ជំពូកទី២២
តើអ្នកកំពុងតែប្រើ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកទេ?
១-៣. (ក) តើវិធីដែលសាឡូម៉ូនវិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីស្ដីអំពីនរណាជាម្ដាយបង្ហាញថាទ្រង់មានប្រាជ្ញាដ៏អស្ចារ្យខុសពីធម្មតាយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាទ្រង់នឹងប្រទានអ្វីមកយើង? ហើយតើនេះនាំឲ្យមានសំនួរអ្វីខ្លះ?
រឿងក្ដីនេះពិបាកវិនិច្ឆ័យណាស់ ដ្បិតមានស្ដ្រីពីរនាក់កំពុងឈ្លោះប្រកែកគ្នាដណ្ដើមទារកតែមួយ។ ស្ដ្រីទាំងពីរនាក់នេះរស់នៅក្នុងផ្ទះតែមួយ ហើយពួកគេទើបតែកើតកូនប្រុសម្នាក់មួយ ខុសគ្នាតែប៉ុន្មានថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ទារកមួយបានស្លាប់ហើយ និងឥឡូវនេះ ស្ដ្រីទាំងពីរអះអាងថាខ្លួនជាម្ដាយរបស់ទារកមួយដែលនៅរស់។ * គ្មានសាក្សីណាម្នាក់បានឃើញអ្វីដែលកើតឡើងទេ។ រឿងក្ដីនេះទំនងជាបានចូលតុលាការជាន់ទាប តែវិនិច្ឆ័យមិនបានទេ។ ទីបំផុត រឿងក្ដីនេះបានឡើងដល់សាឡូម៉ូនដែលជាស្ដេចអ៊ីស្រាអែល។ តើទ្រង់អាចទម្លាយអាថ៌កំបាំងនេះឲ្យឃើញការពិតបានឬទេ?
២ ពេលដែលស្ដ្រីទាំងពីរនាក់នេះឈ្លោះគ្នា ស្ដេចសាឡូម៉ូនស្តាប់មួយរយៈ រួចបញ្ជាឲ្យគេយកដាវមួយមក។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បង្គាប់ឲ្យគេកាប់កូននោះជាពីរចំណែកចែកឲ្យស្ដ្រីទាំងពីរនោះម្នាក់មួយចំណែក ដោយមានបន្ទូលដូចជាមានបំណងឲ្យគេធ្វើមែនទែន។ ភ្លាមៗនោះ ម្ដាយពិតអង្វរសុំឲ្យស្ដេចប្រគល់កូនស្ងួនភ្ងារបស់នាងទៅស្ដ្រីមួយទៀតនោះចុះ។ ប៉ុន្ដែ ស្ដ្រីមួយទៀតនោះចេះតែទាមទារឲ្យគេកាប់កូននោះជាពីរចំណែកទៅ។ ឥឡូវ ស្ដេចសាឡូម៉ូនយល់ការពិតហើយ។ ទ្រង់មានចំណេះដឹងអំពីសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ម្ដាយម្នាក់ចំពោះកូនដែលកើតចេញពីផ្ទៃខ្លួន ហើយទ្រង់ប្រើចំណេះនោះដើម្បីវិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីនេះ។ ម្ដាយទារកនេះពិតជាបានធូរចិត្ដខ្លាំងណាស់ នៅពេលស្ដេចសាឡូម៉ូនប្រគល់កូនមកវិញហើយមានបន្ទូលថា៖«នាងនោះជាម្ដាយពិត»។—ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:១៦-២៧
៣ នេះជាប្រាជ្ញាអស្ចារ្យខុសពីធម្មតា មែនទេ? នៅពេលដែលប្រជាជនឮអំពីវិធីស្ដេចសាឡូម៉ូនវិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីនេះ ពួកគេបានកោតស្ញប់ស្ញែង«ដោយយល់ឃើញថា ប្រាជ្ញានៃព្រះបានសណ្ឋិតនៅក្នុងទ្រង់»។ ពិតណាស់ ប្រាជ្ញារបស់សាឡូម៉ូនគឺជាអំណោយមួយពីព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឲ្យទ្រង់មាន«ចិត្ដប្រកបដោយប្រាជ្ញា នឹងយោបល់[«គំនិតឆ្លុះយល់», ព.ថ.]»។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:១២, ២៨) ចុះយើងវិញ? តើយើងអាចទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះបានដែរឬទេ? មែនហើយ ដ្បិតព្រះបានបណ្ដាលឲ្យសាឡូម៉ូនសរសេរថា៖«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ប្រទានឲ្យមានប្រាជ្ញា»។ (សុភាសិត ២:៦) ចំពោះអស់អ្នកណាដែលខំឲ្យបានប្រាជ្ញាដោយស្មោះនោះ ព្រះយេហូវ៉ាសន្យាថាទ្រង់នឹងប្រទានប្រាជ្ញា ដែលជាសមត្ថភាពប្រើដោយប្រសិទ្ធភាពនូវចំណេះ សមត្ថភាពវែកញែក និងគំនិតឆ្លុះយល់។ តើយើងអាចទទួលបានប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងអាចប្រើប្រាជ្ញានោះក្នុងជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើត្រូវ«ខំឲ្យបានប្រាជ្ញា»យ៉ាងដូចម្ដេច?
៤-៧. តើអ្វីខ្លះជាសេចក្ដីតម្រូវទាំងបួនដើម្បីឲ្យបានប្រាជ្ញា?
៤ តើយើងត្រូវមានកំរិតវប្បធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់ឬចេះដឹងជ្រៅជ្រះទើបអាចទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះឬ? អត់ទេ! ព្រះយេហូវ៉ាសប្បាយនឹងប្រទានប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ដល់យើងមិនថាយើងមកពីមជ្ឈដ្ឋានណាឬមានការអប់រំត្រឹមណាក៏ដោយ។ (កូរិនថូសទី១ ១:២៦-២៩) ប៉ុន្ដែ យើងត្រូវជាអ្នកផ្ដើមរកប្រាជ្ញានោះ ដ្បិតព្រះគម្ពីរជំរុញយើងថា«ចូរខំឲ្យបានប្រាជ្ញា»។ (សុភាសិត ៤:៧) តើយើងអាចខំឲ្យបានប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច?
៥ ទីមួយ យើងត្រូវតែកោតខ្លាចព្រះ។ សុភាសិត ៩:១០ចែងថា៖«សេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាដើមចមនៃប្រាជ្ញា[ឬ«ជំហានទីមួយនៃការទទួលបានប្រាជ្ញា», ព្រះគម្ពីរអង់គ្លេសកំណែថ្មី]»។ ការកោតខ្លាចព្រះគឺជាឫសនៃប្រាជ្ញាពិត។ ហេតុអ្វី? សូមចាំថា ប្រាជ្ញារួមបញ្ចូលសមត្ថភាពប្រើចំណេះដោយប្រសិទ្ធភាព។ ការកោតខ្លាចព្រះមិនមែនមានន័យថាយើងរន្ធត់ញាប់ញ័រនៅចំពោះទ្រង់ទេ តែមានន័យថាយើងលំអុតលំឱនចិត្ដ គោរព ស្ញប់ស្ញែង និងទុកចិត្ដទ្រង់។ ការកោតខ្លាចបែបនេះមានផលប្រយោជន៍ល្អ និងក៏ជំរុញចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង។ ការកោតខ្លាចជំរុញយើងឲ្យកែប្រែគន្លងជីវិតទៅតាមចំណេះដែលយើងមានអំពីព្រះហឫទ័យនិងការប្រព្រឹត្ដរបស់ព្រះ។ នេះជាផ្លូវជីវិតប្រកបដោយប្រាជ្ញាជាងគេបំផុត ដ្បិតខ្នាតតម្រារបស់ព្រះយេហូវ៉ាតែងផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតដល់អ្នកណាដែលធ្វើតាម។
៦ ទីពីរ យើងត្រូវតែមានចិត្ដរាបទាបនិងចិត្ដសុភាព។ មិនអាចមានប្រាជ្ញារបស់ព្រះបើគ្មានចិត្ដរាបទាបនិងចិត្ដសុភាពនោះទេ។ (សុភាសិត ១១:២) ហេតុអ្វី? បើយើងមានចិត្ដរាបទាបនិងចិត្ដសុភាព នោះយើងសុខចិត្ដសារភាពថាយើងមិនចេះជាងគេ យោបល់យើងមិនតែងតែត្រឹមត្រូវ ហើយយើងត្រូវការគំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់រឿងទាំងអស់។ ព្រះយេហូវ៉ា«ប្រឆាំងនឹងមនុស្សមានអំនួត» ប៉ុន្ដែទ្រង់រីករាយប្រទានប្រាជ្ញាដល់អស់អ្នកណាដែលមានចិត្ដរាបទាប។—យ៉ាកុប ៤:៦, ខ.ស.
ដើម្បីទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះ យើងត្រូវតែខំប្រឹងព្យាយាមរក
៧ អ្វីទីបីដែលចាំបាច់ គឺការសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដែលបានសរសេរទុកជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាត្រូវសម្ដែងឲ្យយល់ក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ដើម្បីបានប្រាជ្ញានោះ យើងត្រូវតែខំប្រឹងព្យាយាមរក។ (សុភាសិត ២:១-៥) សេចក្ដីតម្រូវទីបួនគឺសេចក្ដីអធិស្ឋាន។ បើយើងសុំប្រាជ្ញាពីព្រះដោយស្មោះ ទ្រង់នឹងប្រទានប្រាជ្ញាឲ្យយ៉ាងបរិបូរ។ (យ៉ាកុប ១:៥) នៅពេលយើងអធិស្ឋានសុំទ្រង់ជួយដោយប្រទានវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ទ្រង់នឹងមិនធ្វើព្រងើយទេ។ ហើយវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់អាចផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យយើងរកឃើញកំណប់ទ្រព្យក្នុងបន្ទូលទ្រង់ដែលអាចជួយយើងដោះស្រាយបញ្ហា បញ្ចៀសគ្រោះថ្នាក់ និងធ្វើការសម្រេចចិត្ដដោយប្រាជ្ញា។—លូកា ១១:១៣
៨. បើយើងពិតជាបានទទួលប្រាជ្ញាពីព្រះហើយ តើប្រាជ្ញានោះនឹងសឲ្យឃើញយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ដូចយើងបានកត់សម្គាល់ក្នុងជំពូកទី១៧រួចហើយ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះយេហូវ៉ាអាចយកមកអនុវត្ដបាន។ ដូច្នេះ បើយើងពិតជាបានទទួលប្រាជ្ញារបស់ព្រះហើយ ប្រាជ្ញានោះនឹងសឲ្យឃើញដោយការប្រព្រឹត្ដរបស់យើង។ យ៉ាកុបដែលជាសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូ បានពណ៌នាអំពីផលផ្លែនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នៅពេលដែលគាត់សរសេរថា៖«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ នោះមុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ដ សេចក្ដីសំឡូត[ឬ«ចេះយោគយល់», ព.ថ.] ចិត្ដទន់[ឬ«ប្រុងប្រៀបស្តាប់តាម», ព.ថ.] ក៏ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង»។ (យ៉ាកុប ៣:១៧) នៅពេលយើងពិចារណាលក្ខណៈនិមួយៗនៃប្រាជ្ញារបស់ព្រះ យើងអាចសួរខ្លួនថា‹តើខ្ញុំកំពុងតែប្រើប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើក្នុងជីវិតខ្ញុំឬទេ›?
«បរិសុទ្ធ រួចមកមានមេត្រីចិត្ដ»
៩. នៅយ៉ាកុប ៣:១៧ តើពាក្យបរិសុទ្ធមានន័យដូចម្ដេច? ហើយហេតុអ្វីគឺសមរម្យដែលភាពបរិសុទ្ធជាលក្ខណៈទីមួយនៃប្រាជ្ញា?
៩ «មុនដំបូងហៅថាបរិសុទ្ធ»។ ពាក្យបរិសុទ្ធក្នុងខនេះមានន័យថា សុទ្ធឬឥតសៅហ្មង និងមិនគ្រាន់តែសំដៅលើរូបកាយប៉ុណ្ណោះ តែសំដៅលើចិត្ដគំនិតផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ទំនាក់ទំនងរវាងប្រាជ្ញានិងចិត្ដ។ ប៉ុន្ដែ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះមិនអាចចូលទៅស្ថិតក្នុងចិត្ដមួយដែលសៅហ្មងឬស្មោកគ្រោកដោយគំនិត ក្ដីប៉ងប្រាថ្នា និងបំណងអាក្រក់បានទេ។ (សុភាសិត ២:១០; ម៉ាថាយ ១៥:១៩, ២០) ប៉ុន្ដែ បើចិត្ដរបស់យើងបរិសុទ្ធបំផុតតាមលទ្ធភាពរបស់យើងជាមនុស្សឥតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ នោះយើងនឹង«គេចចេញពីការអាក្រក់ ហើយប្រព្រឹត្ដការល្អ»វិញ។ (ទំនុកដំកើង ៣៧:២៧; សុភាសិត ៣:៧) ពិតជាសមរម្យណាស់ដែលភាពបរិសុទ្ធគឺជាលក្ខណៈនៃប្រាជ្ញាដែលត្រូវលើកឡើងយកមករៀបរាប់មុនគេ មែនទេ? យ៉ាងណាមិញ បើយើងមិនស្អាតស្អំខាងសីលធម៌និងខាងវិញ្ញាណផង តើយើងអាចសម្ដែងលក្ខណៈឯទៀតនៃប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើដោយដូចម្ដេចបាន?
១០, ១១. (ក) ហេតុអ្វីបានជាសំខាន់ដែលយើងមានមេត្រីភាពជាមួយអ្នកឯទៀត? (ខ) បើអ្នកគិតថាអ្នកបានធ្វើឲ្យអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាអន់ចិត្ដ តើអ្នកអាចធ្វើជាអ្នកដែលបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពយ៉ាងដូចម្ដេច? (សូមមើលសម្គាល់ហេតុ)
១០ «រួចមកមានមេត្រីចិត្ដ»។ ប្រាជ្ញាពីស្ថានសួគ៌ជំរុញឲ្យយើងខិតខំឲ្យមានមេត្រីភាព ដែលជាផលផ្លែមួយនៃវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ (កាឡាទី ៥:២២) យើងខំប្រឹងចៀសវាងពីទង្វើដែលនាំឲ្យបាក់បែកដល់‹សេចក្ដីរួបរួមគ្នាដោយសេចក្ដីមេត្រី›របស់រាស្ដ្រព្រះយេហូវ៉ា។ (អេភេសូរ ៤:៣) យើងក៏ខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីនាំឲ្យមានមេត្រីភាពឡើងវិញ នៅពេលមានបញ្ហា។ ហេតុអ្វីនេះគឺសំខាន់? ព្រះគម្ពីរចែងថា៖«ចូរនៅដោយមេត្រីនឹងគ្នាចុះ! នោះព្រះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ នឹងសេចក្ដីសុខសាន្ដ ទ្រង់នឹងគង់នៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា»។ (កូរិនថូសទី២ ១៣:១១) ដូច្នេះ ដរាបណាដែលយើងបន្ដនៅដោយមេត្រីនឹងគ្នា នោះព្រះនៃមេត្រីភាពឬសេចក្ដីសុខសាន្ដនឹងគង់នៅជាមួយយើងដែរ។ របៀបយើងប្រព្រឹត្ដទៅលើអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះយេហូវ៉ា។ តើយើងអាចធ្វើជាអ្នកបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពយ៉ាងដូចម្ដេច? សូមពិចារណាឧទាហរណ៍មួយ។
១១ តើអ្នកគួរធ្វើយ៉ាងណាបើអ្នកគិតថាបានធ្វើឲ្យអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាអន់ចិត្ដ? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖«បើកាលណាអ្នកនាំយកដង្វាយមកដល់អាសនា ហើយនៅទីនោះអ្នកនឹកឃើញថា បងប្អូនណាមានហេតុអ្វីទាស់នឹងអ្នក នោះត្រូវទុកដង្វាយរបស់អ្នកនៅមុខអាសនា ហើយទៅរកជានឹងបងប្អូនជាមុនសិន រួចសឹមមកថ្វាយដង្វាយអ្នកចុះ»។ (ម៉ាថាយ ៥:២៣, ២៤) អ្នកអាចប្រតិបត្ដិតាមឱវាទនោះដោយផ្ដើមទៅជួបបងប្អូនរបស់អ្នក។ តើអ្នកទៅជួបក្នុងបំណងអ្វី? អ្នកមានបំណង«ទៅរកជា»នឹងបងប្អូនរបស់អ្នក។ * ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ អ្នកប្រហែលជាត្រូវព្រមទទួលស្គាល់ការអន់ចិត្ដរបស់គាត់ មិនមែនបដិសេធថាគាត់មិនគួរអន់ចិត្ដឡើយ។ បើអ្នកទៅជួបគាត់ក្នុងបំណងបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាពវិញ និងបើអ្នករក្សាគំនិតនេះ អ្នកទំនងជាអាចដោះស្រាយការយល់ច្រឡំណាដែលមាន រួចអាចសុំអភ័យទោស និងទទួលការអត់ឱនទោស។ ពេលដែលអ្នកផ្ដើមបង្កើតឲ្យមានមេត្រីភាព អ្នកបង្ហាញថាអ្នកកំពុងតែត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។
«ចេះយោគយល់ ប្រុងប្រៀបស្តាប់តាម»
១២, ១៣. (ក) នៅយ៉ាកុប ៣:១៧ តើពាក្យដែលបកប្រែថា«ចេះយោគយល់»មានន័យដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងចេះយោគយល់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១២ «ចេះយោគយល់»។ តើការយោគយល់មានន័យដូចម្ដេច? យោងទៅតាមបណ្ឌិតមួយចំនួន ពាក្យដើមជាភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«ចេះយោគយល់»នៅយ៉ាកុប ៣:១៧ គឺពិបាកបកប្រែណាស់។ អ្នកបកប្រែខ្លះបានប្រើពាក្យផ្សេងៗដូចជា«សុភាពរាបសា» «មានអធ្យាស្រ័យ» និង«ចេះគិតដល់អ្នកដទៃ»។ តើយើងអាចបង្ហាញលក្ខណៈនេះនៃប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៣ ភីលីព ៤:៥ចែងថា៖«ចូរសំដែងឲ្យមនុស្សទាំងអស់ បានស្គាល់សេចក្ដីសំឡូតរបស់អ្នករាល់គ្នាចុះ![ឬ«ឃើញថាអ្នករាល់គ្នាចេះយោគយល់», ព.ថ.]»។ សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀតចែងថា៖«ចូរមានឈ្មោះល្អជាអ្នកដែលចេះយោគយល់»។ (សញ្ញាថ្មីជាភាសាអង់គ្លេសសម័យទំនើប, របស់លោក ឆ. ប. វីល្លៀម) សូមកត់សម្គាល់ថា នេះមិនទាក់ទងនឹងទស្សនៈដែលយើងមានចំពោះខ្លួនឯងទេ តែគឺជាទស្សនៈដែលអ្នកឯទៀតមានចំពោះយើង ឬថាអ្នកដទៃស្គាល់យើងជាមនុស្សបែបណា។ មនុស្សដែលចេះយោគយល់មិនតែងតែតឹងរ៉ឹងម៉ាត់ណាម៉ាត់ហ្នឹង ហើយក៏មិនមែនជាមនុស្សដែលតែងតែទាមទារឲ្យគេធ្វើតាមគំនិតគាត់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់សុខចិត្ដស្តាប់និងធ្វើតាមសំណូមពររបស់គេ នៅពេលដែលសមធ្វើ។ គាត់ក៏សុភាពរាបសា មិនប្រព្រឹត្ដទៅលើអ្នកឯទៀតដោយកោងកាចឡើយ។ គ្រីស្ទានទាំងឡាយត្រូវតែធ្វើដូច្នេះ តែជាពិសេសគឺសំខាន់ដែលអ្នកចាស់ទុំធ្វើ។ សេចក្ដីសុភាពរាបសាទាញទឹកចិត្ដ ធ្វើឲ្យបងប្អូនស្រួលទាក់ទងអ្នកចាស់ទុំ។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ២:៧, ៨) យកល្អយើងទាំងអស់គ្នាសួរខ្លួនថា ‹តើអ្នកដទៃស្គាល់ខ្ញុំជាមនុស្សដែលចេះគិតដល់អ្នកឯទៀត សុខចិត្ដធ្វើតាមសំណូមពររបស់គេ និងសុភាពរាបសាឬទេ?›។
១៤. តើយើងអាចបង្ហាញថាយើង«ប្រុងប្រៀបស្តាប់បង្គាប់»យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ «ប្រុងប្រៀបស្តាប់តាម»។ ពាក្យភាសាក្រិចដែលត្រូវបានបកប្រែថា«ប្រុងប្រៀបស្តាប់តាម»មិនមាននៅកន្លែងណាផ្សេងទៀតក្នុងបទគម្ពីរភាសាក្រិចឡើយ។ យោងទៅតាមបណ្ឌិតម្នាក់ ពាក្យនេះ«ច្រើនតែប្រើសំដៅទៅលើការបង្ហាត់កូនទាហាន»។ ពាក្យនេះរួមបញ្ចូលអត្ថន័យថា«ស្រួលបញ្ចុះបញ្ចូល»និង«ចេះចុះចូលតាម»។ អ្នកណាដែលត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ អ្នកនោះប្រុងប្រៀបចុះចូលដោយធ្វើតាមបទគម្ពីរ។ គាត់គ្មានឈ្មោះជាមនុស្សដែលប្រកាន់តាមមតិខ្លួនមិនព្រមកែប្រែពេលដែលមានពត៌មានផ្ទុយពីមតិគាត់។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ឆាប់កែប្រែនៅពេលមានភស្ដុតាងជាក់ច្បាស់ក្នុងបទគម្ពីរបង្ហាញថាគាត់មានមតិខុសឬបានសន្និដ្ឋានខុស។ តើអ្នកមានឈ្មោះជាមនុស្សបែបនេះឬ?
«ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ»
១៥. តើសេចក្ដីមេត្ដាករុណាជាអ្វី? ហើយហេតុអ្វីបានជាសមរម្យដែល«សេចក្ដីមេត្ដាករុណា»និង«ផលល្អ»ត្រូវរៀបរាប់ជាមួយគ្នានៅយ៉ាកុប ៣:១៧?
១៥ «ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា នឹងផលល្អ»។ * សេចក្ដីមេត្ដាគឺជាលក្ខណៈសំខាន់នៃប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ ដ្បិតប្រាជ្ញាបែបនេះហៅថា«ពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា»។ សូមកត់សម្គាល់ថា«សេចក្ដីមេត្ដាករុណា»និង«ផលល្អ»ត្រូវរៀបរាប់ជាមួយគ្នា។ នេះគឺសមរម្យមែន ដ្បិតក្នុងព្រះគម្ពីរ សេចក្ដីមេត្ដាករុណាច្រើនតែសំដៅលើការយកចិត្ដទុកដាក់នឹងអ្នកឯទៀត ហើយនេះជំរុញឲ្យបង្កើតផលល្អជាច្រើន ពោលគឺការប្រព្រឹត្ដដែលប្រកបដោយសេចក្ដីសប្បុរស។ ឯកសារយោងមួយបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីមេត្ដាករុណាគឺជា«អារម្មណ៍អាណិតមនុស្សដែលកំពុងតែស្ថិតក្នុងសភាពលំបាក និងការខំព្យាយាមជួយពួកគេឲ្យរួច»។ ដូច្នេះ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះមិនមែនអត់ភាពកក់ក្ដៅ ក្ដីអាណិតអាសូរ ឬក៏គ្រាន់តែមាននៅក្នុងខួរក្បាលប៉ុណ្ណោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះគឺកក់ក្ដៅ ចេញពីដួងចិត្ដ និងចេះគិតដល់អារម្មណ៍អ្នកឯទៀត។ តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណាយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦, ១៧. (ក) ព្រមជាមួយនឹងការស្រឡាញ់ព្រះ តើអ្វីជំរុញចិត្ដយើងឲ្យចូលរួមកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ? ហេតុអ្វី? (ខ) តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចថា យើងពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណា?
១៦ ការប្រាប់ដំណឹងល្អអំពីព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះដល់អ្នកឯទៀតពិតជាវិធីសំខាន់មួយ។ តើអ្វីជំរុញចិត្ដយើងឲ្យធ្វើកិច្ចការនេះ? ហេតុចំបង គឺដោយសារសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ។ ប៉ុន្ដែ យើងក៏ត្រូវជំរុញដោយសេចក្ដីមេត្ដាឬសេចក្ដីករុណាចំពោះអ្នកឯទៀតដែរ។ (ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩) មនុស្សជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ«ល្វើយ ហើយខ្ចាត់ខ្ចាយ ដូចហ្វូងចៀម ដែលឥតអ្នកគង្វាល»។ (ម៉ាថាយ ៩:៣៦) គ្រូគង្វាលក្នុងសាសនាមិនពិតមិនយកចិត្ដទុកដាក់ ហើយក៏ធ្វើឲ្យពួកគេខ្វាក់ខាងវិញ្ញាណទៀតផង។ ជាលទ្ធផល ពួកគេមិនដឹងអំពីការណែនាំប្រកបដោយប្រាជ្ញាដែលមានក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ឬក៏ពរដែលព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះប្រទានទៅលើផែនដីទេ។ នៅពេលដែលយើងគិតអំពីសេចក្ដីត្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់មនុស្សនៅជុំវិញយើង សេចក្ដីមេត្ដាករុណាជំរុញចិត្ដយើងឲ្យខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីប្រាប់ពួកគេអំពីគោលបំណងរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។
នៅពេលយើងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាចំពោះអ្នកដទៃ យើងបង្ហាញ«ប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ»
១៧ តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងពេញដោយសេចក្ដីមេត្ដាករុណាតាមវិធីណាទៀត? សូមចាំរឿងប្រៀបប្រដូចរបស់ព្រះយេស៊ូអំពីបុរសសាសន៍សាម៉ារីដែលបានឃើញអ្នកដំណើរម្នាក់ដេកស្តូកស្ដឹងលើផ្លូវដោយត្រូវបានគេវាយហើយប្លន់។ បុរសសាសន៍សាម៉ារីនេះ«មានចិត្ដក្ដួលអាណិត[ឬ«បង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណា», ព.ថ.]»ដោយរុំរបួសនិងថែរក្សាជនរងគ្រោះ។ (លូកា ១០:២៩-៣៧) នេះបង្ហាញថាសេចក្ដីមេត្ដាករុណារួមបញ្ចូលការជួយអ្នកដែលមានសេចក្ដីត្រូវការ មែនទេ? ព្រះគម្ពីរចែងប្រាប់យើងថា«ត្រូវធ្វើល្អដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយគឺដល់ពួកអ្នកជឿជាដើម»។ (កាឡាទី ៦:១០) សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះៗ។ អ្នកជឿម្នាក់ដែលមានវ័យចាស់ត្រូវការអ្នកណាម្នាក់ជូនគាត់ទៅប្រជុំនិងជូនមកផ្ទះវិញ។ ស្ដ្រីមេម៉ាយក្នុងក្រុមជំនុំត្រូវការអ្នកណាម្នាក់ជួយជួសជុលផ្ទះ។ (យ៉ាកុប ១:២៧) អ្នកដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ដប្រហែលជាត្រូវការ«ពាក្យល្អ១ម៉ាត់»ដើម្បីលើកទឹកចិត្ដគាត់ឲ្យសប្បាយឡើងវិញ។ (សុភាសិត ១២:២៥) នៅពេលដែលយើងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាតាមវិធីទាំងនេះ យើងបង្ហាញថាយើងកំពុងតែប្រើប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ។
«ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង»
១៨. បើយើងត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើ តើយើងគួរខំប្រឹងជំរះអ្វីពីចិត្ដយើងឲ្យអស់? ហើយហេតុអ្វី?
១៨ «ឥតរើសមុខ ហើយឥតពុតមាយាផង»។ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះមិនទទួលអានុភាពពីការប្រកាន់ពូជសាសន៍ឬមោទនភាពរបស់ជាតិទេ។ បើយើងត្រូវដឹកនាំដោយប្រាជ្ញារបស់ព្រះ នោះយើងនឹងជំរះភាពលំអៀងចេញពីចិត្ដយើងឲ្យអស់។ (យ៉ាកុប ២:៩) យើងមិនបង្ហាញការយកចិត្ដទុកដាក់ពិសេសទៅលើអ្នកដទៃ ដោយសារកំរិតការអប់រំ ទ្រព្យសម្បត្ដិ ឬភារកិច្ចរបស់ពួកគេក្នុងក្រុមជំនុំទេ ក៏មិនមើលងាយអ្នកថ្វាយបង្គំគ្នីគ្នាទោះបីគេមើលទៅដូចជាខ្សត់ខ្សោយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ បើព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកពួកគេគួរនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ យើងប្រាកដជាគួរចាត់ទុកពួកគេគួរនឹងទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងដែរ។
១៩, ២០. (ក) តើអ្វីជាប្រភពនៃពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«អ្នកពុតមាយា»? (ខ) តើយើងបង្ហាញថាមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនឥតពុតមាយា»យ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយហេតុអ្វីនេះគឺសំខាន់?
១៩ «ឥតពុតមាយា»។ ពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«អ្នកពុតមាយា»អាចសំដៅទៅលើ«អ្នកដើរតួ»។ នៅសម័យបុរាណ តួនៅប្រទេសក្រិចនិងរ៉ូមធ្លាប់ពាក់មុខធំៗនៅពេលដើរតួ។ ដូច្នេះ ពាក្យក្រិចដែលបកប្រែថា«អ្នកពុតមាយា» បានចាប់ផ្ដើមសំដៅលើអ្នកដែលធ្វើពើឬក្លែងបង្វែងដំណើរឲ្យឃ្លាតចាកពីសេចក្ដីពិត។ លក្ខណៈនេះដែលចូលរួមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ គួរមានឥទ្ធិពលមកលើរបៀបយើងប្រព្រឹត្ដទៅលើអ្នកជឿគ្នីគ្នា ហើយលើអារម្មណ៍ដែលយើងមានចំពោះពួកគេដែរ។
២០ សាវ័កពេត្រុសបានកត់សម្គាល់ថា បើយើង«ស្តាប់តាមសេចក្ដីពិត» នោះគួរបណ្ដាលឲ្យយើងមាន«សេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនឥតពុតមាយា»។ (ពេត្រុសទី១ ១:២២) ប្រាកដហើយ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះបងប្អូនមិនត្រូវជាការធ្វើពុតឡើយ។ យើងមិនពាក់មុខឬដើរតួដើម្បីបញ្ឆោតអ្នកដទៃទេ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងត្រូវស្មោះពិតនិងចេញមកពីចិត្ដ។ បើដូច្នេះ អ្នកជឿគ្នីគ្នានឹងទុកចិត្ដយើង ដ្បិតពួកគេដឹងថា អ្វីដែលគេឃើញគឺពិតប្រាកដ។ ភាពស្មោះត្រង់បែបនេះបើកផ្លូវឲ្យមានការប្រស្រ័យទាក់ទងជាមួយគ្រីស្ទានគ្នីគ្នាដោយឥតលាក់លៀម ហើយក៏ជួយឲ្យមានបរិយាកាសប្រកបដោយការទុកចិត្ដគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងក្រុមជំនុំដែរ។
«ចូររក្សាប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍»
២១, ២២. (ក) តើសាឡូម៉ូនបានប្រហែសមិនរក្សាប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច? (ខ) តើយើងអាចរក្សាប្រាជ្ញាយ៉ាងដូចម្ដេច? ហើយតើយើងនឹងទទួលប្រយោជន៍អ្វីពីការធ្វើដូច្នេះ?
២១ ប្រាជ្ញាពីព្រះយេហូវ៉ាជាអំណោយមួយដែលយើងគួរតែរក្សាកុំឲ្យបាត់បង់។ ស្ដេចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា៖«កូនអើយ! . . . ចូររក្សាសេចក្ដីដែលមានប្រយោជន៍[ឬ«ប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍», ព.ថ.] នឹងគំនិតវាងវៃចុះ!»។ (សុភាសិត ៣:២១) គួរឲ្យសោកស្តាយមែន សាឡូម៉ូនទ្រង់ផ្ទាល់បានប្រហែសមិនធ្វើដូច្នេះទេ។ ទ្រង់នៅមានប្រាជ្ញាដរាបណាដែលទ្រង់រក្សាឲ្យមានចិត្ដចេះស្តាប់បង្គាប់។ ប៉ុន្ដែ នៅទីបំផុតព្រះជាយាទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ដែលជាសាសន៍ផ្សេងៗនោះ បានទាញបង្វែរព្រះទ័យទ្រង់ចេញពីការថ្វាយបង្គំពិតចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ (ពង្សាវតារក្សត្រទី១ ១១:១-៨) អ្វីដែលកើតឡើងចំពោះសាឡូម៉ូនជាគំរូឲ្យដឹងថា ចំណេះមានតម្លៃតិចបើមិនយកមកអនុវត្ដតាម។
២២ តើយើងអាចរក្សាប្រាជ្ញាដែលមានប្រយោជន៍យ៉ាងដូចម្ដេច? យើងត្រូវតែអានឲ្យបានទៀងទាត់នូវព្រះគម្ពីរនិងប្រកាសនវត្ថុដែលមានមូលដ្ឋានលើព្រះគម្ពីរដែលផ្គត់ផ្គង់ដោយ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់មានវិនិច្ឆ័យល្អ» មិនតែប៉ុណ្ណោះយើងក៏ត្រូវខំព្យាយាមអនុវត្ដតាមអ្វីដែលយើងរៀនជាចាំបាច់។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥, ព.ថ.) យើងមានហេតុជាច្រើនដែលគួរអនុវត្ដតាមប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។ នៅគ្រាឥឡូវនេះ ប្រាជ្ញារបស់ព្រះផ្ដល់ឲ្យយើងនូវគន្លងជីវិតដ៏ល្អបំផុត។ នោះក៏ផ្ដល់សមត្ថភាពឲ្យយើង«ចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច»ក្នុងពិភពលោកថ្មីរបស់ព្រះដែរ។ (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១៩) ហើយសំខាន់បំផុត ការបណ្ដុះឲ្យមានប្រាជ្ញាដែលមកពីស្ថានលើក៏នាំយើងឲ្យចូលមកជិតព្រះយេហូវ៉ាជាង ដែលទ្រង់ជាប្រភពនៃអស់ទាំងប្រាជ្ញា។
^ វគ្គ 1 យោងទៅតាមពង្សាវតារក្សត្រទី១ ៣:១៦ ស្ដ្រីទាំងពីរនាក់នេះគឺជាស្រីសំផឹង។ សៀវភៅការយល់ធ្លុះជ្រៅនឹងបទគម្ពីរប្រាប់ថា៖«ស្ដ្រីទាំងពីរនាក់នេះដែលជាសាសន៍យូដាឬក៏ប្រហែលជាសាសន៍ដទៃក៏មិនដឹង ពួកគេមិនមែនជាស្រីសំផឹងក្នុងន័យថាពួកគេរកស៊ីផ្លូវភេទនោះទេ តែដោយសារពួកគេជាស្ដ្រីដែលបានធ្វើអំពើសហាយស្មន់វិញ»។—បោះពុម្ពដោយស្មរបន្ទាល់ព្រះយេហូវ៉ា (ជាភាសាអង់គ្លេស)
^ វគ្គ 11 ពាក្យភាសាក្រិចដែលបកប្រែថា«រកជា»នោះមកពីកិរិយាស័ព្ទមួយដែលបានន័យថា «‹កែប្រែ ប្ដូរ› ឬថា‹ផ្សះផ្សា›»។ ដូច្នេះ គោលបំណងរបស់អ្នកគឺធ្វើឲ្យមានការកែប្រែមួយ ពោលគឺបំបាត់នូវការព្យាបាទចេញពីចិត្ដរបស់អ្នកដែលអន់ចិត្ដ។—រ៉ូម ១២:១៨
^ វគ្គ 15 សេចក្ដីបកប្រែមួយទៀតបានបកប្រែពាក្យនេះថា«ពេញទៅដោយករុណានិងការប្រព្រឹត្ដដ៏ល្អ»។—សេចក្ដីបកប្រែជាភាសាសាមញ្ញ, របស់លោក ឆាល ប. វីល្លៀម
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ទស្សនាវដ្ដី
ចូរទទួលប្រយោជន៍ពេញលេញពីការអានគម្ពីរ
គម្ពីរអាចជួយយើងលុះត្រាតែយើងសិក្សានិងអនុវត្ដសេចក្ដីបង្រៀនដែលនៅក្នុងគម្ពីរ។ សូមអញ្ជើញរៀនរបៀបអានគម្ពីរឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាង។
ទស្សនាវដ្ដី
ចូរប្រើបណ្ដាំរបស់ព្រះដើម្បីជួយខ្លួនអ្នកនិងអ្នកឯទៀត
តើអ្នកចាត់ទុកគម្ពីរជាសៀវភៅពិសេសឬ? ការសិក្សាធីម៉ូថេទី២ ៣:១៦និងពង្រឹងជំនឿរបស់អ្នកទៅលើគម្ពីរដែលជាអំណោយពីព្រះយេហូវ៉ា។
