តើព្រះគម្ពីរនិយាយប្រឆាំងគ្នាឬ?
ជំពូកទី៧
តើព្រះគម្ពីរនិយាយប្រឆាំងគ្នាឬ?
មានការចោទមួយដែលតែងតែថា ព្រះគម្ពីរនិយាយប្រឆាំងគ្នា។ ធម្មតា អ្នកដែលធ្វើការចោទនេះមិនបានអានព្រះគម្ពីរដោយខ្លួនគេទេ គេគ្រាន់តែនិយាយតាមដែលគេបានឮប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះបានឃើញហាក់ដូចជាមានការនិយាយប្រឆាំងគ្នាមែន ក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយក៏មានចិត្តខ្វល់ខ្វាយដោយការនោះ។
១, ២. (រួមបុព្វយោគ) (ក) តើការចោទអ្វីដែលគេធ្វើប្រឆាំងនឹងព្រះគម្ពីរជាញឹកញយ? (ខ) ពេលប្រៀបធៀបវគ្គនៃព្រះគម្ពីរ យើងគួរតែចាំអំពីអ្វី? (គ) គឺជាហេតុអ្វីខ្លះដែលជួនកាលមានការខុសគ្នា ក្នុងរបៀបដែលអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរពីរនាក់និយាយអំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ?
បើព្រះគម្ពីរពិតជាបន្ទូលនៃព្រះ នោះព្រះគម្ពីរគួរតែមានភាពស្របគ្នា មិនមែននិយាយប្រឆាំងគ្នាទេ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីក៏វគ្គខ្លះហាក់ដូចជានិយាយប្រឆាំងនឹងវគ្គឯទៀត? ដើម្បីឆ្លើយ យើងត្រូវតែចាំថា កាលដែលព្រះគម្ពីរជាបន្ទូលនៃព្រះ តែបានត្រូវសរសេរដោយមនុស្សមួយចំនួន ក្នុងរយៈបីបួនសតវត្ស។ អ្នកសរសេរទាំងនេះមានសាវតារ ម៉ូដសរសេរ និងនិស្ស័យខុសៗគ្នា ហើយការខុសគ្នាអស់នេះគឺឃើញក្នុងការសរសេររបស់គេដែរ។
២ ម្យ៉ាងទៀត បើអ្នកសរសេរពីរនាក់ ឬច្រើនជាងពីរនាក់ពិគ្រោះអំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ ម្នាក់អាចរួមសេចក្ដីល្អិតល្អន់ ដែលម្នាក់ទៀតមិនបានបញ្ចូល។ ថែមទៅទៀត អ្នកសរសេរផ្សេងគ្នាបង្ហាញរឿងសេចក្ដី តាមរបៀបផ្សេងៗគ្នា។ ម្នាក់អាចសរសេរតាមលំដាប់ពេលវេលា ឯម្នាក់ទៀតអាចសរសេរតាមរបៀបផ្សេងៗវិញ។ ក្នុងជំពូកនេះ យើងនឹងបង្ហាញសេចក្ដីប្រឆាំងគ្នាខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលគេចោទដោយគ្មានភស្តុតាង ហើយពិចារណាអំពីរបៀបសម្រុះសម្រួល ដោយយកកត្ដាខាងលើមកគិតផង។
សាក្សីដែលឥតពឹងពាក់គ្នា
៣, ៤. អំពីមេទ័ពដែលមានបាវបំរើម្នាក់ឈឺនោះ តើមានទំនងជាការខុសគ្នាអ្វី រវាងដំណើររឿងរបស់ម៉ាថាយនិងលូកា ហើយដំណើររឿងទាំងនេះអាចសម្រុះសម្រួលបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣ «សេចក្ដីប្រឆាំងគ្នា»ខ្លះកើតមានឡើង ពេលយើងមានដំណើររឿងពីរឬច្រើនជាងពីរអំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅម៉ាថាយ ៨:៥ យើងអានថា ពេលព្រះយេស៊ូយាងមកក្រុងកាពើណិម «នោះមេទ័ពម្នាក់មកឯទ្រង់ទូលអង្វរ»សូមព្រះយេស៊ូឲ្យប្រោសបាវបំរើរបស់លោកឲ្យបានជា។ ប៉ុន្តែនៅលូកា ៧:៣ យើងអានអំពីមេទ័ពនេះ ថាលោកបាន «ចាត់ពួកចាស់ទុំសាសន៍យូដាខ្លះ ឲ្យទៅអង្វរអញ្ជើញ[ព្រះយេស៊ូ]មកជួយសង្គ្រោះបាវនោះ»។ តើមេទ័ពនេះបានទូលដល់ព្រះ ឬក៏លោកបានចាត់ពួកចាស់ទុំ?
៤ ច្បាស់ណាស់ ចម្លើយគឺថា លោកនោះបានចាត់ពួកចាស់ទុំសាសន៍យូដា។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីក៏ម៉ាថាយថា លោកនោះទូលអង្វរព្រះយេស៊ូដោយខ្លួនលោកវិញ? ពីព្រោះតាមការពិត លោកនោះសូមអង្វរព្រះយេស៊ូ តាមរយៈពួកចាស់ទុំសាសន៍យូដាទេ។ ពួកចាស់ទុំធ្វើជាអ្នកនាំពាក្យឲ្យលោក។
៥. ហេតុអ្វីព្រះគម្ពីរចែងថា សាឡូម៉ូនសង់ព្រះវិហារ ពេលដែលការសង់មែនទែនគឺដោយអ្នកផ្សេងទៀត?
៥ ដើម្បីពន្យល់ការនេះ យើងអាននៅរបាក្សត្រទី២ ៣:១ ថា៖ «រួចមក សាឡូម៉ូនទ្រង់ចាប់តាំងស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា ក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម»។ ក្រោយមក យើងអានថា៖ «ដូច្នេះសាឡូម៉ូនបានស្អាងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា . . . រួចជាស្រេច»។ (របាក្សត្រទី២ ៧:១១) តើសាឡូម៉ូនសង់ព្រះវិហារពីដើមដល់ចប់ដោយខ្លួនឯងឬ? មិនមែនសោះឡើយ ការសង់មែនទែនគឺដោយពួកសិប្បករនិងកម្មករដ៏ច្រើនអនេក។ ប៉ុន្តែ សាឡូម៉ូនគឺជាអ្នករៀបចំកិច្ចការនោះ ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ ដូច្នេះព្រះគម្ពីរក៏ចែងថាទ្រង់សង់ព្រះវិហារនោះ។ ក្នុងរបៀបដូចគ្នា សិក្ខាបទនៃម៉ាថាយប្រាប់យើងថា មេទ័ពនោះបានចាប់ទាក់ទងព្រះយេស៊ូ។ ប៉ុន្តែ លូកាប្រាប់សេចក្ដីល្អិតល្អន់ថែមទៀត ថាលោកបានចាប់ទាក់ទង់ទ្រង់តាមរយ:ពួកចាស់ទុំសាសន៍យូដា។
៦, ៧. តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចសម្រុះសម្រួលដំណើររឿងពីរផ្សេងគ្នា ក្នុងសិក្ខាបទ អំពីសេចក្ដីស្នើសុំនៃកូនសេបេដេ?
៦ មានឧទាហរណ៍ស្រដៀងគ្នាមួយទៀត។ នៅម៉ាថាយ ២០:២០, ២១ យើងអានថា៖ «ប្រពន្ធរបស់សេបេដេ គាត់នាំកូនទាំង២មកឯ[ព្រះយេស៊ូ] ក្រាបថ្វាយបង្គំទូលសូមសេចក្ដីមួយ»។ នាងគឺសូមថា កូនរបស់នាងគួរបានឋានៈដ៏ល្អបំផុត ពេលព្រះយេស៊ូទទួលអំណាចរាជាណាចក្ររបស់ទ្រង់។ យើងអានក្នុងដំណើររឿងរបស់ម៉ាកុស អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ដដែលនេះថា៖ «យ៉ាកុប នឹងយ៉ូហាន ជាកូនសេបេដេ ក៏មកទូល[ព្រះយេស៊ូ]ថា ‹លោកគ្រូ សូមលោកសំរេចឲ្យយើងខ្ញុំ តាមសេចក្ដីសំណូមរបស់យើងខ្ញុំផង›»។ (ម៉ាកុស ១០:៣៥-៣៧) តើជាកូនទាំងពីរនៃសេបេដេ ឬក៏ម្ដាយរបស់គេ ដែលធ្វើសេចក្ដីស្នើសុំនេះដល់ព្រះយេស៊ូ?
៧ ច្បាស់ណាស់ គឺជាកូនទាំងពីរនៃសេបេដេទេ ដែលស្នើសុំនោះ ដូចម៉ាកុសថ្លែងប្រាប់។ ប៉ុន្តែ ពួកគេស្នើសុំតាមរយ:ម្ដាយរបស់គេ។ គាត់គឺជាអ្នកនាំពាក្យរបស់គេ។ នេះគឺគាំទ្រដោយដំណើររឿងរបស់ម៉ាថាយ ហើយពេលពួកសាវ័កឯទៀតបានឮប្រពន្ធរបស់សេបេដេ បានធ្វើដូច្នោះ នោះពួកគេក៏មានការតូចចិត្ត មិនមែននឹងម្ដាយទេ តែ«នឹងបងប្អូនទាំង២នាក់នោះ»។—ម៉ាថាយ ២០:២៤
៨. តាមរបៀបណាដែលដំណើររឿងពីរផ្សេងគ្នាអំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ អាចខុសពីគ្នាបាន តែរឿងទាំងពីរគឺត្រូវពិតទាំងអស់?
៨ តើអ្នកដែលបានឮមនុស្សពីរនាក់រៀបរាប់ព្រឹត្ដិការណ៍មួយ ដែលគេទាំងពីរបានឃើញទេ? បើដែល តើអ្នកបានសម្គាល់ឃើញទេ ថាគេម្នាក់ៗបញ្ជាក់សេចក្ដីល្អិតល្អន់ ដែលចាប់អារម្មណ៍ដល់គេ? គេម្នាក់ប្រហែលជាមិនប្រាប់នូវរឿងខ្លះដែលម្នាក់ទៀតបានប្រាប់នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេទាំងពីរគឺនិយាយប្រាប់រឿងពិត។ គឺដូចគ្នាដែរចំពោះដំណើររឿងក្នុងសិក្ខាបទទាំងបួនអំពីកិច្ចបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូ ព្រមទាំងព្រឹត្ដិការណ៍តាមប្រវត្ដិសាស្ត្រឯទៀត ដែលរាយការណ៍ប្រាប់ដោយអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរលើសពីម្នាក់។ អ្នកសរសេរនិមួយៗបានសរសេររឿងយ៉ាងទៀងត្រូវ ទោះជាម្នាក់កត់ទុកសេចក្ដីល្អិតល្អន់ដែលម្នាក់ទៀតមិនបានកត់ក៏ដោយ។ ដោយពិចារណាមើលដំណើររឿងទាំងអស់ យើងអាចបានយល់កាន់តែជ្រាលជ្រៅឡើង។ សេចក្ដីផ្សេងៗគ្នាដូចនេះបង្ហាញថា ដំណើររឿងក្នុងព្រះគម្ពីរគឺឥតពឹងពាក់គ្នាទេ។ ហើយភាពស្របគ្នាដ៏ចាំបាច់នៃដំណើររឿងទាំងនេះ បង្ហាញថានេះគឺជារឿងពិតមែន។
អានបរិបទ
៩, ១០. តាមរបៀបណាដែលបរិបទជួយយើងឲ្យដឹង ថាកាអ៊ីនបានប្រពន្ធពីណាមក?
៩ ការមានទំនងជាមិនស្របគ្នាគឺអាចដោះស្រាយបានជាញឹកញយ បើយើងគ្រាន់តែពិនិត្យមើលបរិបទ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាមើលបញ្ហាដែលត្រូវសួរជាច្រើនដង អំពីប្រពន្ធនៃកាអ៊ីន។ នៅលោកុប្បត្តិ ៤:១, ២ យើងអានថា៖ «[អេវ៉ា]បង្កើតបានកាអ៊ីន រួចនាងនិយាយថា៖ ‹អញបានកូនប្រុស១ ដោយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រោសប្រទាន នាងក៏បង្កើតបាន អេបិល ជាប្អូនទៀត»។ គឺដូចគេបានដឹងជាទូទៅ កាអ៊ីនបានសម្លាប់អេបិល ប៉ុន្តែក្រោយមកនោះ យើងអានថា កាអ៊ីនមានប្រពន្ធមួយ និងកូនជាច្រើន។ (លោកុប្បត្តិ ៤:១៧) បើអ័ដាមនិងអេវ៉ាមានតែកូនប្រុសពីរនាក់ តើកាអ៊ីនបានប្រពន្ធពីណាមក?
១០ ចម្លើយគឺស្ថិតក្នុងការណ៍ពិត ដែលថាអ័ដាមនិងអេវ៉ាមានកូនលើសពី២នាក់។ តាមបរិបទ នោះឃើញថាពួកគេមានគ្រួសារធំមួយ។ នៅលោកុប្បត្តិ ៥:៣ យើងអានថា អ័ដាមជាឪពុករបស់កូនប្រុសម្នាក់ទៀតឈ្មោះ សេត ហើយរួចមកក្នុងខបន្ទាប់ យើងអានថា៖ «នោះគាត់ . . . បង្កើតបានកូនជាប្រុសជាស្រីតទៅ»។ (លោកុប្បត្តិ ៥:៤) ដូច្នេះ កាអ៊ីនអាចយកប្អូនស្រីឬក៏ក្មួយស្រីម្នាក់របស់គាត់ធ្វើជាប្រពន្ធ។ នៅដំណាក់មុនៗនៃប្រវត្ដិសាស្ត្រមនុស្ស ពេលមនុស្សជាតិជិតនឹងមានភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍នោះ ការយកគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធដូចនេះមិនធ្វើឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ដល់កូនដែលកើត ដូចសព្វថ្ងៃនេះទេ។
១១. តើអ្នកខ្លះចង្អុលប្រាប់អំពីការមិនស្របគ្នាអ្វី ដែលគេចោទដោយគ្មានភស្តុតាង រវាងយ៉ាកុបនិងសាវ័កប៉ុល?
១១ ពិចារណាមើលបរិបទក៏ជួយយើងឲ្យយល់សេចក្ដីដែលអ្នកខ្លះអះអាងថា ជាការនិយាយមិនស្របគ្នា រវាងសាវ័កប៉ុលនិងយ៉ាកុប។ នៅអេភេសូរ ២:៨, ៩, ប៉ុលថាគ្រីស្ទានអាចបានសង្គ្រោះ ដោយសេចក្ដីជំនឿ មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្តទេ។ គាត់និយាយថា៖ «អ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ . . . មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្ត»ទេ។ ប៉ុន្តែ យ៉ាកុបបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃការប្រព្រឹត្ត ដោយសរសេរថា៖ «ពីព្រោះសេចក្ដីជំនឿ បើគ្មានការប្រព្រឹត្តតាម នោះឈ្មោះថាស្លាប់ហើយ ប្រៀបដូចជារូបកាយ បើឥតមានព្រលឹងវិញ្ញាណទេ នោះក៏ស្លាប់ហើយដែរ»។ (យ៉ាកុប ២:២៦) តើសេចក្ដីទាំងពីរនេះ អាចសម្រុះសម្រួលបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២, ១៣. តាមរបៀបណាដែលពាក្យរបស់យ៉ាកុបជួយបំពេញពាក្យរបស់ប៉ុល ជាជាងនិយាយប្រឆាំងវិញ?
១២ ដោយពិចារណាមើលបរិបទនៃពាក្យរបស់ប៉ុល យើងឃើញថាសេចក្ដីមួយជួយបំពេញសេចក្ដីមួយឯទៀត។ សាវ័កប៉ុលគឺនិយាយសំដៅទៅលើការខំប្រឹងនៃសាសន៍យូដា ដើម្បីកាន់តាមក្រិត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ។ គេជឿថាបើគេកាន់តាមក្រិត្យវិន័យឲ្យបានហ្មត់ចត់ នោះគេនឹងបានជាសុចរិតហើយ។ ប៉ុលបង្ហាញប្រាប់ថា នេះមិនអាចធ្វើបានទេ។ យើងមិនអាចបានទៅជាសុចរិត—ហើយគួរទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ—ដោយការប្រព្រឹត្តនៃខ្លួនយើងទេ ដ្បិតយើងគឺមានអំពើបាបជាប់ជាមួយ។ យើងអាចបានសង្គ្រោះ ដោយសារជំនឿលើយញ្ញបូជានៃព្រះយេស៊ូ សម្រាប់ជាថ្លៃលោះតែប៉ុណ្ណោះ។—រ៉ូម ៥:១៨
១៣ ប៉ុន្តែ ឯយ៉ាកុបវិញ បន្ថែមចំណុចសំខាន់ដែលថា ជំនឿទទេគឺឥតតម្លៃសោះ បើមិនមានគាំទ្រដោយការប្រព្រឹត្តនោះ។ អ្នកណាដែលអះអាងថាមានជំនឿលើព្រះយេស៊ូ គួរតែបង្ហាញដូច្នោះដោយការដែលគេធ្វើ។ ជំនឿដ៏ឥតសកម្មភាពគឺជាជំនឿដ៏ស្លាប់ទេ ហើយមិននាំឲ្យមានសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ។
១៤ ក្នុងវគ្គណាដែលប៉ុលបង្ហាញថា លោកស្របតាមទាំងស្រុងនឹងគោលការណ៍ ដែលថាជំនឿដ៏រស់នៅត្រូវតែសម្ដែងដោយការប្រព្រឹត្ត?
១៤ សាវ័កប៉ុលស្របតាមសេចក្ដីនេះទាំងស្រុង ហើយលោកតែងតែនិយាយអំពីការប្រព្រឹត្ត ដែលពួកគ្រីស្ទានគួរធ្វើ ដើម្បីបង្ហាញជំនឿរបស់គេ។ ជាឧទាហរណ៍ លោកបានសរសេរទៅពួករ៉ូមថា៖ «យើងបានសុចរិត ដោយមានចិត្តជឿ ហើយក៏បានសង្គ្រោះ ដោយមាត់ទទួលថ្លែងប្រាប់»។ ការធ្វើសេចក្ដី«ថ្លែងប្រាប់»—ការប្រាប់ជំនឿយើងដល់អ្នកដទៃ—គឺសំខាន់ណាស់ដើម្បីឲ្យបានសង្គ្រោះ។ (រ៉ូម ១០:១០; សូមមើល កូរិនថូសទី១ ១៥:៥៨; អេភេសូរ ៥:១៥, ២១-៣៣; ៦:១៥; ធីម៉ូថេទី១ ៤:១៦; ធីម៉ូថេទី២ ៤:៥; ហេព្រើរ ១០:២៣-២៥) ប៉ុន្តែគ្មានការប្រព្រឹត្តណាដែលគ្រីស្ទានអាចធ្វើ ហើយជាប្រាកដ ក៏គ្មានការខំប្រឹងធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ ដែលនឹងផ្ដល់គេនូវសិទ្ធិរស់នៅអស់កល្បបានឡើយ។ នេះជា«អំណោយទាននៃព្រះ» សម្រាប់អ្នកដែលប្រើជំនឿ។—រ៉ូម ៦:២៣; យ៉ូហាន ៣:១៦
ទស្សនៈខុសគ្នា
១៥, ១៦. ដូចម្ដេចក៏លោកម៉ូសេនិងលោកយ៉ូស្វេគឺត្រូវទាំងពីរនាក់ ពេលម្នាក់ថាខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ជា«ខាងអាយ» ហើយម្នាក់ថាជា«ខាងនាយ»?
១៥ ជួនកាលពួកអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរ សរសេរអំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ តាមទស្សនៈខុសគ្នា ឬក៏គេសម្ដែងដំណើររឿងរបស់គេ តាមរបៀបខុសគ្នា។ ពេលការខុសគ្នាទាំងនេះត្រូវយកមកពិចារណាមើល នោះសេចក្ដីដែលទំនងជានិយាយប្រឆាំងគ្នាឯទៀតក៏អាចត្រូវដោះស្រាយបានយ៉ាងស្រួល។ ឧទាហរណ៍មួយអំពីការនេះគឺក្នុងជនគណនា ៣៥:១៤ ដែលលោកម៉ូសេនិយាយអំពីតំបន់នៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ថា«នៅត្រើយទន្លេយ័រដាន់ខាងអាយ»។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូស្វេនិយាយអំពីដីនៅខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ថានៅ«ខាងនាយទន្លេយ័រដាន់»វិញ។ (យ៉ូស្វេ ២២:៤) តើអ្នកណាមួយត្រូវ?
១៦ តាមពិត អ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែត្រូវ។ តាមដំណើររឿងក្នុងជនគណនា ពួកអ៊ីស្រាអែលមិនទាន់បានឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ ទៅកាន់ស្រុកដែលបានសន្យានៅឡើយ ដូច្នេះ ចំពោះពួកគេ ខាងកើតទន្លេយ័រដាន់គឺនៅ«ខាងអាយ»។ ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូស្វេបានឆ្លងទន្លេយ័រដាន់ហើយ ឥឡូវលោកស្ថិតនៅក្នុងស្រុកកាណាន ខាងលិចនៃទន្លេ។ ដូច្នេះ ចំពោះលោក ខាងកើតទន្លេយ័រដាន់គឺនៅ«ខាងនាយ»។
១៧. (ក) តើសេចក្ដីមិនស្របគ្នាអ្វីដែលអ្នកខ្លះចង្អុលបង្ហាញក្នុងជំពូកពីរដំបូងនៃលោកុប្បត្តិ? (ខ) អ្វីគឺជាហេតុសំខាន់សម្រាប់ភាពខុសគ្នាដែលគេស្មាននេះ?
១៧ ម្យ៉ាងទៀត របៀបដែលរៀបរាប់ដំណើររឿង អាចនាំឲ្យឃើញមានទំនងជាការនិយាយប្រឆាំងគ្នា។ នៅលោកុប្បត្តិ ១:២៤-២៦ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថាសត្វនានាបានត្រូវបង្កើតមុនមនុស្ស។ ប៉ុន្តែនៅលោកុប្បត្តិ ២:៧ ១៩, ២០ ព្រះគម្ពីរហាក់ដូចជាថាមនុស្សបានត្រូវបង្កើតមុនសត្វទៅវិញ។ ហេតុអ្វីក៏ខុសគ្នាដូច្នេះ? ពីព្រោះដំណើររឿងទាំងពីរ ពិគ្រោះអំពីការបង្កើតតាមទស្សនៈពីរផ្សេងគ្នា។ ទីមួយ រៀបរាប់ការបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើនៅក្នុងនោះ។ (លោកុប្បត្តិ ១:១–២:៤) ឯទីពីរ គឺបញ្ជាក់តែអំពីការបង្កើតមនុស្សជាតិ និងការដែលគេធ្លាក់ក្នុងអំពើបាប។—លោកុប្បត្តិ ២:៥–៤:២៦
១៨. តើតាមរបៀបណាដែលយើងអាចសម្រុះសម្រួលសេចក្ដីដែលទំនងជាខុសគ្នា រវាងដំណើររឿងពីរអំពីការបង្កើត ក្នុងជំពូកមុនៗនៃលោកុប្បត្តិ?
១៨ ដំណើររឿងទីមួយ គឺរៀបរាប់តាមលំដាប់ពេល ចែកជាប្រាំមួយ«ថ្ងៃ»បន្តបន្ទាប់គ្នា។ ទីពីរ គឺសរសេរតាមលំដាប់សាច់រឿងសំខាន់ៗវិញ។ ក្រោយបុរេកថាដ៏ខ្លី វាក៏ចាប់ផ្ដើមយ៉ាងសមហេតុ និយាយអំពីការបង្កើតអ័ដាម ពីព្រោះគាត់និងគ្រួសាររបស់គាត់គឺជាប្រធានដែលនឹងត្រូវលើកមកពិគ្រោះតាមក្រោយ។ (លោកុប្បត្តិ ២:៧) បន្ទាប់មកពត៌មានឯទៀតក៏បានត្រូវបញ្ចូលនៅពេលដែលត្រូវការ។ យើងដឹងថាក្រោយពេលបានបង្កើតគាត់ អ័ដាមនឹងត្រូវរស់នៅក្នុងសួនច្បារមួយនៅអេដែន។ ដូច្នេះការធ្វើសួនច្បារអេដែនក៏ត្រូវរៀបរាប់នៅពេលនេះ។ (លោកុប្បត្តិ ២:៨, ៩, ១៥) ព្រះយេហូវ៉ាប្រាប់អ័ដាមឲ្យដាក់ឈ្មោះដល់«គ្រប់ទាំងសត្វជើង៤ នឹងសត្វហើរទាំងប៉ុន្មាន»។ ម្ល៉ោះហើយ ឥឡូវនេះក៏ជាពេលត្រូវរៀបរាប់ថា«ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់បានយកដីមកសូនធ្វើ»សត្វទាំងអស់នេះ ថ្វីបើសត្វទាំងនេះបានត្រូវបង្កើតជាយូរ មុនពេលអ័ដាមបានលេចមកក៏ដោយ។—លោកុប្បត្តិ ២:១៩; ១:២០, ២៤, ២៦
អានដំណើររឿងឲ្យផ្ចិតផ្ចង់
១៩. តើមានទំនងជាការច្រឡំគ្នាអ្វីក្នុងដំណើររឿងនៃព្រះគម្ពីរអំពីការច្បាំងដណ្ដើមយកក្រុងយេរូសាឡិម?
១៩ ជួនកាល គ្រាន់តែអានដំណើររឿងឲ្យផ្ចិតផ្ចង់ ហើយពិចារណាមើលពត៌មានដែលផ្ដល់នោះ យើងនឹងអាចដោះស្រាយបាននូវសេចក្ដីដែលទំនងជានិយាយប្រឆាំងគ្នា។ នេះគឺត្រូវដូច្នោះមែន ពេលយើងពិចារណាមើលការច្បាំងដណ្ដើមយកក្រុងយេរូសាឡិម ដោយសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ យេរូសាឡិមគឺត្រូវជាចំណែកនៃមរតករបស់បេនយ៉ាមីន ប៉ុន្តែយើងអានថាពូជអំបូរបេនយ៉ាមីនមិនអាចច្បាំងដណ្ដើមយកវាបាន។ (យ៉ូស្វេ ១៨:២៨; ពួកចៅហ្វាយ ១:២១) យើងអានទៀតថា យូដាក៏មិនអាចច្បាំងដណ្ដើមយកយេរូសាឡិមដែរ—ហាក់ដូចជាក្រុងនេះជាចំណែកនៃមរតករបស់ពូជអំបូរនេះដែរ។ ដល់ក្រោយមក យូដាក៏បានច្បាំងឈ្នះយេរូសាឡិមទៅ ទាំងយកភ្លើងដុតផង។ (យ៉ូស្វេ ១៥:៦៣; ពួកចៅហ្វាយ ១:៨) ប៉ុន្តែ រាប់រយឆ្នាំក្រោយមក មានសេចក្ដីកត់ទុកថា ដាវីឌក៏បានច្បាំងដណ្ដើមយកក្រុងយេរូសាឡិមដែរ។—សាំយូអែលទី២ ៥:៥-៩
២០, ២១. ដោយពិនិត្យយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ នូវអស់ទាំងសេចក្ដីល្អិតល្អន់ដែលទាក់ទងនោះ តើអ្វីដែលឃើញថាជាប្រវត្ដិសាស្ត្រ អំពីសាសន៍ហេព្រើរច្បាំងដណ្ដើមយកក្រុងយេរូសាឡិម?
២០ ពេលអានជាដំបូង រឿងអស់នេះហាក់ដូចជាច្រឡំគ្នាណាស់ ប៉ុន្តែតាមពិតឥតមានការនិយាយប្រឆាំងគ្នាទេ។ តាមពិត ព្រំដែនរវាងមរតករបស់បេនយ៉ាមីន និងរបស់យូដា គឺនៅតាមច្រកភ្នំហ៊ីនណំម ហើយកាត់ចូលតាមក្រុងយេរូសាឡិមបុរាណ។ កន្លែងដែលក្រោយមកហៅថាទីក្រុងដាវីឌ គឺស្ថិតលើដីបេនយ៉ាមីន ដូចយ៉ូស្វេ ១៨:២៨ និយាយអញ្ចឹង។ ប៉ុន្តែ ក្រុងយេរូសាឡិមរបស់យេប៊ូសទំនងជារាលដាលកាត់ច្រកភ្នំហ៊ីនណំម ហើយក៏ស្ថិតនៅលើដីយូដា ដូច្នេះ យូដាក៏ត្រូវតែច្បាំងប្រឆាំងនឹងពួកអ្នកស្រុកកាណានដែរ។
២១ បេនយ៉ាមីនមិនអាចច្បាំងដណ្ដើមយកទីក្រុងនោះទេ។ នៅគ្រាមួយ យូដាបានច្បាំងដណ្ដើមយកបាន ហើយក៏ដុតវាចោលទៅ។ (ពួកចៅហ្វាយ ១:៨, ៩) ប៉ុន្តែ ទ័ពយូដាក៏បានឆ្ពោះទៅមុខទៀត ហើយអ្នកស្រុកដើមខ្លះក៏យកបានក្រុងនោះមកវិញ។ ក្រោយមក ពួកគេក៏បង្កើតក្រុមអ្នកទប់ទល់មួយតូច ដែលយូដាឬបេនយ៉ាមីន មិនអាចកំចាត់ចេញបានឡើយ។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកយេប៊ូសក៏រស់នៅតទៅទៀត នៅយេរូសាឡិម រហូតដល់ដាវីឌច្បាំងដណ្ដើមយកក្រុងនោះបាន នៅរាប់រយឆ្នាំក្រោយមក។
២២, ២៣. តើអ្នកណាលីបង្គោលទារុណកម្មនៃព្រះយេស៊ូ ទៅកន្លែងដែលគេនឹងធ្វើគុតទ្រង់?
២២ យើងប្រទះឃើញឧទាហរណ៍ទីពីរក្នុងសិក្ខាបទ។ អំពីដែលព្រះយេស៊ូត្រូវគេនាំទៅធ្វើគុតនោះ យើងអានក្នុងសិក្ខាបទយ៉ូហានថា៖ «ព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់យាងចេញទៅ ទាំងលី(បង្គោលទារុណកម្ម)»។ (យ៉ូហាន ១៩:១៧) ប៉ុន្តែ ក្នុងលូកាយើងអានថា៖ «កាលគេនាំព្រះយេស៊ូវទៅ នោះគេចាប់មនុស្សសាសន៍គីរេនម្នាក់ ឈ្មោះស៊ីម៉ូន ដែលកំពុងតែវិលមកពីចំការ ក៏ដាក់ឲ្យគាត់លី(បង្គោលទារុណកម្ម)តាមទ្រង់ទៅ»។ (លូកា ២៣:២៦) តើព្រះយេស៊ូទ្រង់លីប្រដាប់សម្រាប់ធ្វើគុតទ្រង់ ឬក៏ស៊ីម៉ូនជួយលីឲ្យទ្រង់?
២៣ ដំបូង ព្រះយេស៊ូប្រាកដជាលីបង្គោលទារុណកម្មនៃទ្រង់ ដូចយ៉ូហានបង្ហាញប្រាប់។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ដូចម៉ាថាយ ម៉ាកុស និងលូកាបញ្ជាក់ប្រាប់ ស៊ីម៉ូនសាសន៍គីរេនបានត្រូវគេបង្ខំឲ្យលីបង្គោលនោះជំនួសទ្រង់ រហូតដល់កន្លែងដែលគេនឹងធ្វើគុតទ្រង់។
ភស្តុតាងនៃការឥតពឹងពាក់គ្នា
២៤. ហេតុអ្វីក៏យើងមិនគួរងឿងឆ្ងល់ ដោយឃើញសេចក្ដីខ្លះដែលទំនងជាមិនស្របគ្នាក្នុងព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែយើងមិនគួរសន្និដ្ឋានយ៉ាងណាអំពីរឿងនេះ?
២៤ គឺត្រូវមែន មានសេចក្ដីខ្លះដែលទំនងជាមិនស្របគ្នាក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលពិបាកសម្រុះសម្រួល។ ប៉ុន្តែយើងមិនគួរសន្មតថា នេះជាការនិយាយប្រឆាំងគ្នាដ៏ពិតនោះឡើយ។ ជាញឹកញយ នេះគ្រាន់តែជាការខ្វះពត៌មានគ្រប់សព្វតែប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះគម្ពីរផ្ដល់ដំរិះគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបំពេញសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់យើង។ ប៉ុន្តែបើព្រះគម្ពីរនឹងផ្ដល់សេចក្ដីល្អិតល្អន់គ្រប់យ៉ាង អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងអស់ដែលបានចែង នោះព្រះគម្ពីរនឹងទៅជា សៀវភៅដ៏ធំមួយ ទាំងពិបាកកាន់ប្រើ មិនមែនដូចសៀវភៅស្រួលប្រើ ហើយស្រួលកាន់ ដែលយើងមានសព្វថ្ងៃនេះទេ។
២៥. តើយ៉ូហាននិយាយថាអ្វីអំពីកិច្ចបំរើនៃព្រះយេស៊ូ ហើយនេះជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេច ដើម្បីឲ្យយល់នូវហេតុដែលព្រះគម្ពីរមិនផ្ដល់សេចក្ដីល្អិតល្អន់គ្រប់យ៉ាង អំពីព្រឹត្ដិការណ៍ទាំងអស់?
២៥ ពេលថ្លែងអំពីកិច្ចបំរើនៃព្រះយេស៊ូ សាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរដោយប្រើពាក្យពន្លើសដ៏សមថា៖ «មានការជាច្រើនទៀត ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើដែរ ខ្ញុំស្មានថា បើនឹងសរសេរទុក ដោយលំដាប់តមក នោះលោកីយទាំងមូលក៏មិនល្មមគ្រាន់ ដើម្បីនឹងដាក់អស់ទាំងសៀវភៅ ដែលត្រូវសរសេរនោះផង»។ (យ៉ូហាន ២១:២៥) គឺរឹតតែមិនអាចសរសេរទុកបានទៅទៀត អំពីសេចក្ដីល្អិតល្អន់ទាំងអស់ នៃប្រវត្ដិសាស្ត្រដ៏វែងរបស់រាស្ត្រនៃព្រះ ចាប់តាំងពីជំនាន់ពួកឰយុកោ រហូតដល់ក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានសតវត្សទីមួយ!
២៦. តើព្រះគម្ពីរមានពត៌មានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីឲ្យយើងបានប្រាកដអំពីការណ៍ពិតអ្វីដ៏សំខាន់ក្រៃលែង?
២៦ តាមការពិត ព្រះគម្ពីរគឺជាសេចក្ដីសង្ខេបដ៏អស្ចារ្យមួយ ដែលមានពត៌មានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីជួយយើងឲ្យដឹងថា នេះគឺលើសពីស្នានៃរបស់មនុស្ស។ ភាពផ្សេងៗគ្នា ដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរ បង្ហាញថាអ្នកសរសេរគឺជាសាក្សីដ៏ឥតពឹងពាក់គ្នាយ៉ាងពិតប្រាកដ។ តែឯភាពស្របគ្នាដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះគម្ពីរ—ដែលយើងនឹងពិគ្រោះឲ្យបានល្អិតល្អន់ថែមទៀតក្នុងជំពូកមួយខាងមុខនោះ—បង្ហាញឲ្យឃើញដោយឥតសង្ស័យឡើយ ថាព្រះគម្ពីរគឺមកពីព្រះ។ ព្រះគម្ពីរគឺជាបន្ទូលនៃព្រះ មិនមែនពាក្យសំដីនៃមនុស្សទេ។
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៨៩]
សេចក្ដីដែលទំនងជាមិនស្របគ្នាក្នុងព្រះគម្ពីរ បញ្ជាក់ថាអ្នកសរសេរពិតជាសាក្សីដែលមិនពឹងពាក់គ្នាឡើយ
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ៩១]
ការពិចារណាមើលបរិបទតែងតែជួយយើង ឲ្យដោះស្រាយសេចក្ដីប្រឆាំងនឹងគ្នាដែលគេចោទដោយគ្មានភស្តុតាង
[ប្រអប់នៅទំព័រ៩៣]
«ភាពមិនស្របគ្នា» មិនចាំបាច់ជាការនិយាយប្រឆាំងគ្នាទេ
លោកឃឹនណែត ខាន្តសើរ ជាសាសនវិទូ នៅគ្រាមួយ ពន្យល់អំពីរបៀបដែលសេចក្ដីរាយការណ៍ពីរ អំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ ហាក់ដូចជានិយាយប្រឆាំងគ្នា ប៉ុន្តែទាំងពីរសុទ្ធតែត្រូវ។ លោកសរសេរថា៖ «កាលមុនម្ដាយនៃមិត្តជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់របស់យើង បានត្រូវស្លាប់។ ដំបូងយើងជ្រាបថាគាត់បានស្លាប់ ដោយមិត្តដ៏ទុកចិត្តស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាម្នាក់និយាយប្រាប់ថា ម្ដាយរបស់មិត្តយើងពេលកំពុងឈរនៅជ្រុងផ្លូវរង់ចាំរថយន្តធំ នោះក៏ត្រូវបុកដោយរថយន្តធំមួយទៀត ដែលបើកកាត់ គាត់ត្រូវរបួសជាទម្ងន់ ហើយពីរបីនាទីក្រោយមក ក៏ស្លាប់ទៅ»។
មិនយូរក្រោយមក លោកឮសេចក្ដីរាយការណ៍មួយដ៏ខុសគ្នា។ លោកថា៖ «យើងជ្រាបពីចៅប្រុសរបស់ស្ត្រីដែលស្លាប់នោះ ថាគាត់មានទាក់ទងក្នុងគ្រោះថ្នាក់ឡានបុកគ្នា ត្រូវខ្ទាតចេញពីរថយន្តដែលគាត់ជិះនោះ ហើយត្រូវស្លាប់ភ្លាមមួយរំពេច។ ចៅប្រុសតូចនោះគឺប្រាកដណាស់ ចំពោះពាក្យពិតរបស់វា។
«យូរក្រោយមកទៀត . . . យើងអង្កេតរកភាពស្របគ្នា។ យើងជ្រាបថាជីដូននោះកំពុងរង់ចាំរថយន្តធំ បានត្រូវបុកដោយរថយន្តធំមួយទៀត ក៏ត្រូវរបួសយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានត្រូវរថយន្តមួយដែលបើកកាត់ ដឹកយកទៅមន្ទីរពេទ្យជាប្រញាប់ ប៉ុន្តែក្នុងពេលបន្ទាន់នោះ រថយន្តដែលដឹកគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ បុកគ្នានឹងរថយន្តមួយទៀត គាត់ត្រូវខ្ទាតចេញពីរថយន្ត ហើយក៏ស្លាប់ភ្លាមមួយរំពេច»។
ត្រូវហើយ ដំណើររឿងពីរអំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ គឺអាចត្រូវទាំងពីរ ថ្វីបើស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជាមិនស្របនឹងគ្នាក៏ដោយ។ ជួនកាលព្រះគម្ពីរក៏យ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ពួកសាក្សីដ៏ឥតពឹងពាក់គ្នា អាចរៀបរាប់សេចក្ដីល្អិតល្អន់ខុសគ្នា អំពីព្រឹត្ដិការណ៍តែមួយ។ ប៉ុន្តែ គេឥតនិយាយប្រឆាំងគ្នាទេ។ សេចក្ដីដែលគេសរសេរគឺជួយបង្គ្រប់គ្នាទៅវិញ ហើយបើយើងពិចារណាមើលអស់ទាំងដំណើររឿង នោះយើងនឹងយល់កាន់តែច្បាស់ អំពីរឿងដែលកើតឡើង។
