Έκτρωση—Δεν Είναι Ανώδυνη Λύση

Ο ΜΠΙΛ γαλουχήθηκε με την ιδέα ότι η έκτρωση ήταν σοβαρή αμαρτία, ισοδύναμη με φόνο. Αλλά η σταθερή στάση που διακρατούσε επί πολλά χρόνια χαλάρωσε το 1975, όταν αυτό το ζήτημα τον άγγιξε προσωπικά. Η φίλη του, η Βικτόρια, έμεινε έγκυος, και ο Μπιλ δεν ήταν έτοιμος να αναλάβει τη δέσμευση του γάμου και της πατρότητας. «Αμέσως διάλεξα την εύκολη λύση», παραδέχτηκε ο Μπιλ, «και είπα στη Βικτόρια ότι έπρεπε να κάνει έκτρωση».

Αυτή η εύκολη λύση, όπως την αποκάλεσε ο Μπιλ, δεν είναι ασυνήθιστη στην περίπτωση μιας απρογραμμάτιστης και ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης. Μια παγκόσμια έρευνα που διεξάχθηκε το 2007 έδειξε ότι το 2003 έγιναν περίπου 42 εκατομμύρια εκτρώσεις σε όλο τον κόσμο. Οι γυναίκες που κάνουν έκτρωση προέρχονται από κάθε φυλή και εθνικότητα, από διάφορες θρησκείες, από κάθε οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο και από κάθε ηλικία μεταξύ της εφηβείας και της εμμηνόπαυσης. Αν εσείς αντιμετωπίζατε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, πώς θα αντιδρούσατε; Γιατί τόσο πολλά άτομα επιλέγουν την έκτρωση;

“Δεν Έβλεπα Άλλη Λύση”

«Είχα μόλις περάσει μια πολύ άσχημη εγκυμοσύνη και μια δύσκολη γέννα, και υπήρχαν τεράστια οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα», εξήγησε μια 35χρονη. «Έξι εβδομάδες μετά τη γέννα, ήμουν και πάλι έγκυος. Αποφασίσαμε να κάνω έκτρωση. Βαθιά μέσα μου ένιωθα ότι ήταν λάθος, αλλά δεν έβλεπα καμία άλλη λύση».

Οι γυναίκες καταφεύγουν στις εκτρώσεις για διάφορους λόγους, οι οποίοι μπορεί να ποικίλλουν από οικονομικά προβλήματα μέχρι μια αποτυχημένη, ή και καταπιεστική, σχέση που τις κάνει να μη θέλουν να έχουν οποιουσδήποτε περαιτέρω δεσμούς με το συγκεκριμένο άντρα. Ή, μπορεί απλώς η εγκυμοσύνη να μην περιλαμβάνεται στα σχέδια της γυναίκας ή του ζευγαριού.

Μερικές φορές, η έκτρωση επιλέγεται ως μέσο προστασίας της υπόληψης. Αυτό συνέβη στην περίπτωση που ανέφερε η Δρ Σούζαν Γουίκλαντ, στο βιβλίο της Κοινό Μυστικό​—Η Διαδρομή μου ως Γιατρού Εκτρώσεων (This Common Secret​—My Journey as an Abortion Doctor). Μια ασθενής της που ήθελε να κάνει έκτρωση παραδέχτηκε: «Οι γονείς μου είναι πολύ θρήσκοι. . . . Αν αποκτούσα παιδί χωρίς να είμαι παντρεμένη, αυτό θα τους στιγμάτιζε. Θα έδειχνε σε όλους τους φίλους τους ότι η κόρη τους έχει αμαρτήσει».

Κατόπιν, η Δρ Γουίκλαντ ρώτησε: «Ωραία λοιπόν, κατά την άποψή τους έχεις αμαρτήσει, αλλά πώς βλέπουν την έκτρωση;» Το κορίτσι είπε: «Την έκτρωση; Αυτή είναι εντελώς ασυγχώρητη. Αλλά είναι το μικρότερο κακό, επειδή μπορεί να γίνει στα κρυφά. Αν κάνω έκτρωση, οι φίλοι [των γονέων μου] στην εκκλησία δεν θα το μάθουν ποτέ».

Άσχετα από τις περιστάσεις, η απόφαση για την εκούσια διακοπή μιας εγκυμοσύνης συνήθως δεν είναι εύκολη. Πολλές φορές λαμβάνεται με μεγάλη δυσκολία. Αλλά είναι άραγε η έκτρωση ανώδυνη λύση;

Σκεφτείτε τις Συνέπειες

Μια έρευνα του 2004, η οποία συμπεριέλαβε 331 Ρωσίδες και 217 Αμερικανίδες που έκαναν έκτρωση, αποκάλυψε ότι περίπου οι μισές γυναίκες και από τις δύο ομάδες ένιωθαν άσχημα μετά την έκτρωση. Σχεδόν το 50 τοις εκατό των Ρωσίδων και το 80 τοις εκατό των Αμερικανίδων ένιωθαν «ενοχές» για αυτό που έγινε. Πάνω από το 60 τοις εκατό των Αμερικανίδων “δεν μπορούσαν να συγχωρήσουν τον εαυτό τους”. Εφόσον οι ενοχές είναι τόσο διαδεδομένο πρόβλημα​—ακόμη και ανάμεσα στα άτομα που δεν θεωρούν τον εαυτό τους θρησκευόμενο—​γιατί τόσο πολλές νεαρές γυναίκες κάνουν έκτρωση;

Συνήθως, δέχονται έντονη πίεση για να κάνουν κάτι τέτοιο. Οι γονείς, ο σύντροφος ή καλοπροαίρετοι φίλοι μπορεί να εξωθούν τη γυναίκα στην  έκτρωση παρουσιάζοντάς την ως τη λιγότερο κακή επιλογή. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια βιαστική απόφαση χωρίς να υπάρχει επαρκής πληροφόρηση. «Ωστόσο, όταν δεν υφίσταται πλέον η ένταση για τη λήψη της απόφασης και έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία», εξήγησε η Δρ Πρισίλα Κόλμαν, η οποία ασχολείται με τα προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει η έκτρωση στην ψυχική υγεία, «οι γνωστικές ικανότητες της γυναίκας αποκαθίστανται, φέρνοντας συνήθως αισθήματα έντονης ενοχής, λύπης και μεταμέλειας».

Αυτή η μεταμέλεια περιστρέφεται συχνά γύρω από το ερώτημα: Μήπως η έκτρωση τερμάτισε μια ζωή που ήδη υπήρχε; Μια έκθεση που συνέταξε η Ομάδα Δράσης της Νότιας Ντακότα για τη Μελέτη της Έκτρωσης οδήγησε στο συμπέρασμα ότι πολλές έγκυες που σκέφτονταν την έκτρωση «παροδηγήθηκαν ώστε να πιστέψουν ότι αυτό που θα αφαιρούνταν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από “ιστός”, και αναφέρουν ότι δεν θα έκαναν έκτρωση αν τους είχε λεχθεί η αλήθεια».

Μετά την αξιολόγηση της «συνταρακτικής και θλιβερής μαρτυρίας» 1.940 γυναικών που έκαναν έκτρωση, η ίδια μελέτη κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: «Πολλές από αυτές τις γυναίκες νιώθουν θυμωμένες εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια ενός παιδιού το οποίο τους είπαν ότι δεν υπήρξε ποτέ». Το πόρισμα ανέφερε επίσης ότι «η ψυχολογική βλάβη που υφίσταται [μια γυναίκα] η οποία γνωρίζει πως σκότωσε το παιδί της είναι συχνά ολέθρια».

Αλλά ποια είναι η αλήθεια; Είναι η έκτρωση απλώς αφαίρεση κάποιου ιστού από το σώμα μιας εγκύου; Ή μήπως το αγέννητο παιδί είναι στην πραγματικότητα ένα ζωντανό άτομο ενόσω βρίσκεται στη μήτρα;

[Πλαίσιο/​Εικόνες στη σελίδα 4]

ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΑΝΤΙΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Σε μια μελέτη που διεξάχθηκε το 2006 εξετάστηκαν οι περιπτώσεις πολυάριθμων γυναικών οι οποίες έμειναν έγκυες όταν ήταν έφηβες. Οι μισές από αυτές τις νεαρές γέννησαν, ενώ οι άλλες μισές έκαναν έκτρωση. Η μελέτη κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι κοπέλες που «γέννησαν είχαν λιγότερες πιθανότητες να καταφύγουν σε υπηρεσίες ψυχολογικής βοήθειας, λιγότερα προβλήματα ύπνου και λιγότερες πιθανότητες να καπνίσουν μαριχουάνα σε σύγκριση με [εκείνες που έκαναν] έκτρωση».​—Περιοδικό των Νέων και των Εφήβων (Journal of Youth and Adolescence).

Μια άλλη έκθεση δημοσίευσε «τα αποτελέσματα των τεσσάρων μεγαλύτερων ερευνών που έχουν γίνει στον κόσμο». Τι αποκάλυψαν αυτές οι έρευνες; «Οι γυναίκες με γνωστό ιστορικό εκτρώσεων παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά ποικίλων ψυχικών προβλημάτων σε σύγκριση με τις γυναίκες για τις οποίες δεν υπάρχει γνωστό ιστορικό εκτρώσεων».​—Έκθεση της Ομάδας Δράσης της Νότιας Ντακότα για τη Μελέτη της Έκτρωσης​—2005 (Report of the South Dakota Task Force to Study Abortion​—2005).