YUSUF kendini daha fazla tutamaz. Bütün hizmetçilerin odadan çıkmalarını söyler. Ağabeyleriyle yalnız kalınca ağlamaya başlar. Onun neden ağladığını bilmediklerinden, ne kadar şaşırdıklarını gözümüzün önüne getirebiliriz. Nihayet onlara ‘ben Yusuf’um. Babam hâlâ yaşıyor mu?’ diye sorar.

Ağabeyleri o derece şaşırırlar ki, hiçbir şey söyleyemezler. Korkarlar. Fakat Yusuf onlara ‘lütfen bana yaklaşın’ der. Yaklaştıkları zaman onlara ‘Mısır’a sattığınız kardeşiniz Yusuf benim’ der.

Yusuf onlarla dostça konuşmaya devam eder. ‘Beni buraya sattığınız için kendinizi suçlamayın. İnsanların hayatlarını kurtarmak için beni Mısır’a aslında Tanrı gönderdi. Firavun, beni bütün ülkenin efendisi yaptı. Şimdi derhal babama gidin ve bunları ona anlatın. Ona, gelip burada yaşamasını söyleyin’ der.

Yusuf onları kucaklayıp öper. Firavun, Yusuf’un kardeşlerinin gelmiş olduğunu öğrenince ona ‘kardeşlerine arabalar ver, gidip babalarını ve ailelerini buraya getirsinler. Mısır’ın en iyi yerini onlara vereceğim’, der.

Onlar söyleneni yaparlar. Böylece bütün ailesiyle birlikte Mısır’a gelen babasını gördüğünde Yusuf’un ne kadar sevindiğini anlayabiliriz.

Yakub’un ailesi çok kalabalık olmuştu. Yakub’u, çocuklarını ve torunlarını sayarsak, 70 kişi Mısır’a göç etmişti. Ayrıca onların karıları ve herhalde birçok hizmetçileri de vardı. Hepsi Mısır’a yerleştiler. Tanrı Yakub’un ismini İsrail olarak değiştirmiş olduğundan, onlara İsrailliler dendi. Daha sonra göreceğimiz gibi, İsrailliler, Tanrı için çok özel bir kavim oldular.