Διάλεξα μια Καλύτερη Καριέρα

Αφήγηση από τον Πλάμεν Κοσταντίνοβ

ΟΤΑΝ ξύπνησα, κόντευε μεσημέρι. Το πάτωμα ήταν γεμάτο άδεια μπουκάλια, και τα ξέχειλα τασάκια ανέδιδαν μια απαίσια μυρωδιά. Δεν είχε μείνει τίποτα από το κέφι του πάρτι της προηγούμενης βραδιάς. Ένιωθα απογοητευμένος και πιο μόνος από ποτέ. Όλα φαίνονταν εντελώς ανούσια! Θα ήθελα να σας αφηγηθώ πώς βρέθηκα σε αυτή τη θλιβερή κατάσταση.

Στα 14 μου, επιδίωκα ήδη να κάνω καριέρα στο χώρο της τέχνης. Ήταν το καλοκαίρι του 1980. Ο πατέρας μου μού ανακοίνωσε ότι είχα γίνει δεκτός στη σχολή καλών τεχνών της πόλης Τρογιάν, στη Βουλγαρία. Ήμουν τρισευτυχισμένος. Το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, μετακόμισα από τη γενέτειρά μου, το Λόβετς, στο Τρογιάν.

Μου άρεσε που ζούσα μακριά από τους γονείς μου και έκανα ό,τι ήθελα. Άρχισα να καπνίζω και πότε πότε μεθούσα παρέα με συμμαθητές μου. Το κάπνισμα και το ποτό δεν επιτρέπονταν στη σχολή. Το γεγονός ότι παραβίαζα τους κανόνες έκανε αυτά τα πράγματα ακόμη πιο συναρπαστικά.

Η αγάπη μου για την τέχνη μεγάλωνε συνεχώς. Είχα άριστες επιδόσεις στο σχέδιο και η επιθυμία για δόξα άρχισε να φουντώνει μέσα μου. Αφού ολοκλήρωσα την πενταετή μου φοίτηση στο Τρογιάν, θέλησα να συνεχίσω τις σπουδές μου στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στη Σόφια, την πρωτεύουσα της Βουλγαρίας. Η ακαδημία αυτή θεωρούνταν η καλύτερη στο είδος της σε όλη τη Βουλγαρία. Το 1988, ήμουν ένας από τους οχτώ μόνο επιτυχόντες που εισάχθηκαν σε αυτή τη σχολή από όλη τη χώρα. Πόσο καμάρωνα που τα κατάφερα! Μια μέρα, κοίταξα στον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου όλο καμάρι: “Αυτό ήταν, Πλάμεν. Σίγουρα θα γίνεις μεγάλος καλλιτέχνης!”

Διαμορφώνω την Παλιά Προσωπικότητα

Σύντομα, άρχισα να ντύνομαι στα μαύρα και άφησα μακριά μαλλιά και γένια. Η εμφάνιση αυτή θεωρούνταν επιβεβλημένη για έναν καλλιτέχνη. Υιοθέτησα τον μποέμικο τρόπο ζωής που πίστευα ότι ακολουθούν κατά παράδοση οι καλλιτέχνες. Νοίκιασα ένα δωμάτιο στη συνοικία των καλλιτεχνών και το είχα όσο γινόταν πιο ακατάστατο και γεμάτο άχρηστα πράγματα. Μετά πήρα μια γάτα με τα τρία γατάκια της και ένα σκυλάκι. Η σπατάλη των χρημάτων έγινε επίσης μέρος της ζωής μου.

Ωστόσο, το πάθος μου για την τέχνη συνέχισε να μεγαλώνει. Ζωγράφιζα διαρκώς, αποτυπώνοντας με αφηρημένες εικόνες τον ονειρικό κόσμο της φαντασίας μου. Ζωγράφιζα μέχρι και στους τοίχους του δωματίου μου. Πίστευα ότι αυτό ήταν το ξεκίνημα μιας λαμπρής καριέρας.

Αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου ήταν και τα συχνά πάρτι με τους συμφοιτητές μου. Πολλές φορές μαζευόμασταν στο δωμάτιό μου, όπου ακούγαμε μουσική και μεθούσαμε, ακόμη και όταν προετοιμαζόμασταν για εξετάσεις. Οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις στρέφονταν γύρω από τη μουσική, την τέχνη και το σκοπό της ζωής. Συχνά, μιλούσαμε για υπερφυσικές δυνάμεις και εξωγήινους. Αυτές οι συζητήσεις κέντριζαν τη φαντασία  μου, δίνοντάς μου καινούριες ιδέες για τα επόμενα έργα μου. Ήθελα να απολαμβάνω αυτά τα αισθήματα ευφορίας περισσότερο, αλλά κρατούσαν μόνο όσο ήμουν μεθυσμένος. Συνήθως, την επόμενη μέρα δεν υπήρχε ίχνος από αυτόν τον ενθουσιασμό.

Αφού είχα ζήσει έτσι επί δέκα περίπου χρόνια, άρχισα πλέον να νιώθω απογοητευμένος. Σε αντίθεση με τα λαμπερά χρώματα που χρησιμοποιούσα στη ζωγραφική μου, το σκοτάδι μέσα μου γινόταν όλο και πιο πυκνό και ένιωθα να με τυλίγει η μοναξιά. Τα όνειρα που είχα να γίνω διάσημος καλλιτέχνης άρχισαν να ξεθωριάζουν. Είχα αισθήματα κατάθλιψης και δεν ήξερα πώς να συνεχίσω τη ζωή μου. Σε εκείνη τη φάση συνέβη αυτό που αναφέρω στην αρχή της αφήγησής μου.

Με Σώζει η Αλήθεια

Το 1990, αποφάσισα να εκθέσω τα έργα μου στο Λόβετς. Κάλεσα τη Γιανίτα, μια γνωστή μου από την ακαδημία της Σόφιας, να συμμετάσχει στην έκθεση, εφόσον καταγόταν και αυτή από το Λόβετς. Όταν έκλεισε η έκθεση, πήγαμε μαζί σε ένα κοντινό εστιατόριο για να το γιορτάσουμε. Καθώς συζητούσαμε, άρχισε να μου μιλάει για αυτά που μάθαινε από τη μελέτη της Αγίας Γραφής που έκανε με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μου μίλησε για έναν νέο κόσμο τον οποίο προλέγει η Γραφή. Αυτό μου κίνησε το ενδιαφέρον.

Η Γιανίτα συνέχισε τη Γραφική της μελέτη στη Σόφια και ενίοτε μου έφερνε Γραφικά έντυπα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση λαχτάρα διάβασα το ειδικό βιβλιάριο “Ιδού! Κάμνω Νέα τα Πάντα” και πώς καταβρόχθισα σε λίγες μόνο μέρες το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. a Δεν δυσκολεύτηκα να δεχτώ ότι ο Θεός υπάρχει, και θέλησα αμέσως να μάθω πώς να προσεύχομαι. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μου προσευχή. Γονάτισα και εξέφρασα ειλικρινά τις ανησυχίες μου στον Ιεχωβά. Ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι με άκουγε. Τη θέση της μοναξιάς μου άρχισαν να παίρνουν η εσωτερική χαρά και η ειρήνη.

Στη Σόφια, η Γιανίτα με σύστησε σε ένα αντρόγυνο που ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εκείνοι προσφέρθηκαν να μελετήσουν τη Γραφή μαζί μου και με κάλεσαν στις συναθροίσεις τους. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μου συνάθροιση τον Ιούνιο του 1991. Πήγα δύο ώρες νωρίτερα και περίμενα σε ένα παρκάκι. Ήμουν αγχωμένος, ένιωθα άβολα και είχα πολλές αμφιβολίες για το αν θα με καλοδέχονταν. Προς έκπληξή μου, όμως, με καλωσόρισαν όλοι θερμά παρά την περίεργη μποέμικη εμφάνισή μου. Έκτοτε, παρακολουθούσα τακτικά τις συναθροίσεις και έκανα Γραφική μελέτη δύο φορές την εβδομάδα.

Κατενθουσιάστηκα όταν απέκτησα την πρώτη μου Γραφή. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν είχα διαβάσει κάτι τόσο υπέροχο και εντυπωσιακό όσο τα σοφά λόγια της Επί του Όρους Ομιλίας! Καθώς προόδευα στη μελέτη μου, βίωσα προσωπικά τη δύναμη που έχει ο Λόγος του Θεού να μεταμορφώνει τους ανθρώπους όπως περιγράφεται στο εδάφιο Εφεσίους 4:23: «Πρέπει να ανανεώνεστε στη δύναμη που ενεργοποιεί το νου σας». Έκοψα το κάπνισμα και ευπρέπισα την εμφάνισή μου. Ήταν τόσο μεγάλη η αλλαγή ώστε, κάποια μέρα που ο πατέρας μου ήρθε να με συναντήσει στο σιδηροδρομικό σταθμό του Λόβετς, με προσπέρασε επειδή δεν με γνώρισε.

Άρχισα επίσης να αντιλαμβάνομαι ότι χρειάζονταν αλλαγές στο χώρο μου. Η ακαταστασία στο δωμάτιό μου, οι ζωγραφισμένοι τοίχοι και η δυσωδία του τσιγάρου δεν με ενέπνεαν πια. Ένιωσα την ανάγκη να κάνω γενική καθαριότητα. Έβαψα τους τοίχους άσπρους, σβήνοντας έτσι τον εξωγήινο με τα τρία μάτια που είχα ζωγραφίσει στον τοίχο.

 Περιττό βέβαια να πω ότι οι φίλοι μου γρήγορα με εγκατέλειψαν, αλλά δεν άργησαν να τους αντικαταστήσουν πολλοί άλλοι τους οποίους γνώρισα στις συναθροίσεις και παραμένουν καλοί μου φίλοι μέχρι σήμερα. Με τέτοια εποικοδομητική συναναστροφή, προόδευσα γρήγορα. Στις 22 Μαρτίου 1992, βαφτίστηκα στην πρώτη συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βουλγαρία, στην πόλη Πλόβντιφ.

Επιστρέφω στο Λόβετς

Παρότι ήξερα ότι δεν θα ήταν εύκολο να βγάζω τα προς το ζην ως καλλιτέχνης σε μια μικρή πόλη, αποφάσισα ότι μετά την αποφοίτησή μου θα επέστρεφα στο Λόβετς. Αντιλαμβανόμουν ότι θα ήταν πολύ δύσκολο, τουλάχιστον για εμένα, να κάνω επιτυχημένη καριέρα στην τέχνη και ταυτόχρονα να βάζω τη Βασιλεία του Θεού στην πρώτη θέση στη ζωή μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να αλλάξω σχέδια και να γίνω εθελοντής δάσκαλος της Γραφής. Ενώ ήμουν ακόμη στην Ακαδημία Καλών Τεχνών, η Γιανίτα, η οποία είχε αποφοιτήσει τρία χρόνια πριν από εμένα, δίδασκε ήδη με ζήλο τις Γραφικές αλήθειες στο Λόβετς. Ήταν η μόνη Μάρτυρας του Ιεχωβά εκεί.

Όταν γύρισα στο Λόβετς, υπήρχε πλέον ένας μικρός όμιλος ατόμων που μελετούσαν τη Γραφή με τους Μάρτυρες. Χαιρόμουν πολύ να κάνω επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι και να μιλάω στους ανθρώπους για την ελπίδα που είχα αποκτήσει για το μέλλον. Αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το έργο ολοχρόνια.

Αργότερα, όμως, ανέκυψαν δυσκολίες. Το 1994 ακυρώθηκε η επίσημη καταχώρισή μας ως θρησκευτικής οργάνωσης και εξαπολύθηκε μια ιδιαίτερα εκτεταμένη εκστρατεία δυσφήμησης από τα μέσα ενημέρωσης. b Πολλές φορές οι Μάρτυρες καλούνταν στο αστυνομικό τμήμα και τα έντυπά μας κατάσχονταν. Σε εκείνους τους δύσκολους καιρούς, δεν μπορούσαμε να συναθροιστούμε νόμιμα σε δημόσιους χώρους. Ωστόσο, συναθροιζόμασταν τακτικά σε ένα δωμάτιο 12 τετραγωνικών μέτρων δίπλα στο σπίτι της Γιανίτας. Κάποτε μάλιστα καταφέραμε να χωρέσουμε 42 άνθρωποι σε εκείνο το μικροσκοπικό δωμάτιο. Για να μην ενοχλούμε τους γείτονες, κλείναμε το παράθυρο την ώρα που ψέλναμε τους ύμνους. Μερικές φορές, όταν η εξωτερική θερμοκρασία ανέβαινε πολύ, η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο γινόταν ασφυκτικά ζεστή και υγρή, αλλά εμείς χαιρόμασταν που ήμασταν μαζί.

Ευλογίες από τον Ιεχωβά

Θαύμαζα πολύ το ζήλο της Γιανίτας για την αληθινή λατρεία και με τον καιρό ερωτευτήκαμε. Παντρευτήκαμε στις 11 Μαΐου 1996. Παρά τις διαφορές στην προσωπικότητά μας, συμπληρώνουμε υπέροχα ο ένας τον άλλον. Η Γιανίτα είναι η καλύτερή μου φίλη και στήριγμά μου. Ευχαριστώ τον Ιεχωβά που μου έδωσε μια σύζυγο η οποία «αξίζει πολύ περισσότερο από τα κοράλλια».​—Παροιμίες 31:10.

Μερικοί από τους πρώην φίλους μου έκαναν καριέρα ως καλλιτέχνες, αυτό που ονειρευόμουν και εγώ άλλοτε. Ωστόσο, είμαι ευγνώμων που διάλεξα μια καριέρα την οποία θεωρώ καλύτερη. Έχω βοηθήσει πολλούς να βρουν σκοπό στη ζωή, και αυτοί τώρα είναι πνευματικοί αδελφοί και αδελφές μου. Όποια φήμη ή αναγνώριση θα μπορούσα να κερδίσω ως καλλιτέχνης ωχριά μπροστά στις ευλογίες που έχω απολαύσει στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Είμαι ευτυχισμένος που έχω αποκτήσει στενή σχέση με τον μεγαλύτερο Καλλιτέχνη, τον Ιεχωβά Θεό.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Με τη σύζυγό μου, τη Γιανίτα