ນເຖິງຂັ້ນຊອກຫາເຮົາເພື່ອຈະຂໍປຶ້ມຫົວນີ້ຊ້ຳ!
ຕໍ່ມາບໍ່ດົນເຮົາກໍເຫັນວ່າອຳນາດການປົກຄອງຢູ່ປະເທດນີເຊບໍ່ມັກພະຍານພະເຢໂຫວາ. ໃນເດືອນກໍລະກົດປີ 1969 ເຮົາຈັດການປະຊຸມໝວດເທື່ອທຳອິດຢູ່ປະເທດນີເຊເຊິ່ງມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມປະມານ 20 ຄົນ ແລະມີຜູ້ປະກາດໃໝ່ 2 ຄົນຈະຮັບບັບເຕມາ. ແຕ່ໃນການປະຊຸມໝວດມື້ທຳອິດ ຕຳຫຼວດໄດ້ເຂົ້າມາບ່ອນປະຊຸມແລະສັ່ງໃຫ້ເຮົາຢຸດການປະຊຸມ ແລະເຂົາເຈົ້າເອົາໄພໂອເນຍພິເສດກັບຜູ້ດູແລໝວດໄປຫ້ອງການຕຳຫຼວດເພື່ອສອບສວນ. ເມື່ອສອບສວນແລ້ວເຂົາເຈົ້າກໍສັ່ງໃຫ້ພີ່ນ້ອງເຫຼົ່ານີ້ກັບມາລາຍງານໂຕໃນມື້ຕໍ່ໄປ. ເຮົາຮູ້ເລີຍວ່າເຂົາເຈົ້າຕ້ອງສ້າງບັນຫາໃຫ້ເຮົາແທ້ໆເຮົາຈຶ່ງຕັດສິນໃຈເຮັດຄຳບັນລະຍາຍຮັບບັບເຕມາຢູ່ເຮືອນສ່ວນໂຕ ແລະໃຫ້ຜູ້ທີ່ຈະຮັບບັບເຕມາໄປຮັບບັບເຕມາຢູ່ແມ່ນ້ຳ.
ສອງສາມອາທິດຫຼັງຈາກນັ້ນ ກະຊວງພາຍໃນກໍສັ່ງໃຫ້ຂ້ອຍກັບໄພໂອເນຍພິເສດອີກ 5 ຄົນອອກຈາກປະເທດ. ເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເວລາເຮົາ 48 ຊົ່ວໂມງ ແລະເຮົາຕ້ອງຫາທາງອອກຈາກປະເທດເອົາເອງ. ເຮົາເຮັດຕາມຄຳສັ່ງນັ້ນ ແລະຫຼັງຈາກເຮົາອອກຈາກປະເທດແລ້ວເຮົາກໍໄປສຳນັກງານສາຂາຢູ່ນີເຊເຣຍເລີຍ. ເມື່ອໄປຮອດຫັ້ນ ເຮົາກໍໄດ້ຮັບວຽກມອບໝາຍໃໝ່.
ຂ້ອຍຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຮັບໃຊ້ຢູ່ໂອລີຊັນບາເຣທີ່ເປັນບ້ານໜຶ່ງຂອງຄົນນີເຊເຣຍ. ຢູ່ຫັ້ນມີຜູ້ປະກາດກຸ່ມນ້ອຍໆກຸ່ມໜຶ່ງ. ຂ້ອຍເຮັດວຽກປະກາດກັບພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນຢ່າງມີຄວາມສຸກແລະມີນັກສຶກສາຫຼາຍຄົນ. ແຕ່ຫຼັງຈາກຮັບໃຊ້ໄດ້ 6 ເດືອນ ສຳນັກງານສາຂາກໍບອກຂ້ອຍໃຫ້ກັບໄປປະເທດນີເຊອີກ. ຕອນທຳອິດຂ້ອຍກໍຕົກໃຈແລະຢ້ານໜ້ອຍໜຶ່ງ ແຕ່ຂ້ອຍກໍດີໃຈທີ່ຈະໄດ້ກັບໄປຫາພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນອີກ.
ຂ້ອຍກັບໄປເມືອງນີອາເມອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ມື້ໜຶ່ງຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍໄປຮອດ ຂ້ອຍເຈິກັບນັກທຸລະກິດຜູ້ໜຶ່ງຄົນນີເຊເຣຍ ລາວຈື່ໄດ້ວ່າຂ້ອຍເປັນພະຍານພະເຢໂຫວາ ລາວຈຶ່ງຖາມຂ້ອຍຫຼາຍເລື່ອງກ່ຽວກັບຄຳພີໄບເບິນ. ເຮົາສຶກສາຄຳພີໄບເບິນນຳກັນ ແລ້ວລາວກໍເຊົາສູບຢາແລະເຊົາກິນເຫຼົ້າ. ຈາກນັ້ນ ລາວກໍຮັບບັບເຕມາ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ປະກາດຮ່ວມກັບພີ່ນ້ອງທີ່ຢູ່ບ່ອນຕ່າງໆຂອງປະເທດນີເຊ ແລະເຫັນວ່າໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາມີຫຼາຍຄົນເຂົ້າມາຮຽນຄວາມຈິງ. ຕອນທີ່ຂ້ອຍໄປຮອດໃໝ່ໆມີຜູ້ປະກາດແຕ່ 31 ຄົນ ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍອອກຈາກປະເທດນັ້ນກໍມີຜູ້ປະກາດ 69 ຄົນ.
“ເຮົາບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າພີ່ນ້ອງຢູ່ກີເນເປັນແນວໃດ”
ໃນເດືອນທັນວາປີ 1977 ຂ້ອຍກັບໄປນີເຊເຣຍເພື່ອຝຶກອົບຮົມ 3 ອາທິດ. ຫຼັງຈາກຝຶກອົບຮົມແລ້ວ ພີ່ນ້ອງມາວຄອມວິໂກທີ່ເປັນຜູ້ປະສານງານຄະນະກຳມະການສາຂາກໍໃຫ້ຂ້ອຍໄປຫາລາວຢູ່ຫ້ອງ ລາວໃຫ້ຂ້ອຍອ່ານຈົດໝາຍຈາກສຳນັກງານສາຂາເຊຍຣາລີໂອນ. ໃນຈົດໝາຍນັ້ນບອກວ່າສາຂາເຊຍຣາລີໂອນກຳລັງຊອກຫາພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ເປັນໄພໂອເນຍ ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ ເວົ້າພາສາອັງກິດແລະພາສາຝຣັ່ງໄດ້ເພື່ອຈະໄປຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ດູແລໝວດຢູ່ປະເທດກີເນ. ພີ່ນ້ອງມາວຄອມບອກວ່າຂ້ອຍຖືກເອີ້ນໃຫ້ກັບມາຝຶກອົບຮົມກໍຍ້ອນເລື່ອງນີ້. ລາວເວົ້າອີກວ່າ: “ວຽກຮັບໃຊ້ນີ້ບໍ່ງ່າຍ.” ລາວໃຫ້ຂ້ອຍໄປຄິດເບິ່ງກ່ອນແລ້ວຈຶ່ງໃຫ້ຄຳຕອບ ແຕ່ຂ້ອຍຕອບລາວທັນທີວ່າ: “ຖ້າພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດວຽກນີ້ ຂ້ອຍກໍຈະໄປ.”
ຂ້ອຍຂີ່ຍົນໄປເຊຍຣາລີໂອນ ເມື່ອໄປຮອດຫັ້ນຂ້ອຍກໍໄປສຳນັກງານສາຂາເຊຍຣາລີໂອນ. ຂ້ອຍໄດ້ເຈິກັບສະມາຊິກຂອງຄະນະກຳມະການສາຂາຜູ້ໜຶ່ງ ລາວບອກຂ້ອຍວ່າ: “ເຮົາບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າພີ່ນ້ອງຢູ່ກີເນເປັນແນວໃດ.” ເຖິງວ່າສາຂາເຊຍຣາລີໂອນເບິ່ງແຍງວຽກປະກາດຢູ່ປະເທດກີເນທີ່ເປັນປະເທດໃກ້ໆກັນ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ຮູ້ແທ້ໆວ່າພີ່ນ້ອງຢູ່ຫັ້ນເປັນແນວໃດຍ້ອນຢູ່ຫັ້ນມີບັນຫາທາງດ້ານການເມືອງຮຸນແຮງ. ເຖິງວ່າສາຂາເຊຍຣາລີໂອນໄດ້ພະຍາຍາມສົ່ງພີ່ນ້ອງໄປຢາມຢູ່ກີເນ ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າປະເທດນັ້ນ. ຍ້ອນແນວນີ້ສຳນັກງານສາຂາຈຶ່ງຂໍໃຫ້ຂ້ອຍໄປເມືອງໂຄນາຄຣີທີ່ເປັນເມືອງຫຼວງຂອງປະເທດກີເນ ແລະພະຍາຍາມຊອກວິທີທີ່ຈະຢູ່ປະເທດນັ້ນ.
“ຖ້າພະເຢໂຫວາຢາກໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດວຽກນີ້ ຂ້ອຍກໍຈະໄປ”
ເມື່ອເດີນທາງໄປຮອດເມືອງໂຄນາຄຣີ ຂ້ອຍກໍໄປສະຖານທູດນີເຊເຣຍແລະເຈິກັບທູດນີເຊເຣຍ. ຂ້ອຍບອກລາວວ່າຂ້ອຍຢາກປະກາດຢູ່ປະເທດກີເນ. ລາວບອກຂ້ອຍວ່າ ບໍ່ຕ້ອງຢູ່ນີ້ດອກມັນອັນຕະລາຍຫຼາຍ. ເຈົ້າອາດຈະຖືກຈັບຫຼືຖືກທຳຮ້າຍ. ລາວເວົ້າວ່າ: “ກັບໄປປະກາດຢູ່ນີເຊເຣຍສະ.” ແຕ່ຂ້ອຍຕອບລາວວ່າ: “ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຢູ່ນີ້.” ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຂຽນຈົດໝາຍໄປຫາລັດຖະມົນຕີກະຊວງພາຍໃນຂອງປະເທດກີເນເພື່ອໃຫ້ຊ່ວຍຂ້ອຍ ແລະລັດຖະມົນຕີກໍຊ່ວຍຂ້ອຍແທ້ໆ.
ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍກັບໄປສາຂາເຊຍຣາລີໂອນແລະບອກໃຫ້ພີ່ນ້ອງຮູ້ວ່າລັດຖະມົນຕີອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ປະເທດກີເນແລ້ວ. ພີ່ນ້ອງຮ້ອງບັກດັງໆດ້ວຍຄວາມດີໃຈທີ່ເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາອວຍພອນຂ້ອຍໃຫ້ເຮັດສຳເລັດ.
ເປັນຜູ້ດູແລໝວດຢູ່ເຊຍຣາລີໂອນ
ຕັ້ງແຕ່ປີ 1978 ຮອດປີ 1979 ຂ້ອຍຮັບໃຊ້ເປັນຜູ້ດູແລໝວດຢູ່ປະເທດກີເນ ປະເທດເຊຍຣາລີໂອນ ແລະເປັນຜູ້ດູແລໝວດສົມທົບຢູ່ປະເທດລີເບເຣຍ. ຕອນທຳອິດຂ້ອຍບໍ່ສະບາຍເລື້ອຍໆແລະບາງເທື່ອກໍບໍ່ສະບາຍຢູ່ບ່ອນທີ່ໄກຄົນ. ແຕ່ພີ່ນ້ອງກໍພະຍາຍາມແທ້ໆທີ່ຈະພາຂ້ອຍໄປສົ່ງຢູ່ໂຮງໝໍ.
ມີເທື່ອໜຶ່ງຂ້ອຍບໍ່ສະບາຍແຮງຍ້ອນເປັນໄຂ້ມາເລເຣຍແລະມີແມ່ທ້ອງໃນລຳໄສ້. ຫຼັງຈາກທີ່ຄ່ອຍໆດີຂຶ້ນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮູ້ວ່າພີ່ນ້ອງໄດ້ລົມກັນແລ້ວວ່າຂ້ອຍຄືຊິບໍ່ລອດແລະຊິເອົາຂ້ອຍໄປຝັງຢູ່ໃສ. ເຖິງວ່າເຈິກັບເລື່ອງທີ່ເກືອບຕາຍແບບນີ້ ແຕ່ຂ້ອຍກໍບໍ່ເຄີຍຄິດທີ່ຈະເຊົາເຮັດວຽກມອບໝາຍນີ້. ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈສະເໝີວ່າພະເຢໂຫວາເທົ່ານັ້ນທີ່ປົກປ້ອງເຮົາໄດ້ດີທີ່ສຸດ ແລະເຖິງວ່າເຮົາຕາຍເພິ່ນກໍຈະປຸກເຮົາໃຫ້ຟື້ນຄືນມາຈາກຕາຍໄດ້.
ຂ້ອຍກັບເມຍໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາສະເໝີ
ມື້ທີ່ເຮົາແຕ່ງດອງໃນປີ 1988
ໃນປີ 1988 ຂ້ອຍໄດ້ເຈິກັບໂດຄັດສ໌ ພີ່ນ້ອງຍິງທີ່ເປັນໄພໂອເນຍເຊິ່ງຮັກພະເຢໂຫວາຫຼາຍແລະເປັນຄົນຖ່ອມຫຼາຍ. ພວກເຮົາແຕ່ງດອງກັນແລະໂດຄັດສ໌ກໍຮັບໃຊ້ໃນວຽກໝວດນຳກັນກັບຂ້ອຍ. ລາວເຕັມໃຈເສຍສະລະຫຼາຍຢ່າງເພື່ອພະເຢໂຫວາ. ຖ້າປະຊາຄົມໃດຢູ່ບໍ່ກາຍ 25 ກິໂລແມັດ ພວກເຮົາກໍຈະຍ່າງເອົາແລະຫິ້ວເຄື່ອງໄປນຳ. ແຕ່ຖ້າປະຊາຄົມໃດຢູ່ໄກກວ່ານັ້ນ ເຮົາກໍຈະພະຍາຍາມຊອກລົດຫຍັງກໍໄດ້ເພື່ອຈະໄປຮອດປະຊາຄົມນັ້ນ. ບາງເທື່ອເຮົາຕ້ອງຂີ່ລົດລຸຍຂີ້ຕົມຫຼືແລ່ນເທິງຫົນທາງທີ່ມີຂຸມໃຫຍ່ຫຼາຍໆ.
ໂດຄັດສ໌ເປັນຄົນທີ່ກ້າຫານຫຼາຍ. ຍົກຕົວຢ່າງ ບາງເທື່ອເຮົາຕ້ອງຂ້າມນ້ຳທີ່ມີແຂ້ບັກຫຼາຍໆ. ມີເທື່ອໜຶ່ງເຮົາຕ້ອງເດີນທາງ 5 ມື້ ແລະຕ້ອງຂ້າມແມ່ນ້ຳສາຍໜຶ່ງໂດຍໃຊ້ເຮືອເຄນູຍ້ອນວ່າຂົວໄມ້ທີ່ຂ້າມແມ່ນ້ຳນັ້ນມັນຫັກ. ຕອນທີ່ເຮົາຂ້າມໄປຮອດແຄມຝັ່ງແລ້ວ ໂດຄັດສ໌ຢືນຂຶ້ນເພື່ອຈະອອກຈາກເຮືອ ແລ້ວລາວກໍຕົກນ້ຳ. ເຮົາ 2 ຄົນລອຍນ້ຳບໍ່ເປັນແລະມີແຂ້ບັກຫຼາຍໆຢູ່ແມ່ນ້ຳນັ້ນ ແຕ່ພີ່ນ້ອງຊາຍບາງຄົນລອຍນ້ຳໄປຊ່ວຍໂດຄັດສ໌. ເຮົາ 2 ຄົນຝັນຮ້າຍກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນໄລຍະໜຶ່ງ ແຕ່ເຮົາກໍຍັງຮັບໃຊ້ຕໍ່ໄປ.
ລູກຂອງເຮົາ ຢາກິບກັບເອຣິກເປັນຂອງຂວັນຈາກພະເຢໂຫວາ
ໃນຕົ້ນປີ 1992 ພວກເຮົາຕົກໃຈຫຼາຍທີ່ໂດຄັດສ໌ຖືພາ. ເຮົາຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າຈະຮັບໃຊ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຕໍ່ໄປຫຼືບໍ່. ແຕ່ເຮົາຄິດວ່າພະເຢໂຫວາໃຫ້ຂອງຂວັນນີ້ກັບເຮົາ. ເຮົາຈຶ່ງຕັ້ງຊື່ລູກສາວວ່າຢາກິບເຊິ່ງໝາຍເຖິງຂອງຂວັນຈາກພະເຢໂຫວາ. ສີ່ປີຕໍ່ມາເຮົາກໍໄດ້ລູກຊາຍແລະເຮົາຕັ້ງຊື່ລາວວ່າເອຣິກ. ລູກທັງສອງຄົນເປັນຂອງຂວັນຈາກພະເຢໂຫວາແທ້ໆ. ຢາກິບເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ຢູ່ຫ້ອງການການແປທ້ອງຖິ່ນ ແລະເອຣິກເປັນຜູ້ຊ່ວຍວຽກຮັບໃຊ້.
ເຖິງວ່າໂດຄັດສ໌ບໍ່ໄດ້ເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຕໍ່ຍ້ອນວ່າຕ້ອງລ້ຽງລູກ ແຕ່ລາວກໍເປັນໄພໂອເນຍປະຈຳ. ສ່ວນຂ້ອຍຍັງເປັນໄພໂອເນຍພິເສດຕໍ່ ຍ້ອນພະເຢໂຫວາຊ່ວຍຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ລູກ 2 ຄົນໃຫຍ່ແລ້ວ ໂດຄັດສ໌ກໍກັບມາເປັນໄພໂອເນຍພິເສດໄດ້ອີກ. ຕອນນີ້ເຮົາ 2 ຄົນຮັບໃຊ້ເປັນມິດຊັນນາຣີຢູ່ເມືອງໂຄນາຄຣີ.
ພະເຢໂຫວາປົກປ້ອງເຮົາແທ້ໆ
ພະເຢໂຫວາໃຫ້ຂ້ອຍໄປໃສ ຂ້ອຍກໍໄປບ່ອນນັ້ນໂລດ. ຂ້ອຍກັບເມຍຮູ້ສຶກວ່າພະເຢໂຫວາປົກປ້ອງແລະອວຍພອນເຮົາແທ້ໆ. ການໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາແທນທີ່ຈະໄວ້ວາງໃຈຊັບສົມບັດເງິນຄຳເຮັດໃຫ້ເຮົາຫຼີກລ່ຽງບັນຫາຫຼາຍຢ່າງແລະບໍ່ອຸກໃຈຫຼາຍເກີນໄປ. ຂ້ອຍກັບໂດຄັດສ໌ໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກປະສົບການຂອງໂຕເອງວ່າພະເຢໂຫວາປົກປ້ອງເຮົາແທ້ໆຍ້ອນເພິ່ນເປັນ “ພະເຈົ້າຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.” (1ຂຄ. 16:35) ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈວ່າທຸກຄົນທີ່ໄວ້ວາງໃຈພະເຢໂຫວາເພິ່ນຈະ “ປົກປ້ອງ [ເຂົາເຈົ້າ] ຄືກັບຄົນທີ່ປົກປ້ອງສິ່ງທີ່ມີຄ່າແລະຫໍ່ໄວ້ໃນຖົງ.”—1ຊມ. 25:29
