ជំពូកទី២១
ព្រះយេស៊ូសម្ដែងឲ្យឃើញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»
១-៣. មនុស្សដែលធ្លាប់រស់នៅជិតខាងព្រះយេស៊ូ តើពួកគេបានតបឆ្លើយចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ទ្រង់យ៉ាងណា? ហើយតើអ្វីដែលពួកគេមិនបានយល់អំពីទ្រង់?
អ្នកស្តាប់បានស្រឡាំងកាំងនៅពេលដែលយុវបុរសម្នាក់ឈ្មោះយេស៊ូឈរបង្រៀននៅក្នុងសាលាប្រជុំ។ ទ្រង់មិនមែនជាអ្នកចំឡែកចំពោះពួកគេឡើយ ដ្បិតទ្រង់បានធំឡើងនៅក្នុងទីក្រុងរបស់ពួកគេ និងបានធ្វើការជាជាងឈើនៅទីនោះអស់ជាច្រើនឆ្នាំផង។ ប្រហែលជាពួកគេខ្លះរស់នៅក្នុងផ្ទះដែលព្រះយេស៊ូបានជួយកសាង ឬក៏ប្រហែលជាពួកគេភ្ជួររាស់ដីស្រែដោយប្រើនង្គ័លឬក៏នឹមដែលទ្រង់បានធ្វើដោយព្រះហស្ដទ្រង់ផ្ទាល់។ * ប៉ុន្ដែ តើពួកគេនឹងតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះសេចក្ដីបង្រៀនរបស់បុរសដែលធ្លាប់ជាជាងឈើនេះ?
២ មនុស្សភាគច្រើនដែលស្តាប់ទ្រង់បានកោតស្ងើចណាស់ និងសួរថា៖‹តើអ្នកនេះបានទទួលប្រាជ្ញានេះពីណាមក?›។ ប៉ុន្ដែពួកគេក៏បានថា៖‹គាត់ជាជាងឈើ ជាកូននៃនាងម៉ារា›។ (ម៉ាថាយ ១៣:៥៤-៥៨; ម៉ាកុស ៦:១-៣) គួរឲ្យស្តាយណាស់ អ្នកទាំងនេះ ដែលធ្លាប់ជាអ្នកជិតខាងរបស់ព្រះយេស៊ូបានវែកញែកថា ‹ជាងឈើនេះគ្រាន់តែជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាដូចយើងទេ›។ ទោះជាទ្រង់មានបន្ទូលដោយប្រាជ្ញាក៏ពិតមែន តែពួកគេមិនព្រមទទួលស្គាល់ទ្រង់ទេ។ ពួកគេមិនបានយល់ថា ប្រាជ្ញាដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់មិនមែនជារបស់ទ្រង់ឡើយ។
៣ តើព្រះយេស៊ូពិតជាបានទទួលប្រាជ្ញានេះពីណាមក? ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖«សេចក្ដីដែលខ្ញុំបង្រៀននេះ មិនមែនជារបស់ខ្ញុំទេ គឺជារបស់ផងព្រះ ដែលចាត់ឲ្យខ្ញុំមកនោះវិញ»។ (យ៉ូហាន ៧:១៦) សាវ័កប៉ុលពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូត្រូវ«បានតាំងឡើង ទុកជាប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»។ (កូរិនថូសទី១ ១:៣០) ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់ត្រូវសម្ដែងឲ្យឃើញតាមរយៈព្រះយេស៊ូជារាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ ពិតណាស់ ប្រាជ្ញានោះសឲ្យឃើញច្បាស់ដល់ម៉្លេះដែលព្រះយេស៊ូអាចមានបន្ទូលថា៖«ខ្ញុំហើយនឹងព្រះវរបិតា គឺតែ១»។ (យ៉ូហាន ១០:៣០) សូមយើងពិចារណានូវរបៀបបីយ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូសម្ដែងឲ្យឃើញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ»។
អ្វីដែលទ្រង់បានបង្រៀន
៤. (ក) តើអ្វីជាសាច់រឿងនៃសាររបស់ព្រះយេស៊ូ? ហេតុអ្វីសាច់រឿងនោះសំខាន់ម៉្លេះ? (ខ) ហេតុអ្វីបានជាឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូតែងតែផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតដល់អ្នកស្តាប់ហើយអាចយកមកអនុវត្ដក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃបាន?
៤ ទីមួយ សូមពិចារណាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្រៀន។ សាច់រឿងនៃសាររបស់ទ្រង់គឺ«ដំណឹងល្អពីនគរព្រះ»។ (លូកា ៤:៤៣) សារនោះគឺសំខាន់ណាស់ ដោយសារតួនាទីដែលនគរឬព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះមានក្នុងការបង្ហាញភាពត្រឹមត្រូវនៃអធិបតេយ្យរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងក្នុងការនាំពរមកមនុស្សជាតិជានិរន្ដរ៍។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបង្រៀន ទ្រង់ក៏បានជូនឱវាទប្រកបដោយប្រាជ្ញាសំរាប់អនុវត្ដក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ ព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញថាទ្រង់ពិតជា«ជួយគំនិត[ឬ«អ្នកជូនឱវាទ», ព.ថ.]យ៉ាងអស្ចារ្យ» ដែលត្រូវបានទាយទុកជាមុននោះ។ (អេសាយ ៩:៦) ពិតណាស់ ឱវាទដែលទ្រង់ជូនត្រូវតែអស្ចារ្យ មែនទេ? ដ្បិតទ្រង់មានចំណេះជ្រាលជ្រៅអំពីព្រះបន្ទូលនិងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ថែមទាំងមានការយល់ធ្លុះអំពីលក្ខណៈមនុស្សជាតិ និងក៏មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះមនុស្សដែរ។ ហេតុនេះ ឱវាទរបស់ទ្រង់តែងតែផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតដល់អ្នកស្តាប់ ហើយក៏អាចយកមកអនុវត្ដក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃបានដែរ។ ព្រះយេស៊ូ«មានព្រះបន្ទូលនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច»។ ពិតណាស់ បើមនុស្សអនុវត្ដតាមឱវាទនេះ នោះនាំទៅដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះ។—យ៉ូហាន ៦:៦៨
៥. តើព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីរឿងអ្វីខ្លះក្នុងធម្មទានលើភ្នំនោះ?
៥ ធម្មទានលើភ្នំជាឧទាហរណ៍ដ៏ប្រសើរឯកមួយបង្ហាញពីប្រាជ្ញាដែលរកប្រៀបផ្ទឹមពុំបានក្នុងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ធម្មទាននេះដែលកត់ទុកនៅម៉ាថាយ ៥:៣-៧:២៧ ប្រហែលជាត្រូវការតែ២០នាទីដើម្បីថ្លែង។ ក៏ប៉ុន្ដែ ឱវាទទាំងនោះពុំដែលហួសសម័យឡើយ និងមានប្រសិទ្ធភាពសព្វថ្ងៃនេះដូចពេលដែលថ្លែងជាលើកដំបូងនោះដែរ។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលអំពីរឿងផ្សេងៗជាច្រើន ដូចជារបៀបបណ្ដុះឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកឯទៀត (៥:២៣-២៦; ៣៨-៤២; ៧:១-៥, ១២) របៀបរក្សាខ្លួនឲ្យបានស្អាតស្អំខាងសីលធម៌ (៥:២៧-៣២) និងរបៀបធ្វើឲ្យជីវិតខ្លួនមានន័យ (៦:១៩-២៤; ៧:២៤-២៧) ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូមិនគ្រាន់តែប្រាប់អ្នកស្តាប់អំពីការប្រព្រឹត្ដដែលមានប្រាជ្ញាទេ ទ្រង់ក៏បានបង្ហាញពួកគេដែរ ដោយពន្យល់ វែកញែក និងបង្ហាញភស្ដុតាង។
៦-៨. (ក) ស្ដីអំពីការមិនខ្វល់ខ្វាយនោះ តើព្រះយេស៊ូលើកឡើងមូលហេតុអ្វីខ្លះដែលគួរឲ្យជឿ? (ខ) តើអ្វីបង្ហាញថាឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូប្រកបដោយប្រាជ្ញាពីស្ថានលើ?
៦ ជាឧទាហរណ៍ សូមពិចារណានូវឱវាទរបស់ព្រះយេស៊ូដែលទ្រង់មានបន្ទូលនៅម៉ាថាយជំពូក៦ស្ដីអំពីរបៀបយើងត្រូវប្រព្រឹត្ដនៅពេលដែលមានកង្វល់ចំពោះទ្រព្យសម្បត្ដិ។ ព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ថា៖«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយនឹងជីវិត ដែលនឹងបរិភោគអ្វី ឬនឹងរូបកាយ ដែលនឹងស្លៀកពាក់អ្វីនោះឡើយ»។ (ខ២៥) អាហារនិងសំលៀកបំពាក់គឺជាសេចក្ដីត្រូវការដ៏ចាំបាច់បំផុត ហើយការយកចិត្ដទុកដាក់ខំរករបស់ទាំងនេះគឺជារឿងធម្មតាទេ។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់យើងថា«កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយ»អំពីរបស់ទាំងនេះ។ * ហេតុអ្វី?
៧ សូមស្តាប់នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូបន្ដវែកញែកដែលគួរឲ្យជឿ។ ដោយព្រោះព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានជីវិតនិងរូបកាយមកយើង ទ្រង់ក៏មានសមត្ថភាពផ្គត់ផ្គង់អាហារដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវិត និងសំលៀកបំពាក់សំរាប់រូបកាយដែរ មែនទេ? (ខ២៥) បើព្រះផ្គត់ផ្គង់ចំណីអាហារសំរាប់សត្វស្លាប និងតុបតែងផ្កាឲ្យបានស្អាត ទ្រង់ច្បាស់ជានឹងថែរក្សាមនុស្សជាតិដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់លើសជាងនោះទៅទៀត! (ខ២៦, ២៨-៣០) ការពិត ការខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុគឺឥតប្រយោជន៍តែម្ដង ពីព្រោះថា ការខ្វល់ខ្វាយមិនអាចធ្វើឲ្យអាយុជីវិតរបស់យើងវែងជាងទេ សូម្បីតែបន្ដិចក៏មិនបានផង។ * (ខ២៧) តើយើងអាចធ្វើអ្វីទៅដើម្បីកុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយ? ព្រះយេស៊ូជូនឱវាទថា៖ ចូរបន្ដទុកការថ្វាយបង្គំព្រះជាអាទិភាពក្នុងជីវិតអ្នក។ អស់អ្នកដែលធ្វើដូច្នេះអាចជឿជាក់ថា សេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ«នឹងបានប្រទានមក»ដោយព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌។ (ខ៣៣) ជាចុងបញ្ចប់ ព្រះយេស៊ូជូនយោបល់ដែលមានប្រយោជន៍ច្រើនណាស់។ យោបល់នោះគឺ ចូរគិតតែមួយថ្ងៃៗវិញ។ មិនចាំបាច់យកកង្វល់ពីថ្ងៃស្អែកមកដាក់បន្ថែមនឹងកង្វល់ដែលមានថ្ងៃនេះទេ មែនទេ? (ខ៣៤) ម្យ៉ាងទៀត យើងមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយហួសហេតុអំពីអ្វីដែលប្រហែលជានឹងមិនកើតឡើងទេ មែនទេ? ក្នុងរបបលោកីយ៍នេះដែលបណ្ដាលឲ្យតានតឹងក្នុងចិត្ដ ការអនុវត្ដតាមឱវាទដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញានេះ អាចជួយឲ្យយើងរួចពីការពិបាកចិត្ដជាច្រើនយ៉ាងណាស់។
៨ គឺច្បាស់ហើយដែលថា ឱវាទដែលព្រះយេស៊ូបានជូនក៏មានប្រយោជន៍សព្វថ្ងៃនេះ ដូចពេលដែលទ្រង់ជូនជាលើកដំបូងជិត២.០០០ឆ្នាំមុននោះដែរ។ នេះជាភស្ដុតាងដែលបង្ហាញថាទ្រង់មានប្រាជ្ញាពីស្ថានលើ មែនទេ? សូម្បីតែយោបល់ល្អបំផុតរបស់មនុស្សជាតិដែលជូនឱវាទ ក៏ទៅជាហួសសម័យនិងក្រោយមកត្រូវកែឬជំនួសវិញ។ ក៏ប៉ុន្ដែ សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូនៅតែមានប្រយោជន៍សូម្បីតែពេលវេលាបានកន្លងទៅយ៉ាងយូរក៏ដោយ។ តែនេះមិនគួរធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដ្បិតអ្នកជូនឱវាទយ៉ាងអស្ចារ្យនេះបានមានបន្ទូលទៅ«តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះ»។—យ៉ូហាន ៣:៣៤
របៀបទ្រង់បានបង្រៀន
៩. តើទាហានខ្លះបាននិយាយអ្វីអំពីការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ? ហេតុអ្វីបានជានេះមិនមែនជាការនិយាយពន្លើសទេ?
៩ ទីពីរ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះក៏សឲ្យឃើញក្នុងរបៀបព្រះយេស៊ូបង្រៀនដែរ។ នៅគ្រាមួយ ទាហានខ្លះដែលត្រូវចាត់ឲ្យទៅចាប់ទ្រង់ បានវិលត្រឡប់មកវិញដោយដៃទទេ ទាំងពោលថា«មិនដែលមានអ្នកណានិយាយដូចអ្នកនោះទេ»។ (យ៉ូហាន ៧:៤៥, ៤៦) ពំនោលនេះមិនមែនជាការនិយាយពន្លើសទេ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិទាំងឡាយដែលធ្លាប់រស់នៅលើផែនដីនេះ ព្រះយេស៊ូដែល«មកពីស្ថានលើ» មានឃ្លាំងចំណេះនិងបទពិសោធន៍ច្រើនជាងគេបំផុត ដែលទ្រង់អាចយកមកប្រើ។ (យ៉ូហាន ៨:២៣) ពុំដែលមានមនុស្សជាតិណាម្នាក់មានសមត្ថភាពបង្រៀនដូចទ្រង់ឡើយ។ សូមពិចារណាវិធីសាស្ដ្រពីររបស់គ្រូបង្រៀនដែលមានប្រាជ្ញានេះ។
«បណ្ដាមនុស្សក៏នឹកប្លែកពីសេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន»
១០, ១១. (ក) ហេតុអ្វីបានជាយើងនឹកអស្ចារ្យចំពោះរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូ? (ខ) តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍គឺជាអ្វី? តើឧទាហរណ៍អ្វីបង្ហាញនូវមូលហេតុដែលឧទាហរណ៍និទស្សន៍របស់ព្រះយេស៊ូមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ក្នុងការបង្រៀន?
១០ ការប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចដោយមានប្រសិទ្ធភាព។ ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«ព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានបន្ទូលសេចក្ដីទាំងនេះ ដោយពាក្យប្រៀបធៀបដល់ហ្វូងមនុស្ស ទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលនឹងគេ ឥតពាក្យប្រៀបធៀបទេ»។ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៤) យើងពិតជានឹកអស្ចារ្យក្នុងចិត្ដចំពោះសមត្ថភាពដែលរកប្រៀបផ្ទឹមពុំបានរបស់ទ្រង់ ក្នុងការបង្រៀនសេចក្ដីពិតដ៏ជ្រាលជ្រៅដោយប្រៀបធៀបនឹងអ្វីសាមញ្ញធម្មតា។ កសិករសាបព្រោះ ស្ដ្រីរៀបចំដុតនំប៉័ង កូនក្មេងកំពុងតែលេងនៅផ្សារ អ្នកនេសាទទាញអួនឡើង និងអ្នកគង្វាលកំពុងតែស្វះស្វែងរកចៀមវង្វេង សុទ្ធតែជារបស់អ្នកស្តាប់ធ្លាប់ឃើញជាច្រើនដង។ នៅពេលដែលសេចក្ដីពិតសំខាន់ៗត្រូវពន្យល់ដោយប្រៀបធៀបនឹងអ្វីៗដែលមនុស្សស្គាល់ហើយ នោះសេចក្ដីពិតទាំងនេះបានដិតជាប់យ៉ាងជ្រៅនិងយ៉ាងលឿនក្នុងចិត្ដគំនិត។—ម៉ាថាយ ១១:១៦-១៩; ១៣:៣-៨, ៣៣, ៤៧-៥០; ១៨:១២-១៤
១១ ជាញឹកញាប់ ព្រះយេស៊ូប្រើឧទាហរណ៍និទស្សន៍ ដែលជានិទានកថាខ្លីៗសំរាប់ទាញយកសេចក្ដីពិតអំពីសីលធម៌ឬក៏អ្វីខាងវិញ្ញាណ។ ដោយព្រោះនិទានកថាគឺស្រួលយល់ជាងឲ្យយោបល់ទទេនោះ ឧទាហរណ៍និទស្សន៍ជួយឲ្យចងចាំសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍ជាច្រើន ព្រះយេស៊ូពណ៌នាអំពីព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដោយមានបន្ទូលធ្វើឲ្យឃើញទិដ្ឋភាពយ៉ាងច្បាស់មិនងាយភ្លេចទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ចំណុចសំខាន់ៗក្នុងឧទាហរណ៍និទស្សន៍អំពីកូនបង្ហិនទ្រព្យនោះគឺ ព្រះយេហូវ៉ានឹងអាណិតអាសូរហើយទទួលមកវិញយ៉ាងកក់ក្ដៅចំពោះអស់អ្នកណាដែលប្រែចិត្ដយ៉ាងស្មោះក្រោយបានវង្វេងចេញពីសេចក្ដីពិតនោះ។ មនុស្សគ្រប់រូបអាចយល់ចំណុចសំខាន់ក្នុងរឿងនេះបាន មែនទេ?—លូកា ១៥:១១-៣២
១២. (ក) តើព្រះយេស៊ូបានប្រើសំនួរដោយដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យអ្នកដែលចោទទៅលើអំណាចរបស់ទ្រង់បាត់មាត់ឈឹងយ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ ការប្រើសំនួរដោយប៉ិនប្រសប់។ ព្រះយេស៊ូប្រើសំនួរដើម្បីបណ្ដាលឲ្យអ្នកស្តាប់ធ្វើការសន្និដ្ឋានដោយខ្លួនឯង ឬពិចារណានូវបំណងចិត្ដរបស់ខ្លួន ឬមួយក៏ធ្វើការសម្រេចចិត្ដ។ (ម៉ាថាយ ១២:២៤-៣០; ១៧:២៤-២៧; ២២:៤១-៤៦) នៅពេលដែលអ្នកដឹកនាំសាសនាបានចោទថាទ្រង់គ្មានអំណាចពីព្រះនោះ ព្រះយេស៊ូតបឆ្លើយថា៖«បុណ្យជ្រមុជរបស់យ៉ូហាន តើមកពីស្ថានសួគ៌ ឬពីមនុស្ស?»។ ទាល់គំនិតដោយសារសំនួរនេះ ពួកគេបានរិះគិតគ្នាថា៖«បើយើងថា មកពីស្ថានសួគ៌ នោះវានឹងសួរយើងថា ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមិនបានជឿគាត់? តែបើយើងឆ្លើយថា មកពីមនុស្ស នោះខ្លាចពួកបណ្ដាជន ដ្បិតមនុស្សទាំងអស់រាប់យ៉ូហាននេះទុកជាហោរាមែន»។ នៅទីបំផុតពួកគេឆ្លើយថា៖«យើងមិនដឹងទេ!»។ (ម៉ាកុស ១១:២៧-៣៣; ម៉ាថាយ ២១:២៣-២៧) ដោយសំនួរស្រួលមួយ ព្រះយេស៊ូបានធ្វើឲ្យពួកគេបាត់មាត់ឈឹងនិងបង្ហាញឲ្យឃើញនូវភាពឥតស្មោះត្រង់ក្នុងចិត្ដរបស់ពួកគេទៀតផង។
១៣-១៥. តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍អំពីបុរសសាសន៍សាម៉ារីដែលមានចិត្ដល្អបង្ហាញប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ជួនកាល ព្រះយេស៊ូប្រើវិធីផ្សេងៗជាមួយគ្នា ដោយបង្កប់សំនួរត្រិះរិះក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ទ្រង់។ នៅពេលអ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ម្នាក់សួរព្រះយេស៊ូអំពីតម្រូវការដើម្បីទទួលជីវិតជារៀងរហូត នោះព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលដកស្រង់ពីក្រិត្យវិន័យម៉ូសេ ដែលបង្គាប់ឲ្យស្រឡាញ់ព្រះនិងអ្នកជិតខាង។ ដោយសារបុរសនេះចង់បង្ហាញថាខ្លួនជាមនុស្សសុចរិត គាត់សួរថា៖«តើអ្នកណាជាអ្នកជិតខាងខ្ញុំ?»។ ព្រះយេស៊ូបានតបឆ្លើយដោយនិទានរឿងមួយ។ បុរសសាសន៍យូដាម្នាក់កំពុងតែធ្វើដំណើរម្នាក់ឯង ស្រាប់តែមានចោរមកវាយប្លន់គាត់រហូតដល់របួសជិតស្លាប់រួចចោលឲ្យនៅដេកស្តូកស្ដឹង។ ក្រោយមកបុរសសាសន៍យូដាពីរនាក់ដើរកាត់ ដោយមានសង្ឃម្នាក់ដើរមកមុន រួចមកមានសាសន៍លេវីម្នាក់។ បុរសទាំងពីរនាក់បានដើរធ្វើមិនដឹងមិនរវល់ជនរងគ្រោះ។ ប៉ុន្ដែ ក្រោយមកបុរសសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ដើរកាត់។ គាត់មានចិត្ដក្ដួលអាណិត ជួយរុំរបួសជនរងគ្រោះនិងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយជូនគាត់ទៅផ្ទះសំណាក់មួយដើម្បីឲ្យឆាប់ជា។ ព្រះយេស៊ូបានបញ្ចប់រឿងនេះដោយសួរអ្នកប្រាជ្ញច្បាប់នោះថា៖«ក្នុង៣នាក់នោះ តើអ្នកស្មានថា អ្នកណាជាអ្នកជិតខាងនឹងមនុស្ស ដែលធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃពួកចោរនោះ?»។ បុរសនោះឆ្លើយថា៖«គឺអ្នក១ដែលមានចិត្ដអាណិតដល់គាត់នោះឯង»។—លូកា ១០:២៥-៣៧
១៤ តើឧទាហរណ៍និទស្សន៍នេះបញ្ជាក់ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេស៊ូយ៉ាងដូចម្ដេច? នៅសម័យព្រះយេស៊ូ សាសន៍យូដាបានប្រើពាក្យ«អ្នកជិតខាង»សំរាប់តែអ្នកដែលធ្វើតាមទំនៀមទំលាប់របស់ពួកគេ ច្បាស់ជាមិនប្រើសំរាប់សាសន៍សាម៉ារីទេ។ (យ៉ូហាន ៤:៩) បើព្រះយេស៊ូនិទានរឿងនេះដោយប្រាប់ថាបុរសសាម៉ារីជាអ្នករងគ្រោះវិញ ហើយសាសន៍យូដាម្នាក់ជួយគាត់ តើនេះនឹងជួយបំបាត់នូវការប្រកាន់ពូជសាសន៍ឬ? ដោយប្រាជ្ញា ព្រះយេស៊ូនិទានរឿងនេះដោយប្រាប់ថាសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់ថែរក្សាសាសន៍យូដាម្នាក់ដោយថ្នាក់ថ្នម។ សូមកត់សម្គាល់ដែរនូវសំនួរដែលព្រះយេស៊ូសួរក្រោយនិទានរឿងនោះចប់ហើយ។ ទ្រង់បញ្ជាក់ឲ្យដឹងថាពាក្យ«អ្នកជិតខាង»សំដៅលើអ្នកណា។ ការពិត អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់នេះចង់សួរថា៖‹តើអ្នកណាសមនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ?›។ ប៉ុន្ដែ ព្រះយេស៊ូសួរថា៖«ក្នុង៣នាក់នោះ តើអ្នកស្មានថា អ្នកណាជាអ្នកជិតខាង?»។ ព្រះយេស៊ូមិនបានដៅបញ្ជាក់ទៅលើអ្នកដែលបានទទួលសេចក្ដីសប្បុរសនោះទេ តែចង់ដៅបញ្ជាក់ទៅលើអ្នកដែលបានបង្ហាញសេចក្ដីសប្បុរសវិញ គឺបុរសសាសន៍សាម៉ារី។ អ្នកជិតខាងដ៏ពិត ចេះផ្ដើមបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ដល់អ្នកឯទៀតមិនថាពួកគេជាសាសន៍ណាក៏ដោយ។ ដើម្បីបញ្ជាក់ចំណុចសំខាន់នេះ ព្រះយេស៊ូបានប្រើវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់បំផុត។
១៥ គ្មានអ្វីចំឡែកទេដែលមនុស្សបានស្រឡាំងកាំងចំពោះ«សេចក្ដីដែលទ្រង់បង្រៀន» និងត្រូវបានទាក់ទាញឲ្យមកឯទ្រង់ មែនទេ? (ម៉ាថាយ ៧:២៨, ២៩) នៅគ្រាមួយ‹ហ្វូងមនុស្សយ៉ាងធំ›បាននៅជាមួយទ្រង់អស់បីថ្ងៃ ដោយមិនបរិភោគអ្វីសោះ!—ម៉ាកុស ៨:១, ២
គន្លងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់
១៦. តើព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់«ភស្ដុតាងដោយការប្រព្រឹត្ដ»ឲ្យឃើញថា ទ្រង់មានប្រាជ្ញារបស់ព្រះដឹកនាំយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ វិធីទីបីដែលព្រះយេស៊ូបានបង្ហាញឲ្យឃើញប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ា គឺដោយគន្លងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។ ប្រាជ្ញាជាអ្វីដែលយើងអាចយកមកអនុវត្ដ ហើយមានប្រសិទ្ធភាព។ យ៉ាកុបដែលជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូបានសួរថា៖«ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើមានអ្នកណាមានប្រាជ្ញាទេ?»។ រួចមកគាត់ឆ្លើយសំនួររបស់ខ្លួនឯងដោយពោលថា៖«ចូរអ្នកនោះផ្ដល់ភស្ដុតាងដោយការប្រព្រឹត្ដល្អឲ្យឃើញថា មានប្រាជ្ញាមែន»។ (យ៉ាកុប ៣:១៣, ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសកំណែថ្មី) កិរិយារបស់ព្រះយេស៊ូគឺជា«ភស្ដុតាងដោយការប្រព្រឹត្ដ»ដែលបង្ហាញថា ទ្រង់មានប្រាជ្ញារបស់ព្រះដឹកនាំ។ សូមយើងពិចារណានូវរបៀបទ្រង់បង្ហាញថាទ្រង់មានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃព្រមទាំងក្នុងរបៀបទ្រង់ប្រព្រឹត្ដទៅលើមនុស្សឯទៀត។
១៧. តើអ្វីខ្លះបង្ហាញថាព្រះយេស៊ូមានតុល្យភាពល្អឥតខ្ចោះក្នុងព្រះជន្មទ្រង់?
១៧ តើអ្នកធ្លាប់កត់សម្គាល់ថា មនុស្សដែលគ្មានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យឲ្យបានល្អច្រើនតែធ្វើអ្វីហួសហេតុឬទេ? គឺពិតមែនដែលថា ត្រូវការប្រាជ្ញាជាមុន ទើបអាចមានតុល្យភាពបាន។ ដោយទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះ នោះព្រះយេស៊ូមានតុល្យភាពល្អឥតខ្ចោះ។ អ្វីៗដែលទាក់ទងខាងវិញ្ញាណគឺសំខាន់បំផុតក្នុងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានជាប់រវល់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការប្រកាសផ្សាយដំណឹងល្អ។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា៖«ហេតុនោះហើយ បានជាខ្ញុំមក»។ (ម៉ាកុស ១:៣៨) គឺច្បាស់ហើយដែលថា ទ្រព្យសម្បត្ដិមិនសូវសំខាន់ចំពោះទ្រង់ទេ តាមមើលទៅទ្រង់មានតិចតួចណាស់។ (ម៉ាថាយ ៨:២០) ក៏ប៉ុន្ដែ ទ្រង់មិនមែនដូចតាបសទេ។ ដូចព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែលជា«ព្រះដែលមានព្រះទ័យសប្បាយ» ព្រះយេស៊ូក៏មានព្រះទ័យសប្បាយដែរ ហើយទ្រង់បានធ្វើឲ្យអ្នកឯទៀតអរសប្បាយទៀតផង។ (ធីម៉ូថេទី១ ១:១១, ព.ថ.; ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៥, ខ.ស.) នៅពេលដែលទ្រង់ចូលរួមពិធីសោយលៀងអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលធម្មតាមានភ្លេង ច្រៀងចំរៀង និងការអរសប្បាយ ទ្រង់មិនយាងទៅទីនោះក្នុងបំណងបង្ខូចក្ដីសោមនស្សរីករាយនៃពិធីនោះទេ។ នៅពេលដែលអស់ស្រាហើយ ទ្រង់ធ្វើឲ្យទឹកទៅជាស្រា ជាភេសជ្ជៈម្យ៉ាង«ដែលនាំឲ្យចិត្ដមនុស្សបានសប្បាយ»។ (ទំនុកដំកើង ១០៤:១៥; យ៉ូហាន ២:១-១១) ជាច្រើនដង ព្រះយេស៊ូព្រមទទួលសេចក្ដីអញ្ជើញដើម្បីទៅសោយអាហារជាមួយគ្នា ហើយជាញឹកញាប់ទ្រង់ប្រើឱកាសទាំងនេះដើម្បីបង្រៀន។—លូកា ១០:៣៨-៤២; ១៤:១-៦
១៨. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យយ៉ាងឥតខ្ចោះពេលប្រព្រឹត្ដទៅលើសិស្សរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ព្រះយេស៊ូបានវិនិច្ឆ័យយ៉ាងឥតខ្ចោះពេលប្រព្រឹត្ដទៅលើអ្នកឯទៀតដែរ។ ដោយសារទ្រង់យល់ធ្លុះជ្រៅអំពីធាតុពិតរបស់មនុស្សជាតិ ទ្រង់អាចវាយតម្លៃយ៉ាងត្រឹមត្រូវទៅលើសិស្សរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ថាពួកគេមិនគ្រប់ល័ក្ខណ៍ទេ។ ប៉ុន្ដែ ទ្រង់ចេះរកលក្ខណៈល្អរបស់ពួកគេ។ ទ្រង់ក៏ឃើញថាបុរសទាំងនេះដែលព្រះយេហូវ៉ាបានទាញមកមានលទ្ធភាពសម្រេចកិច្ចបំរើ។ (យ៉ូហាន ៦:៤៤) ថ្វីបើពួកគេមានកំហុសក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូនៅតែសុខចិត្ដទុកចិត្ដពួកគេ។ ទ្រង់បានបង្ហាញពីការទុកចិត្ដនេះដោយប្រគល់កិច្ចការមួយយ៉ាងធំដល់សិស្សរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បង្គាប់ពួកគេឲ្យផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយទ្រង់ជឿជាក់ថាពួកគេមានសមត្ថភាពធ្វើបាន។ (ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) សៀវភៅកិច្ចការជាភស្ដុតាងបញ្ជាក់ថា ពួកគេបានធ្វើកិច្ចការនេះយ៉ាងស្មោះត្រង់តាមបង្គាប់ទ្រង់។ (កិច្ចការ ២:៤១, ៤២; ៤:៣៣; ៥:២៧-៣២) ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់ពិតជាមានប្រាជ្ញាមែន ដោយសារទ្រង់បានទុកចិត្ដពួកគេ។
១៩. តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់«ស្លូតហើយមានចិត្ដសុភាព»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៩ ដូចដែលយើងបានឃើញក្នុងជំពូកទី២០ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ថា ចិត្ដរាបទាបនិងភាពស្លូតបូត ជាប់ទាក់ទងនឹងប្រាជ្ញា។ ពិតមែន ព្រះយេហូវ៉ាជាគំរូល្អបំផុតក្នុងរឿងនេះ។ ប៉ុន្ដែចុះព្រះយេស៊ូវិញ? យើងមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់នៅពេលដែលឃើញរបៀបព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្ដយ៉ាងរាបទាបទៅលើសិស្សរបស់ទ្រង់។ ដោយសារទ្រង់ជាបុរសគ្រប់ល័ក្ខណ៍ ទ្រង់មានសមត្ថភាពខ្ពស់ជាងពួកគេឆ្ងាយណាស់។ ប៉ុន្ដែ ទ្រង់មិនមើលងាយសិស្សរបស់ទ្រង់ទេ។ ទ្រង់មិនដែលបន្ថោកបន្ទាបពួកគេឬធ្វើឲ្យពួកគេគិតថាខ្លួនគ្មានសមត្ថភាពឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានគិតដល់កំរិតសមត្ថភាពពួកគេ និងបង្ហាញព្រះទ័យអត់ធ្មត់នៅពេលដែលពួកគេធ្វើខុស។ (ម៉ាកុស ១៤:៣៤-៣៨; យ៉ូហាន ១៦:១២) គួរឲ្យកត់សម្គាល់មែន សូម្បីតែកូនក្មេងក៏មានអារម្មណ៍ស្រួលពេលដែលនៅជាមួយព្រះយេស៊ូដែរ មែនទេ? ពួកគេប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ថាចង់ចូលទៅជិតទ្រង់ ដោយសារទទួលស្គាល់ថាទ្រង់«ស្លូតហើយមានចិត្ដសុភាព»។—ម៉ាថាយ ១១:២៩; ម៉ាកុស ១០:១៣-១៦
២០. ចំពោះកូនស្រីរបស់ស្ដ្រីសាសន៍ដទៃដែលមានបិសាចចូលធ្វើទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងនោះ តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញថាទ្រង់ចេះយោគយល់យ៉ាងដូចម្ដេច?
២០ មានអ្វីមួយទៀតដែលព្រះយេស៊ូបង្ហាញព្រះទ័យរាបទាបដូចព្រះដែរគឺទ្រង់ចេះយោគយល់បង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណានៅពេលដែលសមធ្វើដូច្នេះ។ សូមនឹកចាំពីពេលដែលស្ដ្រីសាសន៍ដទៃម្នាក់អង្វរទ្រង់ឲ្យព្យាបាលកូនស្រីរបស់គាត់ដែលត្រូវបិសាចចូលធ្វើទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ តាមវិធីបីយ៉ាង ព្រះយេស៊ូបញ្ជាក់នៅដើមដំបូងថាទ្រង់នឹងមិនជួយគាត់ទេ។ ទីមួយ ទ្រង់មិនតបឆ្លើយទេ។ ទីពីរទ្រង់មានបន្ទូលដោយត្រង់ៗថា ទ្រង់ត្រូវបានចាត់ឲ្យមកជួយសាសន៍យូដា មិនមែនសាសន៍ដទៃទេ។ ហើយទីបីទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់រឿងប្រៀបប្រដូចមួយដែលបញ្ជាក់ចំណុចដដែលនោះ។ ប៉ុន្ដែ ស្ដ្រីនោះបន្ដព្យាយាមទៀត ហើយនេះបង្ហាញថាគាត់មានជំនឿយ៉ាងខ្លាំងខុសពីធម្មតា។ ដោយគិតពីកាលៈទេសៈពិសេសនេះ តើព្រះយេស៊ូប្រព្រឹត្ដតបយ៉ាងណា? ទ្រង់ធ្វើអ្វីដែលនៅដើមដំបូងទ្រង់មិនព្រមធ្វើទេ គឺទ្រង់ព្យាបាលកូនរបស់គាត់។ (ម៉ាថាយ ១៥:២១-២៨) នេះបង្ហាញភាពរាបទាបដ៏អស្ចារ្យណាស់ មែនទេ? ហើយសូមចងចាំថា ភាពរាបទាបគឺជាមូលដ្ឋាននៃប្រាជ្ញាដ៏ពិត។
២១. ហេតុអ្វីបានជាយើងគួរព្យាយាមយកតម្រាប់តាមបុគ្គលិកលក្ខណៈ បន្ទូលនិងការប្រព្រឹត្ដរបស់ព្រះយេស៊ូ?
២១ យើងសប្បាយណាស់ដែលសៀវភៅដំណឹងល្អបើកសម្ដែងឲ្យយើងស្គាល់បន្ទូលរបស់ព្រះនិងការប្រព្រឹត្ដរបស់បុរសដែលមានប្រាជ្ញាជាងគេបំផុត! សូមយើងចាំថាព្រះយេស៊ូមានលក្ខណៈដូចព្រះវរបិតាទ្រង់បេះបិទ។ ដោយយកតម្រាប់តាមបុគ្គលិកលក្ខណៈ បន្ទូល និងការប្រព្រឹត្ដរបស់ព្រះយេស៊ូ យើងនឹងបណ្ដុះឲ្យមានប្រាជ្ញាពីស្ថានលើ។ ក្នុងជំពូកបន្ទាប់ យើងនឹងពិចារណានូវរបៀបយើងអាចប្រើប្រាជ្ញារបស់ព្រះក្នុងជីវិតរបស់យើង។
^ វគ្គ 1 នៅសម័យព្រះគម្ពីរ ជាងឈើធ្លាប់ធ្វើការកសាងផ្ទះ ធ្វើតុទូ និងធ្វើឧបករណ៍សំរាប់កសិកម្ម។ លោកចាស្ទីន ម៉ាទើដែលធ្លាប់រស់នៅសតវត្សទីពីរបានសរសេរអំពីព្រះយេស៊ូថា៖ «ទ្រង់ធ្លាប់ធ្វើការជាជាងឈើពេលដែលនៅជាមួយមនុស្សជាតិ ទាំងធ្វើនង្គ័លនិងនឹម»។
^ វគ្គ 6 កិរិយាស័ព្ទភាសាក្រិចដែលត្រូវបកប្រែថា«ខ្វល់ខ្វាយ» មានន័យថា«អារម្មណ៍បានត្រូវបង្វែរ»។ របៀបពាក្យនេះប្រើនៅម៉ាថាយ ៦:២៥ សំដៅទៅលើអារម្មណ៍បានត្រូវបង្វែរឬបំបែរដោយការព្រួយបារម្ភនិងធ្វើឲ្យលែងសប្បាយនឹងជីវិត។
^ វគ្គ 7 តាមពិត ការស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ដ្របង្ហាញឲ្យដឹងថា ការខ្វល់ខ្វាយនិងការតានតឹងចិត្ដហួសហេតុពេកអាចបង្កលទ្ធភាពឲ្យយើងកើតមានជំងឺបេះដូងនិងជំងឺជាច្រើនឯទៀតដែលអាចកាត់បន្ថយអាយុជីវិតបាន។
