ជំពូកទី១៤
ព្រះយេហូវ៉ាប្រទាន«ថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើន»
១, ២. តើព្រះគម្ពីរពណ៌នាថាមនុស្សជាតិកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណា? តើអ្វីជាវិធីតែមួយគត់ដែលយើងអាចទទួលបាននូវការរំដោះឲ្យរួច?
សាវ័កប៉ុលបានពណ៌នាថាមនុស្សជាតិកំពុងតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពមួយដែលគួរឲ្យអាណិតអាសូរណាស់។ ប៉ុលពោលថា«ជីវិតទាំងឡាយក៏ថ្ងូរ ហើយឈឺចាប់ជាមួយគ្នា»។ (រ៉ូម ៨:២២) មើលទៅដូចជាគ្មានវិធីណាដែលមនុស្សជាតិអាចគេចរួចផុតពីការឈឺចាប់ បាប និងសេចក្ដីស្លាប់បានឡើយ។ ក៏ប៉ុន្ដែ ព្រះយេហូវ៉ាគឺខុសគ្នាពីមនុស្សជាតិ ដ្បិតសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់គ្មានកំរិតទេ។ (ជនគណនា ២៣:១៩) ព្រះនៃយុត្ដិធម៌បានរៀបចំវិធីមួយឲ្យយើងបានរំដោះរួចពីការលំបាក។ វិធីនោះគឺ តម្លៃលោះ។
២ តម្លៃលោះជាអំណោយដ៏វិសេសបំផុតដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានដល់មនុស្សជាតិ។ តម្លៃលោះនោះផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យយើងទទួលការរំដោះរួចពីបាបនិងសេចក្ដីស្លាប់។ (អេភេសូរ ១:៧) តម្លៃលោះក៏ផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យយើងបានជីវិតជារៀងរហូត មិនថានៅស្ថានសួគ៌ឬនៅលើផែនដីមនោរម្យក៏ដោយ។ (លូកា ២៣:៤៣; យ៉ូហាន ៣:១៦; ពេត្រុសទី១ ១:៤) ប៉ុន្ដែ តើតម្លៃលោះជាអ្វី? តើតម្លៃលោះជួយយើងឲ្យរៀនអំពីភាពយុត្ដិធម៌ដ៏ល្អឆ្នើមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
មូលហេតុដែលត្រូវការតម្លៃលោះ
៣. (ក) ហេតុអ្វីបានជាតម្លៃលោះគឺត្រូវការជាចាំបាច់? (ខ) ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាមិនអាចប្ដូរទោសរបស់កូនអ័ដាមដែលត្រូវស្លាប់នោះ?
៣ តម្លៃលោះគឺត្រូវការជាចាំបាច់ដោយសារបាបរបស់អ័ដាម។ ដោយព្រោះអ័ដាមមិនបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះ នោះគាត់នាំឲ្យកូនទទួលនូវជំងឺ ការឈឺចាប់ ក្ដីទុក្ខព្រួយ និងសេចក្ដីស្លាប់។ (លោកុប្បត្ដិ ២:១៧; រ៉ូម ៨:២០) ព្រះមិនអាចអនុញ្ញាតឲ្យមនោសញ្ចេតនាបណ្ដាលឲ្យទ្រង់ ប្ដូរទោសកូនរបស់អ័ដាមដែលត្រូវស្លាប់នោះទេ។ បើទ្រង់ធ្វើដូច្នេះ មានន័យថាទ្រង់មិនគោរពតាមច្បាប់ដែលទ្រង់បានតែង ពោលគឺ: «ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្ដីស្លាប់»។ (រ៉ូម ៦:២៣) ហើយ បើព្រះយេហូវ៉ាធ្វើឲ្យច្បាប់យុត្ដិធម៌របស់ទ្រង់ទៅជាមោឃៈវិញ នោះភាពច្របូកច្របល់អនាធិបតេយ្យនឹងមានពាសពេញក្នុងសកលលោកទាំងមូល!
៤, ៥. (ក) តើសាតាំងបាននិយាយបង្កាច់បង្ខូចព្រះយ៉ាងដូចម្ដេច? ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាត្រូវឆ្លើយតបនឹងការចោទប្រកាន់របស់សាតាំង? (ខ) ស្ដីអំពីអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ា តើសាតាំងបានចោទប្រកាន់ថាដូចម្ដេច?
៤ ដូចដែលយើងបានរៀននៅជំពូកទី១២ ការបះបោរនៅសួនច្បារអេដែនបានបង្ករឿងធ្ងន់ធ្ងរដ៏ធំខ្លះៗ។ សាតាំងបានបង្ខូចបង្អាប់កិត្ដិនាមព្រះ។ បើនិយាយឲ្យចំទៅ វាបានចោទថាព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកភូតភរ និងកាន់អំណាចផ្ដាច់ការយ៉ាងសាហាវ ដោយដកហូតសិទ្ធិសេរីភាពរបស់បុគ្គលដែលទ្រង់បង្កើត។ (លោកុប្បត្ដិ ៣:១-៥) ព្រះមានគោលបំណងឲ្យផែនដីពេញទៅដោយមនុស្សសុចរិត។ ក៏ប៉ុន្ដែ ដោយព្រោះមើលទៅដូចជាសាតាំងបានរាំងស្កាត់គោលបំណងរបស់ព្រះនោះ គឺប្រៀបដូចជាសាតាំងចោទថាព្រះបានបរាជ័យហើយ។ (លោកុប្បត្ដិ ១:២៨; អេសាយ ៥៥:១០, ១១) បើព្រះយេហូវ៉ាមិនឆ្លើយតបនឹងចំណោទទាំងនេះ បុគ្គលជាច្រើនដែលទ្រង់បានបង្កើត ប្រហែលជាលែងទុកចិត្ដទៅលើការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ទៀតហើយ។
៥ សាតាំងក៏បាននិយាយបង្កាច់បង្ខូចអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដែរ ដោយចោទថា ពួកគេបំរើទ្រង់ដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ហើយថាបើមានការគាបសង្កត់ នោះពួកគេគ្រប់គ្នានឹងលែងមានចិត្ដស្មោះត្រង់នឹងព្រះតទៅទៀតដែរ។ (យ៉ូប ១:៩-១១) រឿងចំណោទទាំងនេះគឺសំខាន់ជាងទុក្ខលំបាករបស់មនុស្សជាតិឆ្ងាយណាស់។ គឺសមរម្យណាស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យចង់ឆ្លើយតបនឹងការចោទបង្កាច់បង្ខូចរបស់សាតាំង។ ប៉ុន្ដែ តើព្រះអាចឆ្លើយតបនឹងការចោទប្រកាន់ទាំងនេះហើយនៅដំណាលគ្នានោះសង្គ្រោះមនុស្សជាតិយ៉ាងដូចម្ដេច?
តម្លៃលោះគឺមានតម្លៃស្មើ
៦. តើអ្វីជាពាក្យខ្លះក្នុងព្រះគម្ពីរដែលត្រូវប្រើដើម្បីពណ៌នាអំពីវិធីដែលព្រះសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ?
៦ របៀបព្រះយេហូវ៉ាបានដោះស្រាយបញ្ហាទាំងពីរនេះគឺប្រកបដោយក្ដីមេត្ដាករុណានិងមានភាពយុត្ដិធម៌ជាទីបំផុត ហើយជាវិធីមួយដែលមនុស្សជាតិពុំអាចនឹកឃើញបានឡើយ។ ប៉ុន្ដែ វិធីដោះស្រាយនោះក៏ស្រួលជាទីបំផុតដែរ ហើយបានត្រូវហៅថា ការផ្សះផ្សា ការតាំងស្ពានមេត្រី និងការធួន។ (ដានីយ៉ែល ៩:២៤; កូល៉ុស ១:២០; ហេព្រើរ ២:១៧) ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូផ្ទាល់បានប្រើពាក្យសមបំផុតដើម្បីពណ៌នាអំពីវិធីនេះ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា៖ «កូនមនុស្សបានមក មិនមែនឲ្យគេបំរើលោកទេ គឺនឹងបំរើគេវិញ ហើយនឹងឲ្យជីវិតខ្លួន ទុកជាថ្លៃលោះ[ភាសាក្រិច, លិ-ត្រន]មនុស្សជាច្រើនផង»។—ម៉ាថាយ ២០:២៨
៧, ៨. (ក) តើពាក្យ«តម្លៃលោះ»មានន័យដូចម្ដេចក្នុងបទគម្ពីរ? (ខ) តើតម្លៃលោះទាក់ទងនឹងភាពស្មើគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ តើតម្លៃលោះជាអ្វី? ពាក្យភាសាក្រិចនេះក្លាយមកពីកិរិយាស័ព្ទមួយដែលមានន័យថា«ដោះលែងឬរំដោះ»។ ពាក្យនេះត្រូវប្រើសំដៅទៅលើលុយដែលត្រូវបង់ដើម្បីរំដោះឈ្លើយសឹក។ ដូច្នេះ ជាបឋម តម្លៃលោះអាចត្រូវបកស្រាយជាតម្លៃដែលត្រូវបង់ដើម្បីប្ដូរយកអ្វីមួយមកវិញ។ ក្នុងបទគម្ពីរហេព្រើរ ពាក្យថា«ថ្លៃលោះ»(កូ-ហ្វា)ជាពាក្យមួយក្លាយមកពីកិរិយាស័ព្ទដែលមានន័យថា«គ្រប»។ ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងភាសាដើម ព្រះបានមានបន្ទូលទៅកាន់លោកណូអេថា គាត់ត្រូវ«ពរ»[ភាសាហេព្រើរ, «គ្រប»]ទូកនឹងជ័រ។ (លោកុប្បត្ដិ ៦:១៤) នេះជួយយើងយល់ថា តម្លៃលោះគ្របបាំងអំពើបាប។
៨ វចនានុក្រមសញ្ញាថ្មីបញ្ជាក់ចំណុចសំខាន់មួយថា ពាក្យនេះ(កូ-ហ្វា)«តែងតែសំដៅទៅលើអ្វីពីរដែលស្មើគ្នា»ឬក៏ត្រូវគ្នា។ ដូច្នេះ គម្របរបស់ហិបនៃកិច្ចព្រមព្រៀងមានសណ្ឋានត្រូវនឹងហិប ហេតុនេះវាអាចគ្របត្រូវនឹងហិប។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ដើម្បីលោះឬក៏បំបាត់អំពើបាបចោល ត្រូវសងតម្លៃដែលស្មើដើម្បីគ្របបាំងឲ្យពេញលេញនូវលទ្ធផលអាក្រក់នៃអំពើបាប។ ហេតុនេះ ក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះសំរាប់ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចែងថា៖«ត្រូវធ្វើឲ្យជីវិតធួននឹងជីវិត ភ្នែកធួននឹងភ្នែក ធ្មេញធួននឹងធ្មេញដៃធួននឹងដៃ ជើងធួននឹងជើងវិញ»។—ចោទិយកថា ១៩:២១
៩. ហេតុអ្វីបុរសដែលមានជំនឿធ្លាប់ថ្វាយដង្វាយ? តើព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះទ័យយ៉ាងណាចំពោះដង្វាយទាំងនេះ?
៩ បុរសដ៏ស្មោះត្រង់ផ្សេងទៀតចាប់ពីអេបិលមក បានថ្វាយដង្វាយសត្វជូនព្រះ។ ដោយធ្វើដូច្នេះ ពួកគេបានបង្ហាញការយល់ដឹងអំពីអំពើបាបនិងភាពចាំបាច់នៃការលោះ ហើយក៏បានបង្ហាញថាពួកគេមានជំនឿទៅលើសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះស្ដីអំពីការរំដោះឲ្យរួចតាមរយៈ«ពូជ»របស់ទ្រង់។ (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥; ៤:១-៤; លេវីវិន័យ ១៧:១១; ហេព្រើរ ១១:៤) ព្រះយេហូវ៉ាបានពេញព្រះហឫទ័យនឹងដង្វាយទាំងនេះ ហើយបានប្រទានព្រះគុណចំពោះអ្នកថ្វាយបង្គំដែលបានថ្វាយដង្វាយនោះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ដង្វាយសត្វគ្រាន់តែមានប្រយោជន៍ក្នុងការតំណាងប៉ុណ្ណោះ។ សត្វមិនអាចគ្របបាំងបាបរបស់មនុស្សជាតិបានឡើយ ដ្បិតសត្វគឺជំពូកភាវៈរស់ដែលទាបជាងមនុស្ស។ (ទំនុកដំកើង ៨:៤-៨) ដូច្នេះ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«ដ្បិតឈាមគោឈ្មោល នឹងពពែឈ្មោល នោះពុំអាចនឹងដោះបាបបានឡើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:១-៤) ដង្វាយទាំងនេះគ្រាន់តែជានិមិត្ដរូបតំណាងដង្វាយលោះដ៏ពិតមួយនៅអនាគត។
«ថ្លៃលោះដែលស្មើ»
១០. (ក) តើអ្នកដែលផ្ដល់តម្លៃលោះត្រូវស្មើនឹងអ្នកណា? ហើយហេតុអ្វី? (ខ) ហេតុអ្វីត្រូវការមនុស្សតែម្នាក់ដើម្បីបូជាជីវិត?
១០ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖«គ្រប់មនុស្សទាំងអស់បានត្រូវស្លាប់ ក្នុងលោកអ័ដាម»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២២) ដូច្នេះ តម្លៃលោះទាក់ទងនឹងការស្លាប់នៃមនុស្សម្នាក់ដែលស្មើនឹងអ័ដាម គឺថាមនុស្សម្នាក់ដែលគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ (រ៉ូម ៥:១៤) ក្រៅពីបុគ្គលគ្រប់ល័ក្ខណ៍មួយរូប គ្មានភាវៈរស់ណាផ្សេងទៀតមានតម្លៃស្មើតាមដែលយុត្ដិធម៌ទាមទារនោះទេ។ មានតែមនុស្សម្នាក់គ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលគ្មានសេចក្ដីស្លាប់ជាទោសពីអ័ដាមមក ទើបអាចផ្ដល់«ថ្លៃលោះ[«ដែលស្មើ», ព.ថ.]» ឬថាស្មើទាំងស្រុងនឹងអ័ដាម។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៦) មិនចាំបាច់បូជាជីវិតមនុស្សរាប់លាននាក់ដើម្បីស្មើនឹងកូនម្នាក់ៗរបស់អ័ដាមទេ។ សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា៖«បាបបានចូលមកក្នុងលោកីយ ដោយសារមនុស្សតែម្នាក់[អ័ដាម]»។ (រ៉ូម ៥:១២, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ម្យ៉ាងទៀត «ដែលសេចក្ដីស្លាប់បានមកដោយសារមនុស្ស[ម្នាក់]» នោះព្រះបានរៀបចំវិធីលោះមនុស្ស«ដោយសារមនុស្ស[ម្នាក់]ដែរ»។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២១) តើយ៉ាងដូចម្ដេច?
‹ថ្លៃលោះដែលស្មើសំរាប់មនុស្សទាំងអស់›
១១. (ក) តើអ្នកដែលបង់តម្លៃលោះនឹង«ភ្លក់សេចក្ដីស្លាប់ជំនួសមនុស្សទាំងអស់»យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាអ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនអាចទទួលប្រយោជន៍ពីតម្លៃលោះនោះ? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុ)
១១ ព្រះយេហូវ៉ាបានរៀបចំឲ្យមានបុរសម្នាក់គ្រប់ល័ក្ខណ៍បូជាជីវិតខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្ដ។ យោងទៅតាមរ៉ូម ៦:២៣ ៖ «ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្ដីស្លាប់»។ ពេលអ្នកដែលបង់តម្លៃលោះនោះត្រូវបូជាជីវិត គាត់«ភ្លក់សេចក្ដីស្លាប់ជំនួសមនុស្សទាំងអស់»។ បើនិយាយម្យ៉ាងទៀត គាត់នឹងបង់ឈ្នួលនៃបាបរបស់អ័ដាម។ (ហេព្រើរ ២:៩; កូរិនថូសទី២ ៥:២១; ពេត្រុសទី១ ២:២៤) បើគិតខាងផ្នែកច្បាប់វិញ ការបង់ឈ្នួលនេះផ្ដល់ប្រយោជន៍ជាច្រើនណាស់។ តម្លៃលោះនោះកាត់ផ្ដាច់ឥទ្ធិពលបំផ្លិចបំផ្លាញនៃបាបចាប់ពីប្រភពមក ដោយធ្វើឲ្យទោសស្លាប់ដែលកូនអ័ដាមបានទទួល ទៅជាមោឃៈវិញ។ *—រ៉ូម ៥:១៦
១២. សូមពន្យល់នូវរបៀបដែលការសងបំណុលតែមួយ អាចជួយមនុស្សជាច្រើនបាន។
១២ ជាឧទាហរណ៍: សូមគិតក្នុងចិត្ដថា អ្នករស់ក្នុងភូមិមួយដែលមនុស្សភាគច្រើននៅភូមិនោះធ្វើការក្នុងរោងចក្រដ៏ធំមួយ។ អ្នកនិងអ្នកជិតខាងទទួលប្រាក់ខែច្រើនគួរសម ធ្វើឲ្យមានជីវភាពសុខស្រួល ស្រាប់តែនៅថ្ងៃមួយ រោងចក្រនោះបិទទ្វារលែងដំណើរការទៀត។ ហេតុអ្វី? ដោយសារប្រធានរោងចក្រពុករលួយបានធ្វើឲ្យរោងចក្ររលំ។ ខ្លួនអ្នកនិងអ្នកជិតខាងគ្មានការងារធ្វើ និងមិនអាចចិញ្ចឹមជីវិតទៀតបានទេ។ គូអាពាហ៍ពិពាហ៍ កូន និងម្ចាស់បំណុលរបស់អ្នកត្រូវលំបាកទាំងអស់គ្នាដោយសារអំពើពុករលួយរបស់បុរសតែម្នាក់។ តើមានវិធីដោះស្រាយទេ? ពិតជាមានមែន! សប្បុរសជនអ្នកមានម្នាក់សម្រេចចិត្ដជួយ។ គាត់យល់ថារោងចក្រនោះមានតម្លៃណាស់។ គាត់ក៏មានទឹកចិត្ដអាណិតអាសូរចំពោះបុគ្គលិកដែលធ្លាប់ធ្វើការនៅទីនោះនិងគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ គាត់រៀបចំសងបំណុលរបស់រោងចក្រនោះ និងបើករោងចក្រវិញ។ ការលុបចោលបំណុលតែមួយនោះ បញ្ឈប់នូវការពិបាករបស់បុគ្គលិករាប់សិបនាក់ ព្រមទាំងក្រុមគ្រួសារ និងម្ចាស់បំណុល។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ការលុបចោលនូវបំណុលរបស់អ័ដាម ផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់មនុស្សរាប់សិបលាននាក់។
តើអ្នកណាផ្ដល់នូវតម្លៃលោះ?
១៣, ១៤. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់នូវតម្លៃលោះសំរាប់មនុស្សជាតិយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើតម្លៃលោះត្រូវបង់ថ្វាយអ្នកណា? ហើយហេតុអ្វីការបង់នេះគឺចាំបាច់?
១៣ មានតែព្រះយេហូវ៉ាដែលអាចផ្ដល់នូវ«កូនចៀម . . . ដែលដោះបាបមនុស្សលោក»។ (យ៉ូហាន ១:២៩) ប៉ុន្ដែ ព្រះមិនបានបិទព្រះនេត្ររើសទេវតាមួយដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានចាត់បុគ្គលតែមួយគត់ ដែលអាចផ្ដល់ចម្លើយមួយដងជាការស្រេចចំពោះការចោទប្រកាន់របស់សាតាំងទៅលើអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ពិតណាស់ ព្រះយេហូវ៉ាបានពលិអ្វីដែលមានតម្លៃបំផុត នៅពេលទ្រង់ចាត់រាជបុត្រាតែមួយដែល«ជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យ»ទ្រង់។ (សុភាសិត ៨:៣០) ដោយការស្ម័គ្រចិត្ដ រាជបុត្រារបស់ព្រះបាន«លះបង់ព្រះអង្គទ្រង់»គឺ ព្រះជន្មនៅស្ថានសួគ៌។ (ភីលីព ២:៧) ដោយអព្ភូតហេតុ ព្រះយេហូវ៉ាយកព្រះជន្មនិងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់រាជបុត្រាច្បងរបស់ទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ហើយផ្ទេរទៅក្នុងផ្ទៃរបស់ស្រីក្រមុំបរិសុទ្ធសាសន៍យូដាម្នាក់ឈ្មោះម៉ារា។ (លូកា ១:២៧, ៣៥) ជាមនុស្សប្រុសមួយរូប រាជបុត្រានេះនឹងត្រូវហៅថា យេស៊ូ។ ប៉ុន្ដែតាមច្បាប់ ទ្រង់អាចហៅថា អ័ដាមទីពីរ ដ្បិតទ្រង់គឺស្មើនឹងអ័ដាមគ្រប់លក្ខណៈ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៤៥, ៤៧) យ៉ាងនេះ ព្រះយេស៊ូអាចផ្ដល់អង្គទ្រង់ជាតម្លៃលោះសំរាប់មនុស្សដែលមានបាប។
១៤ តើតម្លៃលោះនោះត្រូវបង់ចំពោះអ្នកណា? ទំនុកដំកើង ៤៩:៧ ចែងយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា តម្លៃលោះត្រូវបង់«ថ្វាយដល់ព្រះ»។ ក៏ប៉ុន្ដែ ព្រះយេហូវ៉ាគឺជាអ្នកដែលផ្គត់ផ្គង់តម្លៃលោះ មែនទេ? ព្រះយេហូវ៉ាផ្គត់ផ្គង់តម្លៃលោះពិតមែន។ ប៉ុន្ដែ នេះមិនបានន័យថា តម្លៃលោះជាការប្ដូរដែលគ្មានន័យ ប្រៀបដូចជាការដកលុយចេញពីហោប៉ៅមួយ រួចដាក់ក្នុងហោប៉ៅមួយផ្សេងទៀតនោះទេ។ យើងត្រូវយល់ថា តម្លៃលោះមិនមែនជាការប្ដូរទេ តែគឺជាកិច្ចដើម្បីគម្រប់ច្បាប់វិញ។ ដោយផ្ដល់តម្លៃលោះ ទោះជាព្រះយេហូវ៉ាត្រូវពលិអ្វីដែលមានតម្លៃវិសេសណាស់ចំពោះទ្រង់ក៏ដោយនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញថា ទ្រង់កាន់តាមគោលការណ៍យុត្ដិធម៌ដ៏គ្រប់ល័ក្ខណ៍របស់ទ្រង់យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។—លោកុប្បត្ដិ ២២:៧, ៨, ១១-១៣; ហេព្រើរ ១១:១៧; យ៉ាកុប ១:១៧
១៥. ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូចាំបាច់រងទុក្ខហើយសោយទិវង្គត?
១៥ នៅរដូវផ្ការីកនាឆ្នាំ៣៣ស.យ. ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានសុខព្រះទ័យរងទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ដែលបាននាំទៅដល់ការបង់តម្លៃលោះ។ ព្រះយេស៊ូបានអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សចាប់ខ្លួនទ្រង់ដោយអាងការចោទប្រកាន់មិនពិត ថែមទាំងគេកាត់ក្ដីថាមានទោស និងប្រហារព្រះជន្មដោយយកទៅបោះដែកគោលភ្ជាប់នឹងបង្គោល។ តើព្រះយេស៊ូចាំបាច់ឈឺចាប់ដល់ថ្នាក់នេះឬ? គឺចាំបាច់ទេ ពីព្រោះរឿងទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់នៃអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវដោះស្រាយមួយដងជាស្រេច។ គួរឲ្យកត់សម្គាល់ថា ព្រះមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យហេរ៉ូឌសម្លាប់ព្រះយេស៊ូពេលទ្រង់ជាទារកឡើយ។ (ម៉ាថាយ ២:១៣-១៨) ប៉ុន្ដែ ពេលព្រះយេស៊ូជាមនុស្សពេញវ័យវិញ ទ្រង់អាចស៊ូទ្រាំនឹងការពាធាពេញទំហឹងពីសាតាំងដោយយល់យ៉ាងពេញលេញអំពីរឿងចំណោទដែលពាក់ព័ន្ធ។ * ដោយសារទ្រង់រក្សាខ្លួនឲ្យបាន«បរិសុទ្ធ ឥតពុតមាយា ឥតសៅហ្មង ដែលបានញែកចេញពីមនុស្សបាប»ទោះជាគេប្រព្រឹត្ដមកលើទ្រង់យ៉ាងសាហាវក្រៃលែងក៏ដោយ នោះព្រះយេស៊ូបង្ហាញមួយដងជាការស្រេចថា ព្រះយេហូវ៉ាមានអ្នកបំរើដែលនៅស្មោះត្រង់ចំពោះមុខការបៀតបៀនហើយល្បងល។ (ហេព្រើរ ៧:២៦) ហេតុនេះគ្មានអ្វីចំឡែកឡើយដែលថា មុនព្រះយេស៊ូផុតដង្ហើមសោយទិវង្គតទៅ ទ្រង់បន្លឺព្រះសៀងបញ្ជាក់ជ័យជំនះថា៖ «ខ្ញុំបានសំរេចសព្វគ្រប់អស់ហើយ!»។—យ៉ូហាន ១៩:៣០, ខ.ស.
ការបង្ហើយកិច្ចការរំដោះរបស់ទ្រង់
១៦, ១៧. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានបន្ដកិច្ចការរំដោះរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាចាំបាច់ដែលព្រះយេស៊ូចូលមក«នៅចំពោះព្រះភក្ត្រនៃព្រះ»?
១៦ នៅពេលនោះ ព្រះយេស៊ូមិនទាន់បង្ហើយកិច្ចការរំដោះរបស់ទ្រង់ឡើយ។ នៅថ្ងៃទីបីក្រោយទ្រង់សោយទិវង្គតនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសទ្រង់ឲ្យមានព្រះជន្មឡើងវិញ។ (កិច្ចការ ៣:១៥; ១០:៤០) ដោយការប្រោសដ៏សំខាន់នេះ ព្រះយេហូវ៉ាមិនគ្រាន់តែប្រទានរង្វាន់ចំពោះរាជបុត្រាសំរាប់កិច្ចការដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ទេ ប៉ុន្ដែ ក៏បានផ្ដល់ឱកាសឲ្យទ្រង់បង្ហើយកិច្ចការរំដោះជាសម្ដេចសង្ឃរបស់ព្រះដែរ។ (រ៉ូម ១:៤; កូរិនថូសទី១ ១៥:៣-៨) សាវ័កប៉ុលបានពន្យល់ថា៖ «កាលព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក ធ្វើជាសំដេចសង្ឃ . . . ទ្រង់បានយាងចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត១ដងជាសំរេច ទាំងបានសេចក្ដីប្រោសលោះ នៅអស់កល្បជានិច្ច មិនមែនដោយយកឈាមពពែឈ្មោល ឬឈាមកូនគោទេ គឺដោយយកព្រះលោហិតនៃអង្គទ្រង់វិញ។ ដ្បិតព្រះគ្រីស្ទទ្រង់មិនបានយាងចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធធ្វើដោយដៃ ដែលជាគំរូពីទីបរិសុទ្ធពិតនោះទេ គឺបានចូលទៅក្នុងស្ថានសួគ៌នោះឯង ដើម្បីនឹងលេចមកក្នុងពេលឥឡូវនេះ នៅចំពោះព្រះភក្ត្រនៃព្រះ ដំណាងយើងរាល់គ្នា»។—ហេព្រើរ ៩:១១, ១២, ២៤
១៧ ព្រះគ្រីស្ទមិនអាចយកព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ចូលទៅក្នុងស្ថានសួគ៌បានឡើយ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៥០) ក៏ប៉ុន្ដែ ទ្រង់បានយកអ្វីដែលព្រះលោហិតទ្រង់បានតំណាង ពោលគឺ តម្លៃតាមច្បាប់នៃជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ដែលទ្រង់បានបូជា។ ពេលនោះ នៅចំពោះព្រះភក្ត្ររបស់ព្រះ ព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់ឲ្យជាផ្លូវការនូវតម្លៃនៃជីវិតនោះជាថ្លៃលោះមនុស្សជាតិដែលមានបាប។ តើព្រះយេហូវ៉ាព្រមទទួលតម្លៃលោះនោះឬទេ? ទ្រង់បានទទួលពិតមែន។ នេះគឺឃើញជាក់ស្ដែងនៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០ នាឆ្នាំ៣៣ស.យ. ពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានត្រូវចាក់មកលើសិស្ស១២០នាក់នៅទីក្រុងយេរូសាឡិម។ (កិច្ចការ ២:១-៤) ទោះជាពេលនោះជាគ្រាគួរឲ្យរំភើបចិត្ដណាស់ក៏ដោយ តែនេះគ្រាន់តែជាទីចាប់ផ្ដើមនៃប្រយោជន៍ដ៏ប្រសើរដែលនឹងផ្ដល់ដោយតម្លៃលោះ។
ប្រយោជន៍នៃតម្លៃលោះ
១៨, ១៩. (ក) តើក្រុមពីរអ្វីដែលទទួលប្រយោជន៍ពីការផ្សះផ្សាតាមរយៈព្រះលោហិតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ? (ខ) ចំណែក‹មនុស្សមួយហ្វូងយ៉ាងធំ›វិញ តើពួកគេទទួលប្រយោជន៍អ្វីខ្លះពីតម្លៃលោះនៅឥឡូវនេះ និងនាអនាគត?
១៨ ក្នុងសំបុត្ររបស់ប៉ុលទៅកាន់ជនគ្រីស្ទាននៅក្រុងកូល៉ុស គាត់ពន្យល់ថាព្រះសព្វព្រះហឫទ័យប្រើព្រះគ្រីស្ទជាខ្សែរយៈដើម្បីផ្សះផ្សាអ្វីៗទាំងអស់ឲ្យជានានឹងអង្គទ្រង់ ដោយ ផ្អែកលើព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលបានត្រូវបង្ហូរលើបង្គោលទារុណកម្មជាមូលដ្ឋាននៃការផ្សះផ្សាឲ្យមានមេត្រីភាពវិញ។ ប៉ុលក៏ពន្យល់ដែរថា ការផ្សះផ្សានេះរួមបញ្ចូលក្រុមពីរដោយឡែក ពោលគឺ«របស់នៅស្ថានសួគ៌»និង«របស់នៅផែនដី»។ (កូល៉ុស ១:១៩, ២០; អេភេសូរ ១:១០) ក្រុមទីមួយជាគ្រីស្ទាន១៤៤.០០០នាក់ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមបំរើជាសង្ឃនៅស្ថានសួគ៌ និងគ្រប់គ្រងមកលើផែនដីជាមួយព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូ។ (វិវរណៈ ៥:៩, ១០; ៧:៤; ១៤:១-៣) តាមរយៈអ្នកទាំងនេះ មនុស្សជាតិដែលស្តាប់បង្គាប់ក្នុងរយៈពេលមួយពាន់ឆ្នាំនឹងទទួលនូវប្រយោជន៍នៃតម្លៃលោះបន្ដិចម្ដងៗ។—កូរិនថូសទី១ ១៥:២៤-២៦; វិវរណៈ ២០:៦; ២១:៣, ៤
១៩ «របស់នៅផែនដី»គឺជាបុគ្គលដែលនឹងទទួលជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដី។ វិវរណៈ ៧:៩-១៧ ពណ៌នាអំពីអ្នកទាំងនេះថា«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ»ដែលនឹងរួចរស់ជីវិតផុតពី«គ្រាវេទនាយ៉ាងធំ»។ ប៉ុន្ដែ ពួកគេមិនចាំបាច់រង់ចាំរហូតដល់ពេលនោះដើម្បីទទួលប្រយោជន៍ពីតម្លៃលោះនោះទេ។ ពួកគេបាន«បោកអាវ ហើយធ្វើឲ្យឡើងសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម»រួចហើយ។ សូម្បីតែឥឡូវនេះក៏ដោយ ពួកគេកំពុងតែទទួលប្រយោជន៍ខាងវិញ្ញាណពីសំវិធានការដែលប្រកបទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះគឺ តម្លៃលោះ ដោយព្រោះពួកគេមានជំនឿទៅលើតម្លៃលោះនោះ។ ពួកគេបានត្រូវចាត់ទុកថាសុចរិតជាមិត្ដសំឡាញ់របស់ព្រះ! (យ៉ាកុប ២:២៣) លទ្ធផលពីយញ្ញបូជារបស់ព្រះយេស៊ូ ពួកគេអាច«មកដល់បល្ល័ង្កនៃព្រះគុណ ដោយក្លាហាន»។ (ហេព្រើរ ៤:១៤-១៦) ពេលធ្វើខុស នោះពួកគេទទួលការអត់ឱនទោសដ៏ពិត។ (អេភេសូរ ១:៧) ទោះជាពួកគេឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមានមនសិការជ្រះថ្លាដែរ។ (ហេព្រើរ ៩:៩; ១០:២២; ពេត្រុសទី១ ៣:២១) ដូច្នេះ ការផ្សះផ្សាឲ្យជានានឹងព្រះមិនមែនជាអ្វីដែលយើងកំពុងតែរង់ចាំនោះទេ តែនោះបានកើតឡើងហើយ! (កូរិនថូសទី២ ៥:១៩, ២០) ក្នុងកំឡុងនៃការគ្រប់គ្រងមួយពាន់ឆ្នាំ ពួកគេនឹង«បានរួចពីចំណងនៃសេចក្ដីពុករលួយ ឲ្យបានសេរីភាពនៃសិរីល្អរបស់ពួកកូនព្រះ»បន្ដិចម្ដងៗ។—រ៉ូម ៨:២១
២០. តើការរំពឹងគិតអំពីតម្លៃលោះមានឥទ្ធិពលទៅលើទឹកចិត្ដអ្នកផ្ទាល់យ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ «អរព្រះគុណដល់ព្រះអង្គ គឺដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ»ដែលផ្ដល់តម្លៃលោះ! (រ៉ូម ៧:២៥) តម្លៃលោះគឺស្រួលយល់ តែពេញដោយខ្លឹមសារជ្រាលជ្រៅដល់ម៉្លេះដែលយើងកោតស្ងើចណាស់។ (រ៉ូម ១១:៣៣) ហើយបើយើងរំពឹងគិតដោយមានកតញ្ញូធម៌អំពីតម្លៃលោះ តម្លៃលោះនឹងជំរុញទឹកចិត្ដយើង ឲ្យចូលទៅកាន់តែជិតព្រះនៃយុត្ដិធម៌។ យើងក៏ដូចជាអ្នកតែងបទទំនុកដំកើង គឺមានហេតុជាច្រើនដែលយើងគួរសរសើរព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះ«ស្រឡាញ់សេចក្ដីសុចរិត នឹងសេចក្ដីយុត្ដិធម៌»។—ទំនុកដំកើង ៣៣:៥
^ វគ្គ 11 អ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនអាចទទួលប្រយោជន៍ពីតម្លៃលោះបានទេ។ គោលការណ៍ក្នុងក្រិត្យវិន័យលោកម៉ូសេអំពីឃាតករដែលសម្លាប់គេដោយចេតនាចែងថា៖ «មិនត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាទទួលសំណូកអ្វី នឹងលោះជីវិតអ្នកណា ដែលមានទោសជាអ្នកសំឡាប់គេឡើយ»។ (ជនគណនា ៣៥:៣១) ច្បាស់ហើយ អ័ដាមនិងអេវ៉ាសមនឹងស្លាប់ពីព្រោះពួកគេមានចេតនាមិនស្តាប់បង្គាប់ ទោះជាពួកគេដឹងនូវលទ្ធផលចុងក្រោយក៏ដោយ។ ពួកគេបោះបង់ចោលលទ្ធភាពទទួលបានជីវិតជារៀងរហូត។
^ វគ្គ 15 ព្រះយេស៊ូត្រូវសោយទិវង្គតពេលទ្រង់ជាបុរសគ្រប់ល័ក្ខណ៍ មិនមែនពេលនៅក្មេងតូចទេ ដើម្បីស្មើនឹងអ័ដាមពេលអ័ដាមធ្វើបាបនោះ។ សូមចាំថា អ័ដាមធ្វើបាបដោយចេតនា និងដោយយល់យ៉ាងពេញលេញអំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនិងលទ្ធផលពីការប្រព្រឹត្ដរបស់គាត់។ ដូច្នេះ ដើម្បីក្លាយជា«អ័ដាមក្រោយបង្អស់»និងគ្របបាំងអំពើបាបនោះ ព្រះយេស៊ូត្រូវសម្រេចព្រះទ័យដោយមានភាពចាស់ទុំនិងយល់ដឹងច្បាស់លាស់ថា ទ្រង់ចង់នៅស្មោះត្រង់នឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:៤៥, ៤៧) ដូច្នេះ គន្លងព្រះជន្មដែលប្រកបទៅដោយភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូ ព្រមជាមួយការសោយទិវង្គតជាយញ្ញបូជា បានធ្វើជា«អំពើសុចរិតតែ១បែប»។—រ៉ូម ៥:១៨, ១៩
