Κάτι Πολυτιμότερο από την Τωρινή μας Ζωή

Αφήγηση από τον Μουράτ Ιμπατούλιν

Το 1987, το Υπουργείο Υγείας της Ρωσίας με έστειλε στην Ουγκάντα, στην Αφρική. Είχα συμφωνήσει να εργαστώ εκεί ως γιατρός με τετραετή σύμβαση. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ήθελα να ξαναγυρίσω στη Ρωσία, αλλά έλπιζα να αποκτήσω την ανάλογη πείρα ώστε κάποτε να εργαστώ σε μια χώρα σαν την Αυστραλία, τον Καναδά ή τις ΗΠΑ. Εντούτοις, το 1991 τα σχέδιά μου είχαν πλέον αλλάξει, και επέστρεψα στη Ρωσία. Θα σας εξηγήσω γιατί.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ το 1953 στο Καζάν, την πρωτεύουσα της Δημοκρατίας του Ταταρστάν στην Κεντρική Ρωσία. Οι γονείς μου είναι Τάταροι, και οι περισσότεροι Τάταροι είναι Μουσουλμάνοι. Θυμάμαι που όταν ήμουν παιδί έβλεπα τους παππούδες μου να γονατίζουν και να προσεύχονται στον Αλλάχ. Τα παιδιά τους, μεταξύ αυτών και οι γονείς μου, μας έλεγαν να μην τους ενοχλούμε και να φεύγουμε από το δωμάτιο. Οι γονείς μου μας έκλειναν το μάτι με νόημα δυσανασχετώντας, επειδή εκείνοι είχαν ασπαστεί τον κομμουνισμό και δήλωναν άθεοι.

Όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, έπεσα θύμα της τελευταίας επιδημίας πολιομυελίτιδας στη Σοβιετική Ένωση. Στις παιδικές μου μνήμες κυριαρχούν οι επισκέψεις σε νοσοκομεία και θεραπευτήρια για εξετάσεις. Θυμάμαι ακόμα τον παππού μου που προσευχόταν να γίνω καλά. Ήθελα να είμαι υγιής σαν τα άλλα παιδιά και έτσι, παρότι είχα κάποια αναπηρία στο πόδι, έπαιζα ποδόσφαιρο, χόκεϊ και άλλα αθλήματα.

Καθώς μεγάλωνα, γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία να γίνω γιατρός. Δεν ήμουν θρήσκος, αλλά ούτε και άθεος. Απλώς δεν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ το ζήτημα του Θεού. Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να βρίσκω σφάλματα στην κομμουνιστική ιδεολογία, πράγμα που οδηγούσε σε συχνές αντιπαραθέσεις με τον πατέρα μου και το θείο μου. Ο θείος μου ήταν λέκτορας φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο, ο δε πατέρας μου εργαζόταν στην Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας, τη γνωστή Κα-Γκε-Μπε. Όταν τελείωσα την ιατρική σχολή, έβαλα στόχο να γίνω ένας καλός νευροχειρουργός και να φύγω στο εξωτερικό.

 Αναζητώντας μια Καλή Ζωή

Το 1984, τελείωσα τη διδακτορική μου διατριβή σχετικά με τη διάγνωση των όγκων στον εγκέφαλο. Το 1987, με έστειλαν στην Ουγκάντα, σε ένα νοσοκομείο στο Μουλάγκο. Μετακόμισα σε εκείνη την όμορφη χώρα με τη σύζυγό μου, την Ντιλμπάρ, και τα παιδιά μας, τον Ρουστέμ και την Αλίσα, εφτά και τεσσάρων ετών. Η δουλειά στο νοσοκομείο ήταν σκληρή και περιλάμβανε εγχειρήσεις σε ασθενείς που είχαν μολυνθεί από τον ιό HIV. Συχνά χρειαζόταν να πηγαίνω και σε άλλες κλινικές της χώρας, επειδή τότε ήμασταν μόνο δύο νευροχειρουργοί σε ολόκληρη την Ουγκάντα.

Κάποια μέρα, σε έναν πάγκο με βιβλία, η Ντιλμπάρ και εγώ είδαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας ρωσική Αγία Γραφή. Αγοράσαμε αρκετές Γραφές για να τις στείλουμε σε φίλους μας στη Σοβιετική Ένωση, διότι εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν αδύνατον να αγοράσεις Γραφή εκεί. Διαβάσαμε μερικά κεφάλαια, αλλά δεν καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα, οπότε σταματήσαμε.

Εντούτοις, επί τρία χρόνια πηγαίναμε σε διάφορες εκκλησίες στην Ουγκάντα και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι πιστεύουν οι ντόπιοι και τι δίνει νόημα στη ζωή τους. Αποφάσισα επίσης να μελετήσω το Κοράνιο στη γλώσσα στην οποία γράφτηκε. Μάλιστα, εγώ και ο Ρουστέμ αρχίσαμε μαθήματα αραβικών. Έπειτα από λίγους μήνες, είχαμε μάθει τα βασικά ώστε να συνεννοούμαστε.

Περίπου εκείνον τον καιρό, γνωρίσαμε δύο ιεραποστόλους, τον Χάιντς και τη Μαριάνε Βέρτχολτς, γερμανικής και αυστριακής καταγωγής, οι οποίοι δίδασκαν την Αγία Γραφή. Στην πρώτη μας συζήτηση, δεν αναφερθήκαμε καθόλου στη θρησκεία. Συζητήσαμε ό,τι συζητούν συνήθως οι Ευρωπαίοι που ανταμώνουν στην Αφρική. Τους ρωτήσαμε γιατί είχαν έρθει στην Ουγκάντα και μας είπαν ότι ήταν ιεραπόστολοι των Μαρτύρων του Ιεχωβά και ότι είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να μελετήσουν τη Γραφή.

Τότε θυμήθηκα ότι σε ένα μάθημα φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο στη Ρωσία μάς είχαν πει ότι οι Μάρτυρες είναι αίρεση και ότι κάνουν θυσίες παιδιών και πίνουν το αίμα τους. Είπα στον Χάιντς και στη Μαριάνε όσα είχα ακούσει, επειδή μου φαινόταν αδιανόητο να επιδοκιμάζουν κάτι τέτοιο. Μας πρόσφεραν από ένα βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Μέσα σε λίγες ώρες το διαβάσαμε και οι δύο σχεδόν όλο! Όταν σταμάτησα να διαβάζω και ρώτησα την Ντιλμπάρ πώς της φάνηκε, είπε πως είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ ώστε ένιωθε ρίγος από τη συγκίνηση! Της είπα ότι και εγώ ένιωθα ακριβώς έτσι.

Δεν βλέπαμε την ώρα να ξαναμιλήσουμε με τον Χάιντς και τη Μαριάνε. Όταν τελικά βρεθήκαμε, συζητήσαμε πολλά θέματα. Τα όσα μάθαμε σχετικά με τη Γραφή μάς συγκίνησαν ακόμα περισσότερο. Τώρα θέλαμε να τα μοιραστούμε με φίλους και συναδέλφους. Μεταξύ αυτών ήταν ο Ρώσος πρέσβης, πρόξενοι της Ρωσίας και άλλων χωρών, καθώς και ένας εκπρόσωπος του Βατικανού, ο οποίος μας άφησε άναυδους όταν μας είπε ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι «από την αρχή ως το τέλος ένα παραμύθι».

Επιστροφή στην Πατρίδα

Έναν μήνα προτού επιστρέψουμε στη Ρωσία το 1991, αποφασίσαμε με την Ντιλμπάρ να γίνουμε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Υπολογίζαμε πως, μόλις θα επιστρέφαμε στο Καζάν, θα συνεχίζαμε να παρακολουθούμε τις συναθροίσεις. Αλλά προς μεγάλη μας απογοήτευση, έπειτα από προσπάθειες τριών μηνών δεν καταφέραμε να βρούμε ούτε Αίθουσα Βασιλείας ούτε κάποιον από τους ομοπίστους μας! Αποφασίσαμε, λοιπόν, να πάμε από πόρτα σε πόρτα, όπως κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλο τον κόσμο, παρότι έπρεπε να το  κάνουμε αυτό μόνοι μας. Ως αποτέλεσμα, αρχίσαμε μερικές Γραφικές μελέτες, μεταξύ άλλων και με μια κυρία η οποία αργότερα έγινε Μάρτυρας.

Κάποια στιγμή, μας επισκέφτηκε ένας ηλικιωμένος Μάρτυρας ο οποίος είχε λάβει τη διεύθυνσή μας από τους Μάρτυρες στην Ουγκάντα. Έτσι αρχίσαμε να συναθροιζόμαστε με έναν όμιλο 15 ατόμων που διεξήγε τις συναθροίσεις σε μια μικρή γκαρσονιέρα. Ο Χάιντς και η Μαριάνε κράτησαν την επαφή μαζί μας και μάλιστα ήρθαν στο Καζάν να μας επισκεφτούν. Αργότερα, τους ανταποδώσαμε την επίσκεψη στη Βουλγαρία, την επόμενη χώρα διορισμού τους, όπου υπηρετούν ως ιεραπόστολοι μέχρι σήμερα.

Η Πατρίδα μου Αποδεικνύεται Καρποφόρος Αγρός

Μεταδίδω σε κάθε ευκαιρία τις Γραφικές αλήθειες στους συναδέλφους μου στα νοσοκομεία όπου εργάζομαι εδώ στη Ρωσία. Πολλοί έχουν ανταποκριθεί και έχουν γίνει Μάρτυρες του Ιεχωβά, μεταξύ αυτών και αρκετοί συνεργάτες μου. Το 1992, έναν χρόνο μετά την επιστροφή μας, οι Μάρτυρες στο Καζάν είχαν φτάσει τους 45, και τον επόμενο χρόνο ξεπέρασαν τους 100. Σήμερα έχουμε στο Καζάν εφτά εκκλησίες​—πέντε ρωσόφωνες, μία ταταρόφωνη και μία εκκλησία νοηματικής. Υπάρχουν επίσης όμιλοι που διεξάγουν συναθροίσεις στην αρμενική και στην αγγλική.

Το 1993, παρακολούθησα ένα ιατρικό συνέδριο στη Νέα Υόρκη, όπου είχα την ευκαιρία να ξεναγηθώ στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν. Εκεί συνάντησα τον Λόιντ Μπάρι, ο οποίος συμμετείχε στο συντονισμό του παγκόσμιου έργου κηρύγματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παρά το γεμάτο πρόγραμμά του, αφιέρωσε χρόνο για να συζητήσει μαζί μου.

Συζητήσαμε σχετικά με την ανάγκη που υπήρχε για Γραφικά έντυπα στην ταταρική γλώσσα. Μερικά χρόνια αργότερα, συγκροτήθηκε στη Ρωσία μια ταταρική μεταφραστική ομάδα, και άρχισε η κυκλοφορία των πρώτων εντύπων. Ήμασταν πανευτυχείς όταν αρχίσαμε να λαβαίνουμε τακτικά τη Σκοπιά, ένα περιοδικό ειδικά σχεδιασμένο για μελέτη της Γραφής! Λίγο μετά ιδρύθηκε η πρώτη ταταρόφωνη εκκλησία.

Χρήση Μεθόδων Διατήρησης του Αίματος

Υποστηρίζω ένθερμα όλους τους ηθικούς νόμους του Θεού, περιλαμβανομένου και αυτού που βρίσκεται στο εδάφιο Πράξεις 15:20 και προστάζει τους υπηρέτες του Θεού «να απέχουν . . . από αίμα». Το εδάφιο 29 προσθέτει πως πρέπει “να απέχουν από πράγματα θυσιασμένα σε είδωλα και από αίμα και από πνιχτά και από πορνεία”.

Ως εκ τούτου, όταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά χρειάζονται ιατρική περίθαλψη, ζητούν από τους γιατρούς να σεβαστούν τις απόψεις τους και να χρησιμοποιήσουν αναίμακτες μεθόδους. Για κάποιο διάστημα, υπηρέτησα σε μια Επιτροπή Προσέγγισης Νοσοκομείων των Μαρτύρων στο Καζάν. * Το 1997, ο Πάβελ, ένα παιδάκι ενός έτους από την πόλη Νοβοσιμπίρσκ, χρειαζόταν επειγόντως εγχείρηση, και η μητέρα του ζήτησε τη βοήθειά μας. Τότε δεν υπήρχαν στη Ρωσία πολλοί πεπειραμένοι γιατροί που να είναι διατεθειμένοι να χειρουργήσουν χωρίς αίμα. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, να μεσολαβήσουμε για να βρεθεί ένας γιατρός που θα χρησιμοποιούσε εναλλακτικές μεθόδους.

Σύντομα βρήκαμε στο Καζάν μια καρδιοχειρουργική κλινική όπου οι γιατροί συμφώνησαν να εγχειρήσουν τον μικρό Πάβελ ο οποίος είχε μια σοβαρή καρδιακή ανωμαλία, την τετραλογία Φαλό. Η εγχείρηση έγινε χωρίς αίμα στις 31 Μαρτίου 1997 και είχε μεγάλη επιτυχία. Στις 3 Απριλίου, η εφημερίδα Vechernyaya Kazan ανέφερε: «Το αγοράκι είναι μια χαρά και δεν χρειάζεται  πλέον φαρμακευτική αγωγή για την καρδιά του . . . Η μητέρα του Πάβλικ [χαϊδευτικό του Πάβελ] ανάσανε ελεύθερα για πρώτη φορά ύστερα από έντεκα μήνες». Σύντομα, το αγοράκι ανέρρωσε από την επέμβαση και έκανε τα πρώτα του βήματα στο διάδρομο του νοσοκομείου.

Σήμερα ο Πάβελ είναι υγιής και ζει μια φυσιολογική ζωή. Του αρέσει να κολυμπάει, να κάνει πατινάζ στον πάγο και να παίζει ποδόσφαιρο. Πηγαίνει στην όγδοη τάξη και ανήκει μαζί με τη μητέρα του στην εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Νοβοσιμπίρσκ. Έπειτα από την εμπειρία που είχαν με τον Πάβελ, οι γιατροί εκείνης της κλινικής εγχείρησαν επιτυχώς χωρίς αίμα αρκετούς καρδιοπαθείς που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η ιατρική πρόοδος συνεχίζεται στο Ταταρστάν, και η αναίμακτη χειρουργική έχει γίνει κάτι το συνηθισμένο.

Η Εργασία μου Σήμερα

Η σύζυγός μου, εγώ και άλλοι Μάρτυρες εργαζόμαστε σε μια κλινική που χρησιμοποιεί την υψηλή τεχνολογία για να προσφέρει περίθαλψη σε ασθενείς με νευρολογικά και καρδιολογικά προβλήματα. Συμμετέχουμε σε διάφορες εγχειρήσεις, ιδίως σε ασθενείς που επιλέγουν μεθόδους διατήρησης του αίματος. Εγώ εργάζομαι ως νευροακτινολόγος, ενώ κάνω επίσης έρευνα στον τομέα της μη επεμβατικής αναίμακτης νευροχειρουργικής. Ως καθηγητής στο Τμήμα Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής στο Κρατικό Ιατρικό Πανεπιστήμιο του Καζάν, κάνω διαλέξεις σε φοιτητές και γιατρούς και τους βοηθώ να διακρίνουν τα πλεονεκτήματα της αναίμακτης ιατρικής. *

Η σύζυγός μου εργάζεται μαζί μου στην κλινική ως ειδικός στην υπερηχογραφία. Μας αρέσει πολύ η δουλειά μας επειδή μπορούμε να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας. Αλλά αυτό που μας ευχαριστεί περισσότερο είναι το να βλέπουμε πώς οι Γραφικές αλήθειες γιατρεύουν τους ανθρώπους πνευματικά. Χαιρόμαστε από καρδιάς να μεταδίδουμε στους άλλους την υπόσχεση του Θεού ότι σύντομα στη γη «κανένας κάτοικος δεν θα λέει: “Είμαι άρρωστος”».​—Ησαΐας 33:24.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 12]

Όταν ήμουν γιατρός στην Αφρική

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Όταν αρχίσαμε με τη σύζυγό μου να μελετάμε τη Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά το 1990

[Εικόνα στη σελίδα 14]

Με τον Λόιντ Μπάρι, όταν επισκέφτηκα το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης το 1993

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ο Πάβελ και η μητέρα του σήμερα

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Στο έργο κηρύγματος με τη σύζυγό μου, την Ντιλμπάρ