गीत १५५
सदासर्वदाचा आनंद
१. चि-ता-र-ली आ-का-शी तू
ता-ऱ्यां-ची न-क्षी.
दिन-रा-ती-चे वै-भव तु-झ्या
हा-तां-ची कृ-ती.
तू सा-रे का-ही नि-र्मि-ले,
पा-हू-न ते आ-नं-द-ले,
तु-झे मन या-हा.
(कोरस)
ही आ-नं-द-दा-यी सृ-ष्टी,
ता-र-णा-चा सं-देश, आ-णि
आ-शा नं-दन-व-ना-ची.
पण अ-मू-ल्य स-र्वां-हू-नी,
आ-हे प्रेम तु-झे नि मै-त्री,
हे य-हो-वा तूच आम-चा
आ-नं-द स-र्व-दा!
२. आ-नं-दी रा-ह-ण्या आ-म्हा,
सा-रे तू दि-ले.
स-र्व-त्र मा-ये-चा तु-झ्या,
पु-रा-वा मि-ळे.
दे-ऊन व-चन अ-नं-ता-चे,
जी-वन स-जव-ले आ-म-चे
आ-नं-दा-ने तू.
(कोरस)
ही आ-नं-द-दा-यी सृ-ष्टी,
ता-र-णा-चा सं-देश, आ-णि
आ-शा नं-दन-व-ना-ची.
पण अ-मू-ल्य स-र्वां-हू-नी,
आ-हे प्रेम तु-झे नि मै-त्री,
हे य-हो-वा तूच आम-चा
आ-नं-द स-र्व-दा!
(जोडणाऱ्या ओळी)
आ-शे-वि-ना हो-तो
जे-व्हा, दि-ले तू मु-ला.
की मा-न-वां-ना ला-भा-वा,
आ-नं-द स-दा स-र्व-दा!
(कोरस)
ही आ-नं-द-दा-यी सृ-ष्टी,
ता-र-णा-चा सं-देश, आ-णि
आ-शा नं-दन-व-ना-ची.
पण अ-मू-ल्य स-र्वां-हू-नी,
आ-हे प्रेम तु-झे नि मै-त्री,
हे य-हो-वा तूच आम-चा
आ-नं-द स-र्व-दा!
(कोरस)
ही आ-नं-द-दा-यी सृ-ष्टी,
ता-र-णा-चा सं-देश, आ-णि
आ-शा नं-दन-व-ना-ची.
पण अ-मू-ल्य स-र्वां-हू-नी,
आ-हे प्रेम तु-झे नि मै-त्री,
हे य-हो-वा तूच आम-चा
आ-नं-द स-र्व-दा!
(स्तो. ३७:४; १ करिंथ. १५:२८ देखील पाहा.)
