۱،‏ ۲.‏ در کتاب مقدّس وضعیت ما انسان‌ها چگونه توصیف شده است،‏ و تنها راه خلاصی از این وضعیت چیست؟‏

‏«تمام خلقت تا هم‌اکنون از دردی همچون درد زایمان می‌نالد.‏» (‏رومیان ۸:‏۲۲‏،‏ ترجمهٔ هزارهٔ نو‏)‏ پولُس رسول با این عبارت وضعیت اسفبار ما انسان‌ها را توصیف می‌کند.‏ بشر راهی برای غلبه بر مرگ و گناه و رنج ندارد.‏ اما یَهُوَه از امکانات نامحدودی برخوردار است.‏ (‏اعداد ۲۳:‏۱۹‏)‏ او که خدای عدالت است با فرستادن عیسی راه رهایی را برای ما فراهم دیده است.‏

^۲ نجات ما انسان‌ها از چنگال گناه و مرگ بزرگ‌ترین هدیه‌ای است که یَهُوَه به ما عطا کرده است.‏ (‏اَفَسُسیان ۱:‏۷‏)‏ این هدیه اساس امید ما به زندگی جاودانی است،‏ چه در آسمان چه در بهشت روی زمین.‏ (‏لوقا ۲۳:‏۴۳؛‏ یوحنّا ۳:‏۱۶؛‏ ۱پِطْرُس ۱:‏۴‏)‏ چرا عیسی باید جانش را می‌داد و چرا می‌توان گفت که یَهُوَه با فرستادن او والاترین شکل عدالت را به اجرا درآورده است؟‏

۳.‏ الف)‏ چرا لازم شد که عیسی خود را قربانی کند؟‏ ب)‏ چرا خدا در مورد مجازات مرگ فرزندان آدم تخفیفی قائل نشد؟‏

^۳ قربانی شدن عیسی به آن دلیل بود که آدم از فرمان یَهُوَه سرپیچی کرد.‏ او با این کار،‏ خود و فرزندانش را آلودهٔ گناه ساخت که نتیجهٔ آن بیماری،‏ اندوه،‏ درد و مرگ بوده است.‏ (‏پیدایش ۲:‏۱۷؛‏ رومیان ۸:‏۲۰‏)‏ بر طبق قانون یَهُوَه «مزد گناه موت است.‏» آیا یَهُوَه باید تسلیم احساسات می‌شد و این قانون را در مورد فرزندان آدم نادیده می‌گرفت؟‏ خیر.‏ (‏رومیان ۶:‏۲۳‏)‏ اگر یَهُوَه قوانین خویش را در مورد عدالت زیر پا می‌نهاد در واقع آن‌ها را از اعتبار ساقط می‌ساخت و هرج و مرج و بی‌قانونی بر عالَم حکمفرما می‌شد!‏

۴،‏ ۵.‏ الف)‏ شیطان چه اتهامات دروغینی به یَهُوَه وارد کرد،‏ و چرا یَهُوَه لازم دید به این اتهامات پاسخ گوید؟‏ ب)‏ شیطان چه اتهامی به خادمان وفادار یَهُوَه وارد آورد؟‏

 ^۴ همان طور که در فصل ۱۲ دیدیم سرکشی آدم و حوّا در عدن موضوعات بسیار مهم‌تری را نیز مطرح ساخت.‏ شیطان یَهُوَه را بدنام نمود.‏ او در واقع خدا را متهم به دروغگویی کرد و ادعا نمود که همچون دیکتاتوری بی‌رحم مخلوقاتش را از آزادی محروم ساخته است.‏ (‏پیدایش ۳:‏۱-‏۵‏)‏ علاوه بر این،‏ خدا را شکست‌خورده جلوه داد زیرا مقصود خدا آن بود که زمین پر از انسان‌های درستکار شود و ظاهراً چنین نشد.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۸؛‏ اِشَعْیا ۵۵:‏۱۰،‏ ۱۱‏)‏ اگر یَهُوَه بی‌اعتنا از کنار این اتهامات می‌گذشت به احتمال زیاد بسیاری از فرشتگان به شیوهٔ حکومت او بدگمان می‌شدند.‏

^۵ شیطان خادمان وفادار یَهُوَه را نیز متهم ساخت.‏ او ادعا کرد که آن‌ها به خاطر نفع شخصی خود به خدا خدمت می‌کنند و اگر تحت فشار قرار گیرند هیچ کدامشان به او وفادار باقی نخواهند ماند.‏ (‏ایّوب ۱:‏۹-‏۱۱‏)‏ این اتهامات بسیار جدّی بود از این رو یَهُوَه لازم دید که به آن‌ها پاسخ گوید.‏ اما آیا ممکن بود که هم به این اتهامات رسیدگی کند و هم بشر را نجات بخشد؟‏

۶.‏ در کتاب مقدّس برای توصیف راه حلی که خدا برای نجات بشر برگزید از چه کلماتی استفاده شده است؟‏

^۶ یَهُوَه راه‌حلی بسیار رحیمانه و عادلانه برای این مشکل ارائه داد.‏ هیچ انسانی نمی‌توانست مشکل را به این شکل ساده و عالی برطرف سازد.‏ در کتاب مقدّس به آن راه‌حل نام‌های گوناگون داده شده است؛‏ از قبیل «فدیه،‏» «کفّاره» و «مصالحه.‏» (‏مزمور ۴۹:‏۸؛‏ دانیال ۹:‏۲۴؛‏ کُولُسیان ۱:‏۲۰؛‏ عبرانیان۲:‏۱۷‏)‏ عیسی خود آن را «بهای رهایی» خوانده،‏ می‌گوید:‏ «پسر انسان نیامد تا خدمتش کنند،‏ بلکه آمد تا خدمت کند و جانش را چون بهای رهایی به عوض بسیاری بدهد.‏» (‏متّیٰ ۲۰:‏۲۸‏،‏ هزارهٔ نو‏)‏ یَهُوَه با پرداخت بهای رهایی ما،‏ نهایت رحمت و عدالت را از خود نشان داد.‏

۷،‏ ۸.‏ الف)‏ مفهوم عبارت «بهای رهایی» یا فدیه در کتاب مقدّس چیست؟‏ ب)‏ «بهای رهایی» باید برابر چه باشد؟‏

 ^۷ مفهوم عبارت «بهای رهایی» یا فدیه در کتاب مقدّس چیست؟‏ این عبارت به مفهوم مبلغ یا چیزی بود که در ازای آزادی کسی داده می‌شد؛‏ مثلاً مبلغی که برای آزاد ساختن اسیران جنگی پرداخت می‌شد.‏ علاوه بر این،‏ به معنای پوشاندن است.‏ برای مثال در کتاب پیدایش هنگامی که خدا به نوح می‌گوید که کشتی را با قیر بپوشاند از عبارت مشابهی استفاده شده است.‏ (‏پیدایش ۶:‏۱۴‏)‏ پس می‌بینیم که وقتی عیسی مسیح بهای رهایی ما را پرداخت در واقع گناهان ما را پوشانید.‏—‏مزمور ۶۵:‏۳‏.‏

^۸ در شریعت خدا خطاب به اسرائیل آمده بود:‏ «جان به عوض جان،‏ و چشم به عوض چشم،‏ و دندان به عوض دندان،‏ و دست به عوض دست و پا به عوض پا.‏» (‏تثنیه ۱۹:‏۲۱‏)‏ مطابق این اصل «بهای رهایی» از گناه باید برابر خسارتی باشد که گناه وارد آورده است.‏ در یک واژه‌نامهٔ کتاب مقدّس نیز آمده است که این عبارت همیشه بر توازن و برابری دلالت می‌کند.‏

۹.‏ چرا افراد باایمان حیوانات را قربانی می‌کردند،‏ و یَهُوَه این قربانی‌ها را به چه چشمی می‌نگریست؟‏

^۹ افراد باایمان از زمان هابیل به بعد حیوانات را برای خدا قربانی می‌کردند.‏ این عمل آنان از یک سو نشانگر آگاهی‌شان از گناه و نیاز به کفّاره بود و از سوی دیگر نشانگر ایمانشان به این وعدهٔ خدا بود که از طریق «ذریّت» یا نسل او نجات حاصل خواهد شد.‏ (‏پیدایش ۳:‏۱۵؛‏ ۴:‏۱-‏۴؛‏ لاویان ۱۷:‏۱۱؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۴‏)‏ یَهُوَه چنین قربانی‌هایی را می‌پذیرفت و به چنین پرستندگانی التفات می‌کرد.‏ با این همه،‏ قربانی کردن حیوانات گناه انسان را به طور کامل نمی‌پوشاند زیرا انسان از  حیوانات والاتر است.‏ (‏مزمور ۸:‏۴-‏۸‏)‏ به همین خاطر،‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «محال است که خون گاوها و بزها رفع گناهان را بکند.‏» (‏عبرانیان ۱۰:‏۱-‏۴‏)‏ چنین قربانی‌هایی فقط یادآور قربانی عیسی بود که در آینده داده می‌شد.‏

۱۰.‏ الف)‏ نجات‌دهندهٔ بشر باید برابر و همتراز با چه کسی می‌بود؟‏ ب)‏ چرا لازم بود که فقط یک انسان قربانی شود؟‏

^۱۰ پولُس رسول گفت:‏ «همهٔ ما می‌میریم،‏ زیرا از نسل گناهکار آدم هستیم.‏» (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۲‏،‏ ترجمهٔ تفسیری‏)‏ کسی که جانش را فدا می‌کرد باید دقیقاً برابر آدم می‌بود یعنی انسانی کامل.‏ (‏رومیان ۵:‏۱۴‏)‏ هیچ مخلوق دیگری نمی‌توانست کفه‌های ترازوی عدالت را همتراز سازد.‏ فقط یک انسان کامل یعنی کسی که گناه و مرگ را از آدم به میراث نبرده بود می‌توانست بهای رهایی ما را کاملاً بپردازد.‏ (‏۱تیموتاؤس ۲:‏۶‏)‏ لزومی نداشت که میلیون‌ها نفر برای هر یک از فرزندان آدم قربانی شوند.‏ پولُس رسول در توضیح این موضوع نوشته است:‏ «به وساطت یک آدم گناه داخل جهان گردید و به گناه موت.‏» (‏رومیان ۵:‏۱۲‏)‏ و «چنانکه مرگ به وسیلهٔ یک انسان آمد،‏» خدا بشر را «به وسیلهٔ یک انسان دیگر» خلاصی بخشید.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۱‏،‏ انجیل شریف‏)‏ چگونه؟‏

۱۱.‏ الف)‏ چرا می‌توان گفت که عیسی مسیح «به جای تمام مردم جهان طعم مرگ را چشید»؟‏ ب)‏ چرا قربانی شدن عیسی مسیح فایده‌ای به حال آدم و حوّا نداشت؟‏ (‏به پاورقی مراجعه شود.‏)‏

^۱۱ در رومیان ۶:‏۲۳ آمده است «مزد گناه موت است.‏» بنا به این اصل همهٔ ما انسان‌ها محکوم به مرگ بودیم.‏ اما یَهُوَه ترتیبی داد که یک انسان کامل یعنی عیسی مسیح داوطلبانه زندگی خود را قربانی کند.‏ او با قربانی کردن زندگی‌اش «به جای تمام مردم جهان،‏ طعم مرگ را چشید.‏» (‏عبرانیان ۲:‏۹‏،‏ تفس‍.‏‏؛‏ ۲قُرِنتیان ۵:‏۲۱؛‏ ۱پِطْرُس ۲:‏۲۴‏)‏ قربانی شدن او پیامدهای قانونی عظیمی با خود به  همراه داشت.‏ با باطل شدن محکومیت مرگِ فرزندان باایمان آدم،‏ در حقیقت ریشهٔ قدرت ویرانگر گناه خشک شد.‏ *‏—‏رومیان ۵:‏۱۶‏.‏

۱۲.‏ با ذکر مثال نشان دهید که چگونه پرداخت فقط یک بدهی می‌تواند برای انسان‌های بسیاری مفید باشد.‏

^۱۲ مثالی می‌زنیم:‏ فرض کنید در شهری زندگی می‌کنید که اغلب اهالی آن در یک کارخانهٔ بزرگ مشغول کارند.‏ شما و همسایگانتان نیز در آن کارخانه کار می‌کنید و حقوق خوبی دریافت می‌کنید و از زندگی مرفهی برخوردارید.‏ تا اینکه یک روز کارخانه تعطیل می‌شود چون مدیر کارخانه با کارهای غیرقانونی خود باعث ورشکستگی آن شده است.‏ حال که شغل خود را ناگهان از دست داده‌اید دیگر از عهدهٔ پرداخت مخارج زندگی برنمی‌آیید.‏ بدین سان خانوادهٔ شما به دلیل فساد یک نفر به فلاکت دچار می‌شود.‏ آیا راه چاره‌ای وجود دارد؟‏ آری!‏ یک فرد ثروتمند و نیکوکار تصمیم می‌گیرد مشکل را حل کند.‏ او بخوبی به ارزش این کارخانه واقف است و علاوه بر آن دلش به حال کارگران و خانواده‌های آنان می‌سوزد.‏ پس ترتیبی می‌دهد که بدهی کارخانه پرداخت و کارخانه بازگشایی شود.‏ پرداخت یک بدهی سبب می‌شود که تعداد بسیاری کارگر و خانواده‌هایشان،‏ همگی از این دردسر رهایی یابند.‏ به همین شکل پرداخت بدهی آدم،‏ برای میلیون‌ها انسان مفید بوده است.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ یَهُوَه چگونه «بهای رهایی» انسان را مهیا ساخت؟‏ ب)‏ بهای رهایی باید به چه کسی پرداخت می‌شد،‏ و چرا پرداخت آن ضرورت داشت؟‏

^۱۳ فقط یَهُوَه می‌توانست ‹برّه‌ای را که گناه جهان را برمی‌دارد› مهیا سازد.‏ (‏یوحنّا ۱:‏۲۹‏)‏ او برای نجات بشر فرشته‌ای را فرستاد که قادر بود به اتهاماتی  که شیطان به خادمان یَهُوَه وارد آورده بود پاسخی قاطع و نهایی بدهد.‏ آری،‏ یَهُوَه نهایت فداکاری را به خرج داد و یگانه پسر خویش یعنی کسی را که ‹موجب شادی همیشگی او بود› برای این منظور فرستاد.‏ (‏امثال ۸:‏۳۰‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ عیسی مسیح با میل و رغبت،‏ از ماهیت آسمانی خویش چشم پوشید.‏ (‏فیلِپّیان ۲:‏۷‏)‏ یَهُوَه با معجزه زندگی و شخصیت او را به رَحِم دوشیزه‌ای یهودی به نام مریم منتقل ساخت.‏ (‏لوقا ۱:‏۲۷،‏ ۳۵‏)‏ این پسر هنگامی که بر روی زمین به سر می‌برد عیسی نامیده شد.‏ اما از لحاظ قانونی می‌توان او را «آدم دوّم» نامید زیرا دقیقاً با آدم برابر بود.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۴۵،‏ ۴۷‏،‏ ا ش‏)‏ عیسی با قربانی ساختن خود «بهای رهایی» بشر از گناه را پرداخت.‏

^۱۴ ‏«بهای رهایی» یا فدیه باید به چه کسی پرداخت می‌شد؟‏ در مزمور ۴۹:‏۷ آمده است که باید به «خدا» پرداخت می‌شد.‏ اما مگر خود یَهُوَه «بهای رهایی» انسان را فراهم نساخته بود؟‏ درست است،‏ اما این امر نباید پرداخت بهای رهایی را به صورت دادوستدی بی‌معنی و ظاهری جلوه دهد،‏ گویی یَهُوَه پولی را از یک جیب درآورده داخل جیب دیگر گذاشته است.‏ باید در نظر داشت که پرداخت بهای رهایی انسان‌ها یک معاملهٔ اقتصادی نیست بلکه یک دادوستد قانونی است.‏ یَهُوَه بهای رهایی انسان را با وجود بالا بودن آن مهیا ساخت و بدین سان با قاطعیت تمام نشان داد که به عدالت کامل خویش پای‌بند است.‏—‏پیدایش ۲۲:‏۷،‏ ۸،‏ ۱۱-‏۱۳؛‏ عبرانیان ۱۱:‏۱۷؛‏ یعقوب ۱:‏۱۷‏.‏

۱۵.‏ چرا عذاب کشیدن و مرگ عیسی ضرورت داشت؟‏

^۱۵ در بهار سال ۳۳ د.‏م.‏،‏ عیسی مسیح با رضایت کامل تن به آزمایشی سخت داد که در نتیجهٔ آن انسان از چنگال گناه و مرگ رها شد.‏ او اجازه داد به اتهامات دروغین دستگیر و محکوم شود،‏ و به چوبهٔ اعدام میخکوب گردد.‏ اما،‏ آیا واقعاً لازم بود که تا این حد زجر بکشد؟‏ آری،‏ زیرا موضوع وفاداری خادمان خدا باید حل‌وفصل می‌شد.‏ جالب است که خدا اجازه نداد هیرودیس عیسی را در طفولیت به قتل رساند.‏ (‏متّیٰ ۲:‏۱۳-‏۱۸‏)‏ دلیل این امر آن بود که عیسی پس از آنکه انسانی بالغ شد می‌توانست با آگاهی کامل از موضوع‌های مطرح‌شده،‏ در  مقابل حمله‌های شیطان ایستادگی کند.‏ * علی‌رغم رفتار وحشیانه‌ای که با او شد،‏ «پاک و بی‌عیب و بی‌گناه و از گناهکاران جدا» باقی ماند و بدین سان با قاطعیت تمام ثابت کرد که یَهُوَه خادمانی دارد که حتی تحت شرایط دشوار،‏ ایمان خویش را به او حفظ می‌کنند.‏ (‏عبرانیان ۷:‏۲۶‏،‏ تفس‍.‏‏)‏ پس جای تعجب نیست که در هنگام مرگ با پیروزمندی فریاد برآورد:‏ «تمام شد!‏»—‏یوحنّا ۱۹:‏۳۰‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ عیسی در ادامهٔ کار نجات‌بخش‌اش چه کرد؟‏ ب)‏ چرا عیسی باید به خاطر ما «در حضور خدا» حاضر می‌شد؟‏

^۱۶ اما با مرگ عیسی کار نجات‌بخش او به پایان نرسید.‏ سه روز پس از مرگش،‏ یَهُوَه او را رستاخیز بخشید.‏ (‏اَعمال ۳:‏۱۵؛‏ ۱۰:‏۴۰‏)‏ یَهُوَه با این عمل پراهمیت نه تنها وفاداری پسرش در خدمت را پاداش داد بلکه به او امکان داد تا کار نجات‌بخش خود را به عنوان کاهن اعظم خاتمه بخشد.‏ (‏رومیان ۱:‏۴؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۵:‏۳-‏۸‏)‏ پولُس رسول در توضیح این موضوع می‌گوید:‏ «مسیح به عنوان کاهن بزرگ .‏ .‏ .‏ یک بار و برای همیشه وارد قدس‌الاقداس شد خون بزها و گوساله‌ها را با خود نبرد،‏ بلکه با خون خود به آنجا رفت و نجات جاویدان را برای ما فراهم ساخت،‏ زیرا مسیح به آن عبادتگاهی که ساخته دست‌های انسان و فقط نشانه‌ای از آن عبادتگاه واقعی باشد وارد نشده است،‏ بلکه او به خود آسمان وارد گردید تا در حال حاضر از جانب ما در پیشگاه خدا حضور داشته باشد.‏»—‏عبرانیان ۹:‏۱۱،‏ ۱۲،‏ ۲۴‏،‏ ا ش.‏

^۱۷ مسیح خون خود را نمی‌توانست به آسمان ببرد.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۵۰‏)‏ از این رو،‏ آنچه را که خونش مظهر آن بود با خود برد،‏ یعنی ارزش قانونی زندگی کامل  انسانی‌اش را که قربانی شده بود.‏ سپس آن را به عنوان بهای رهایی بشر گناهکار رسماً به حضور خدا تقدیم کرد.‏ آیا یَهُوَه قربانی او را پذیرفت؟‏ آری،‏ زیرا در پَنْطیکاست سال ۳۳ د.‏م.‏ روح‌القدس بر ۱۲۰ تن از شاگردان عیسی در اورشلیم ریخته شد.‏ (‏اَعمال ۲:‏۱-‏۴‏)‏ از آن تاریخ به بعد فواید شگرف قربانی عیسی شامل حال باایمانان شد.‏

۱۸،‏ ۱۹.‏ الف)‏ دو گروه از طریق خون مسیح با خدا مصالحه و آشتی کرده‌اند،‏ آن دو گروه کدامند؟‏ ب)‏ برخی از فواید قربانی عیسی که «گروه عظیم» در حال حاضر و در آینده از آنان بهره‌مند می‌شوند کدامند؟‏

^۱۸ پولُس در نامه‌اش به کُولُسیان می‌گوید که ارادهٔ خدا بر آن بود که به وساطت مسیح یعنی با ریخته شدن خون او بر روی چوبهٔ شکنجه،‏ همه چیز را با خود مصالحه و آشتی دهد.‏ علاوه بر این توضیح می‌دهد که این مصالحه با دو گروه مشخص صورت می‌گیرد یکی «آنچه در آسمان است» دیگری «آنچه بر زمین» است.‏ (‏کُولُسیان ۱:‏۱۹،‏ ۲۰؛‏ اَفَسُسیان ۱:‏۱۰‏)‏ منظور از «آنچه در آسمان» است،‏ ۱۴۴٬۰۰۰ نفر مسیحی‌ای می‌باشد که امید دارند با عیسی مسیح به عنوان کاهن و پادشاه در آسمان به انسان‌ها بر روی زمین خدمت کنند.‏ (‏مکاشفه ۵:‏۹،‏ ۱۰؛‏ ۷:‏۴؛‏ ۱۴:‏۱-‏۳‏)‏ از طریق آنان،‏ در طی یک دورهٔ هزار ساله انسان‌هایی که مطیع یَهُوَه هستند بتدریج از فواید قربانی مسیح بهره‌مند می‌شوند.‏—‏۱قُرِنتیان ۱۵:‏۲۴-‏۲۶؛‏ مکاشفه ۲۰:‏۶؛‏ ۲۱:‏۳،‏ ۴‏.‏

^۱۹ منظور از «آنچه در زمین» است کسانی می‌باشد که منتظر دستیابی به زندگی کامل در بهشت روی زمین هستند.‏ در مکاشفه ۷:‏۹-‏۱۷ آن‌ها «گروهی عظیم» نامیده شده‌اند که از «مصیبت عظیم» نجات خواهند یافت.‏ اما ایشان مجبور نیستند برای برخوردار شدن از فواید قربانی عیسی صبر کنند زیرا «لباس خود را به خون برّه شست‌وشو کرده،‏ سفید نموده‌اند.‏» آنان به دلیل ایمان به قربانی عیسی مسیح در حال حاضر نیز از فواید روحانی این هدیهٔ مهرآمیز بهره‌مند می‌گردند.‏ چرا که عادل و دوست خدا شمرده می‌شوند!‏  ‏(‏یعقوب ۲:‏۲۳‏)‏ آنان به یمن قربانی عیسی می‌توانند ‹با دلیری به تخت فیض‌بخش خدا نزدیک شوند.‏› (‏عبرانیان ۴:‏۱۴-‏۱۶‏،‏ ا ش‏)‏ اگر مرتکب خطا شوند بخشیده می‌شوند.‏ (‏اَفَسُسیان ۱:‏۷‏)‏ و با وجود ناکاملی دارای وجدانی پاک هستند.‏ (‏عبرانیان ۹:‏۹؛‏ ۱۰:‏۲۲؛‏ ۱پِطْرُس ۳:‏۲۱‏)‏ پس می‌بینیم که قربانی عیسی آنان را با خدا مصالحه یا آشتی داده است.‏ (‏۲قُرِنتیان ۵:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اما در طی حکومت هزار سالهٔ مسیح،‏ بتدریج ‹از قید فساد خلاصی خواهند یافت› و سرانجام ‹در آزادی جلال فرزندان خدا شریک خواهند شد.‏›—‏رومیان ۸:‏۲۱‏.‏

۲۰.‏ تعمّق در مورد قربانی شدن عیسی به عنوان بهای رهایی ما چه تأثیری بر شما داشته است؟‏

^۲۰ خدا را شکر می‌کنیم که به وسیلهٔ عیسی مسیح بهای رهایی ما را مهیا ساخته است!‏ (‏رومیان ۷:‏۲۵‏)‏ قربانی شدن عیسی به عنوان بهای رهایی انسان در اصل ساده است ولی در عین حال از عمقی حیرت‌انگیز برخوردار است.‏ (‏رومیان ۱۱:‏۳۳‏)‏ اگر در مورد آن تعمّق کنیم دلگرم می‌شویم و به یَهُوَه که خدای عدالت است نزدیک‌تر می‌گردیم.‏ با این کار ما نیز همچون مزمورنویس می‌توانیم با اطمینان کامل یَهُوَه را که «عدالت و انصاف را دوست می‌دارد،‏» تمجید نماییم.‏—‏مزمور ۳۳:‏۵‏.‏