ជំពូកទីដប់
ពេលមានសមាជិកក្នុងក្រុមគ្រួសារឈឺ
១, ២. តើតាមរបៀបណាដែលសាតាំងបានប្រើជំងឺនិងការធ្វើឲ្យយ៉ូបឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា ដើម្បីខំប្រឹងបំបាក់ចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់គាត់នោះ?
លោកយ៉ូបច្បាស់ជាបានត្រូវរាប់បញ្ចូលក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលមានជីវភាពគ្រួសារដ៏ធូរធារ។ ព្រះគម្ពីរហៅគាត់ជាអ្នក«ធំជាងអស់ទាំងមនុស្ស នៅប្រទេសខាងកើត»។ គាត់មានកូនប្រុសប្រាំពីរនាក់ និងកូនស្រីបីនាក់ សរុបទៅគឺមានកូនដប់នាក់។ គាត់ក៏មានធនធានដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រួសាររបស់គាត់ដែរ។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺគាត់បាននាំមុខក្នុងសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណ និងបានខ្វល់ខ្វាយអំពីទំនាក់ទំនងនៃកូនៗរបស់គាត់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ ជាលទ្ធផល របស់ទាំងនេះបាននាំឲ្យគ្រួសារមានចំណងដ៏ជិតស្និទ្ធ ថែមទាំងសប្បាយរីករាយទៀតផង។—យ៉ូប ១:១-៥
២ សាតាំងដែលជាមេសត្រូវរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ក៏បានសង្កេតឃើញស្ថានការណ៍របស់យ៉ូបដែរ។ សាតាំងដែលតែងតែខំរកមធ្យោបាយដើម្បីបំបាក់នូវចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍នៃពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះ បានពាធាយ៉ូបដោយបំផ្លាញគ្រួសារដ៏មានសុភមង្គលរបស់គាត់។ រួចមក វា«វាយយ៉ូបឲ្យកើតដំបៅដ៏អាក្រក់ ចាប់តាំងពីបាតជើងរហូតដល់ក្រយៅក្បាល»។ ដូច្នេះហើយ សាតាំងបានប៉ុនប៉ងបំបាក់ចិត្តស្មោះគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់យ៉ូប ដោយជំងឺនិងការធ្វើឲ្យគាត់ឈឺចាប់ខ្លោចផ្សា។—យ៉ូប ២:៦, ៧
៣. តើអ្វីជាលក្ខណៈនៃជំងឺរបស់យ៉ូប?
៣ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងប្រាប់ឈ្មោះនៃជំងឺរបស់យ៉ូបទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងអំពីលក្ខណៈនៃរោគនោះ។ សាច់របស់គាត់មានដង្កូវចុះកក្អៀច និងស្បែករបស់គាត់មានក្រមររលួយរលេះ។ ដង្ហើមរបស់យ៉ូបមានក្លិនស្អុយអសោចិ៍ ហើយរូបកាយរបស់គាត់ក៏មានក្លិនមិនល្អដែរ។ គាត់បានឈឺចាប់អស់សព្វសព៌ាង្គកាយយ៉ាងខ្លាំង។ (យ៉ូប ៧:៥; ១៩:១៧; ៣០:១៧, ៣០) ដោយមានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង នោះយ៉ូបបានអង្គុយនៅក្នុងផេះ និងយកអំបែងឆ្នាំងកោសខ្លួន។ (យ៉ូប ២:៨) នេះគឺពិតជាគួរឲ្យអាណោចអាធ័មមែន!
៤. តើការពិសោធន៍អ្វីដែលគ្រួសារទាំងអស់មានយូរៗម្ដង?
៤ តើអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា បើអ្នកឈឺចាប់ដោយជំងឺមួយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះ? សព្វថ្ងៃនេះ សាតាំងមិនពាធាពួកអ្នកបំរើរបស់ព្រះ ដោយប្រើជំងឺ ដូចជាវាបានធ្វើដល់យ៉ូបនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយព្រោះភាពឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់មនុស្ស ការតានតឹងចំពោះជីវិតជារៀងរាល់ថ្ងៃ និងបរិយាកាសដែលកាន់តែអន់ថយ នោះគឺជាធម្មតាទេ ដែលយូរៗម្ដងមានសមាជិកគ្រួសារខ្លះធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ ទោះជាយើងចាត់វិធានការបង្ការក៏ដោយ តែយើងគ្រប់គ្នាក៏អាចធ្លាក់ខ្លួនឈឺដែរ ប៉ុន្តែមានមនុស្សតិចណាស់ ដែលនឹងរងទុក្ខដល់ថ្នាក់ដូចយ៉ូបនោះ។ នៅពេលដែលជំងឺរុករានចូលមកក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង នោះអាចជាអ្វីដ៏ពិបាក។ ដូច្នេះ សូមឲ្យយើងពិនិត្យមើលនូវរបៀបដែលព្រះគម្ពីរ ជួយយើងឲ្យប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងសត្រូវរបស់មនុស្សជាតិ ដែលមានជាយូរមកហើយនេះ។—សាស្ដា ៩:១១; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦
តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាអំពីរឿងនេះ?
៥. តើសមាជិកក្នុងក្រុមគ្រួសារធម្មតាប្រព្រឹត្តយ៉ាងណា ពេលមានជំងឺអស់មួយរយៈនោះ?
៥ ទោះជាមានបុព្វហេតុយ៉ាងណាក៏ដោយ ការរំខានដល់របៀបរៀបរយធម្មតានៃជីវិត គឺរមែងតែងពិបាក ហើយជាពិសេសគឺដូច្នេះមែន ប្រសិនបើការរំខានបានបណ្ដាលមកពីជំងឺដែលមានឥតល្ហែនោះ។ សូម្បីតែជំងឺដែលមានរយៈពេលខ្លី ក៏តម្រូវឲ្យមានការប្រែប្រួល ការអនុគ្រោះ និងការធ្វើពលិកម្មដែរ។ សមាជិកគ្រួសារដែលមានសុខភាពល្អ ប្រហែលជាត្រូវនៅឲ្យបានស្ងាត់ស្ងៀម ដើម្បីឲ្យអ្នកជំងឺអាចសំរាកបាន។ ពួកគេប្រហែលជាត្រូវបោះបង់ចោលនូវសកម្មភាពណាមួយ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងក្រុមគ្រួសារភាគច្រើន សូម្បីតែកូនក្មេងតូចៗក៏មានចិត្តមេត្ដាចំពោះបងប្អូនឬមាតាបិតាដែលឈឺនោះដែរ ទោះជាយូរៗម្ដង ក៏ត្រូវរំឭកឲ្យពួកគេចេះគិតចំពោះអ្នកដទៃផងដែរ។ (កូល៉ុស ៣:១២) ក្នុងករណីមានជំងឺអស់មួយរយៈ នោះក្រុមគ្រួសារធម្មតាប្រុងប្រៀបជាស្រេច ដើម្បីធ្វើអ្វីដែលត្រូវការ។ ម្យ៉ាងទៀត សមាជិកគ្រួសារនិមួយៗសង្ឃឹមថា គាត់ក៏នឹងទទួលបានសមានចិត្តដូចនេះដែរ បើគាត់ឈឺនោះ។—ម៉ាថាយ ៧:១២
៦. តើជួនកាលមានប្រតិកម្មយ៉ាងណា ប្រសិនបើសមាជិកម្នាក់ក្នុងគ្រួសារមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរអស់រយៈពេលយូរនោះ?
៦ ចុះយ៉ាងណាវិញ ប្រសិនបើជំងឺនោះគឺធ្ងន់ធ្ងរ និងមានការរំខានដ៏ធំហើយយូរទៀតនោះ? ជាឧទាហរណ៍ ចុះយ៉ាងណាវិញបើអ្នកណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសារ មានគ្រោះថ្នាក់សរសៃឈាមខួរក្បាល គឺឈឺបែបនេះដោយរោគអាលហ្សីមឺ(ជំងឺភ្លេចភ្លាំង) ឬក៏ខ្សោយដោយជំងឺឯទៀតនោះ? ឬចុះយ៉ាងណាវិញ ប្រសិនបើសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមគ្រួសារ មានជំងឺវិកលចរិត? ប្រតិកម្មដំបូងដែលជាធម្មតាគឺការអាណិតអាសូរ និងព្រួយបារម្ភចំពោះបុគ្គលជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែលកំពុងតែរងទុក្ខនឹងជំងឺយ៉ាងខ្លាំង។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីសេចក្ដីអាណិតអាសូរ គឺមានប្រតិកម្មផ្សេងៗទៀត។ កាលដែលសមាជិកទាំងឡាយដឹងថា នេះមានអានុភាពលើខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង និងសេរីភាពរបស់ខ្លួនមានកំរិតដោយសារជំងឺនៃបុគ្គលម្នាក់ នោះពួកគេប្រហែលជាមានការតូចចិត្ត។ ពួកគេប្រហែលជាឆ្ងល់ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជានេះកើតឡើងដល់ខ្ញុំដូច្នេះ?»។
៧. តើភរិយារបស់យ៉ូបមានប្រតិកម្មយ៉ាងណាចំពោះជំងឺរបស់យ៉ូប? ហើយតាមមើលទៅ តើគាត់បានភ្លេចអំពីអ្វី?
៧ ភរិយារបស់លោកយ៉ូបក៏ហាក់ដូចជាមានគំនិតស្រដៀងនឹងនេះដែរ។ ចាំទេ! គាត់បានបាត់បង់កូនចៅនិងផ្ទះរបស់គាត់ទៅហើយ កាលដែលព្រឹត្ដិការណ៍ដ៏ខ្លោចផ្សានោះបានកើតឡើង នោះគាត់ច្បាស់ជាមានការពិបាកចិត្តកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ នៅទីបំផុត កាលដែលគាត់ឃើញស្វាមីរបស់គាត់ ដែលពីដើមមានសកម្មភាពនិងកម្លាំងស្វាហាប់ ហើយឥឡូវមានរោគមួយដ៏ពើតផ្សានិងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមទៀត នោះគាត់ហាក់ដូចបានភ្លេចនូវកត្ដាសំខាន់ ដែលមានខ្លឹមសារជាងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលធ្វើឲ្យខ្លោចផ្សាទាំងនេះគឺជា ទំនាក់ទំនងដែលគាត់និងស្វាមីរបស់គាត់មានជាមួយព្រះ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «ឯប្រពន្ធលោក[យ៉ូប] នាងនិយាយថា៖ ‹អ្នកនៅតែរក្សាលក្ខណៈខ្លួនទៀតឬ? ចូរប្រមាថដល់ព្រះហើយស្លាប់ទៅចុះ!›»។—យ៉ូប ២:៩
៨. នៅពេលដែលសមាជិកម្នាក់ឈឺធ្ងន់ តើបទគម្ពីរមួយណាដែលនឹងជួយសមាជិកគ្រួសាររក្សាឲ្យមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវនោះ?
៨ មនុស្សជាច្រើនមានចិត្តអន្ទះអន្ទែង ព្រមទាំងខឹងទៀតផង ពេលដែលជីវិតរបស់ខ្លួន គឺបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុងដោយជំងឺរបស់មនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅទីបំផុត គ្រីស្ទានម្នាក់ដែលចេះវែកញែកអំពីព្រឹត្ដិការណ៍នេះ គួរទទួលស្គាល់ថា នេះនឹងធ្វើឲ្យគាត់មានឱកាសដើម្បីសម្ដែងនូវភាពស្មោះត្រង់នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត«តែងតែអត់ធ្មត់ ហើយក៏សប្បុរស . . . [និង] មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន . . . ក៏គ្របបាំងទាំងអស់ ជឿទាំងអស់ សង្ឃឹមទាំងអស់ ហើយទ្រាំទ្រទាំងអស់»។ (កូរិនថូសទី១ ១៣:៤-៧) ដូច្នេះ ជាជាងឲ្យអារម្មណ៍ដ៏មិនល្អមានអានុភាពលើយើង គឺចាំបាច់ដែលយើងខំប្រឹងឲ្យចេះទប់អារម្មណ៍។—សុភាសិត ៣:២១
៩. នៅពេលដែលសមាជិកគ្រួសារឈឺធ្ងន់ តើការធានារ៉ាប់រងអ្វីដែលអាចជួយក្រុមគ្រួសារទាំងខាងវិញ្ញាណនិងខាងផ្លូវចិត្ត?
៩ នៅពេលសមាជិកម្នាក់ក្នុងគ្រួសារឈឺធ្ងន់ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីការពារសុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណនិងខាងផ្លូវចិត្តរបស់ក្រុមគ្រួសារនោះ? ប្រាកដហើយ ជំងឺនិមួយៗតម្រូវឲ្យមានការយកចិត្តទុកដាក់និងការព្យាបាលបែបផ្សេងៗ ហើយគឺមិនត្រឹមត្រូវទេប្រសិនបើប្រកាសនវត្ថុនេះប្រាប់ពីរបៀបព្យាបាលខាងពេទ្យ ឬរបៀបព្យាបាលតាមវិធីបុរាណ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងន័យធៀបសំដៅទៅកាលដែលព្រះយេហូវ៉ា«ទ្រង់គាំទ្រដល់អស់អ្នកដែលដួល ក៏លើកពួកអ្នកដែលត្រូវឱនឡើងវិញ»។ (ទំនុកដំកើង ១៤៥:១៤) ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា៖ «មានពរហើយ អ្នកណាដែលមានអធ្យាស្រ័យដល់ពួកមនុស្សក្រីក្រ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជួយអ្នកនោះ ឲ្យរួចក្នុងថ្ងៃអាក្រក់ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជួយទំនុកបំរុង ហើយថែរក្សាជីវិតអ្នកនោះ . . . ព្រះយេហូវ៉ានឹងទ្រទ្រាំចំពោះគេនៅគ្រាដេកឈឺនៅគ្រែ»។ (ទំនុកដំកើង ៤១:១-៣) ព្រះយេហូវ៉ាថែរក្សាសុខភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ឲ្យនៅគង់វង្ស ទោះជាពេលដែលពួកគេបានត្រូវសាកល្បងខាងផ្លូវចិត្តហួសពីកម្លាំងរបស់ពួកគេក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី២ ៤:៧) សមាជិកជាច្រើនដែលមានជំងឺដ៏ធ្ងន់ក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន បានបន្លឺពាក្យរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ដែលថា៖ «ទូលបង្គំមានទុក្ខព្រួយជាច្រើនណាស់ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សូមប្រោសឲ្យទូលបង្គំមានកំឡាំងឡើង តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់»។—ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៧
ការមានចិត្តគំនិតវិជ្ជមាន
១០, ១១. (ក) តើអ្វីគឺត្រូវការជាចាំបាច់ ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារអាចស៊ូទ្រាំនឹងជំងឺនោះបានដោយជោគជ័យ? (ខ) តើស្ត្រីម្នាក់បានស៊ូទ្រាំនឹងជំងឺនៃស្វាមីរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១០ សុភាសិតព្រះគម្ពីរចែងថា៖ «វិញ្ញាណនៃមនុស្សនឹងទប់ទល់ខ្លួនក្នុងគ្រាមានធុរៈឈឺ តែឯវិញ្ញាណបាក់បែក តើអ្នកណានឹងទ្រាំបាន?»។ (សុភាសិត ១៨:១៤) ភាពតក់ស្លុតអាចធ្វើឲ្យចិត្តរបស់ក្រុមគ្រួសារមួយឈឺចាប់ ព្រមទាំង‹វិញ្ញាណនៃមនុស្សម្នាក់›ទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែ «ឯជីវិតរបស់សាច់ឈាម នោះគឺជាចិត្តដែលស្ងប់រំងាប់»។ (សុភាសិត ១៤:៣០) សមត្ថភាពរបស់ក្រុមគ្រួសារដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងជំងឺធ្ងន់ធ្ងរបានជោគជ័យ ច្រើនតែពឹងពាក់ទៅលើអាកប្បកិរិយា ឬចិត្តគំនិតនៃសមាជិកនិមួយៗក្នុងគ្រួសារនោះ។—ប្រៀបមើល សុភាសិត ១៧:២២
១១ ស្ត្រីគ្រីស្ទានម្នាក់បានស៊ូទ្រាំ ពេលដែលស្វាមីរបស់គាត់ពិការ ដោយសារដាច់សរសៃឈាមក្នុងខួរក្បាល គ្រាន់តែប្រាំមួយឆ្នាំក្រោយពីពួកគាត់បានរៀបការហើយ។ គាត់នឹកចាំថា៖ «នោះបានប៉ះពាល់ទៅលើសមត្ថភាពក្នុងការនិយាយរបស់ប្ដីខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនិយាយជាមួយគាត់សឹងតែពុំបាន។ ខ្ញុំត្រូវប្រឹងប្រែងគិតយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីយល់អ្វីដែលគាត់ខំនិយាយ»។ សូមគិតផងដែរអំពីការឈឺចុកចាប់និងការអន្ទះអន្ទែងដែលស្វាមីនោះពិសោធន៍។ តើគូស្វាមីភរិយានេះបានធ្វើអ្វី? ទោះជាពួកគាត់រស់នៅយ៉ាងឆ្ងាយពីក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានក៏ដោយ តែបងស្រីនេះបានខំប្រឹងយ៉ាងមុតមាំខាងវិញ្ញាណ ដោយអានពត៌មានថ្មីៗពីអង្គការរបស់យើង ព្រមទាំងបន្តទទួលយកម្ហូបអាហារខាងវិញ្ញាណ ដែលមានក្នុងទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម និងទស្សនាវដ្ដីភ្ញាក់រឭក! នេះបានផ្ដល់ឲ្យគាត់នូវកម្លាំងខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីមើលថែរក្សាស្វាមីជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់ រហូតដល់ស្វាមីរបស់គាត់ស្លាប់នៅបួនឆ្នាំក្រោយមក។
១២. ដូចបានឃើញក្នុងករណីរបស់យ៉ូប តើជួនកាលអ្នកឈឺអាចជួយយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ក្នុងករណីរបស់យ៉ូប គឺជាគាត់ដែលបានរងទុក្ខ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានជំនឿមុតមាំ។ គាត់បានសួរភរិយាគាត់ថា៖ «ម៉េច! យើងទទួលសេចក្ដីល្អមកពីព្រះ តើមិនត្រូវទទួលសេចក្ដីអាក្រក់ដែរទេឬ?»។ (យ៉ូប ២:១០) ដូច្នេះហើយ បានជាយ៉ាកុបសំដៅទៅលោកយ៉ូប ជាគំរូដ៏អស្ចារ្យចំពោះការអត់ធ្មត់និងការស៊ូទ្រាំ! នៅយ៉ាកុប ៥:១១ យើងអានថា៖ «ចុះអ្នករាល់គ្នាបានឮនិយាយ ពីសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់លោកយ៉ូបទៅហើយ ក៏បានឃើញថាដល់ចុងបំផុត នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្ដាករុណា និងសេចក្ដីអាណិតអាសូរពោរពេញដែរ»។ ស្រដៀងគ្នាដែរសព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងករណីជាច្រើន នោះអាកប្បកិរិយាដ៏ក្លាហាននៃសមាជិកដែលឈឺ បានជួយអ្នកដទៃក្នុងគ្រួសារឲ្យរក្សានូវទស្សនៈដ៏ល្អ។
១៣. តើក្រុមគ្រួសារដែលកំពុងតែពិសោធនឹងជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ មិនគួរធ្វើការប្រៀបធៀបអ្វី?
១៣ មនុស្សភាគច្រើនដែលធ្លាប់ប្រឈមមុខនឹងជំងឺក្នុងក្រុមគ្រួសារ យល់ស្របថា មុនដំបូង មិនមែនជាការចម្លែកទេដែលសមាជិកខ្លះក្នុងក្រុមគ្រួសារ គឺពិបាកក្នុងការប្រឈមមុខនឹងកាលៈទេសៈដ៏ពិបាកនោះ។ ពួកគេក៏បានចង្អុលបញ្ជាក់ថា ទស្សនៈរបស់មនុស្សម្នាក់ចំពោះកាលៈទេសៈបែបនេះ គឺសំខាន់ណាស់។ នៅដើមដំបូង ការផ្លាស់ប្ដូរនិងការកែសម្រួលរបៀបរៀបរយក្នុងក្រុមគ្រួសារ អាចជាការពិបាក។ ប៉ុន្តែ បើបុគ្គលម្នាក់ពិតជាខំប្រឹង នោះគាត់អាចប្រែប្រួលទៅតាមកាលៈទេសៈថ្មីនេះ។ ក្នុងការធ្វើដូច្នេះ គឺជាការសំខាន់ដែលយើងមិនប្រៀបធៀបកាលៈទេសៈរបស់យើងជាមួយនឹងអ្នកដទៃ ដែលឥតមានអ្នកជំងឺក្នុងគ្រួសារ ហើយសូមកុំចាប់ផ្ដើមគិតថា ជីវិតរបស់គេគឺស្រួលជាង ដោយនិយាយថា ‹គ្មានយុត្ដិធម៌សោះឡើយ!›។ តាមការពិត គ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលពិតជាដឹងនូវបន្ទុកដែលអ្នកដទៃត្រូវតែទទួលនោះទេ។ ពួកគ្រីស្ទានទាំងអស់មានការសម្រាលទុក្ខពីបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូ ដែលថា៖ «អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ! ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សំរាក»។—ម៉ាថាយ ១១:២៨
ការចាត់ទុកអ្វីជាអាទិភាព
១៤. តើអាទិភាពដ៏ត្រឹមត្រូវអាចត្រូវចាត់ចែងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ក្នុងការប្រឈមមុខនឹងជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ គឺនឹងមានប្រយោជន៍ឲ្យគ្រួសារចងចាំនូវពាក្យដែលព្រះបណ្ដាលឲ្យតែងនេះថា៖ «ទីណាគ្មានការប្រឹក្សា នោះមិនបានតាមចិត្តប៉ងទេ តែបើមានអ្នកជួយគំនិតជាច្រើន នោះនឹងកើតការវិញ»។ (សុភាសិត ១៥:២២) តើសមាជិកគ្រួសារអាចមកជួបជុំគ្នាពិគ្រោះកាលៈទេសៈបែបនេះ ដែលបានបណ្ដាលមកពីជំងឺបានទេ? គឺប្រាកដជាសមហេតុផលដើម្បីធ្វើដូច្នេះ ដោយអធិស្ឋាននិងបែរមករកការដឹកនាំពីបន្ទូលរបស់ព្រះ។ (ទំនុកដំកើង ២៥:៤) តើអ្វីដែលគួរយកមកពិចារណាក្នុងការពិគ្រោះបែបនេះ? គឺមានការសម្រេចចិត្តអំពីការព្យាបាល លុយកាក់ និងរឿងក្រុមគ្រួសារ។ តើអ្នកណានឹងផ្ដល់ការថែរក្សាជាចំបងនោះ? តើគ្រួសារអាចរួមកម្លាំងគ្នាគាំទ្រការមើលថែរក្សានោះបានទេ? តើរបៀបរៀបចំដែលបានចាត់ចែងនឹងមានអានុភាពលើសមាជិកម្នាក់ក្នុងក្រុមគ្រួសារយ៉ាងដូចម្ដេច? តើសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណនិងសេចក្ដីត្រូវការផ្សេងៗទៀត របស់អ្នកដែលផ្ដល់ជំនួយក្នុងការមើលថែរក្សាយ៉ាងណាដែរ?
១៥. តើព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ការគាំទ្រអ្វី ចំពោះគ្រួសារដែលកំពុងតែពិសោធនឹងជំងឺដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ?
១៥ ការខំប្រឹងអធិស្ឋានរកការដឹកនាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយរំពឹងគិតលើបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងដើរតាមផ្លូវយ៉ាងក្លាហានដែលបានបញ្ជាក់ដោយព្រះគម្ពីរ រមែងតែងនាំឲ្យមានប្រសិទ្ធិពរដែលហួសពីការគិតជាមុន។ ជំងឺនៃសមាជិកដែលឈឺក្នុងគ្រួសារ ប្រហែលជាមិនអាចធូរស្បើយនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការពឹងលើព្រះយេហូវ៉ារមែងនាំឲ្យមានលទ្ធផលដ៏ល្អបំផុត ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានការណ៍ណាក៏ដោយ។ (ទំនុកដំកើង ៥៥:២២) អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងបានសរសេរថា៖ «ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! សេចក្ដីសប្បុរសនៃទ្រង់បានទប់ទល់ទូលបង្គំ គ្រាដែលទូលបង្គំមានគំនិតសាន់វ័ណ្ឌក្នុងចិត្តជាច្រើន នោះសេចក្ដីកំសាន្តចិត្តនៃទ្រង់ក៏ជាទីរីករាយដល់ព្រលឹងទូលបង្គំវិញ»។—ទំនុកដំកើង ៩៤:១៨, ១៩; សូមមើលផងដែរនូវទំនុកដំកើង ៦៣:៦-៨
ការជួយកូនចៅ
នៅពេលដែលក្រុមគ្រួសារសហការគ្នា នោះអាចប្រឈមមុខដោះស្រាយនឹងបញ្ហាទាំងប៉ុន្មាន
១៦, ១៧. តើចំណុចណាខ្លះអាចត្រូវពិគ្រោះជាមួយកូនៗឯទៀត ពេលមាតាបិតានិយាយអំពីជំងឺនៃបងប្អូនរបស់ពួកគេនោះ?
១៦ ជំងឺដ៏ធ្ងន់ធ្ងរអាចនាំឲ្យមានបញ្ហាចំពោះកូនចៅក្នុងគ្រួសារនោះ។ គឺជាការសំខាន់ដែលមាតាបិតាជួយបុត្រធីតាឲ្យយល់នូវសេចក្ដីត្រូវការផ្សេងៗ និងអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើដើម្បីជួយ។ បើអ្នកដែលធ្លាក់ខ្លួនឈឺគឺជាកូនក្មេង នោះមាតាបិតាត្រូវជួយកូនឯទៀតៗឲ្យយល់ថា ការយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងលើកូនដែលឈឺនោះ មិនមានន័យថា មាតាបិតាស្រឡាញ់កូនៗឯទៀតតិចជាងនោះទេ។ ជាជាងអនុញ្ញាតឲ្យមានការតូចចិត្តឬការទាស់ទែងគ្នា នោះមាតាបិតាអាចជួយបុត្រធីតាឯទៀតឲ្យមានចំណងជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា និងមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិត កាលដែលពួកគេរួមដៃគ្នាក្នុងការស៊ូទ្រាំនឹងស្ថានការណ៍ ដែលបានបណ្ដាលមកពីជំងឺនោះ។
១៧ កូនៗនឹងប្រព្រឹត្តតាមយ៉ាងស្រួល បើមាតាបិតាផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើពួកគេ ជាជាងពន្យល់យ៉ាងស្មុគស្មាញអំពីលក្ខណៈជំងឺនោះ។ ដូច្នេះ មាតាបិតាអាចប្រាប់ពត៌មានអំពីអ្វីដែលសមាជិកដែលឈឺក្នុងគ្រួសារកំពុងតែឆ្លងកាត់។ បងប្អូនអ្នកដែលឈឺនោះនឹងឃើញថា បងប្អូនរបស់ខ្លួនដែលឈឺមិនអាចធ្វើអ្វីៗជាច្រើនដែលជាកិច្ចការធម្មតាចំពោះគេនោះ នេះនឹងធ្វើឲ្យពួកគេមាន‹សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះបងប្អូន› និងមានចិត្ត«អាណិតអាសូរ ហើយស្រឡាញ់គ្នាជាបងប្អូន»ទៀតផង។—ពេត្រុសទី១ ៣:៨
១៨. តើកូនធំៗអាចត្រូវជួយឲ្យយល់អំពីបញ្ហា ដែលបានបណ្ដាលមកពីជំងឺយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើនេះអាចមានប្រយោជន៍ដល់ពួកគេយ៉ាងណា?
១៨ ក៏គួរជួយកូនធំៗឯទៀតឲ្យដឹងថា មានកាលៈទេសៈដ៏ពិបាក និងតម្រូវនូវការធ្វើពលិកម្មពីមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងគ្រួសារ។ ឥឡូវ ដោយសារត្រូវតែបង់លុយថ្លៃមន្ទីរពេទ្យនិងថ្នាំព្យាបាលនោះ ប្រហែលជាមាតាបិតាមិនអាចទិញអ្វីតាមតែចិត្តចង់សំរាប់កូនឯទៀតឡើយ។ តើកូនៗនឹងតូចចិត្តហើយគិតថា ពួកគេកំពុងតែត្រូវបង្អត់ពីអ្វីដែលគេត្រូវការទេ? ឬក៏តើពួកគេនឹងយល់នូវកាលៈទេសៈនោះហើយសុខចិត្តធ្វើពលិកម្មដែលជាចាំបាច់នោះ? នេះច្រើនតែអាស្រ័យទៅលើរបៀបដែលរឿងនេះត្រូវពិគ្រោះនិងចិត្តគំនិតដែលត្រូវបណ្ដុះបណ្ដាលក្នុងក្រុមគ្រួសារ។ ប្រាកដហើយ នៅក្នុងគ្រួសារជាច្រើន ជំងឺនៃសមាជិកម្នាក់បានជួយបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗឲ្យធ្វើតាមឱវាទរបស់ប៉ុល ដែលថា៖ «កុំឲ្យធ្វើអ្វី ដោយទាស់ទែងគ្នា ឬដោយសេចក្ដីអំនួតឥតប្រយោជន៍ឡើយ តែចូររាប់អានគេឲ្យលើសជាងខ្លួនដោយចិត្តសុភាពវិញ កុំឲ្យគ្រប់គ្នាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវស្វែងរកចំពោះអ្នកដទៃផង»។—ភីលីព ២:៣, ៤
ទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះការព្យាបាលខាងពេទ្យ
១៩, ២០. (ក) តើភារកិច្ចអ្វីដែលមេគ្រួសារត្រូវតែបំពេញ ពេលមានសមាជិកម្នាក់ឈឺក្នុងក្រុមគ្រួសារ? (ខ) ទោះជាព្រះគម្ពីរមិនមែនជាសៀវភៅវេជ្ជសាស្ត្រក៏ដោយ តើតាមរបៀបណាដែលព្រះគម្ពីរផ្ដល់ការណែនាំក្នុងការព្យាបាលជំងឺ?
១៩ ពួកគ្រីស្ទានដែលមានតុល្យភាព មិនបដិសេធចោលការព្យាបាលខាងពេទ្យទេ ឲ្យតែនេះមិនបំពានលើក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ នៅពេលដែលសមាជិកម្នាក់ក្នុងគ្រួសារឈឺ ពួកគ្រីស្ទានមានចិត្តខ្នះខ្នែងជួយធ្វើឲ្យធូរស្បើយពីការរងទុក្ខរបស់បុគ្គលដែលឈឺនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រហែលជាអ្នកជំនាញអាចមានទស្សនៈខុសស្រឡះពីគ្នា ដែលអ្នកត្រូវតែយកមកគិតថ្លឹងថ្លែង។ បន្ថែមទៀត ជំងឺនិងពិការភាពដែលទើបនឹងមានឡើងនៅថ្មីៗនេះបានកើតឡើងដោយគ្មានការដឹងទុកជាមុន ហើយចំពោះរោគជាច្រើនទាំងនេះ គឺឥតមានវិធីព្យាបាលដូចដែលគេប្រើជាទូទៅនោះទេ។ សូម្បីតែរោគដែលមានការវិនិច្ឆ័យត្រឹមត្រូវ ក៏ជួនកាលពិបាកដែរ។ បើដូច្នេះ តើគ្រីស្ទានម្នាក់គួរតែធ្វើយ៉ាងណា?
២០ ទោះជាអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរម្នាក់ជាគ្រូពេទ្យ និងសាវ័កប៉ុលបានផ្ដល់នូវឱវាទដ៏មានប្រយោជន៍ខាងពេទ្យដល់ធីម៉ូថេជាមិត្តរបស់គាត់ នោះបទគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យការណែនាំខាងសីលធម៌និងខាងវិញ្ញាណ មិនមែនជាសៀវភៅវេជ្ជសាស្ត្រទេ។ (កូល៉ុស ៤:១៤; ធីម៉ូថេទី១ ៥:២៣) ដូច្នេះហើយ ចំពោះការព្យាបាលខាងពេទ្យនោះ មេគ្រួសារជាគ្រីស្ទានត្រូវតែធ្វើការសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួន ដោយមានតុល្យភាព។ ប្រហែលជាពួកគេត្រូវការយោបល់របស់វេជ្ជបណ្ឌិតឯទៀតផងដែរ។ (ប្រៀបមើល សុភាសិត ១៨:១៧) ពួកគេប្រាកដជាចង់បានការព្យាបាលដ៏ល្អបំផុតសំរាប់សមាជិកដែលឈឺ ហើយពួកគេភាគច្រើនស្វែងរកការព្យាបាលក្នុងចំណោមគ្រូពេទ្យ។ អ្នកខ្លះចូលចិត្តវិធីព្យាបាលជំងឺ តាមបែបផ្សេងក្រៅពីវេជ្ជសាស្ត្រធម្មតា។ នេះក៏ជាសេចក្ដីសម្រេចផ្ទាល់ខ្លួនដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលដែលប្រឈមមុខដោះស្រាយបញ្ហាខាងសុខភាព ពួកគ្រីស្ទានមិនឈប់ឲ្យ‹បន្ទូលរបស់ព្រះ ជាចង្កៀងដល់ជើងគេ និងជាពន្លឺដល់ផ្លូវរបស់គេនោះទេ›។ (ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥) ពួកគេបន្តធ្វើតាមគោលការណ៍ណែនាំដែលបានចែងមកក្នុងព្រះគម្ពីរ។ (អេសាយ ៥៥:៨, ៩) ដូច្នេះហើយ ពួកគេបដិសេធចោលនូវវិធីព្យាបាលជំងឺដែលមានមន្តអាគម ហើយពួកគេចៀសវាងពីវិធីព្យាបាលដែលបំពានលើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ។—ទំនុកដំកើង ៣៦:៩; កិច្ចការ ១៥:២៨, ២៩; វិវរណៈ ២១:៨
២១, ២២. តើស្ត្រីអាស៊ីម្នាក់បានវែកញែកលើគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរយ៉ាងណា? ហើយតើសេចក្ដីសម្រេចដែលគាត់បានសម្រេចសឲ្យឃើញថា ត្រឹមត្រូវក្នុងស្ថានការណ៍របស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
២១ សូមពិនិត្យមើលនូវករណីរបស់យុវនារីអាស៊ីម្នាក់។ បន្ដិចក្រោយពីនាងបានចាប់ផ្ដើមរៀនព្រះគម្ពីរ ជាមួយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ាម្នាក់ នោះនាងបានសម្រាលកូនមុនពេលកំណត់ ដែលមានទម្ងន់តែ១.៤៧០គីឡូក្រាមប៉ុណ្ណោះ។ ស្ត្រីនេះបានបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលគ្រូពេទ្យប្រាប់នាងថា កូនង៉ានេះនឹងវិកលទាំងប្រាជ្ញាទាំងចិត្ត និងមិនអាចដើរបានទេ។ គ្រូពេទ្យបានឲ្យយោបល់ដល់នាងឲ្យយកកូននេះទៅឯពេទ្យវិកលចរិត។ ស្វាមីរបស់នាងឥតប្រាកដក្នុងចិត្តថា គាត់ត្រូវធ្វើយ៉ាងណាអំពីរឿងនេះទេ។ តើនាងអាចបែរទៅរកអ្នកណាគេ?
២២ នាងនិយាយថា៖ «ខ្ញុំចាំពីអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា ‹កូនចៅជាមរដកមកពីព្រះយេហូវ៉ា ហើយផលកើតពីផ្ទៃ ក៏ជារង្វាន់ដែលទ្រង់ប្រទានដែរ›»។ (ទំនុកដំកើង ១២៧:៣) នាងបានសម្រេចចិត្តយក«មរដក»នេះទៅផ្ទះ ដើម្បីមើលថែរក្សាកូនស្រីនេះដោយខ្លួនឯង។ មុនដំបូង គឺមានការពិបាក ប៉ុន្តែដោយមានជំនួយពីមិត្តសំឡាញ់គ្រីស្ទានក្នុងក្រុមជំនុំនៃស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា នោះស្ត្រីនេះអាចចាត់ចែងនិងចិញ្ចឹមបីបាច់កូននេះបាន។ ដប់ពីរឆ្នាំក្រោយមក ក្មេងនេះទៅឯកិច្ចប្រជុំនៅឯសាលប្រជុំ និងអរសប្បាយជាមួយមិត្តក្មេងៗនៅទីនោះ។ មាតានេះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមានអំណរគុណណាស់ដែលគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរ បានជំរុញឲ្យខ្ញុំធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ។ ព្រះគម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យរក្សានូវមនសិការដ៏ជ្រះថ្លាពីមុខព្រះយេហូវ៉ា ហើយគ្មានការស្ដាយក្រោយដែលអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំឈឺចិត្តអស់មួយជីវិតទេ»។
២៣. តើព្រះគម្ពីរផ្ដល់ការសម្រាលទុក្ខអ្វី ចំពោះពួកអ្នកដែលឈឺនិងចំពោះអស់អ្នកដែលមើលថែរក្សាពួកគេនោះ?
២៣ យើងនឹងមិនមានជំងឺជារៀងរហូតនោះទេ។ ព្យាការីអេសាយបានចង្អុលប្រាប់ពីពេលខាងមុខជាពេលដែល«ពួកអ្នកដែលនៅក្នុងក្រុងគេនឹងមិនថា៖ ‹ខ្ញុំឈឺទៀតឡើយ›»។ (អេសាយ ៣៣:២៤) សេចក្ដីសន្យានោះនឹងបានសម្រេចក្នុងពិភពលោកថ្មី ដែលកំពុងតែមកកាន់តែជិតហើយ។ ប៉ុន្តែទំរាំដល់ពេលនោះមកដល់ យើងត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់។ គួរឲ្យសប្បាយមែន ដែលបន្ទូលរបស់ព្រះផ្ដល់ឲ្យយើងនូវសេចក្ដីណែនាំនិងជំនួយ។ ក្បួនចរិយាជាគោលដែលព្រះគម្ពីរផ្ដល់ឲ្យ គឺមានជារៀងរហូត ហើយគោលការណ៍នោះគឺខ្ពស់លើសជាងគំនិតរបស់មនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទៅទៀត។ ដូច្នេះហើយ បុគ្គលដែលមានប្រាជ្ញានឹងយល់ស្របតាមអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង ដែលបានសរសេរថា៖ «ឯក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ានោះគ្រប់លក្ខណ៍ ក៏កែព្រលឹងឡើងវិញ សេចក្ដីបន្ទាល់នៃព្រះយេហូវ៉ាជាពិត ក៏ធ្វើឲ្យមនុស្សខ្លៅល្ងង់មានប្រាជ្ញា។ . . . អស់ទាំងខច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាសុទ្ធតែពិតត្រង់ ហើយសុចរិតគ្រប់ជំពូក។ . . . ហើយដែលកាន់តាម នោះក៏មានរង្វាន់យ៉ាងធំ»។—ទំនុកដំកើង ១៩:៧, ៩, ១១
