12-нҗи хекая

Адамлар бейик диң гуряр

КӨП йыллар гечди. Нухуң огулларының чагалары болды, соңра оларың хем чагалары болды. Басым ер йүзи адамдан долды.

Оларың бири Нухуң човлугы Немрутды. Немрут залым адамды, ол хайванлары-да, адамлары-да өлдүрйәрди. Үстесине-де, ол әхли адамлара патыша болды. Худай Немруды халанокды.

Шол дөвүрде әхли адамлар бир дилде гүрлейәрди. Немрут адамларың үстүнден агалык этмек үчин, оларың барыны бир ерде саклаҗак болды. Мунуң үчин нәме эденини билйәңми? Ол адамлара шәхер ве онда бейик диң гурмагы буюрды. Суратда оларың керпич ясайышларыны гөрйәнсиң.

Бу гурлушык Ехова Худая ярамады. Худай бүтин ер йүзүнде адамларың көпелмегини иследи. Эмма адамлар: «Гелиң, шәхер гуралың ве онда депеси гөге етйән диң гуруп, шөхратланалың!» дийдилер. Адамлар Худайы дәл-де, өзлерини шөхратландырмак иследи.

Шонуң үчин Худай адамларың диң гурмагыны бес этдирди. Билйәңми нәдип? Ол адамлары бирден дүрли диллерде гүрлетди. Гурлушыкчылар инди бири-бирине дүшүнмейәрди. Шонуң үчин оларың шәхери Бабыл дийип атландырылды. Бу «гарым-гатым» диймекдир.

Шонда адамлар Бабылдан гөчүп башладылар. Бир дилде гүрлейән адамлар ериң башга күнҗеклерине гидип яшап башлады.

Барлык 10:1, 8—10; 11:1—9.