Czy Biblia przedstawia obchodzenie urodzin w korzystnym świetle? Są w niej tylko dwie wzmianki o takich uroczystościach

Rodz. 40:20-22: „A trzeciego dnia były urodziny faraona i urządził on ucztę (...). Przełożonego podczaszych przywrócił na jego stanowisko podczaszego (...). Ale przełożonego piekarzy powiesił”.

Mat. 14:6-10: „Gdy obchodzono urodziny Heroda, zatańczyła na nich córka Herodiady i tak bardzo się spodobała Herodowi, że pod przysięgą obiecał jej dać, o cokolwiek poprosi. Wtedy za namową matki powiedziała: ‚Daj mi tu na półmisku głowę Jana Chrzciciela’. (...) Posłał i kazał ściąć Jana w więzieniu”.

Wszystko, co jest napisane w Biblii, ma swój cel (2 Tym. 3:16, 17). Świadkowie Jehowy biorą pod uwagę fakt, że Słowo Boże nie pochwala obchodzenia urodzin, więc stronią od tego zwyczaju.

Jak na obchodzenie urodzin zapatrywali się pierwsi chrześcijanie i Żydzi w czasach biblijnych?

„W tym okresie wszelka myśl o świętowaniu urodzin była chrześcijanom zupełnie obca” (August Neander, Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche, 1842, t. 1, s. 518).

 „Późniejsi Hebrajczycy uważali obchodzenie urodzin za element bałwochwalczego kultu. Słuszność ich poglądu aż nadto potwierdzały ówczesne zwyczaje związane z tym dniem” (The Imperial Bible — Dictionary, red. Patrick Fairbairn, Londyn 1874, t. 1, s. 225).

Skąd się wzięły popularne zwyczaje związane z obchodzeniem urodzin?

„Przeróżne zwyczaje, które się upowszechniły wśród ludzi świętujących urodziny, mają długą historię. Wywodzą się ze sfery magii i religii. Składanie życzeń, dawanie prezentów i świętowanie przy zapalonych świecach miało — jak wierzono w starożytności — chronić solenizanta przed demonami i zapewniać mu bezpieczeństwo w nadchodzącym roku. (...) Aż do IV wieku chrześcijaństwo odrzucało obchodzenie urodzin jako zwyczaj pogański” (Schwäbische Zeitung, dodatek do czasopisma Zeit und Welt z 3/4 kwietnia 1981, s. 4).

„Grecy wierzyli, że każdy ma swego opiekuńczego ducha, czyli demona, który był obecny przy jego narodzeniu i czuwa nad nim przez całe życie. Ten duch zachowywał mistyczny związek z bogiem, w którego urodziny ów człowiek przyszedł na świat. Również Rzymianie przyswoili sobie takie wyobrażenie. (...) Pogląd ten przetrwał w ludzkiej wyobraźni i znajduje odbicie w wierze w anioła stróża, dobrą wróżkę i świętego patrona. (...) Zwyczaj zapalania świec na ciastach zapoczątkowali Grecy. (...) Okrągłe niby księżyc miodowniki, ozdobione zapalonymi cienkimi świeczkami, stawiano na ołtarzach świątyń [Artemidy]. (...) W ludowych wierzeniach świeczki urodzinowe mają szczególną siłę magiczną w spełnianiu życzeń. (...) Odkąd człowiek zaczął budować ołtarze dla swych bóstw, zapalone świeczki i ogień ofiarny miały specjalne znaczenie mistyczne. Świeczki urodzinowe są zatem wyrazem czci i hołdu dla solenizanta i zapewniają szczęście. (...) Istotnym elementem tego święta są urodzinowe powinszowania i życzenia pomyślności. (...) Pogląd ten zakorzeniony jest w magii. (...) Urodzinowe życzenia wychodzą na dobre albo na złe, ponieważ człowiek jest w tym dniu bliżej świata duchów” (Ralph i Adelin Lintonowie, The Lore of Birthdays, Nowy Jork 1952, ss. 8, 18-20).

 Nie ma nic złego w spotykaniu się w innym czasie z krewnymi i przyjaciółmi, żeby jeść, pić i się weselić

Kazn. 3:12, 13: „Nie ma dla nich nic lepszego niż to, by każdy się radował i czynił dobrze za swego życia, a także to, by każdy człowiek jadł i pił, i widział dobro za cały swój trud. Jest to dar Boży”.

Zobacz też 1 Koryntian 10:31.