KAŻDY ogrodnik wie, że skuteczna uprawa zależy od zasiania nasion we właściwym miejscu i czasie. Choć może to się wydawać dziwne, w lasach tropikalnych jedna z najbardziej wydajnych metod zasiewu jest stosowana w nocy — i to z powietrza. Podniebnymi ogrodnikami są nietoperze z rodziny rudawkowatych a. Niektóre z nich bywają nazywane latającymi psami lub lisami.

Większość rudawkowatych nocą przeczesuje las w poszukiwaniu drzew o smacznych owocach lub kwiatach bogatych w nektar. W trakcie swoich powietrznych wypraw nietoperze te jedzą owoce, po czym wydalają niestrawione resztki pokarmu i nasiona. Ale na tym ich praca ogrodników się nie kończy — ponieważ przepadają za nektarem, spijają go, jednocześnie zapylając kwiaty.

Nietoperze w ciągu nocy pokonują duże odległości, dlatego wydalając nasiona, mogą rozsiać je na sporym obszarze. Równocześnie dostarczają nawozu, który wspomaga kiełkowanie. Od działalności nietoperzy zależy istnienie wielu roślin tropikalnych.

 Ponieważ ssaki te żerują na dużym terenie, więc przydają im się zdolności nawigacyjne i wyjątkowo dobry wzrok. W ciemnościach widzą lepiej niż ludzie. Potrafią nawet rozróżnić niektóre kolory. Nie oznacza to jednak, że są aktywne tylko w nocy — latają również w dzień.

Rudawki samoańskie (Pteropus samoensis) łączą się w pary na całe życie. Jak zaobserwowano, samice niektórych rudawkowatych są bardzo troskliwymi matkami — nie rozstają się z młodymi przez kilka tygodni i karmią je prawie do dorosłości. W wypadku dwóch gatunków rodzące mogą nawet korzystać z pomocy „akuszerki”.

Niestety, wielu tym nietoperzom grozi wyginięcie, po części z powodu niszczenia ich siedlisk. Na wyspach południowego Pacyfiku byłoby to katastrofalne w skutkach, ponieważ bez nietoperzy zapylenie niektórych tamtejszych gatunków roślin mogłoby się okazać niemożliwe. Nie ulega więc wątpliwości, że praca tych podniebnych ogrodników zasługuje na szacunek.