Tüm Sıkıntılarımda Tanrım Yanımdaydı

Anlatan Victoria Colloy

“Kızınız için yapabileceğimiz hiçbir şey kalmadı. Hayatı boyunca koltuk değneği kullanacak ve bacaklarına ortopedik destek takacak.” Doktorun anneme söylediği bu sözleri duyunca yıkıldım. Yürüyemezsem ne yapardım!

DÖRT çocuklu bir ailenin ilk çocuğu olarak 17 Kasım 1949’da Tapachula (Chiapas, Meksika) kentinde doğdum. O sıralarda sağlıklı ve mutlu bir bebekmişim. Fakat altı aylıkken aniden emeklemeyi bırakmışım ve hareket yeteneğim giderek azalmış. İki ay sonra da hiç hareket edemez hale gelmişim. Yöremizdeki doktorlar Tapachula’daki başka bebeklerde de benzer belirtilere rastlayınca çok şaşırmışlar. Bunun üzerine başkent México’dan bir ortopedist gelip bizi muayene etmiş. Hepimize çocuk felci teşhisi koymuş.

Üç yaşındayken kalçam, dizlerim ve ayak bileklerimden birkaç kez ameliyat oldum. Sonra hastalık sağ omzumu da etkilemeye başladı. Altı yaşındayken tedavimin bir çocuk hastanesinde devam etmesi için beni México’ya götürdüler. Annem Chiapas’ta bir çiftlikte çalıştığından México’da babaannemin yanında kaldım. Fakat zamanımın çoğunu hastanede geçiriyordum.

Sekiz yaşlarındayken durumumda biraz düzelme oldu. Fakat sonra daha kötü bir hale geldim ve yapabildiğim çok az şeyi de giderek yapamaz oldum. Doktorlar hayatım boyunca koltuk değneği kullanacağımı ve bacaklarıma ortopedik destek takacağımı söyledi.

On beş yaşına geldiğimde omurgamdan, bacaklarımdan, dizlerimden, ayak bileklerimden ve ayak parmaklarımdan 25 ameliyat geçirmiştim. Her ameliyattan sonra bir süre rehabilitasyon merkezinde tedavi görüyordum. Bir ameliyattan sonra bacaklarım alçıya alındı. Alçı çıkarıldığında acı veren egzersizler yapmam gerekti.

Gerçek Bir Teselli Kaynağı Buluyorum

On bir yaşındayken geçirdiğim bir ameliyattan sonra annem beni ziyarete geldi. İsa peygamberin hastaları iyileştirdiğini hatta felçli birinin yürümesini sağladığını öğrenmişti. Bana Yehova’nın Şahitlerinin bir yayınını, bu öğrendiği şeyleri anlatan bir Gözcü Kulesi dergisi verdi. Onu yastığımın altına sakladım, fakat bir gün ortadan kayboldu. Hemşireler dergiyi bulup almışlardı. Onu okuduğum için bana çok kızdılar.

Bir yıl kadar sonra annem Chiapas’tan tekrar beni görmeye geldi. O sırada Yehova’nın Şahitleriyle Kutsal Kitabı inceliyordu. Bana Kaybolan Cennetten Tekrar Kazanılan Cennete kitabını  getirmişti. * “Gelecekte İsa’nın seni iyileştireceği yeni dünyada yaşamak istiyorsan Kutsal Kitabı incelemelisin” dedi. Babaannemin karşı çıkmasına rağmen yaklaşık 14 yaşındayken Şahitlerle Kutsal Kitabı incelemeye başladım. Kaldığım hastanede sadece küçük çocuklar tedavi edildiği için sonraki yıl oradan ayrılmam istendi.

Sıkıntılarla Başa Çıkmak

Çok bunalmıştım. Babaannemin incelememe karşı çıkması nedeniyle Chiapas’a geri dönüp anne babamla birlikte yaşamak zorunda kaldım. Fakat babam alkolik olduğundan evde de sorunlar vardı. Yaşamak için hiçbir neden göremiyordum. Kendimi zehirleyip intihar etmeyi düşündüm. Fakat Kutsal Kitabı inceledikçe bakış açım değişti. Kutsal Kitabın dünyanın cennet haline geleceği hakkındaki vaadi bana mutluluk verdi.

Kutsal Kitabın sunduğu muhteşem ümidi insanlara anlatmaya başladım (İşaya 2:4; 9:6, 7; 11:6-9; Vahiy 21:3, 4). 8 Mayıs 1968’de 18 yaşındayken vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi oldum. 1974 yılından itibaren her ay en az 70 saat, insanlarla bana yaşam sevinci veren bu ümit hakkında konuşuyorum.

Verimli ve Doyum Veren Bir Yaşam

Zaman içinde annem ve ben, Amerika Birleşik Devletleri sınırına yakın Tijuana kentine taşındık. İhtiyaçlarımıza uygun bir yerde yaşamaya başladık. Koltuk değnekleri ve bacaklarıma taktığım desteklerle evde dolaşabiliyorum. Tekerlekli sandalyede oturarak yemek pişirebiliyor, çamaşırlarımı yıkayıp ütüleyebiliyorum. Kutsal Kitabın mesajını insanlarla paylaşmak üzere dışarı çıktığımda ihtiyaçlarıma göre uyarlanmış akülü bir araba kullanıyorum.

İnsanlara Kutsal Kitaptaki mesajı sokaklarda ve kendi evlerinde anlatıyorum. Ayrıca düzenli olarak yakındaki bir hastaneye gidip dışarda tedavi için bekleyen insanlarla da Kutsal Kitap hakkında sohbet ediyorum. Onlarla konuştuktan sonra ihtiyacımız olan şeyleri almak için alışverişe çıkıyorum. Sonra eve dönüp annemin yemek pişirmesine ve ev işlerini yapmasına yardım ediyorum.

Geçimimizi sağlamak için kullanılmış giysiler satıyorum. Annem artık 78 yaşına geldi ve üç kalp krizi geçirdiği için yapabilecekleri sınırlı. Bu nedenle onun ilaçlarını almasıyla ve beslenmesiyle ben ilgileniyorum. Sağlık sorunlarımıza rağmen Tanrı’ya ibadet ettiğimiz toplantılara katılmaya gayret ediyoruz. Yıllar içinde Kutsal Kitabı birlikte incelediğim 30’u aşkın kişi de şimdi iyi haberi duyuruyor.

Kutsal Kitabın şu vaadinin ilerde kesinlikle gerçekleşeceğinden eminim: “O zaman topallar geyik gibi sarp yerlere tırmanacak.” Bu sözler gerçekleşene kadar da Tanrı’nın şu sözleri bana teselli veriyor: “Korkma, çünkü Ben seninle beraberim. Etrafına bakınıp durma, çünkü Ben senin Tanrınım. Sana güç vereceğim. Sana yardım edeceğim. Doğruluk getiren sağ elimle seni sımsıkı tutacağım” (İşaya 35:6; 41:10). *

[Dipnotlar]

[Sayfa 12’deki resim]

Bacaklarımda ortopedik desteklerle, yedi yaşındayken

[Sayfa 13’teki resim]

İyi haberi duyururken ihtiyaçlarıma göre uyarlanmış akülü bir araba kullanıyorum