ບົດນຳ
“ຂ້ອຍໃຫຍ່ຂຶ້ນຢູ່ທາງພາກເຫນືອໃນຫມູ່ບ້ານນ້ອຍໆແຫ່ງຫນຶ່ງ” ເປັນຄຳບອກເລົ່າຂອງດາອຸດາຈາກປະເທດເຊຍຣາເລໂອນ. “ມີເທື່ອຫນຶ່ງຕອນຂ້ອຍຍັງເປັນເດັກນ້ອຍຢູ່ ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍແລະອີກຄອບຄົວຫນຶ່ງໄດ້ຜິດຖຽງກັນເລື່ອງດິນຕອນຫນຶ່ງ. ທັງສອງຄອບຄົວຕ່າງກໍອ້າງກຳມະສິດໃນດິນຕອນນັ້ນ. ເພື່ອຈະຕົກລົງກັນໄດ້ ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ເຊີນຫມໍຜີມາ. ຫມໍຜີນັ້ນເອົາແວ່ນຍື່ນໃຫ້ຜູ້ຊາຍຄົນຫນຶ່ງຖືແລ້ວເອົາຜ້າຂາວຄຸມຕົວຊາຍຄົນນັ້ນໄວ້. ບໍ່ດົນຕົວຂອງຊາຍທີ່ມີຜ້າຄຸມຢູ່ເລີ່ມສັ່ນແລ້ວເຫື່ອກໍແຕກອອກ. ຂະນະທີ່ແຍງເບິ່ງແວ່ນລາວໄດ້ຮ້ອງວ່າ ‘ຂ້ອຍເຫັນຜູ້ເຖົ້າກຳລັງຍ່າງເຂົ້າມາ! ເພິ່ນໃສ່ຊຸດສີຂາວ. ທັງສູງທັງເຖົ້າ ຜົມກໍຫງອກ ແລະຍ່າງຫລັງກົ່ງຫນ້ອຍຫນຶ່ງ.’
“ລັກສະນະຂອງຄົນທີ່ລາວພັນລະນາຢູ່ນັ້ນແມ່ນພໍ່ຕູ້! ແລ້ວລາວເກີດມີຄວາມຢ້ານຫລາຍແລະຮ້ອງອອກມາວ່າ ‘ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຂ້ອຍເວົ້າ ກໍມາເບິ່ງເອົາເອງແມ!’ ບໍ່ມີໃຜກ້າເບິ່ງດອກ! ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຊາຍຄົນນັ້ນສະຫງົບສະຕິລົງ ຫມໍຜີຈຶ່ງເອົາເຕົ້ານໍ້າມົນເຊິ່ງມີສ່ວນປະສົມຂອງໃບໄມ້ກັບນໍ້າມາຊິດໃສ່ລາວ.
“ໂດຍເວົ້າຜ່ານຊາຍທີ່ຖືແວ່ນ ‘ພໍ່ຕູ້’ ບອກວ່າດິນຕອນນັ້ນເປັນຂອງຄອບຄົວເຮົາ. ພໍ່ຕູ້ບອກແມ່ຕູ້ຂອງເຮົາວ່າໃຫ້ໄປທຳມາຫາກິນຢູ່ໃນດິນຕອນນັ້ນໄດ້ເລີຍ ບໍ່ຕ້ອງເປັນຫ່ວງ. ອີກຄອບຄົວຫນຶ່ງກໍຍອມຮັບການຕັດສິນນັ້ນ. ບັນຫາຈຶ່ງຍຸດຕິໄປ.”
ປະສົບການແບບນີ້ເປັນເລື່ອງທຳມະດາໃນອາຝະລິກາຕາເວັນຕົກ. ຢູ່ຫັ້ນກໍຄືກັບສ່ວນອື່ນໆຂອງໂລກ ຫລາຍລ້ານຄົນເຊື່ອວ່າຄົນຕາຍແລ້ວມີຊີວິດຕໍ່ໄປອີກໃນໂລກວິນຍານ ເຊິ່ງໃນທີ່ນັ້ນຄົນທີ່ຕາຍແລ້ວສາມາດຮູ້ເຫັນແລະຍັງມີແຮງຊັກຈູງແລະມີຜົນກະທົບຕໍ່ຄົນທີ່ຢູ່ໃນໂລກນີ້. ຄວາມເຊື່ອແບບນີ້ເປັນຄວາມຈິງບໍ? ຄົນຕາຍແລ້ວຍັງມີຊີວິດແທ້ບໍ? ຖ້າເຂົາບໍ່ມີຊີວິດ ແລ້ວແມ່ນໃຜທີ່ໄດ້ອ້າງຕົນວ່າເປັນວິນຍານຂອງຄົນທີ່ຕາຍໄປ? ການໄດ້ຄຳຕອບທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງຄຳຖາມເຫລົ່ານີ້ສຳຄັນຫລາຍ. ນັ້ນເປັນເລື່ອງຂອງຄວາມເປັນຄວາມຕາຍ.
