ជំពូកទី១៨
ប្រាជ្ញាក្នុង«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»
១, ២. តើព្រះយេហូវ៉ាបានសរសេរសំបុត្រអ្វីឲ្យយើង? ហើយហេតុអ្វី?
តើអ្នកនៅចាំពេលអ្នកបានទទួលសំបុត្រពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ដែលរស់នៅឆ្ងាយទេ? កម្រមានអ្វីដែលនាំឲ្យរីករាយដូចការទទួលសំបុត្រមួយពីមនុស្សសំណព្វរបស់យើងដែលគេសរសេរស្មោះពីចិត្ដនោះ។ យើងសប្បាយអានអំពីសុខទុក្ខ បទពិសោធន៍ និងគម្រោងរបស់គាត់។ ការប្រស្រ័យទាក់ទងគ្នាបែបនេះនាំឲ្យយើងជិតស្និទ្ធនឹងអ្នកដែលជាទីស្រឡាញ់ ទោះបីរូបគេនៅឆ្ងាយពីយើងក៏ដោយ។
២ ដូច្នេះ តើមានអ្វីដែលអាចនាំឲ្យយើងមានចិត្ដរីករាយដូចការទទួលសារមួយជាលាយលក្ខណ៍អក្សរពីព្រះជាទីស្រឡាញ់របស់យើងនោះឬទេ? នេះគឺប្រៀបដូចជាព្រះយេហូវ៉ាបានសរសេរសំបុត្រមួយឲ្យយើង។ សំបុត្រនោះគឺព្រះគម្ពីរ ដែលជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ក្នុងព្រះគម្ពីរ ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់យើងថាទ្រង់ជាអ្នកណា ទ្រង់បានសម្រេចអ្វីខ្លះ ទ្រង់មានគោលបំណងអ្វី និងក៏ប្រាប់យើងនូវពត៌មានច្រើនថែមទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដល់យើង ពីព្រោះទ្រង់ចង់ឲ្យយើងចូលទៅជិតទ្រង់។ ព្រះរបស់យើងដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញាបានជ្រើសរើសវិធីល្អបំផុតដើម្បីប្រស្រ័យទាក់ទងនឹងយើង។ របៀបសរសេរនិងសាច់រឿងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។
ហេតុអ្វីត្រូវសរសេរបន្ទូលរបស់ទ្រង់?
៣. តើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានក្រិត្យវិន័យដល់ម៉ូសេតាមវិធីណា?
៣ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាឆ្ងល់ថា៖ ‹ហេតុអ្វីព្រះយេហូវ៉ាមិនបានទាក់ទងមនុស្សជាតិតាមវិធីអស្ចារ្យជាង? ឧទាហរណ៍ដូចជាមានបន្ទូលពីស្ថានសួគ៌មកជាដើម។ ការពិត មានពេលខ្លះព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលពីស្ថានសួគ៌មែន តាមរយៈទេវតាដែលជាតំណាងរបស់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះ ពេលដែលប្រទានក្រិត្យវិន័យដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ (កាឡាទី ៣:១៩) ព្រះសូរសៀងពីស្ថានសួគ៌គួរឲ្យកោតស្ងើចដល់ម៉្លេះ ដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានភិតភ័យញាប់ញ័រសុំកុំឲ្យព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលតាមវិធីនោះទៀត តែសូមមានបន្ទូលតាមរយៈម៉ូសេវិញ។ (និក្ខមនំ ២០:១៨-២០) ក្រិត្យវិន័យនោះ ដែលមានប្រមាណ៦០០ប្រការត្រូវបានប្រទានដល់ម៉ូសេដោយនិយាយផ្ទាល់មាត់។
៤. សូមពន្យល់នូវមូលហេតុដែលការប្រាប់ពីមាត់មួយទៅមាត់មួយមិនមែនជាវិធីគួរឲ្យទុកចិត្ដសំរាប់ការបង្រៀនក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះពីតំណមួយទៅតំណមួយ។
៤ ប៉ុន្ដែ ចុះយ៉ាងណាវិញបើក្រិត្យវិន័យមិនបានកត់ទុកជាលាយលក្ខណ៍អក្សរក្រោយមកនោះ? តើម៉ូសេនឹងអាចចាំជាក់ច្បាស់នូវពាក្យនិមួយៗនៃក្រិត្យវិន័យដ៏ល្អិតល្អន់នេះ និងរៀបរាប់ប្រាប់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងមូលបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវឥតខ្ចោះបានឬទេ? ចុះចំពោះមនុស្សតំណក្រោយ? តើពួកគេត្រូវទុកចិត្ដទៅលើអ្វីដែលនិយាយតពីមាត់មួយទៅមាត់មួយតែប៉ុណ្ណោះឬទេ? នោះមិនមែនជាវិធីគួរឲ្យទុកចិត្ដសំរាប់ការបង្រៀនច្បាប់របស់ព្រះពីតំណមួយទៅតំណមួយទេ។ សូមគិតអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងបើអ្នកនិទានរឿងមួយប្រាប់ដល់មនុស្សមួយជួរយ៉ាងវែង ដោយប្រាប់បុគ្គលទីមួយ និងឲ្យប្រាប់តៗគ្នារហូតដល់បុគ្គលចុងក្រោយគេបង្អស់។ អ្វីដែលបុគ្គលចុងក្រោយបង្អស់បានឮទំនងជាខុសពីរឿងដើមហើយ។ តែពាក្យបន្ទូលរបស់ព្រះក្នុងក្រិត្យវិន័យមិនអាចត្រូវកែប្រែដូច្នេះបានទេ។
៥, ៦. តើព្រះយេហូវ៉ាបានបញ្ជាម៉ូសេឲ្យធ្វើអ្វីនឹងបន្ទូលទ្រង់? ហេតុអ្វីការមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាលាយលក្ខណ៍អក្សរគឺជាពរមួយ?
៥ ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្ហាញប្រាជ្ញាដោយសម្រេចព្រះទ័យឲ្យមានគេសរសេរទុកពាក្យបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានបញ្ជាម៉ូសេថា៖‹ចូរកត់ពាក្យទាំងនេះចុះ! ដ្បិតយើងតាំងសេចក្ដីសញ្ញារបស់យើងនឹងអ្នក ហើយនឹងពួកអ៊ីស្រាអែលតាមន័យពាក្យទាំងនេះ›។ (និក្ខមនំ ៣៤:២៧) ដូច្នេះ ចាប់ផ្ដើមមានការសរសេរព្រះគម្ពីរ នៅឆ្នាំ១៥១៣មុនស.យ.។ ក្នុងរយៈពេល១.៦១០ឆ្នាំបន្ដបន្ទាប់ ព្រះយេហូវ៉ាបាន‹មានបន្ទូលជាច្រើនដងច្រើនបែប› ដល់មនុស្សជាតិប្រមាណ៤០នាក់ដែលក្រោយមកបានសរសេរព្រះគម្ពីរ។ (ហេព្រើរ ១:១) ក្នុងចន្លោះពេលនោះដែរ ពួកស្មៀនបានផ្ចិតផ្ចង់ចម្លងឯកសារទាំងនេះឲ្យបានត្រឹមត្រូវដើម្បីរក្សាទុកបទគម្ពីរឲ្យបានយូរអង្វែងតទៅ។—អែសរ៉ា ៧:៦; ទំនុកដំកើង ៤៥:១
៦ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានប្រទានពរមកយើង ដោយទាក់ទងជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ តើអ្នកធ្លាប់មានសំបុត្រមួយដែលអ្នកចូលចិត្ដរហូតដល់ទុកអានម្ដងហើយម្ដងទៀតទេ? ប្រហែលជាសំបុត្រនោះបានសម្រាលទុក្ខអ្នកចំពេលដែលអ្នកត្រូវការ។ សំបុត្រដែលព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យយើងគឺដូច្នេះដែរ។ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ារៀបចំឲ្យបន្ទូលទ្រង់ត្រូវសរសេរជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ យើងអាចអានជារឿយៗនិងរំពឹងគិតអំពីបន្ទូលនោះ។ (ទំនុកដំកើង ១:២) យើងអាចទទួល«សេចក្ដីកំសាន្ដចិត្ដ[ឬ«ការសម្រាលទុក្ខ», ព.ថ.] ដោយសារគម្ពីរ»នៅពេលណាដែលយើងត្រូវការ។—រ៉ូម ១៥:៤
ហេតុអ្វីអ្នកសរសេរជាមនុស្សជាតិ?
៧. ហេតុដែលព្រះយេហូវ៉ាប្រើមនុស្សជាតិជាអ្នកសរសេរ តើនេះបង្ហាញឲ្យឃើញនូវប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
៧ ដោយសារព្រះយេហូវ៉ាមានប្រាជ្ញា នោះទ្រង់បានប្រើមនុស្សជាតិជាអ្នកសរសេរព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ សូមគិតទៅមើល បើព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើទេវតាជាអ្នកសរសេរវិញ តើព្រះគម្ពីរទាក់ទាញទឹកចិត្ដរបស់យើងដូចគ្នាឬទេ? ពួកទេវតានៅស្ថានសួគ៌អាចពណ៌នាអំពីព្រះយេហូវ៉ាបានច្បាស់ ដោយសារពួកគេនៅស្ថានលើហើយអាចបញ្ជាក់ពីភក្ដីភាពរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់ ថែមទាំងរៀបរាប់អំពីសកម្មភាពរបស់មនុស្សជាតិដែលស្មោះភក្ដីនឹងព្រះ។ ប៉ុន្ដែ តើយើងពិតជាអាចយល់នូវទស្សនៈរបស់បុគ្គលវិញ្ញាណគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ដែលមានចំណេះ បទពិសោធន៍ និងកម្លាំងច្រើនជាងយើងឆ្ងាយម៉្លេះបានឬទេ?—ហេព្រើរ ២:៦, ៧
«គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង»
៨. តើអ្នកសរសេរព្រះគម្ពីរត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យប្រើសតិបញ្ញារបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុដែរ)
៨ តាមរយៈមនុស្សជាតិដែលជាអ្នកសរសេរនោះ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទាននូវអ្វីដែលចំនឹងសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង ពោលគឺ កំណត់ហេតុដែល«ព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្ដាលឲ្យតែង» តែក៏បានបង្ហាញធាតុពិតរបស់មនុស្សផងដែរ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦) តើទ្រង់សម្រេចនេះយ៉ាងដូចម្ដេច? តាមមើលទៅ ក្នុងករណីជាច្រើនទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកសរសេរប្រើសតិបញ្ញារបស់ខ្លួនផ្ទាល់ ដើម្បីជ្រើសរើស«ពាក្យពីរោះ នឹងសេចក្ដីដែលបានតែងទុកយ៉ាងត្រឹមត្រូវ គឺជាពាក្យដ៏ពិតទាំងអស់»។ (សាស្តា ១២:១០, ១១) ហេតុនេះហើយបានជាសៀវភៅទាំងប៉ុន្មានក្នុងព្រះគម្ពីរមានរបៀបសរសេរខុសៗគ្នា ដោយសំនេរនិមួយៗបង្ហើបឲ្យយល់នូវប្រវត្ដិនិងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់អ្នកសរសេរម្នាក់នោះ។ * ប៉ុន្ដែ«ព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធ . . . .ជំរុញចិត្ដលោកទាំងនោះអោយថ្លែងព្រះបន្ទូល»។ (ពេត្រុសទី២ ១:២១, ខ.ស.) ដូច្នេះ លទ្ធផលដែលទទួលបានចុងក្រោយគឺពិតជា«ព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»មែន។—ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:១៣
៩, ១០. ហេតុអ្វីបានជាការប្រើមនុស្សជាតិជាអ្នកសរសេរនាំឲ្យព្រះគម្ពីរប្រកបដោយភាពកក់ក្ដៅនិងមានលក្ខណៈដែលទាក់ទាញទឹកចិត្ដយើងជាទីបំផុត?
៩ ដោយសារមនុស្សត្រូវបានប្រើដើម្បីសរសេរព្រះគម្ពីរ នោះព្រះគម្ពីរប្រកបទៅដោយភាពកក់ក្ដៅ និងលក្ខណៈដែលទាក់ទាញទឹកចិត្ដជាទីបំផុត។ អ្នកសរសេរគឺជាមនុស្សដែលមានអារម្មណ៍ដូចយើងដែរ។ ដោយសារពួកគេជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការល្បងលនិងការគាបសង្កត់ស្រដៀងនឹងយើងដែរ។ ក្នុងករណីខ្លះ វិញ្ញាណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបណ្ដាលឲ្យពួកគេសរសេរអំពីអារម្មណ៍និងការលំបាកដែលខ្លួនគេផ្ទាល់បានពុះពារ។ (កូរិនថូសទី២ ១២:៧-១០) ដូច្នេះ ពួកគេបានសរសេរដោយប្រើសព្វនាមបុរិសៈបុរសទីមួយ។ គ្មានទេវតាមួយរូបណាអាចសរសេរបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍ដូចពួកគេបានឡើយ។
១០ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីដាវីឌដែលជាស្ដេចនៃអ៊ីស្រាអែល។ ក្រោយដាវីឌបានធ្វើអំពើបាបដ៏ធ្ងន់ធ្ងរខ្លះៗ ទ្រង់បានតែងទំនុកមួយអង្វរអស់ពីដួងចិត្ដសុំព្រះអត់ឱនទោស។ ដាវីឌបានសរសេរថា៖«សូមសំអាតអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំផង។ ដ្បិតទូលបង្គំទទួលស្គាល់អំពើរំលងរបស់ទូលបង្គំហើយ ឯអំពើបាបរបស់ទូលបង្គំ នោះក៏នៅចំពោះមុខទូលបង្គំជានិច្ច។ មើល! ទូលបង្គំបានកើតមកក្នុងសេចក្ដីទុច្ចរិត ហើយម្ដាយទូលបង្គំបានមានទំងន់ បង្កើតទូលបង្គំនៅក្នុងអំពើបាបដែរ។ សូមកុំចោលទូលបង្គំចេញពីចំពោះទ្រង់ ហើយកុំដកយកព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ចេញពីទូលបង្គំឡើយ។ ឯដង្វាយដែលគួរថ្វាយដល់ព្រះ នោះគឺជាវិញ្ញាណខ្ទេចខ្ទាំ ឱព្រះអង្គអើយ! ទ្រង់មិនមើលងាយចំពោះចិត្ដខ្ទេចខ្ទាំ ហើយទន់ទាបឡើយ»។ (ទំនុកដំកើង ៥១:២, ៣, ៥, ១១, ១៧) នេះពិតជាធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ដូចស្ដេចដាវីឌដែរ មែនទេ? មានតែមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចមានអារម្មណ៍ក្នុងចិត្ដដូច្នេះ មែនទេ?
ហេតុអ្វីព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅរៀបរាប់អំពីមនុស្ស?
១១. តើមានបទពិសោធន៍ពិតៗអ្វីខ្លះដែលត្រូវបានសរសេរក្នុងព្រះគម្ពីរ«សំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា»?
១១ មានអ្វីមួយទៀតដែលធ្វើឲ្យព្រះគម្ពីរមានលក្ខណៈដែលទាក់ទាញទឹកចិត្ដ។ ព្រះគម្ពីរជាសៀវភៅដែលច្រើនតែរៀបរាប់អំពីបុគ្គលដែលមានពិតៗ រួមមានមនុស្សដែលបំរើព្រះនិងមនុស្សដែលមិនបំរើទ្រង់ផងដែរ។ យើងអានអំពីបទពិសោធន៍ ការលំបាក និងអំណររបស់ពួកគេ។ យើងឃើញនូវលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្ដរបស់ពួកគេ។ កំណត់ហេតុទាំងនេះត្រូវបានសរសេរទុក«សំរាប់នឹងបង្រៀនដល់យើងរាល់គ្នា»។ (រ៉ូម ១៥:៤) តាមរយៈបទពិសោធន៍ពិតៗទាំងនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនយើងតាមវិធីដែលមានឥទ្ធិពលមកលើចិត្ដរបស់យើង។ សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។
១២. តើកំណត់ហេតុព្រះគម្ពីរអំពីមនុស្សឥតស្មោះភក្ដីជួយយើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ព្រះគម្ពីរប្រាប់អំពីមនុស្សឥតស្មោះភក្ដីនិងមនុស្សទុច្ចរិតទៀតផង ព្រមទាំងប្រាប់អំពីអ្វីដែលកើតឡើងដល់ពួកគេ។ ដោយអានកំណត់ហេតុអំពីការប្រព្រឹត្ដរបស់មនុស្សផ្សេងៗ កំណត់ហេតុទាំងនេះជួយឲ្យយើងយល់ស្រួលជាង ថាតើអ្វីទៅជាលក្ខណៈមិនល្អ។ ឧទាហរណ៍ តើមួយណាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាង ច្បាប់មួយដែលហាមការក្បត់ ឬក៏គំរូរបស់យូដាសដែលបង្ហាញលក្ខណៈនេះឲ្យឃើញជាក់ស្ដែងនៅពេលដែលគាត់ក្បត់ព្រះយេស៊ូ? (ម៉ាថាយ ២៦:១៤-១៦, ៤៦-៥០; ២៧:៣-១០) កំណត់ហេតុបែបនេះមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាងក្នុងការជំរុញចិត្ដយើង ពីព្រោះវាជួយឲ្យយល់ឃើញនិងបដិសេធចោលលក្ខណៈគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម។
១៣. តើព្រះគម្ពីរជួយយើងឲ្យយល់អំពីលក្ខណៈដែលគាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះដោយដូចម្ដេច?
១៣ ព្រះគម្ពីរក៏រៀបរាប់អំពីមនុស្សស្មោះភក្ដីជាច្រើនដែលបំរើព្រះដែរ។ យើងក៏បានឃើញអំពីភក្ដីភាពរបស់ពួកគេដែរ។ យើងឃើញគំរូរបស់បុគ្គលដែលបង្ហាញពីលក្ខណៈដែលយើងត្រូវបណ្ដុះឲ្យមានដើម្បីចូលទៅជិតព្រះ។ ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីជំនឿ។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់អត្ថន័យនៃជំនឿ និងចែងប្រាប់យើងអំពីភាពចាំបាច់នៃការមានជំនឿបើយើងចង់ផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ។ (ហេព្រើរ ១១:១, ៦) ប៉ុន្ដែ ព្រះគម្ពីរក៏មានគំរូជាក់ស្ដែងដែលបង្ហាញពីការអនុវត្ដតាមជំនឿ។ សូមគិតអំពីជំនឿរបស់អ័ប្រាហាំនៅពេលដែលគាត់ជិតថ្វាយអ៊ីសាកជាដង្វាយ។ (លោកុប្បត្ដិ ជំពូកទី២២; ហេព្រើរ ១១:១៧-១៩) តាមរយៈកំណត់ហេតុទាំងនេះ ពាក្យថា«ជំនឿ» មានអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅជាងនិងស្រួលយល់ជាង។ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមានប្រាជ្ញាក្រៃលែង ពីព្រោះទ្រង់មិនគ្រាន់តែដាស់តឿនយើងឲ្យបណ្ដុះលក្ខណៈដែលគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ផ្ដល់គំរូរបស់បុគ្គលដែលបង្ហាញលក្ខណៈទាំងនោះផងដែរ!
១៤, ១៥. តើព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងអ្វីខ្លះអំពីស្ដ្រីម្នាក់ដែលមកព្រះវិហារ? តើយើងរៀនអ្វីអំពីព្រះយេហូវ៉ាដោយមើលកំណត់ហេតុនេះ?
១៤ ជាញឹកញាប់ កំណត់ហេតុពិតដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ សូមពិចារណានូវកំណត់ហេតុអំពីស្ដ្រីម្នាក់ដែលព្រះយេស៊ូបានសង្កេតឃើញនៅឯព្រះវិហារ។ ព្រះយេស៊ូគង់នៅជិតហិប និងទតមើលពេលមនុស្សដាក់វិភាគទានរបស់ខ្លួន។ អ្នកមានជាច្រើននាក់បានមកដាក់«របស់ជាសំណល់ខ្លួន»។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូបានទតសម្លឹងមើលស្ដ្រីមេម៉ាយខ្សត់ខ្សោយម្នាក់។ អំណោយទានរបស់គាត់គឺ«២ស្លឹង ដែលត្រូវជាកន្លះសេន»។ * នោះគឺជាលុយទាំងអស់ដែលគាត់មាន។ ព្រះយេស៊ូមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាបេះបិទ ហើយទ្រង់កត់សម្គាល់ថា៖«ស្រីមេម៉ាយក្រនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកទាំងអស់ ដែលដាក់ក្នុងឃ្លាំង»។ យោងទៅតាមបន្ទូលនោះ ស្ដ្រីមេម៉ាយនេះបានថ្វាយលើសជាងអ្នកឯទៀតរួមគ្នា។—ម៉ាកុស ១២:៤១-៤៤; លូកា ២១:១-៤; យ៉ូហាន ៨:២៨
១៥ គួរឲ្យកត់សម្គាល់មែនដែលក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងប៉ុន្មានដែលមកព្រះវិហារនៅថ្ងៃនោះ គឺមានតែស្ដ្រីមេម៉ាយនេះដែលត្រូវបានលើកយកមករៀបរាប់ក្នុងព្រះគម្ពីរ មែនទេ? តាមរយៈគំរូនេះ ព្រះយេហូវ៉ាបង្រៀនយើងថា ទ្រង់ជាព្រះមួយអង្គដែលចេះដឹងគុណ។ ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យទទួលអំណោយដែលយើងថ្វាយអស់អំពីចិត្ដ មិនថាអំណោយនោះច្រើនឬតិចបើប្រៀបនឹងអ្វីអ្នកដទៃអាចថ្វាយ។ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានរកឃើញវិធីដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីបង្រៀនយើងនូវសេចក្ដីពិតនេះដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅ!
អ្វីដែលព្រះគម្ពីរមិនចែងប្រាប់
១៦, ១៧. ស្ដីអំពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាសម្រេចព្រះទ័យមិនដាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរ តើប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់សឲ្យឃើញយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ពេលអ្នកសរសេរសំបុត្រជូនមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នោះ អ្នកមិនអាចសរសេររៀបរាប់ឲ្យអស់បានទេ។ ដូច្នេះ អ្នកត្រូវជ្រើសរើសអ្វីដែលអ្នកសរសេរ។ ដូចគ្នាដែរ មានព្រឹត្ដិការណ៍ខ្លះៗនិងបុគ្គលខ្លះៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសម្រេចព្រះទ័យយកមករៀបរាប់ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ប៉ុន្ដែ ក្នុងការរៀបរាប់ទាំងនេះ ព្រះគម្ពីរមិនតែងតែប្រាប់ពត៌មានល្អិតល្អន់ទាំងអស់ទេ។ (យ៉ូហាន ២១:២៥) ជាឧទាហរណ៍ ពេលព្រះគម្ពីរចែងថាព្រះនឹងកាត់ទោសគេទៅតាមការជំនុំជំរះរបស់ទ្រង់ ពត៌មាននេះប្រហែលជាមិនឆ្លើយនូវសំនួរទាំងឡាយរបស់យើងទេ។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាក៏សឲ្យឃើញនៅពេលយើងគិតអំពីអ្វីដែលទ្រង់មិនបានជ្រើសរើសដាក់ក្នុងបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ តើនេះបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៧ របៀបដែលព្រះគម្ពីរត្រូវបានសរសេរសឲ្យឃើញអ្វីក្នុងចិត្ដគំនិតរបស់យើង។ ហេព្រើរ ៤:១២ ចែងថា៖«ព្រះបន្ទូល[ឬសារ]នៃព្រះនោះរស់នៅ ហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ២ ទាំងធ្លុះចូលទៅ ទាល់តែកាត់ព្រលឹងនឹងវិញ្ញាណ . . . ទាំងពិចារណាអស់ទាំងគំនិតដែលចិត្ដគិត ហើយដែលសំរេចដែរ»។ សារក្នុងព្រះគម្ពីរគឺចាក់ធ្លុះយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងចិត្ដ និងសម្ដែងឲ្យឃើញនូវគំនិតហើយបំណងចិត្ដពិតរបស់យើង។ អស់អ្នកដែលអានព្រះគម្ពីរដោយមានចិត្ដចង់រិះគន់ ច្រើនតែជំពប់ដួលពេលអានកំណត់ហេតុដែលពួកគេគិតថាគ្មានពត៌មានគ្រប់គ្រាន់នោះ។ អ្នកទាំងនេះក៏ប្រហែលជាសង្ស័យថាព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាព្រះប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ប្រាជ្ញា និងយុត្ដិធម៌ទេ។
១៨, ១៩. (ក) បើកំណត់ហេតុមួយក្នុងព្រះគម្ពីរនាំឲ្យមានសំនួរដែលយើងមិនអាចរកឃើញចម្លើយភ្លាមៗ ហេតុអ្វីមិនគួរធ្វើឲ្យយើងខ្វល់ចិត្ដនោះ? (ខ) តើយើងត្រូវការអ្វីដើម្បីយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ? តើនេះជាភស្ដុតាងបញ្ជាក់ពីប្រាជ្ញាដ៏សម្បើមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ផ្ទុយទៅវិញ ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរដោយចិត្ដស្មោះ យើងយល់អំពីព្រះយេហូវ៉ាដោយផ្អែកលើការពណ៌នាក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ ដូច្នេះ បើកំណត់ហេតុណាមួយនាំឲ្យមានសំនួរដែលយើងរកចម្លើយមិនឃើញភ្លាមៗ នោះមិនគួរធ្វើឲ្យយើងខ្វល់ចិត្ដទេ។ ឧទាហរណ៍ ពេលដែលយើងកំពុងដេររ៉ូបមួយ ហើយយើងបានរៀបចំផ្ទាំងនិមួយៗរបស់រ៉ូបរួចហើយ ប្រហែលជាមានផ្ទាំងមួយដែលយើងរកមិនឃើញ ឬក៏មានផ្ទាំងមួយដែលយើងមិនដឹងថាត្រូវដេរយ៉ាងដូចម្ដេចទេ។ ប៉ុន្ដែ យើងប្រហែលជាបានដេរផ្ទាំងផ្សេងៗរួចហើយល្មមឲ្យយល់ថារ៉ូបនោះនឹងមានរូបរាងយ៉ាងណា។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលយើងសិក្សាព្រះគម្ពីរ យើងរៀនបន្ដិចម្ដងៗអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយចាប់ផ្ដើមស្គាល់ទ្រង់។ ទោះបើដើមដំបូងយើងមិនអាចយល់ទំនាក់ទំនងរវាងកំណត់ហេតុមួយនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះក៏ពិតមែន តែការសិក្សាព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើងយ៉ាងច្រើនរួចទៅហើយអំពីព្រះយេហូវ៉ាដែលល្មមឲ្យយើងអាចយល់ថា ទ្រង់ជាព្រះមួយអង្គដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់និងយុត្ដិធម៌ជានិច្ច។
១៩ ដូច្នេះ ដើម្បីយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ យើងត្រូវតែអានហើយសិក្សាដោយចិត្ដស្មោះព្រមទាំងមានគំនិតមិនលំអៀង។ នេះជាភស្ដុតាងដែលថាព្រះយេហូវ៉ាមានប្រាជ្ញាសម្បើមណាស់ មែនទេ? មនុស្សឆ្លៀវឆ្លាតគេអាចសរសេរសៀវភៅដែលមានតែ«ពួកអ្នកប្រាជ្ញ ហើយនឹងពួកឈ្លាសវៃ»អាចយល់បាន។ ប៉ុន្ដែ ការនិពន្ធសៀវភៅមួយដែលមានតែបុគ្គលមានបំណងចិត្ដត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះអាចយល់បាន នោះតម្រូវឲ្យមានប្រាជ្ញារបស់ព្រះ!—ម៉ាថាយ ១១:២៥
សៀវភៅមួយពោរពេញដោយ‹ប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍›
២០. ហេតុអ្វីបានជាមានតែព្រះយេហូវ៉ាប៉ុណ្ណោះដែលអាចប្រាប់យើងនូវគន្លងជីវិតល្អបំផុត? តើព្រះគម្ពីរមានអ្វីដែលអាចជួយយើង?
២០ ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ប្រាប់យើងនូវគន្លងជីវិតដ៏ល្អបំផុត។ ក្នុងនាមជាអ្នកបង្កើតយើង ទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ជាងយើងអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង។ ហើយសេចក្ដីត្រូវការចំបងរបស់មនុស្សជាតិ ដូចជាការចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់ សុភមង្គល និងទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកឯទៀតជាដើម មិនបានផ្លាស់ប្ដូរទេ។ ព្រះគម្ពីរមាន«សេចក្ដី[ឬ«ប្រាជ្ញា», ព.ថ.]ដែលមានប្រយោជន៍» អាចជួយយើងមានជីវិតដែលមានន័យ។ (សុភាសិត ២:៧) ផ្នែកនិមួយៗនៃប្រកាសនវត្ថុនេះដែលជាជំនួយសំរាប់សិក្សា មានមួយជំពូកបង្ហាញយើងពីរបៀបអាចអនុវត្ដតាមប្រាជ្ញាក្នុងព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្ដែ សូមយើងមើលនូវឧទាហរណ៍មួយ។
២១-២៣. តើឱវាទអ្វីប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលអាចជួយយើងចៀសវាងពីការចងគំនុំគុំកួន?
២១ តើអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់ថាមនុស្សដែលចេះតែចងគំនុំគុំកួនច្រើនតែធ្វើទុក្ខខ្លួនឯងឬទេ? ក្នុងជីវិតយើង ការគុំកួនគឺដូចជាការស្ពាយបន្ទុកមួយដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែង។ ពេលយើងចិញ្ចឹមទុកគំនុំក្នុងចិត្ដ វានឹងធ្វើឲ្យយើងទៅជាមោហ៍បាំង បាត់បង់នូវចិត្ដស្ងប់រំងាប់ ហើយក៏បន្ថយអំណររបស់យើងដែរ។ ការសិក្សារបស់អ្នកវិទ្យាសាស្ដ្រនាំឲ្យគេសន្និដ្ឋានថា ការគុំកួនអាចបង្កើនលទ្ធភាពកើតមានជំងឺបេះដូងឬជំងឺរ៉ាំរ៉ៃជាច្រើនឯទៀត។ យូរមុនអ្នកវិទ្យាសាស្ដ្របានស្រាវជ្រាវឃើញ ព្រះគម្ពីរបានចែងដោយប្រាជ្ញាថា៖«ចូរឈប់ពីសេចក្ដីកំហឹង ហើយបោះបង់សេចក្ដីឃោរឃៅចោលចេញ»។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:៨) ប៉ុន្ដែ តើយើងអាចធ្វើដូច្នេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
២២ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជូនឱវាទប្រកបដោយប្រាជ្ញាដូចតទៅនេះថា៖«សតិបញ្ញា[«ការយល់ធ្លុះ», ព.ថ.]របស់មនុស្សនឹងនាំឲ្យយឺតនឹងខឹង អ្នកនោះក៏តែងមានចិត្ដអរ ដោយមិនប្រកាន់ទោសវិញ»។ (សុភាសិត ១៩:១១) ការចេះយល់ធ្លុះបានន័យថា មានសមត្ថភាពយល់ជ្រាលជ្រៅ។ ការយល់ធ្លុះបណ្ដាលឲ្យមានគំនិតឆ្លុះយល់ ដ្បិតការយល់ធ្លុះអាចជួយយើងយល់ពីមូលហេតុដែលមនុស្សម្នាក់បាននិយាយឬប្រព្រឹត្ដអ្វីមួយ។ ការព្យាយាមយល់នូវបំណង អារម្មណ៍ និងកាលៈទេសៈពិតរបស់អ្នកនោះ ប្រហែលជានឹងជួយយើងបំបាត់ចោលនូវគំនិតនិងអារម្មណ៍មិនល្អអំពីគាត់។
២៣ ព្រះគម្ពីរក៏មានឱវាទថែមទៀតថា៖«ទ្រាំទ្រគ្នា ទាំងអត់ទោសទៅវិញទៅមក»។ (កូល៉ុស ៣:១៣) ពាក្យថា«ទ្រាំទ្រគ្នា» បានន័យថាត្រូវអត់ធ្មត់នឹងអ្នកឯទៀត ដោយទ្រាំនឹងលក្ខណៈដែលធ្វើឲ្យយើងទើសចិត្ដ។ ការចេះទ្រាំបែបនេះអាចជួយយើងចៀសវាងពីការចងគំនុំដោយសាររឿងតូចតាច។ «អត់ទោស»មានន័យថាបោះបង់ចោលគំនុំ។ ព្រះដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញារបស់យើង ជ្រាបថាយើងត្រូវតែអត់ទោសអ្នកឯទៀតពេលមានមូលហេតុត្រឹមត្រូវ។ នេះមិនគ្រាន់តែសំរាប់ប្រយោជន៍ពួកគេ តែសំរាប់ចិត្ដស្ងប់របស់យើងដែរ។ (លូកា ១៧:៣, ៤) ក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះប្រកបដោយប្រាជ្ញាក្រៃលែង!
២៤. តើនឹងទទួលបានលទ្ធផលអ្វីពេលកែប្រែជីវិតរបស់យើងសមស្របទៅតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ?
២៤ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ធំមហិមាដែលកំណត់ពុំបានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានជំរុញព្រះទ័យទ្រង់ឲ្យចង់ប្រស្រ័យទាក់ទងនឹងយើង។ ទ្រង់បានរើសវិធីល្អបំផុត គឺសំបុត្រមួយដែលមនុស្សសរសេរក្រោមការដឹកនាំដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ជាលទ្ធផល នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ប្រាជ្ញានោះ«សុទ្ធតែពិតប្រាកដ[«គួរឲ្យទុកចិត្ដបាន», ព.ថ.]»។ (ទំនុកដំកើង ៩៣:៥) ពេលយើងកែប្រែជីវិតរបស់យើងសមស្របទៅតាមប្រាជ្ញានេះ ហើយប្រាប់អ្នកឯទៀត នោះជាលទ្ធផលយើងនឹងចូលទៅជិតព្រះដែលមានគ្រប់ទាំងប្រាជ្ញា។ ក្នុងជំពូកបន្ទាប់យើងនឹងពិគ្រោះលក្ខណៈមួយទៀតនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលអាចមើលធ្លុះពេលអនាគត ពោលគឺសមត្ថភាពទាយអំពីអនាគតនិងការសម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់។
^ វគ្គ 8 ជាឧទាហរណ៍ ដាវីឌដែលជាអ្នកគង្វាលធ្លាប់ប្រើឧទាហរណ៍ពីជីវភាពអ្នកគង្វាល។ (ទំនុកទី២៣) ម៉ាថាយធ្លាប់ជាអ្នកយកពន្ធ គាត់បានប្រាប់ពីចំនួនផ្សេងៗនិងតម្លៃប្រាក់។ (ម៉ាថាយ ១៧:២៧; ២៦:១៥; ២៧:៣) លូកា ជាគ្រូពេទ្យ គាត់ប្រើសំដីដែលបញ្ជាក់បទពិសោធន៍របស់គាត់ខាងពេទ្យ។—លូកា ៤:៣៨; ១៤:២; ១៦:២០
^ វគ្គ 14 កាក់នោះហៅថាឡិបថុន ដែលជាកាក់មានតម្លៃតិចបំផុតរបស់សាសន៍យូដានៅសម័យនោះ។ ពីរឡិបថុន គឺស្មើនឹង១/៦៤ នៃប្រាក់ឈ្នួលសំរាប់មួយថ្ងៃ។ កាក់ពីរនេះមានតម្លៃតិចដល់ម៉្លេះដែលវាមិនល្មមទិញចាបមួយក្បាល ដែលជាចាបថោកបំផុតសំរាប់ជនក្រីក្រទិញមកបរិភោគនោះ។
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ទស្សនាវដ្ដី
ចូរទទួលប្រយោជន៍ពេញលេញពីការអានគម្ពីរ
គម្ពីរអាចជួយយើងលុះត្រាតែយើងសិក្សានិងអនុវត្ដសេចក្ដីបង្រៀនដែលនៅក្នុងគម្ពីរ។ សូមអញ្ជើញរៀនរបៀបអានគម្ពីរឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាង។
