Waarom wij niet voor abortus kozen

VICTORIA, die in het eerste artikel werd aangehaald, zei tegen haar vriend, Bill, dat ze geen abortus wilde. Ze zei: „Ik voelde dat er een leven in mijn buik zat. Omdat ik besefte dat Bill me niet zou steunen tijdens mijn zwangerschap, ging ik bij hem weg.”

Later veranderde Bill van gedachten en vroeg hij Victoria ten huwelijk. Maar de zorg voor hun pasgeboren zoon viel hun zwaar. Victoria vertelde: „We hadden geen auto, geen geld, weinig kleren en weinig spullen. Bill had een laag inkomen en we zaten in een goedkope huurwoning,  maar we zetten door.”

Ook anderen zijn door een ongeplande zwangerschap voor moeilijke situaties komen te staan. Toch hebben ze niet voor een abortus gekozen. Hoe is het hun gelukt bij hun besluit te blijven en goed om te gaan met de stress van het opvoeden van een ongepland of zelfs ongewenst kind? Ze zijn geholpen door kostbare wijsheden uit de Bijbel.

Neem geen overhaaste beslissing, maak praktische plannen

De Bijbel zegt: „De plannen van de vlijtige leiden waarlijk tot voordeel, maar ieder die haastig is, stuurt waarlijk aan op gebrek” (Spreuken 21:5).

Connie had al drie zoons, van wie er een gehandicapt was, en de gedachte aan nog een kind kon ze niet aan. „We hadden geen behoefte aan nog een mond om te voeden”, vertelde ze. „Daarom overwogen we een abortus.” Maar voordat ze overhaast iets besloot, nam ze Kay, een collega, in vertrouwen. Kay hielp haar in te zien dat ze een ongeboren mens bij zich droeg, en door dat besef ging Connie er anders over denken.

Maar Connie had praktische hulp nodig. Omdat Connie een tante had die in de buurt woonde, gaf Kay Connie de tip contact met haar op te nemen. De tante wilde graag bijspringen. Daarnaast nam Connies man wat extra werk aan en verhuisden ze naar een minder dure flat. Op die manier konden ze ook voor dit kind zorgen.

Kay hielp Connie bovendien instanties te vinden die hulp bieden aan vrouwen die ongepland zwanger raken. In veel landen bestaan er zulke instanties die aanstaande moeders in nood helpen. Meestal zijn die instanties te vinden op internet of in het telefoonboek. Het kan heel wat moeite kosten om hulp in te roepen, maar „de plannen van de vlijtige” zullen succes hebben.

Accepteer dat het een mensenleven is

De Bijbel zegt: „Wat de wijze betreft, zijn ogen zijn in zijn hoofd; maar de verstandeloze loopt voort in volslagen duisternis” (Prediker 2:14).

Een verstandige vrouw sluit haar ogen niet voor de realiteit en zal niet ’in het duister’ rondlopen. Ze gebruikt haar ’ogen’; haar verstandelijke vermogens maken gebruik van wat ze ziet. Daardoor kan ze de consequenties van haar daden goed overzien. In tegenstelling tot iemand die haar ogen sluit voor wat er in haar lichaam gebeurt, zal een verstandige vrouw medegevoel tonen en haar levende embryo beschermen.

Stephanie was twee maanden zwanger en overwoog een abortus, maar toen kreeg ze een echo te zien van het kindje in haar buik. Ze vertelt: „Ik barstte in tranen uit. Ik dacht: waarom zou ik een levend wezen willen vermoorden?”

Ook Denise, een jonge ongetrouwde vrouw die zwanger was, kwam tot het besef dat ze een mensenleven bij zich droeg. Toen haar vriend haar geld gaf om „het te laten weghalen”, was haar reactie: „Een abortus? Dat zou ik nooit kunnen!” Ze weigerde dus haar kind te laten aborteren.

Wat mensenvrees kan doen

Als iemand onder druk van anderen een abortus overweegt, zou het verstandig zijn na te denken over de Bijbelspreuk: „Angst voor mensen is een valstrik, wie op de HEER vertrouwt, wordt beschermd” (Spreuken 29:25, NBV).

 Monica was zeventien en zou net aan een handelsopleiding beginnen toen ze zwanger raakte van haar vriend. Haar moeder, een weduwe met vijf kinderen, vond het verschrikkelijk. Ze wilde dat haar dochter een beroepsopleiding volgde zodat zij het beter zou krijgen en niet in armoede zou hoeven leven. Daarom wilde ze per se dat Monica zich liet aborteren. Monica vertelt: „Toen de dokter vroeg of ik een abortus wilde, zei ik ’Nee!’”

Haar moeder was verbijsterd omdat Monica’s veelbelovende toekomst in duigen viel, en ze kon de stress van nog een kind erbij niet aan. Daarom zette ze Monica het huis uit. Monica kon bij een tante logeren. Na een paar weken kwam haar moeder tot inkeer en mocht Monica thuiskomen om daar te bevallen. Monica’s moeder hielp haar met de zorg voor de baby, Leon, en ze ging veel van het kind houden.

In het geval van Robin, een getrouwde vrouw, kwam de druk uit een andere hoek. Ze vertelt: „Ik stond onder behandeling voor een nierinfectie en de arts had niet gecontroleerd of ik misschien zwanger was. Ik kreeg te horen dat de baby waarschijnlijk zwaar geestelijk gehandicapt zou zijn.” De arts drong erop aan een abortus te laten doen. Robin: „Ik vertelde hem wat de Bijbel over het leven zegt. Toen zei ik dat ik absoluut geen abortus wilde.”

Hoewel de bezorgdheid van de arts begrijpelijk was, was er geen direct gevaar voor Robins leven. * Robin vertelt: „Toen mijn dochter geboren werd, bleek ze alleen een lichte geestelijke achterstand te hebben en aan een milde vorm van spastische verlamming te lijden. Ze functioneert heel goed. Inmiddels is ze vijftien, en ze kan steeds beter lezen. Ze betekent ontzettend veel voor me, en ik bedank Jehovah vele malen per dag voor haar.”

Vriendschap met God geeft kracht

De Bijbel zegt: „De HEER is een vriend van wie hem vrezen” (Psalm 25:14, NBV).

De reden waarom velen niet voor een abortus kiezen, is dat ze het belangrijk vinden hoe hun Schepper over deze kwestie denkt. Hun vriendschap met God en zijn goedkeuring zijn hun voornaamste zorg. Ook de eerder genoemde Victoria dacht er zo over: „Ik was ervan overtuigd dat God leven geeft, en ik had niet het recht het leven te nemen dat hij had gegeven.”

Toen Victoria een serieuze studie van de Bijbel begon te maken, kreeg ze een hechtere band met God. Ze vertelde: „Dat ik de beslissing had genomen mijn kind te houden, bracht me een stuk dichter tot God en daardoor wilde ik in alle aspecten van mijn leven zijn goedkeuring hebben. Toen ik om zijn leiding  bad, werden alle andere dingen ook duidelijk.”

Vriendschap met God, de Bron van het leven, verdiept ons respect voor het ongeboren leven (Psalm 36:9). God kan bovendien „kracht die datgene wat normaal is te boven gaat” geven om een vrouw en haar gezin te helpen de problemen van een ongeplande zwangerschap aan te kunnen (2 Korinthiërs 4:7). Hoe denken personen die respect hebben getoond voor Gods kijk op het leven achteraf over hun beslissing?

Geen spijt

Deze ouders worden niet geplaagd door schuldgevoelens of onverwerkte gevoelens van verdriet en verlies. Na verloop van tijd gingen ze „de vrucht van de buik” echt als een beloning zien, en niet als een vloek! (Psalm 127:3) Connie had dit gevoel al twee uur nadat het kind geboren was! Opgewonden belde ze haar collega Kay om te vertellen hoe ze ernaar uitkeek haar dochtertje groot te brengen. Connie voegde daar opgetogen aan toe: „Het is echt zo dat God mensen zegent die zijn goedkeuring zoeken.”

Waarom is het goed voor ons om Gods kijk op het leven te respecteren? Omdat God, als de Bron van het leven, zijn wetten en maatstaven in de Bijbel heeft laten optekenen ’tot ons welzijn’, ’voor ons eigen bestwil’ (Deuteronomium 10:13; Groot Nieuws Bijbel).

In het geval van Victoria en Bill was de beslissing om geen abortus te plegen een keerpunt in hun leven. Ze vertellen: „We waren zwaar aan de drugs en zouden het waarschijnlijk niet hebben overleefd als we zo waren doorgegaan. Maar uit respect voor het leven van ons ongeboren kind gingen we nadenken over ons eigen leven. Met de hulp van Jehovah’s Getuigen zijn we veranderd.”

Hun zoon, Lance, is nu bijna 34 en inmiddels ruim twaalf jaar getrouwd. Hij vertelt: „Van kleins af aan hebben mijn ouders me geleerd mijn beslissingen op de Bijbel te baseren. Daar hebben mijn vrouw, mijn kind en ik veel voordeel van gehad, want we leiden een heel gelukkig leven.” Zijn vader, die in eerste instantie had gewild dat Victoria zich liet aborteren, zegt: „Het had maar heel weinig gescheeld of we hadden onze dierbare zoon niet gehad, en dat is iets waar we gewoon niet aan moeten denken.”

Denk nog eens terug aan Monica, die ondanks de druk van haar moeder geen abortus wilde laten doen. Ze vertelt: „Twee weken nadat mijn zoontje geboren was, kwam ik in contact met Jehovah’s Getuigen en leerde ik hoe ik volgens Gods wetten kon leven. Ik begon mijn zoon Leon al snel te leren hoe belangrijk het is naar God te luisteren, en na verloop van tijd ging hij veel van God houden. Leon is nu een reizende bedienaar van Jehovah’s Getuigen.”

Terugdenkend aan wat zijn moeder heeft gedaan, zegt Leon: „Het besef dat ze zo veel van me hield dat ze me liet leven ondanks de druk waaronder ze stond, heeft ertoe geleid dat ik mijn leven zo goed mogelijk wil gebruiken om te laten zien hoe dankbaar ik God ben voor dit schitterende geschenk.”

Velen die Gods kijk op het leven hebben leren kennen, hebben geen spijt van hun besluit om een kind geboren te laten worden waarvan ze nu veel houden. Ze kunnen vol dankbaarheid zeggen: „Wij hebben geen abortus laten doen!”

[Voetnoot]

[Illustratie op blz. 7]

Stephanie kwam terug op haar besluit nadat ze een echo van haar twee maanden oude baby had gezien

(omtrek toegevoegd)

[Illustratie op blz. 8]

Victoria met Lance

[Illustratie op blz. 8, 9]

Een recente foto van Victoria en Bill met Lance en zijn gezin

[Illustratie op blz. 9]

Monica en haar zoon Leon zijn heel dankbaar dat ze 36 jaar geleden niet heeft toegegeven aan de druk een abortus te laten doen