DE MENSCHEN, waut doa nich en dän Noahkausten bennen wieren, läwden sondasorj wieda, aus wan nuscht wia. Dee jleewden daut noch emma nich, daut doa wudd eene groote Äwaschwamunk komen. Secha lachten dee nu ieescht mol soo rajcht äwa Noah un siene Famielje. Oba dee hieeden boolt opp met sikj domm haben.

Met eemol haustich funk daut aun to räajnen. De Räajen kjeem raufjepoascht, soo aus wan eena eenen Ama Wota utpralt. Noah haud rajcht jehaut! Oba daut wia nu too lot toom en dän Noahkausten nengonen. Jehova haud de Däa faust toojeschloten.

Boolt wia daut jlikje Launt gaunz unja Wota. Daut Wota poascht soo aus stoakje Riefasch un stelpt groote Beem om un brocht groote Steena toom rollen. Daut ruzhd grulich sea. De Menschen wort sea angst un dee kroopen opp hechre Städen nopp. Woo leet dee daut nu doch wia, daut see nich no Noah jehorcht hauden! Wan see doch en dän Noahkausten nenjegonen wieren, aus de Däa noch op wia! Oba nu wia daut too lot.

Daut Wota stieech emma hecha un hecha. 40 Doag lank streemd daut vom Himmel rauf, Dach un Nacht. Boolt wieren soogoa de hechste Boaj unja Wota. Aule Menschen un Tieren storwen, krakjt soo aus Gott jesajcht haud. Bloos dee, waut doa en dän Noahkausten bennen wieren, wieren secha.

Noah un siene Junges hauden dän Noahkausten sea fein jebut. Daut Wota haud dän oppjehowen, un nu schwomm dee doa oppem Wota. Eenen Dach, aus daut ieescht oppjehieet haud met räajnen, kjeem de Sonn wada väa. Woo daut nich leet! Äwaraul wia bloos een Mäa. Daut eensje, waut doa oppem Wota to seenen wia, wia de Noahkausten.

De Riesen wieren nu wajch. Kjeenmol mea wudden dee wäm tualeiden. Uk dee äare Muttasch un de aundre beese Menschen wieren aula doot. Oba waut wort met de Riesen äare Vodasch?

De Riesen äare Vodasch wieren nich werkjlich Menschen, soo aus wie sent. En Werkjlichkjeit wieren daut Enjel. Dee wieren vom Himmel raufjekomen toom hia oppe Ieed läwen. Dise Enjel storwen nich en de Äwaschwamunk soo aus de äwaje Menschen. Dee veleeten äare Menschenkjarpasch, waut dee sikj jemoakt hauden, un fuaren wada trigj nom Himmel. Oba Gott wull dee nich mea mank siene Enjelfamielje haben. Soo worden daut Soton siene Enjel. Enne Bibel woaren dee ‘beese Jeista’ jenant.

Nu leet Gott eenen Wint weien, un daut Wota neem auf. Fief Moonat lota sad de Noahkausten sikj opp eenen Boajch. Väle Doag vejinjen un met de Tiet kunnen dee von utem Noahkausten de Boajchspetzen seenen. Daut Wota wort emma läaja.

Dan leet Noah eene Krauj rut, daut es een schwoatet Voagel. De Krauj fluach een natet Stoot rom un kjeem oba wada trigj, wiels dee noanich wua eenen gooden Plauz funk toom sikj doa saten. Soo jinkj daut mieremol hinjarenaunda. De Krauj kjeem emma wada trigj un vereiwd sikj opp dän Noahkausten.

Noah wull oba seenen, aus daut Wota aul gaunz aufjetrocken wia. Doawäajen schekjt hee daut näakjste Mol eene Duw rut. Oba de Duw kjeem uk trigj, wiels dee kjeenen Plauz funk toom wua bliewen. Lota schekjt Noah de Duw noch eemol wajch, un aus dee trigjkjeem, haud dee een Blaut von eenen Oliewenboom em Schnowel. Nu wist Noah, daut daut Wota aul wiet aufjetrocken wia. Aus Noah de Duw toom dredde Mol wajchschekjt, funk dee entlich eenen drieejen Plauz, wua dee kunn bliewen.

Dan säd Gott to Noah: ‘Go met diene Famielje ut dän Kausten rut un nemm uk aule Tieren met.’ Äwa een Joa wieren dee doa bennen jewast. Wie kjennen ons denkjen, woo schaftich dee aula wieren, aus dee wada buten em frieen wieren un de groote Äwaschwamunk äwaläft hauden!