അനീതി​ക്കൊ​ക്കെ ഒരു അവസാനം വരു​മെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി

ഉർസുല മെന്നെ പറഞ്ഞ​പ്ര​കാ​രം

മനുഷ്യരുടെയിടയിൽ തരംതി​രി​വു​ക​ളൊ​ന്നും പാടില്ല, എല്ലാവ​രോ​ടും ഒരു​പോ​ലെ ഇടപെ​ടണം എന്നൊ​ക്കെ​യുള്ള ചിന്ത കുട്ടി​ക്കാ​ലം​തൊ​ട്ടേ എനിക്കു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. എല്ലാവർക്കും നീതി​യും ന്യായ​വും കിട്ടണം എന്ന ശക്തമായ ഒരു ആഗ്രഹം. ഈ ഒരു ചിന്ത എന്നെ ജയിലിൽവരെ കൊ​ണ്ടെ​ത്തി​ച്ചു. കിഴക്കൻ ജർമനി​യി​ലെ ആ ജയിലിൽവെ​ച്ചാണ്‌ അനീതി​ക്കൊ​ക്കെ ഒരു അവസാനം വരു​മെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യത്‌! ആ കഥ ഞാൻ പറയാം.

ജർമനി​യി​ലെ ഹാല്ലേ​യി​ലാണ്‌ ഞാൻ ജനിച്ചത്‌, 1922-ൽ. 1200-ലധികം വർഷത്തെ ചരി​ത്ര​മു​റ​ങ്ങുന്ന ഒരു സ്ഥലം. ബെർലി​നിൽനിന്ന്‌ ഏതാണ്ട്‌ 200 കിലോ​മീ​റ്റർ തെക്കു​പ​ടി​ഞ്ഞാ​റു മാറി​യാണ്‌ ഹാല്ലേ​യു​ടെ സ്ഥാനം. പ്രൊ​ട്ട​സ്റ്റന്റ്‌ മതവി​ശ്വാ​സി​ക​ളു​ടെ ഒരു പ്രധാ​ന​കേ​ന്ദ്ര​മാ​യി​രു​ന്നു ഹാല്ലേ. എന്റെ അച്ഛൻ പട്ടാള​ത്തി​ലാ​യി​രു​ന്നു. അമ്മ ഒരു പാട്ടു​കാ​രി​യും. 1923-ൽ എന്റെ അനിയത്തി ജനിച്ചു. കാറ്റ എന്നാണ്‌ അവളുടെ പേര്‌.

അനീതി​ക്കെ​തി​രെ പ്രതി​ക​രി​ക്കണം എന്ന ഒരു ചിന്ത എനിക്കു വരാൻ കാരണം​തന്നെ എന്റെ അച്ഛനാണ്‌. പട്ടാള​ത്തിൽനിന്ന്‌ പോന്ന​ശേഷം അച്ഛൻ ഒരു കട നടത്തി. അവിടെ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാൻ വരുന്ന എല്ലാവ​രും​തന്നെ പാവ​പ്പെ​ട്ട​വ​രാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ അവർക്ക്‌ സാധന​ങ്ങ​ളൊ​ക്കെ കൊടു​ക്കും, പൈസ പിന്നെ തന്നാൽ മതി​യെന്നു പറയും. ഇങ്ങനെ അലിവു കാണി​ച്ചു​കാ​ണിച്ച്‌ അവസാനം അച്ഛൻ പാപ്പരാ​യി എന്നു പറഞ്ഞാൽ മതിയ​ല്ലോ. അച്ഛന്റെ ആ അനുഭ​വ​ത്തിൽനിന്ന്‌ ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കേ​ണ്ട​താ​യി​രു​ന്നു അനീതി​ക്കും അസമത്വ​ത്തി​നും എതിരെ പോരാ​ടു​ന്നത്‌ വിചാ​രി​ക്കു​ന്ന​തു​പോ​ലെ അത്ര എളുപ്പ​മ​ല്ലെന്ന്‌. പക്ഷേ ചെറു​പ്പ​ത്തി​ന്റെ ചോര​ത്തി​ള​പ്പിൽ അതൊ​ന്നും തലയിൽ കേറി​ല്ല​ല്ലോ.

അമ്മയിൽനി​ന്നാണ്‌ എനിക്കു കലാവാ​സന കിട്ടി​യത്‌. എനിക്കും കാറ്റയ്‌ക്കും നൃത്തത്തി​ന്റെ​യും സംഗീ​ത​ത്തി​ന്റെ​യും ലോകം പരിച​യ​പ്പെ​ടു​ത്തി​ത്ത​ന്നത്‌ അമ്മയാണ്‌. ഞാൻ നല്ല ചുറു​ചു​റു​ക്കുള്ള ഒരു കുട്ടി​യാ​യി​രു​ന്നു. ഞാനും കാറ്റയും ഒന്നിച്ച്‌ വളർന്ന ആ കാലം എന്തു രസമാ​യി​രു​ന്നെ​ന്നോ. പക്ഷേ അതൊക്കെ 1939 വരെയേ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു​ള്ളൂ.

ജീവി​ത​ത്തി​ലെ ഇരുണ്ട അധ്യായം തുടങ്ങു​ന്നു

സ്‌കൂൾ പഠനം കഴിഞ്ഞ്‌ ഞാൻ ബാലേ നൃത്തം പഠിക്കാൻ ചേർന്നു. അവി​ടെ​ത്തന്നെ ഞാൻ ഔസ്‌ട്രു​ക്‌സ്റ്റാൻസ്‌ എന്ന നൃത്തരൂ​പ​വും പഠിച്ചു, മേരി വിഗ്മാൻ എന്ന പ്രശസ്‌ത​യായ നർത്തകി​യു​ടെ കീഴിൽ. വളരെ​യ​ധി​കം ഭാവാ​ഭി​നയം ഉൾപ്പെ​ടുന്ന ഒരു നൃത്തരൂ​പ​മാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. പിന്നെ ചിത്ര​ങ്ങ​ളും വരയ്‌ക്കു​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ എന്റെ കൗമാ​ര​ത്തി​ന്റെ ആദ്യനാ​ളു​കൾ പാട്ടും ഡാൻസും പടംവ​ര​യും ഒക്കെയാ​യി നല്ല രസമാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാണ്‌ 1939-ൽ രണ്ടാം ലോക​മ​ഹാ​യു​ദ്ധ​ത്തി​ന്റെ വരവ്‌. പിന്നെ 1941-ൽ ഇടിത്തീ​പോ​ലെ അച്ഛന്റെ മരണവും. ക്ഷയരോ​ഗ​മാ​യി​രു​ന്നു അച്ഛന്‌.

ആ യുദ്ധകാ​ല​ത്തി​ന്റെ ഓർമകൾ ഇന്നും എനിക്ക്‌ ഒരു ദുഃസ്വ​പ്‌ന​മാണ്‌. യുദ്ധം തുടങ്ങു​മ്പോൾ എനിക്ക്‌ 17 വയസ്സേ ഉള്ളൂ. ആ എനിക്കു​പോ​ലും തോന്നി ‘ലോക​ത്തി​നെന്താ ഭ്രാന്തു​പി​ടി​ച്ചോ’ എന്ന്‌. അതുവരെ ഒരു കുഴപ്പ​വു​മി​ല്ലാ​തി​രുന്ന ആളുകൾ നാസിസം തലയ്‌ക്കു​പി​ടിച്ച്‌ ഓരോ​ന്നൊ​ക്കെ കാട്ടി​ക്കൂ​ട്ടു​ന്നു. എവിടെ നോക്കി​യാ​ലും യുദ്ധത്തി​ന്റെ കെടു​തി​കൾ. പട്ടിണി, മരണം, നാശന​ഷ്ടങ്ങൾ. അങ്ങനെ ഒരു വല്ലാത്ത കാലമാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. ഒരു ബോം​ബാ​ക്ര​മ​ണ​ത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ വീടി​നും സാരമായ കേടു​പാ​ടു​കൾ പറ്റി. പിന്നെ, യുദ്ധത്തിൽ ഞങ്ങളുടെ പല ബന്ധുക്ക​ളും കൊല്ല​പ്പെട്ടു.

1945-ൽ യുദ്ധം അവസാ​നി​ച്ചു. ഞാനും അമ്മയും കാറ്റയും അപ്പോ​ഴും ഹാല്ലേ​യിൽത്ത​ന്നെ​യാ​യി​രു​ന്നു. ആ സമയമാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും എന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞി​രു​ന്നു. ഒരു കുഞ്ഞും ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. പക്ഷേ ഞങ്ങളുടെ വിവാ​ഹ​ജീ​വി​ത​ത്തിൽ ആകെ പ്രശ്‌ന​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ ഞങ്ങൾ വേർപി​രിഞ്ഞ്‌ താമസി​ച്ചു. അതിൽപ്പി​ന്നെ എന്റെയും മോളു​ടെ​യും കാര്യങ്ങൾ നോക്കാൻവേണ്ടി ഞാൻ ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. നൃത്തം ചെയ്‌തും ചിത്രങ്ങൾ വരച്ചും ആണ്‌ ജീവി​ക്കാ​നുള്ള വക കണ്ടെത്തി​യത്‌.

യുദ്ധത്തി​നു ശേഷം ജർമനി നാലായി വിഭജി​ക്ക​പ്പെട്ടു. സോവി​യറ്റ്‌ യൂണി​യനു കീഴി​ലുള്ള കിഴക്കൻ ജർമനി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഞങ്ങൾ. കമ്മ്യൂ​ണിസ്റ്റ്‌ ഭരണവു​മാ​യി പരിച​യ​ത്തി​ലാ​കാൻ ഞങ്ങൾക്ക്‌ കുറച്ചു സമയം എടുത്തു. 1949-ൽ കിഴക്കൻ ജർമനി, ജർമൻ ജനാധി​പത്യ റിപ്പബ്ലിക്ക്‌ (ജിഡിആർ) ആയിത്തീർന്നു.

കമ്മ്യൂ​ണിസ്റ്റ്‌ ഭരണത്തിൻകീ​ഴി​ലെ ജീവിതം

ആ കാലത്ത്‌ എന്റെ അമ്മയ്‌ക്ക്‌ സുഖമി​ല്ലാ​തെ​യാ​യി. ഞാനാണ്‌ അമ്മയെ നോക്കി​യി​രു​ന്നത്‌. എനിക്ക്‌ ഒരു സർക്കാർ ജോലി കിട്ടി. ആ ജോലി​യിൽ ആയിരു​ന്ന​പ്പോൾ ഗവൺമെ​ന്റി​നെ​തി​രെ പ്രതി​ഷേ​ധി​ക്കുന്ന ഒരുകൂ​ട്ടം വിദ്യാർഥി​കളെ ഞാൻ കണ്ടുമു​ട്ടി. അവിടെ നടക്കുന്ന പല അനീതി​ക​ളും പൊതു​ജ​ന​ത്തി​ന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ കൊണ്ടു​വ​രാൻ അവർ ശ്രമി​ക്കു​ന്നു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഉദാഹ​ര​ണ​ത്തിന്‌, ഒരു ചെറു​പ്പ​ക്കാ​രന്‌ യൂണി​വേ​ഴ്‌സി​റ്റി വിദ്യാ​ഭ്യാ​സം നിഷേ​ധി​ച്ചു. അവന്റെ അച്ഛൻ നാസി പാർട്ടി​യി​ലാ​യി​രു​ന്നു എന്നതാ​യി​രു​ന്നു കാരണം. എനിക്ക്‌ നന്നായി അറിയാ​വുന്ന ഒരു പയ്യനാ​യി​രു​ന്നു അത്‌. അവനും എന്നെ​പ്പോ​ലെ സംഗീ​ത​ത്തിൽ നല്ല താത്‌പ​ര്യം ഉണ്ടായി​രു​ന്നു. ‘അച്ഛന്റെ പ്രവൃ​ത്തി​ക​ളു​ടെ പേരിൽ മകനോട്‌ ഇങ്ങനെ ചെയ്യു​ന്നത്‌ ശരിയാ​ണോ’ എന്ന്‌ ഞാൻ ചിന്തിച്ചു. ആ വിദ്യാർഥി​ക​ളു​ടെ പ്രവർത്ത​ന​ങ്ങ​ളിൽ ഞാൻ കൂടു​തൽക്കൂ​ടു​തൽ ഉൾപ്പെ​ടാൻ തുടങ്ങി. പ്രതി​ഷേ​ധ​പ്ര​ക​ട​ന​ങ്ങ​ളി​ലും പങ്കെടു​ത്തു. ഒരു പ്രാവ​ശ്യം ഞാൻ കോട​തി​ക്കെ​ട്ടി​ട​ത്തി​നു പുറത്ത്‌ പോസ്റ്റർ ഒട്ടിക്കു​ക​പോ​ലും ചെയ്‌തു.

സമൂഹ​ത്തി​ലെ ക്രമസ​മാ​ധാ​നം ഉറപ്പു​വ​രു​ത്തു​ന്ന​തി​നുള്ള ഒരു കമ്മിറ്റി​യു​ടെ സെക്ര​ട്ടറി ആയിരു​ന്നു ഞാൻ. എന്റെ ജോലി​യു​ടെ ഭാഗമാ​യി എനിക്കു ചില കത്തുകൾ ടൈപ്പു ചെയ്യേ​ണ്ടി​വ​രു​മാ​യി​രു​ന്നു. അങ്ങനെ​യുള്ള ചില കത്തുക​ളിൽ എഴുതി​യി​രുന്ന കാര്യ​ങ്ങ​ളും എന്റെ നീതി​ബോ​ധ​ത്തി​നു നിരക്കു​ന്ന​താ​യി​രു​ന്നില്ല. ഒരിക്കൽ പടിഞ്ഞാ​റൻ ജർമനി​യിൽ താമസി​ക്കുന്ന പ്രായ​മുള്ള ഒരാൾക്ക്‌ കമ്മ്യൂ​ണി​സത്തെ അനുകൂ​ലി​ച്ചു​കൊ​ണ്ടുള്ള ചില വിവരങ്ങൾ അയച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാൻ കമ്മിറ്റി തീരു​മാ​നി​ച്ചു. അയാൾക്ക്‌ എതിരെ സംശയം ജനിപ്പി​ക്കു​ന്ന​തി​നു​വേ​ണ്ടി​യാണ്‌ അങ്ങനെ ചെയ്‌തത്‌. രാഷ്‌ട്രീ​യ​താ​ത്‌പ​ര്യ​ങ്ങ​ളാ​യി​രു​ന്നു ഇതിന്റെ പിന്നിൽ. ആ മനുഷ്യ​നോ​ടു കാണി​ക്കുന്ന വഞ്ചന എനിക്കു സഹിക്കാൻപ​റ്റി​യില്ല. ഞാൻ ആ പാഴ്‌സ​ലു​കൾ അയച്ചു​കൊ​ടു​ക്കാ​തെ ഓഫീ​സിൽത്തന്നെ ഒളിപ്പി​ച്ചു​വെച്ചു. അത്‌ ഒരിക്ക​ലും ആ വ്യക്തി​യു​ടെ കൈയിൽ എത്തിയില്ല.

ഒട്ടും പ്രതീ​ക്ഷി​ക്കാ​ത്തി​ട​ത്തു​നിന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ആശ്വാസം കിട്ടുന്നു

1951 ജൂൺ മാസത്തി​ലെ ഒരു ദിവസം. പെട്ടെന്നു രണ്ടുപേർ എന്റെ ഓഫീ​സി​ലേക്കു കയറി​വന്നു. അവർ പറഞ്ഞു: “നിങ്ങളെ അറസ്റ്റു ചെയ്യു​ക​യാണ്‌.” റോട്ട ഓക്‌സെ എന്ന്‌ അറിയ​പ്പെ​ടുന്ന ജയിലി​ലേ​ക്കാണ്‌ എന്നെ കൊണ്ടു​പോ​യത്‌. ഒരു വർഷത്തി​നു ശേഷം, ഗവൺമെ​ന്റി​നെ അട്ടിമ​റി​ക്കാൻ ശ്രമിച്ചു എന്ന ഒരു കുറ്റം എന്റെമേൽ ചുമത്തി. മുമ്പ്‌ പ്രതി​ഷേ​ധ​പ്ര​ക​ട​ന​ത്തി​ന്റെ ഭാഗമാ​യി പോസ്റ്റർ ഒട്ടിച്ച സംഭവ​ത്തി​ന്റെ പേരി​ലാ​യി​രു​ന്നു ഇത്‌. ഒരു വിദ്യാർഥി​യാണ്‌ രഹസ്യ​പൊ​ലീ​സിന്‌ എന്നെ ഒറ്റി​ക്കൊ​ടു​ത്തത്‌. വിചാ​ര​ണ​യൊ​ക്കെ നടന്നെ​ങ്കി​ലും അതൊക്കെ വെറു​മൊ​രു പേരി​നു​മാ​ത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ പറഞ്ഞ​തൊ​ന്നും ആരും ശ്രദ്ധി​ച്ച​തു​പോ​ലു​മില്ല. എനിക്ക്‌ ആറുവർഷത്തെ ജയിൽശിക്ഷ വിധിച്ചു. ജയിലിൽവെച്ച്‌ എനിക്കു സുഖമി​ല്ലാ​താ​യി. ജയിൽ ആശുപ​ത്രി​യി​ലെ ഒരു വാർഡിൽ എന്നെ ആക്കി. എന്നെക്കൂ​ടാ​തെ ആ വാർഡിൽ 40-ഓളം സ്‌ത്രീ​ക​ളു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. അവരു​ടെ​യെ​ല്ലാം മുഖത്ത്‌ നിരാശ മാത്ര​മാ​യി​രു​ന്നു. വിഷാദം തളം​കെട്ടി നിൽക്കുന്ന ആ അന്തരീ​ക്ഷ​ത്തിൽനിന്ന്‌ എങ്ങനെ​യെ​ങ്കി​ലും ഒന്ന്‌ പുറത്തു​ക​ട​ന്നാൽ മതി എന്നു തോന്നി​പ്പോ​യി എനിക്ക്‌. വെപ്രാ​ളം പിടിച്ച്‌ ഞാൻ ഓടി​ച്ചെന്ന്‌ വാതി​ലിൽ ആഞ്ഞു​കൊ​ട്ടി​ക്കൊ​ണ്ടി​രു​ന്നു.

“എന്താ പ്രശ്‌നം?” ഗാർഡ്‌ ചോദി​ച്ചു.

ഞാൻ ഇങ്ങനെ കേണ​പേ​ക്ഷി​ച്ചു: “എനിക്ക്‌ ഇവി​ടെ​നിന്ന്‌ പോയേ പറ്റൂ. നിങ്ങൾ എന്നെ വേണ​മെ​ങ്കിൽ ഒറ്റയ്‌ക്ക്‌ ഒരു മുറി​യിൽ ഇട്ടോ. പക്ഷേ എന്നാലും എനിക്ക്‌ ഇവിടെ നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല.” പക്ഷേ അദ്ദേഹം ഞാൻ പറഞ്ഞ​തൊ​ന്നും കേട്ടതാ​യി​പ്പോ​ലും ഭാവി​ച്ചില്ല. അങ്ങനെ​യി​രി​ക്കു​മ്പോ​ഴാണ്‌ അവി​ടെ​യുള്ള സ്‌ത്രീ​ക​ളു​ടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരു മുഖം എന്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെ​ട്ടത്‌. അവി​ടെ​യുള്ള മറ്റാരു​ടെ​യും മുഖത്തി​ല്ലാത്ത ഒരു പ്രത്യേ​കത അവരിൽ ഞാൻ കണ്ടു. അവരുടെ ഉള്ളി​ന്റെ​യു​ള്ളി​ലെ പ്രശാന്തത ആ കണ്ണുക​ളിൽ കാണാ​മാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ അവരുടെ അടുത്ത്‌ ചെന്നി​രു​ന്നു.

എന്നെ അത്ഭുത​പ്പെ​ടു​ത്തി​ക്കൊണ്ട്‌ ആ സ്‌ത്രീ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: “എന്റെ അടുത്ത്‌ ഇരിക്കു​ന്നത്‌ സൂക്ഷി​ച്ചു​വേണം കേട്ടോ. ഈ വാർഡി​ലുള്ള എല്ലാവ​രും എന്നെ ഏറ്റവും മോശ​ക്കാ​രി​യാ​യി​ട്ടാ​ണു കാണു​ന്നത്‌. കാരണം ഞാൻ യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​യാണ്‌.”

യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷി​കളെ കമ്മ്യൂ​ണിസ്റ്റ്‌ ഭരണകൂ​ട​ത്തി​ന്റെ ശത്രു​ക്ക​ളാ​യി​ട്ടാ​ണു കണ്ടിരു​ന്ന​തെന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയി​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. പക്ഷേ അവരെ​ക്കു​റിച്ച്‌ എനിക്ക്‌ ഒരു കാര്യം നല്ല ഓർമ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നു. ഞാൻ കുഞ്ഞാ​യി​രു​ന്ന​പ്പോൾ രണ്ടു ബൈബിൾവി​ദ്യാർഥി​കൾ (സാക്ഷി​കളെ അന്ന്‌ അങ്ങനെ​യാ​ണു വിളി​ച്ചി​രു​ന്നത്‌) എന്റെ അച്ഛനെ കാണാൻ സ്ഥിരമാ​യി വരുമാ​യി​രു​ന്നു. അച്ഛൻ അവരെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞത്‌ എനിക്കു പെട്ടെന്ന്‌ ഓർമ വന്നു: “ബൈബിൾവി​ദ്യാർഥി​കൾ പറയു​ന്ന​താണ്‌ ശരി.”

ബെർട്ട ബ്രഗമയ എന്നായി​രു​ന്നു ആ സ്‌ത്രീ​യു​ടെ പേര്‌. അവരെ പരിച​യ​പ്പെ​ട്ട​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ എന്ത്‌ ആശ്വാസം തോന്നി​യെ​ന്നോ! സത്യം​പ​റ​ഞ്ഞാൽ ഞാൻ കരഞ്ഞു​പോ​യി. യഹോ​വ​യെ​ക്കു​റിച്ച്‌ പറഞ്ഞു തരാമോ എന്നു ഞാൻ അവരോ​ടു ചോദി​ച്ചു. അന്നു​തൊട്ട്‌ ഞങ്ങൾ രണ്ടു​പേ​രും എപ്പോ​ഴും ഒന്നിച്ചാ​യി​രി​ക്കും. ബൈബി​ളി​ലെ ഒരുപാ​ടു കാര്യ​ങ്ങ​ളെ​ക്കു​റി​ച്ചും ഞങ്ങൾ സംസാ​രി​ച്ചു. അങ്ങനെ സത്യ​ദൈ​വ​മായ യഹോവ സ്‌നേ​ഹ​ത്തി​ന്റെ​യും നീതി​യു​ടെ​യും സമാധാ​ന​ത്തി​ന്റെ​യും ദൈവ​മാ​ണെന്ന്‌ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി. അതു​പോ​ലെ മനുഷ്യർ ചെയ്‌തു​കൂ​ട്ടി​യി​രി​ക്കുന്ന എല്ലാ കൊടും​ക്രൂ​ര​ത​കൾക്കും ദുഷ്ടത​യ്‌ക്കും ദൈവം പരിഹാ​രം കാണു​മെ​ന്നും ഞാൻ മനസ്സി​ലാ​ക്കി. “കുറച്ച്‌ കാലം​കൂ​ടെ കഴിഞ്ഞാൽ ദുഷ്ടന്മാ​രു​ണ്ടാ​യി​രി​ക്കില്ല. . . . എന്നാൽ സൗമ്യ​ത​യു​ള്ളവർ ഭൂമി കൈവ​ശ​മാ​ക്കും; സമാധാ​ന​സ​മൃ​ദ്ധി​യിൽ അവർ അത്യധി​കം ആനന്ദി​ക്കും” എന്ന്‌ സങ്കീർത്തനം 37:10, 11 വാക്യ​ങ്ങ​ളിൽ പറയു​ന്നത്‌ ശരിക്കും എന്റെ ഉള്ളിൽ തട്ടി.

ജയിൽമോ​ചി​ത​യാ​യി പടിഞ്ഞാ​റൻ ജർമനി​യി​ലേക്ക്‌

അഞ്ചു വർഷം നീണ്ട ജയിൽവാ​സ​ത്തി​നു ശേഷം 1956-ൽ ഞാൻ ജയിൽമോ​ചി​ത​യാ​യി. പുറത്തി​റങ്ങി അഞ്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞ​പ്പോൾ ഞാൻ പടിഞ്ഞാ​റൻ ജർമനി​യി​ലേക്കു പലായനം ചെയ്‌തു. ആ സമയമാ​യ​പ്പോ​ഴേ​ക്കും മൂത്ത മകൾ ഹനലോ​റയെ കൂടാതെ ഒരു പെൺകു​ട്ടി​കൂ​ടെ ഉണ്ടായി​രു​ന്നു, സബീന. അവരെ​യും ഞാൻ കൂടെ കൊണ്ടു​പോ​യി. പിന്നീട്‌ എന്റെയും ഭർത്താ​വി​ന്റെ​യും വിവാ​ഹ​മോ​ചനം നടന്നു. ആ സമയത്താണ്‌ ഞാൻ വീണ്ടും സാക്ഷി​കളെ കണ്ടുമു​ട്ടു​ന്നത്‌. ബൈബിൾ പഠിച്ച​പ്പോൾ എനിക്കു മനസ്സി​ലാ​യി ഞാൻ ജീവി​ത​ത്തിൽ ഒരുപാ​ടു മാറ്റങ്ങൾ വരു​ത്തേ​ണ്ട​തു​ണ്ടെന്ന്‌. യഹോ​വ​യു​ടെ നിലവാ​ര​ങ്ങ​ളി​ലെ​ത്താൻ ഞാൻ ആ മാറ്റങ്ങൾ എല്ലാം വരുത്തി. 1958-ൽ ഞാൻ സ്‌നാ​ന​മേറ്റു.

പിന്നീട്‌ ഞാൻ വീണ്ടും കല്യാണം കഴിച്ചു, ഒരു യഹോ​വ​യു​ടെ സാക്ഷിയെ. ക്ലൗസ്‌ മെന്നെ എന്നാണ്‌ അദ്ദേഹ​ത്തി​ന്റെ പേര്‌. ഞങ്ങളുടെ കുടും​ബ​ജീ​വി​തം സന്തോഷം നിറഞ്ഞ​താ​യി​രു​ന്നു. ഈ വിവാ​ഹ​ത്തിൽ എനിക്ക്‌ രണ്ടു മക്കളും​കൂ​ടെ ഉണ്ടായി. ബെന്യാ​മീ​നും തബിയ​യും. 20 വർഷം​മുമ്പ്‌ എന്നെ ദുഃഖ​ത്തി​ലാ​ഴ്‌ത്തി​ക്കൊണ്ട്‌ ക്ലൗസ്‌ ഒരു റോഡ​പ​ക​ട​ത്തിൽ മരിച്ചു. അന്നുമു​തൽ ഞാൻ ഒരു വിധവ​യാ​യി ജീവി​ക്കു​ക​യാണ്‌. പുനരു​ത്ഥാ​ന​പ്ര​ത്യാ​ശ​യാണ്‌ എന്നെ ആശ്വസി​പ്പി​ക്കു​ന്നത്‌. മരിച്ചു​പോ​യവർ പറുദീ​സാ​ഭൂ​മി​യിൽ പുനരു​ത്ഥാ​ന​പ്പെ​ട്ടു​വ​രും എന്ന്‌ എനിക്ക്‌ ഉറപ്പുണ്ട്‌. (ലൂക്കോസ്‌ 23:43; പ്രവൃ​ത്തി​കൾ 24:15) എന്റെ നാലു മക്കളും യഹോ​വയെ സേവി​ക്കു​ന്നതു കാണു​ന്ന​തും എനിക്കു വലി​യൊ​രു ആശ്വാ​സം​ത​ന്നെ​യാണ്‌.

ബൈബിൾ പഠിച്ച​പ്പോൾ എനിക്ക്‌ ഒരു കാര്യം മനസ്സി​ലാ​യി. യഹോ​വ​യ്‌ക്കു മാത്രമേ ശരിക്കു​മുള്ള നീതി നടത്തി​ത്ത​രാൻ പറ്റൂ. മനുഷ്യ​രെ​പ്പോ​ലെയല്ല യഹോവ. യഹോവ നീതി നടത്തി​ത്ത​രു​മ്പോൾ നമ്മുടെ സാഹച​ര്യ​വും പശ്ചാത്ത​ല​വും ഒക്കെ കണക്കി​ലെ​ടു​ക്കും. പക്ഷേ മനുഷ്യർക്ക്‌ അതൊ​ന്നും അറിയാൻ പറ്റില്ല. ഈ ഒരു അറിവ്‌ ഉള്ളതു​കൊ​ണ്ടാണ്‌ അനീതി നേരി​ടു​മ്പോ​ഴോ അനീതി നടക്കു​ന്നതു കാണു​മ്പോ​ഴോ ഒക്കെ എനിക്ക്‌ ഇപ്പോൾ മനസ്സമാ​ധാ​ന​ത്തോ​ടെ ഇരിക്കാൻ പറ്റുന്നത്‌. സഭാ​പ്ര​സം​ഗകൻ 5:8-ാം വാക്യം ഇങ്ങനെ​യാ​ണ​ല്ലോ പറയു​ന്നത്‌: “ഒരു സംസ്ഥാ​നത്തു ദരി​ദ്രനെ പീഡി​പ്പി​ക്കു​ന്ന​തും നീതി​യും ന്യായ​വും എടുത്തു​ക​ള​യു​ന്ന​തും കണ്ടാൽ നീ വിസ്‌മ​യി​ച്ചു​പോ​ക​രു​തു; ഉന്നതന്നു മീതെ ഒരു ഉന്നതനും അവർക്കു​മീ​തെ അത്യു​ന്ന​ത​നും ജാഗരി​ക്കു​ന്നു.” (സത്യ​വേ​ദ​പു​സ്‌തകം) ആ ‘അത്യു​ന്നതൻ’ നമ്മുടെ സ്രഷ്ടാ​വാണ്‌. “എല്ലാം ദൈവ​ത്തി​ന്റെ കൺമു​ന്നിൽ നഗ്നമാ​യി​ക്കി​ട​ക്കു​ന്നു; ദൈവ​ത്തിന്‌ എല്ലാം വ്യക്തമാ​യി കാണാം. ആ ദൈവ​ത്തോ​ടാ​ണു നമ്മൾ കണക്കു ബോധി​പ്പി​ക്കേ​ണ്ടത്‌” എന്നാണ​ല്ലോ എബ്രായർ 4:13-ാം വാക്യം പറയു​ന്നത്‌.

കഴിഞ്ഞ 90 വർഷത്തെ ജീവി​ത​ത്തി​ലേക്കു തിരി​ഞ്ഞു​നോ​ക്കു​മ്പോൾ

നാസി​ക​ളു​ടെ​യും കമ്മ്യൂ​ണി​സ്റ്റു​കാ​രു​ടെ​യും ഭരണകാ​ലത്തെ ജീവിതം എങ്ങനെ​യു​ണ്ടാ​യി​രു​ന്നെന്ന്‌ പലരും എന്നോട്‌ ചോദി​ക്കാ​റുണ്ട്‌. രണ്ടും ഒട്ടും എളുപ്പ​മ​ല്ലാ​യി​രു​ന്നു. മറ്റേതു മനുഷ്യ​ഗ​വൺമെ​ന്റു​ക​ളെ​യും​പോ​ലെ ഈ രണ്ടു ഗവൺമെ​ന്റു​ക​ളും എനിക്ക്‌ ഒരു കാര്യം മനസ്സി​ലാ​ക്കി​ത്തന്നു. മനുഷ്യർ മനുഷ്യ​രെ ഭരിച്ചാൽ അത്‌ ഒരിക്ക​ലും ശരിയാ​വില്ല. ബൈബിൾ പറയു​ന്നത്‌ എത്ര സത്യമാണ്‌: “മനുഷ്യൻ മനുഷ്യ​ന്റെ മേൽ ആധിപ​ത്യം നടത്തി​യത്‌ ഇക്കാല​മ​ത്ര​യും അവർക്കു ദോഷം ചെയ്‌തി​രി​ക്കു​ന്നു.”—സഭാ​പ്ര​സം​ഗകൻ 8:9.

ഇതൊക്കെ അറിയു​ന്ന​തി​നു​മു​മ്പുള്ള കാലത്ത്‌ ഞാൻ ഓർത്തി​രു​ന്നത്‌ ന്യായ​വും നീതി​യും ഒക്കെ നടപ്പി​ലാ​ക്കുന്ന ഒരു ഗവൺമെന്റ്‌ മനുഷ്യർ കൊണ്ടു​വ​രും എന്നായി​രു​ന്നു. പക്ഷേ ഇന്ന്‌ എനിക്ക്‌ അറിയാം നമ്മുടെ സ്രഷ്ടാ​വി​നു​മാ​ത്രമേ ശരിക്കും നീതി നടപ്പാ​കുന്ന ഒരു ലോകം കൊണ്ടു​വ​രാൻ കഴിയൂ. ദുഷ്ടമ​നു​ഷ്യ​രെ​യൊ​ക്കെ നീക്കി​ക്ക​ള​ഞ്ഞിട്ട്‌ ഈ ഭൂമി​യു​ടെ ഭരണം ദൈവം തന്റെ പുത്ര​നായ യേശു​ക്രി​സ്‌തു​വി​നെ ഏൽപ്പി​ക്കും. അങ്ങനെ​യാ​യി​രി​ക്കും ദൈവം അതു ചെയ്യു​ന്നത്‌. യേശു​വാ​ണെ​ങ്കിൽ മറ്റുള്ള​വ​രു​ടെ ക്ഷേമത്തിന്‌ എപ്പോ​ഴും തന്റേതി​നെ​ക്കാൾ പ്രാധാ​ന്യം കൊടു​ക്കുന്ന ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യാണ്‌. യേശു​വി​നെ​ക്കു​റിച്ച്‌ ബൈബിൾ ഇങ്ങനെ പറയുന്നു: “അങ്ങ്‌ നീതിയെ സ്‌നേ​ഹി​ച്ചു, ധിക്കാ​രത്തെ വെറുത്തു.” (എബ്രായർ 1:9) നീതി​മാ​നായ ആ ഭരണാ​ധി​കാ​രി​യെ അറിയാൻ ദൈവം എനിക്ക്‌ അവസരം തന്നല്ലോ എന്ന്‌ ഓർക്കു​മ്പോൾ എന്റെ ഹൃദയം നന്ദി​കൊണ്ട്‌ നിറയു​ക​യാണ്‌. ആ ഭരണത്തിൻകീ​ഴിൽ എന്നെന്നും ജീവി​ക്കണം എന്നാണ്‌ എന്റെ ആഗ്രഹം!

[ചിത്രം]

പടിഞ്ഞാറൻ ജർമനി​യിൽ ചെന്നു​ക​ഴിഞ്ഞ്‌ എന്റെ മക്കളായ ഹനലോ​റ​യു​ടെ​യും സബീന​യു​ടെ​യും ഒപ്പം എടുത്ത ചിത്രം

[ചിത്രം]

മകനായ ബെന്യാ​മീ​ന്റെ​യും അവന്റെ ഭാര്യ സാന്ദ്ര​യു​ടെ​യും കൂടെ ഇന്ന്‌