ΠΡΙΝ από λίγα μόλις χρόνια, η τρομοκρατία φαινόταν περιορισμένη σε λίγα απομονωμένα μέρη, όπως η Βόρεια Ιρλανδία, η Χώρα των Βάσκων στη βόρεια Ισπανία και κάποιες περιοχές της Μέσης Ανατολής. Σήμερα​—ιδιαίτερα από τις 11 Σεπτεμβρίου 2001 και έπειτα, με την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη—​αυτή έχει εξελιχθεί ταχύτατα σε παγκόσμιο φαινόμενο, ξεπροβάλλοντας στο παραδεισιακό Μπαλί, στη Μαδρίτη, στο Λονδίνο, στη Σρι Λάνκα, στην Ταϋλάνδη, ακόμη και στο Νεπάλ. Ωστόσο, η τρομοκρατία δεν είναι κάτι καινούριο. Τι σημαίνει ο όρος «τρομοκρατία»;

Η τρομοκρατία έχει οριστεί ως η παράνομη χρήση ή απειλή χρήσης δύναμης ή βίας από κάποιο άτομο ή οργανωμένη ομάδα εναντίον ανθρώπων ή περιουσίας με σκοπό τον εκφοβισμό ή εξαναγκασμό κοινωνιών ή κυβερνήσεων, συνήθως για ιδεολογικούς ή πολιτικούς λόγους. Εντούτοις, η συγγραφέας Τζέσικα Στερν σχολιάζει: «Ο μελετητής της τρομοκρατίας βρίσκεται αντιμέτωπος με εκατοντάδες ορισμούς . . . Ωστόσο, μόνο δύο χαρακτηριστικά της τρομοκρατίας είναι ουσιώδη για το διαχωρισμό της από άλλες μορφές βίας». Ποια είναι αυτά; «Πρώτον, η τρομοκρατία στοχεύει στους αμάχους. . . . Δεύτερον, οι τρομοκράτες χρησιμοποιούν βία για σκοπούς εντυπωσιασμού: το να σπείρουν φόβο στο κοινό που στοχεύουν είναι συνήθως σημαντικότερο από τις σωματικές βλάβες. Αυτή η εσκεμμένη δημιουργία τρόμου είναι που διαχωρίζει την τρομοκρατία από το συνηθισμένο φόνο ή την επίθεση».

Στην Ιουδαία του πρώτου αιώνα, μια βίαιη ομάδα που ονομαζόταν Ζηλωτές ασκούσε πιέσεις για την ανεξαρτητοποίηση των Ιουδαίων από τη Ρώμη. Μερικοί από τους πιο ένθερμους οπαδούς τους έγιναν γνωστοί ως Σικάριοι, ή ξιφοφόροι, όνομα που πήραν από τα κοντά σπαθιά τα οποία έκρυβαν κάτω από τα ρούχα τους. Οι Σικάριοι αναμειγνύονταν με τα πλήθη που βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ στη διάρκεια των γιορτών και έκοβαν το λαιμό των εχθρών τους ή τους μαχαίρωναν πισώπλατα. a

Το 66 Κ.Χ., μια ομάδα Ζηλωτών κατέλαβε το οχυρό της Μασάδας κοντά στη Νεκρά Θάλασσα. Κατέσφαξαν τη ρωμαϊκή  φρουρά και έκαναν αρχηγείο τους το φρούριο που βρισκόταν στην κορυφή του βουνού. Επί χρόνια επέδραμαν από εκεί και παρενοχλούσαν τις αυτοκρατορικές δυνάμεις. Το 73 Κ.Χ., η Ρωμαϊκή Δέκατη Λεγεώνα με αρχηγό τον Κυβερνήτη Φλάβιο Σίλβα ανέκτησε τη Μασάδα, αλλά δεν υπέταξε τους Ζηλωτές. Κάποιος ιστορικός εκείνης της εποχής ισχυρίζεται ότι αντί να παραδοθούν στη Ρώμη, 960 από αυτούς​—όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί εκτός από δύο γυναίκες και πέντε παιδιά—​αυτοκτόνησαν.

 Μερικοί εκτιμούν ότι η ανταρσία των Ζηλωτών ήταν το ξεκίνημα της τρομοκρατίας όπως τη γνωρίζουμε εμείς. Είτε αληθεύει αυτό είτε όχι, από τότε η τρομοκρατία έχει αφήσει βαθιά ίχνη στο διάβα της ιστορίας.

Αρχίζοντας το 1095 και συνεχίζοντας επί δύο αιώνες, οι στρατοί των σταυροφόρων κινούνταν επανειλημμένα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Απέναντί τους είχαν Μουσουλμανικές δυνάμεις από την Ασία και τη Βόρεια Αφρική. Το επίμαχο ζήτημα ήταν ο έλεγχος της Ιερουσαλήμ, και η κάθε πλευρά προσπαθούσε να κερδίσει την υπεροχή. Στις πολλές μάχες που διεξήγαγαν, εκείνοι οι «ιεροί πολεμιστές» κατακρεουργούσαν ο ένας τον άλλον. Χρησιμοποιούσαν επίσης τα σπαθιά και τους πολεμικούς πελέκεις τους εναντίον αθώων ανθρώπων. Ο Γουλιέλμος της Τύρου, κληρικός του 12ου αιώνα, περιέγραψε την είσοδο των σταυροφόρων στην Ιερουσαλήμ το έτος 1099:

«Περιδιάβαιναν τους δρόμους με τα σπαθιά και τα δόρατά τους στο χέρι. Όλους όσους συναντούσαν τους έσφαζαν και τους έριχναν καταγής νεκρούς, άντρες, γυναίκες και παιδιά, χωρίς να λυπούνται κανέναν. . . . Έσφαξαν τόσο πολλούς στους δρόμους ώστε σχηματίστηκαν στοίβες από πτώματα και δεν μπορούσε κάποιος να περάσει παρά μόνο πατώντας πάνω σε αυτούς που κείτονταν νεκροί. . . . Η αιματοχυσία ήταν τόσο μεγάλη ώστε στα κανάλια και στα αυλάκια έτρεχε παντού αίμα και όλοι οι δρόμοι της πόλης καλύφτηκαν από νεκρούς ανθρώπους». b

Τους μετέπειτα αιώνες οι τρομοκράτες άρχισαν να χρησιμοποιούν εκρηκτικά και πυροβόλα όπλα με φρικιαστικά, ολέθρια αποτελέσματα.

Η 28η Ιουνίου 1914 κρίνεται από τους ιστορικούς ως σημείο στροφής στην ευρωπαϊκή ιστορία. Ένας νεαρός, ο οποίος θεωρείται από ορισμένους ήρωας, πυροβόλησε το διάδοχο του αυστριακού στέμματος, τον Αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο. Αυτό το γεγονός οδήγησε την ανθρωπότητα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έπειτα από είκοσι εκατομμύρια θανάτους, ο Μεγάλος Πόλεμος τερματίστηκε.

Τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ακολούθησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις σφαγές πολιτών σε βομβαρδισμούς και τα αντίποινα σε βάρος αθώων ανθρώπων. Μετά τον πόλεμο οι φόνοι συνεχίστηκαν. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν στα πεδία των μαχών της Καμπότζης τη δεκαετία του 1970. Ο δε λαός της Ρουάντα είναι ακόμη συγκλονισμένος από τη σφαγή 800.000 και πλέον ανθρώπων τη δεκαετία του 1990.

Από το 1914 μέχρι τις μέρες μας, η ανθρωπότητα έχει δεινοπαθήσει από την τρομοκρατική δραστηριότητα σε πολλές χώρες. Ωστόσο, μερικοί σήμερα ενεργούν σαν να μην έχει διδάξει η ιστορία το σύγχρονο άνθρωπο. Σε τακτική βάση, οι τρομοκρατικές επιθέσεις σκοτώνουν εκατοντάδες, ακρωτηριάζουν χιλιάδες και στερούν από εκατομμύρια ανθρώπους το δικαίωμα που έχουν για ειρήνη διάνοιας και ασφάλεια. Βόμβες εκρήγνυνται σε αγορές, χωριά πυρπολούνται ολοσχερώς, γυναίκες βιάζονται, παιδιά αιχμαλωτίζονται, άνθρωποι πεθαίνουν. Παρά τους νόμους και τη διεθνή κατακραυγή, αυτή η σαδιστική τακτική δεν έχει τελειωμό. Υπάρχει ελπίδα να τερματιστεί η τρομοκρατία;