Is er hoop voor de Siberische tijger?
Is er hoop voor de Siberische tijger?
DOOR EEN ONTWAAKT!-MEDEWERKER IN RUSLAND
Op een heldere winterdag in het uiterste oosten van Rusland rent een enorme kat over de glinsterende sneeuw, opgejaagd door een helikopter. Terwijl een scherpschutter vanuit de helikopter zijn geweer richt, springt de tijger in een boom en laat een dreigend gebrul horen. Dan valt er een schot. De helikopter landt en de inzittenden komen behoedzaam op het getroffen dier af.
ZIJN dit stropers? Nee, het zijn onderzoekers die verdovingspijltjes gebruiken. Ze zijn hier om onderzoek te doen naar een van de meest bedreigde diersoorten op aarde: de zeldzame Siberische tijger. *
Een indrukwekkend dier
Ooit leefden er Siberische tijgers in Korea, Mongolië, het noorden van China en het gebied rond het Bajkalmeer in Rusland. In de afgelopen eeuw zijn ze echter in aantal afgenomen. Het enige gebied waar ze nu nog voorkomen, is een afgelegen bergketen ten noorden van Vladivostok (Rusland), bij de Japanse Zee.
Tijgers leren elkaar te herkennen aan hun geur en daardoor kunnen mannetjestijgers vrouwtjes opzoeken wanneer het tijd is om te paren. Tijgers werpen twee of drie blinde, hulpeloze welpen per keer. Maar in tegenstelling tot jonge katjes leren Siberische tijgers nooit spinnen. De welpen, die langzaam groeien, drinken vijf tot zes maanden lang bij hun moeder en beginnen dan vlees te eten. Aanvankelijk gaan ze met hun moeder mee op jacht, en als ze zo’n anderhalf jaar oud zijn, beginnen ze zelfstandig te jagen. Jonge tijgers blijven soms wel twee jaar bij hun moeder voordat ze hun eigen weg gaan en zelf een territorium afbakenen.
In de natuur worden sommige tijgers heel groot. Mannetjes kunnen wel 270 kilo wegen en een lengte bereiken van drie meter (staart meegerekend). De tijgers zijn goed toegerust voor koude winters met veel sneeuw. Ze hebben een dikke vacht en hun grote poten zijn voorzien van bont dat als sneeuwschoen fungeert.
Siberische tijgers hebben een oranje vacht met een patroon van donkere strepen, aan de hand waarvan de ene tijger van de andere kan worden onderscheiden. Deze strepen zijn net zo uniek als de vingerafdruk van een mens. Door zijn tekening en kleur is een tijger die zich niet beweegt vaak moeilijk te zien in het bos. Maar als een tijger zich in de winter op een open plek in het bos waagt, steekt hij duidelijk af tegen de sneeuw. In dat jaargetijde trekt hij dan ook de aandacht van zijn enige vijand: de mens.
Met uitsterven bedreigd
Om te overleven moet de Siberische tijger grote dieren zoals herten, elanden en wilde zwijnen vangen. Maar zulke prooidieren zijn in de wildernis van oostelijk Siberië zeldzaam geworden. In een bosgebied van duizend vierkante kilometer is misschien maar net genoeg prooi te vinden voor vier of vijf tijgers. Om in het wild te kunnen overleven, moeten Siberische tijgers dus een territorium hebben dat groot genoeg is.
Jarenlang vormden de immense, ontoegankelijke wouden van Siberië voor deze grote tijgers het ideale leefgebied. De mens, de enige ernstige bedreiging voor het voortbestaan van deze grote kat, kwam er zelden. De laatste tijd hebben buitenlandse houtbedrijven echter veel van de begroeiing in het woud gekapt.
Met het verdwijnen van de bomen verdwijnen niet alleen de herten, elanden en wilde zwijnen, maar ook de Siberische tijgers. Om dit tegen te gaan, heeft de Russische regering gezorgd voor grote wildreservaten zoals Sichote Alin. Maar als de tijgers buiten die reservaten komen, krijgen ze te maken met stropers die handelen in exotische souvenirs. Tanden, klauwen, botten en huiden van tijgers en zelfs van jonge welpen brengen veel geld op.
Behoud van de tijger
De laatste tijd worden er meer pogingen gedaan om de Siberische tijger te redden, en plaatselijke bewoners hebben hierin het voortouw genomen. Daardoor is het aantal tijgers in Siberië enigszins toegenomen. Uit een telling die in 2005 werd uitgevoerd, bleek dat er in Siberië tussen de 430 en 540 tijgers leven.
Siberische tijgers in gevangenschap maken het echter betrekkelijk goed en planten zich ook gewoon voort. In dierentuinen over de hele wereld zijn meer dan vijfhonderd Siberische tijgers. Sommige mensen vragen zich dan ook af waarom er niet een paar van die tijgers in het wild kunnen worden uitgezet. Maar wetenschappers hebben hun twijfels. „Het heeft weinig zin een dier in de vrije natuur los te laten”, legde een onderzoeker uit, „als je zijn toekomstige veiligheid niet kunt garanderen.”
Alle levende wezens, waaronder de grote katten, zijn een bewijs van Gods wijsheid en kracht, en hij vindt dat ze zijn aandacht en zorg waard zijn (Psalm 104:10, 11, 21, 22). Veel mensen die grote waardering hebben voor zijn scheppingswerken, hebben het vertrouwen dat er een tijd zal komen dat de Siberische tijger niet langer met uitsterven wordt bedreigd.
[Voetnoot]
^ ¶4 De Siberische tijger wordt soms Amoertijger genoemd omdat deze dieren nu voornamelijk te vinden zijn in het bekken van de rivier de Amoer, in het uiterste oosten van Rusland.
[Kader/Illustratie op blz. 16, 17]
DE GROOTSTE KAT
De Siberische tijger wordt qua afmetingen overtroffen door de lijger, de welp van een leeuw en een tijgerin. Lijgers kunnen meer dan drie meter lang worden en ruim 500 kilo wegen. De lijger wordt in dierentuinen gefokt en wordt eigenlijk nooit in het wild aangetroffen.
[Illustratieverantwoording op blz. 16]
Top: © photodisc/age fotostock; bottom: Hobbs, courtesy Sierra Safari Zoo, Reno, NV
