যোচেফে আৰু নিজৰ পৰিচয় নিদিয়াকৈ থাকিব নোৱাৰিলে। দাসবিলাকক কোঠাৰপৰা বাহিৰলৈ ওলাই যাবলৈ যোচেফে আদেশ দিলে। তেওঁলোক ওলাই যোৱাৰ পাছত, যোচেফে ককায়েকহঁতৰ আগত চিঞৰি চিঞৰি কান্দিবলৈ ধৰিলে। হঠাতে যোচেফে এইদৰে কন্দা দেখি ককায়েকহঁত আচৰিত হ’ল। নিজৰ পৰিচয় দি যোচেফে তেওঁলোকক ক’লে: ‘মই যোচেফ। মোৰ পিতৃ এতিয়াও জীয়াই আছেনে?’

ককায়েকহঁতে ইমানেই আচৰিত হ’ল যে তেওঁলোকে কথা ক’ব নোৱৰা হ’ল। তেওঁলোকে ভয়ত পেপুৱা লাগিল। কিন্তু যোচেফে তেওঁলোকক ক’লে: ‘মোৰ ওচৰলৈ চাপি আহাঁ।’ তেওঁলোকে ওচৰলৈ চাপি অহাত যোচেফে ক’লে: ‘তোমালোকে যাক মিচৰ দেশলৈ বেচি পঠাইছিলা, সেই যোচেফ ময়েই।’

যোচেফে তেওঁলোকক ক’লে: ‘তোমালোকে যে মোক ইয়ালৈ বেচি পঠালা, তাৰ বাবে এতিয়া বেজাৰ নকৰিবা। কিয়নো প্ৰাণ ৰাখিবৰ অৰ্থেহে ঈশ্বৰে মোক আগেয়ে পঠালে। ফৰৌণে মোক গোটেই মিচৰ দেশৰ ওপৰত অধিকাৰী পাতিছে। গতিকে পলম নকৰাকৈ পিতৃৰ ওচৰলৈ যোৱা আৰু তেওঁক মোৰ ইয়ালৈ লৈ আহাঁ।’

যোচেফে ককায়েকহঁতক সাবটি ধৰি চুমা খাবলৈ ধৰিলে। যোচেফৰ ককায়েকহঁত অহাৰ খবৰ পাই ফৰৌণে যোচেফক ক’লে: ‘তোমাৰ দেউতা আৰু পৰিয়ালৰ আন সদস্যসকলক আনিবলৈ মিচৰ দেশৰপৰা ৰথ লৈ যোৱা আৰু তেওঁলোকক ইয়ালৈ লৈ আহাঁ। মই তেওঁলোকক গোটেই মিচৰ দেশৰ ভিতৰত ভাল ঠাই দিম।’

গোটেই পৰিয়ালৰ লোকসকলৰ সৈতে যাকোবে মিচৰত প্ৰৱেশ কৰিলে। ছবিখনত দেখুৱাৰ দৰে নিজৰ দেউতাকৰ লগত যোচেফৰ মিলন হয়।

এতিয়া যাকোবৰ পৰিয়ালো ডাঙৰ হ’ল। মিচৰ দেশত প্ৰৱেশ কৰাৰ সময়ত যাকোবৰ ল’ৰা-ছোৱালী আৰু নাতি-নাতিনীৰে পৰিয়ালত ৭০জন সদস্য আছিল। ইয়াৰ উপৰিও যাকোবৰ ল’ৰাকেইজনৰ পত্নী আৰু বহুতো দাস-দাসীও আছিল। তেওঁলোক সকলোৱে মিচৰত থাকিবলৈ ল’লে। ঈশ্বৰে যাকোবৰ নাম ইস্ৰায়েল ৰাখিলে আৰু সেইবাবে এই লোকসকলক ইস্ৰায়েলী বুলি কোৱা হয়। আগলৈ আমি দেখিবলৈ পাম যে কেনেকৈ এই লোকসকল ঈশ্বৰৰ বৰ প্ৰিয় হৈ পৰিল।