1-3. (a) Dlaczego mamy wobec Jehowy dług wdzięczności? (b) Czego nasz kochający Wybawca od nas wymaga?

WYOBRAŹ sobie, że znajdujesz się na tonącym statku. Tracisz resztki nadziei, gdy nagle zjawia się ratownik. Zabiera cię w bezpieczne miejsce, po czym mówi: „Już dobrze, już po wszystkim”. Co za ulga! Czy nie czujesz się wobec niego bardzo zobowiązany? Przecież zawdzięczasz mu życie.

² Przykład ten w pewnym stopniu pokazuje, co uczynił dla nas Jehowa. Bez wątpienia mamy wobec Niego dług wdzięczności. Dał bowiem okup, aby nas wyratować z sideł grzechu i śmierci. Czujemy się bezpieczni, wiedząc, że dopóki wierzymy w tę drogocenną ofiarę, dostępujemy przebaczenia grzechów i możemy ufnie wyczekiwać bezkresnej przyszłości (1 Jana 1:7; 4:9). Z rozdziału 14 tej książki dowiedzieliśmy się, iż okup jest najwspanialszym dowodem miłości i sprawiedliwości Boga. Jak powinniśmy Mu się odwzajemnić?

³ Musimy rozważyć, czego nasz kochający Wybawca sobie życzy. Poinformował nas o tym za pośrednictwem proroka Micheasza: „On ci powiedział, ziemski człowieku, co jest dobre. I czego Jehowa wymaga od ciebie prócz tego, żebyś czynił zadość sprawiedliwości i miłował życzliwość oraz był skromny, chodząc ze swoim Bogiem?” (Micheasza 6:8). Zwróćmy uwagę, że Jehowa oczekuje od nas między innymi tego, byśmy ‛czynili zadość sprawiedliwości’. Jak możemy to robić?

4. Skąd wiemy, że Jehowa oczekuje, byśmy żyli zgodnie z Jego sprawiedliwymi zasadami?

⁴ Jehowa pragnie, byśmy w życiu przestrzegali Jego norm dobra i zła. A ponieważ są one sprawiedliwe i prawe, trzymanie się ich oznacza dążenie do sprawiedliwości i prawości. „Uczcie się czynić dobro; szukajcie sprawiedliwości” — czytamy w Księdze Izajasza 1:17. Słowo Boże zachęca nas także do ‛szukania prawości’ (Sofoniasza 2:3). Ponadto nawołuje, byśmy ‛przyoblekli się w nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w rzeczywistej prawości’ (Efezjan 4:24). Taka rzeczywista prawość czy też rzeczywista sprawiedliwość każe stronić od przemocy, nieczystości i niemoralności, które godzą w to, co święte (Psalm 11:5; Efezjan 5:3-5).

5, 6. (a) Dlaczego trzymanie się zasad Jehowy nie jest dla nas ciężarem? (b) Jak Biblia wskazuje, że dążenie do prawości i sprawiedliwości wymaga nieustannych wysiłków?

⁵ Czy przestrzeganie sprawiedliwych zasad Jehowy jest uciążliwe? Skądże. Jeśli w sercu czujemy się blisko związani z Jehową, nie uważamy Jego wymagań za brzemię. Ponieważ kochamy naszego Boga oraz wszystko, co On sobą reprezentuje, pragniemy żyć tak, by Mu się podobać (1 Jana 5:3). Jak pamiętamy, Jehowa „miłuje prawe uczynki” (Psalm 11:7). Jeżeli naprawdę mamy wzorować się na Jego sprawiedliwości i prawości, musimy umiłować to, co On miłuje, i znienawidzić to, czego On nienawidzi (Psalm 97:10).

⁶ Jako niedoskonałym ludziom, niełatwo nam dążyć do prawości i sprawiedliwości. Musimy zrzucić starą osobowość z jej grzesznymi praktykami i przyodziać się w nową. Według Biblii jest ona „odnawiana dzięki dokładnemu poznaniu” (Kolosan 3:9, 10). Słowo „odnawiana” wskazuje,  że przyodziewanie się w nową osobowość to czynność ciągła, wymagająca nieustannego wysiłku. Bez względu na to, jak pilnie staramy się czynić to, co słuszne, z powodu swej grzesznej natury nieraz potykamy się w myśli, słowie lub czynie (Rzymian 7:14-20; Jakuba 3:2).

7. Jak powinniśmy się zapatrywać na swe niepowodzenia w dążeniu do prawości i sprawiedliwości?

⁷ Jak powinniśmy się zapatrywać na swe niepowodzenia w dążeniu do prawości i sprawiedliwości? Nie chcemy oczywiście pomniejszać znaczenia grzechu. Ale też nigdy nie możemy się poddawać i sądzić, że z powodu swych niedociągnięć nie nadajemy się na sług Jehowy. Ludziom okazującym szczerą skruchę łaskawy Bóg umożliwia odzyskanie Jego uznania. Zwróćmy uwagę na pokrzepiające słowa apostoła Jana: ‛Piszę to do was, żebyście nie popełnili grzechu’. Niemniej zaraz realistycznie dodaje: „Gdyby jednak ktoś popełnił grzech [z powodu odziedziczonej niedoskonałości], to mamy wspomożyciela u Ojca: Jezusa Chrystusa” (1 Jana 2:1). Jehowa zadbał więc, byśmy dzięki Jezusowej ofierze okupu mogli — mimo grzesznej natury — pełnić dla Niego służbę godną przyjęcia. Czy ze względu na to nie pragniemy ze wszystkich sił zabiegać o Jego uznanie?

8, 9. Jak rozgłaszanie dobrej nowiny świadczy o sprawiedliwości Jehowy?

⁸ Możemy ‛czynić zadość sprawiedliwości’, czyli wzorować się na sprawiedliwości Boga, gorliwie uczestnicząc w rozgłaszaniu dobrej nowiny o Jego Królestwie. Ale jaki związek ma sprawiedliwość Jehowy z dobrą nowiną?

⁹ Jehowa nie usunie obecnego niegodziwego systemu rzeczy bez wcześniejszego ostrzeżenia. Kiedy Jezus zapowiadał, co nastąpi w czasie końca, oświadczył: „Wszystkim  narodom musi być najpierw głoszona dobra nowina” (Marka 13:10; Mateusza 24:3). Słowo „najpierw” wskazuje, że po ogólnoświatowej kampanii kaznodziejskiej rozegrają się jeszcze inne wydarzenia. Należy do nich zapowiedziany „wielki ucisk”, który przyniesie zagładę bezbożnym i utoruje drogę sprawiedliwemu nowemu światu (Mateusza 24:14, 21, 22). Nikt więc nie zarzuci Jehowie niesprawiedliwego potraktowania niegodziwców. Ponieważ wciąż ich ostrzega, cały czas mają okazję się zmienić i uniknąć unicestwienia (Jonasza 3:1-10).

10, 11. Jak odzwierciedlamy sprawiedliwość Bożą w dziele głoszenia dobrej nowiny?

¹⁰ Jak w dziele głoszenia dobrej nowiny odzwierciedlamy sprawiedliwość Bożą? Przede wszystkim robimy, co w naszej mocy, by również inni dostąpili wybawienia. Powróćmy do przykładu z tonącym statkiem. Gdybyś już był bezpieczny w szalupie ratunkowej, na pewno chciałbyś pomóc pozostałym rozbitkom, którzy są jeszcze w wodzie. Tak samo musimy podać rękę osobom pogrążonym w odmętach tego złego świata. To prawda, że wielu odrzuca nasze orędzie. Ale dopóki Jehowa okazuje cierpliwość, mamy obowiązek im pomagać, by mogli ‛dojść do skruchy’ i oczekiwać wybawienia (2 Piotra 3:9).

¹¹ Głosząc wszystkim dobrą nowinę, odzwierciedlamy sprawiedliwość Bożą w jeszcze inny ważny sposób: przejawiamy bezstronność. Jak wiemy, „Bóg nie jest stronniczy, lecz w każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dzieje 10:34, 35). Jeżeli chcemy naśladować tę sprawiedliwość, to nie możemy kierować się uprzedzeniami. Powinniśmy dzielić się dobrą nowiną z drugimi bez względu na ich narodowość, pochodzenie społeczne czy stan majątkowy. Postępując tak, wszystkim dajemy sposobność poznania i przyjęcia dobrej nowiny (Rzymian 10:11-13).

12, 13. (a) Dlaczego nie powinniśmy pochopnie osądzać drugich? (b) Co oznacza zachęta Jezusa, by ‛przestać osądzać’ i ‛przestać potępiać’? (Patrz też przypis).

¹² ‛Czynimy zadość sprawiedliwości’ również wtedy, gdy traktujemy drugich tak, jak Jehowa nas traktuje. Bardzo łatwo jest mieć krytyczne nastawienie — wytykać innym błędy i podawać w wątpliwość ich pobudki. Ale czy ktoś z nas chciałby, żeby w taki bezduszny sposób Jehowa oceniał nasze pobudki i niedociągnięcia? On jednak tak nie postępuje. Psalmista wspomniał: „Gdybyś na przewinienia zważał, Jah, Jehowo, któż by się ostał?” (Psalm 130:3). Czyż nie jesteśmy wdzięczni sprawiedliwemu i miłosiernemu Bogu, że nie skupia się na naszych wadach? (Psalm 103:8-10). Jak wobec tego sami powinniśmy się odnosić do drugich?

¹³ Jeżeli rozumiemy, że sprawiedliwość Boga jest przepojona miłosierdziem, nie będziemy pochopnie osądzać bliźnich w sprawach, które w gruncie rzeczy nas nie dotyczą albo nie mają większego znaczenia. W Kazaniu na Górze Jezus ostrzegł: „Przestańcie osądzać, żebyście nie byli osądzeni” (Mateusza 7:1). Według Łukasza dodał jeszcze: „Przestańcie potępiać, a na pewno nie będziecie potępieni” (Łukasza 6:37). * Jak widać, zdawał sobie sprawę, że niedoskonali ludzie są skłonni do krytycyzmu. Toteż wezwał wszystkich słuchaczy, którzy mieli zwyczaj surowo osądzać drugich, by tego zaprzestali.

14. Z jakich powodów musimy ‛przestać osądzać’ innych?

¹⁴ Dlaczego musimy ‛przestać osądzać’ innych? Przede wszystkim dlatego, że nie zostaliśmy do tego upoważnieni. Uczeń Jakub przypomina: „Jeden jest prawodawca i sędzia”  — Jehowa. Pyta zatem bez ogródek: „Kim jesteś, żebyś osądzał swego bliźniego?” (Jakuba 4:12; Rzymian 14:1-4). Poza tym z powodu grzesznej natury łatwo możemy dokonać złej oceny. Nieraz wpływają na to nasze uczucia i nastawienie, na przykład uprzedzenia, urażona duma, zazdrość czy zbytnia pewność siebie. Mamy też inne braki. Pamiętając o tym, nie będziemy doszukiwać się błędów u drugich. Nie potrafimy czytać w sercach naszych braci ani nie znamy dokładnie ich sytuacji. Kimże więc jesteśmy, by przypisywać im złe pobudki lub krytykować ich udział w służbie dla Boga? O ileż lepiej jest naśladować Jehowę i dopatrywać się w nich zalet, a nie wad!

15. Jakie słowa i zachowanie są niedopuszczalne wśród czcicieli Boga i dlaczego?

¹⁵ A jak to ma wyglądać w rodzinie? Z przykrością trzeba  powiedzieć, że w dzisiejszym świecie ludzie bywają najsurowiej oceniani tam, gdzie powinni zaznawać spokoju — we własnym domu. Często słyszy się o agresywnych mężach, żonach lub rodzicach, którzy słowem albo czynem nieustannie pastwią się nad najbliższymi. Ale wśród czcicieli Boga nie ma miejsca na złośliwe uwagi, zjadliwą ironię ani przemoc (Efezjan 4:29, 31; 5:33; 6:4). Wezwanie Jezusa, by ‛przestać osądzać’ i ‛przestać potępiać’, obowiązuje także wtedy, gdy jesteśmy w domu. Pamiętajmy, że ‛czynienie zadość sprawiedliwości’ to również traktowanie bliźnich tak, jak Jehowa nas traktuje. A On nigdy nie obchodzi się z nami szorstko ani okrutnie. Przeciwnie, dla tych, którzy Go kochają, „jest bardzo tkliwy w uczuciach” (Jakuba 5:11). To naprawdę wspaniały wzór do naśladowania!

16, 17. (a) Czego Jehowa oczekuje od starszych? (b) Jak należy postąpić z grzesznikiem, który nie okazuje szczerej skruchy, i dlaczego?

¹⁶ Wszyscy musimy ‛czynić zadość sprawiedliwości’, ale szczególnie są do tego zobowiązani chrześcijańscy starsi. Zwróćmy uwagę na proroczy opis „książąt”, czyli starszych, zawarty w Księdze Izajasza: „Oto król będzie panował dla prawości, a książęta będą sprawować władzę książęcą dla sprawiedliwości” (Izajasza 32:1). Jehowa oczekuje więc od nich, że będą działać w interesie sprawiedliwości. Jak mogą to robić?

¹⁷ Ci duchowo usposobieni mężczyźni wiedzą, że sprawiedliwość nakazuje dbać o czystość zboru. Dlatego czasem muszą rozpatrywać poważne wykroczenia. Pamiętają wtedy, iż sprawiedliwość Boża wymaga okazania miłosierdzia, gdy to tylko możliwe. Starają się więc przywieść grzesznika do szczerej skruchy. A jeśli ten mimo ich starań nie chce się na nią zdobyć? W takim wypadku Słowo Jehowy zobowiązuje ich do podjęcia zdecydowanego i całkowicie sprawiedliwego działania: „Usuńcie niegodziwego spośród siebie”.  Muszą zatem wykluczyć go ze zboru (1 Koryntian 5:11-13; 2 Jana 9-11). Czynią to ze smutkiem, ale rozumieją, że krok taki jest konieczny, by chronić zbór pod względem moralnym i duchowym. Nie tracą jednak nadziei, iż grzesznik kiedyś się opamięta i powróci (Łukasza 15:17, 18).

18. O czym pamiętają starsi, udzielając innym biblijnych rad?

¹⁸ Działanie w interesie sprawiedliwości polega także na udzielaniu w razie potrzeby rad biblijnych. Starsi rzecz jasna nie doszukują się u innych wad. Nie uważają też, że na każdym kroku powinni ich pouczać. Niekiedy jednak ktoś ze współwyznawców czyni „fałszywy krok, zanim to sobie uświadomi”. Starsi pamiętają, że sprawiedliwość Boża nie jest bezduszna ani okrutna, dlatego próbują „skorygować takiego w duchu łagodności” (Galatów 6:1). Nie strofują go gniewnie ani szorstko. Przeciwnie, służą mu życzliwymi radami, które dodają mu otuchy. Nawet gdy muszą błądzącego stanowczo upomnieć — jednoznacznie pokazać mu skutki niemądrego postępowania — nie zapominają, że jest owcą Jehowy (Łukasza 15:7). * Jeśli takie rady czy napomnienia wypływają z miłości i w tym duchu są udzielane, to zapewne prędzej spełnią swój cel.

19. Jakie decyzje muszą podejmować starsi i na czym je opierają?

¹⁹ Starsi często podejmują decyzje mające wpływ na współwyznawców. Na przykład co jakiś czas spotykają się, by rozważyć kwalifikacje braci, których można by zalecić do usługiwania w zborze w roli starszych lub sług pomocniczych. Wiedzą, jak ważna jest przy tym bezstronność. Kierują się więc wymaganiami Bożymi, a nie własnymi odczuciami. W ten sposób dowodzą, że wystrzegają  się uprzedzeń i ‛nie czynią nic z nieprzychylnym nastawieniem’ (1 Tymoteusza 5:21).

20, 21. (a) Jakie wysiłki podejmują starsi i dlaczego? (b) Jak starsi mogą pomagać „duszom przygnębionym”?

²⁰ Starsi krzewią sprawiedliwość Bożą w jeszcze inny sposób. Gdy Izajasz zapowiedział ich usługiwanie „dla sprawiedliwości”, dodał: „Każdy będzie jak schronienie przed wiatrem i kryjówka przed deszczową nawałnicą, jak strumienie wody w bezwodnej krainie, jak cień wielkiej skały w wyczerpanej ziemi” (Izajasza 32:2). Starsi nie szczędzą więc wysiłku, by pocieszać i wzmacniać współwyznawców.

²¹ Z powodu mnóstwa przytłaczających problemów obecnie wielu potrzebuje zachęt. Starsi, jak możecie pomagać „duszom przygnębionym”? (1 Tesaloniczan 5:14). Wysłuchujcie je, okazując im empatię (Jakuba 1:19). Niewykluczone,  że tacy członkowie zboru chcieliby zwierzyć się zaufanej osobie z ‛zatroskania w swym sercu’ (Przysłów 12:25). Upewniajcie ich, że są mile widziani, cenieni i kochani — przez Jehowę oraz przez braci i siostry (1 Piotra 1:22; 5:6, 7). Poza tym módlcie się z nimi i za nich. Słuchanie żarliwej modlitwy starszego może kogoś takiego ogromnie pokrzepić (Jakuba 5:14, 15). Wasze życzliwe wsparcie udzielane przygnębionym niewątpliwie nie ujdzie uwagi Boga sprawiedliwości.

22. Jak możemy wzorować się na sprawiedliwości Jehowy i z jakim rezultatem?

²² Wzorując się na sprawiedliwości Jehowy, coraz bardziej się do Niego zbliżamy. Przymiot ten naśladujemy, jeśli trzymamy się prawych zasad Bożych, dzielimy się z bliźnimi zbawczą dobrą nowiną i chętnie dopatrujemy się w innych dobra, a nie zła. Wy, starsi, odzwierciedlacie sprawiedliwość Bożą, gdy strzeżecie czystości zboru, udzielacie budujących rad z Biblii, podejmujecie bezstronne decyzje i podnosicie na duchu przygnębionych. Jakże musi się radować Jehowa, kiedy patrzy z niebios na swych sług, którzy ze wszystkich sił starają się ‛czynić zadość sprawiedliwości, chodząc z Bogiem’!