1-3. (α) Ποιο βαρύ φορτίο βάσταζε ο ψαλμωδός Δαβίδ, και πώς βρήκε παρηγοριά για την ταραγμένη του καρδιά; (β) Ποιο φορτίο μπορεί να βαστάζουμε όταν αμαρτάνουμε, αλλά για ποιο πράγμα μάς διαβεβαιώνει ο Ιεχωβά;

 «ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ μου κρέμονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι μου», έγραψε ο ψαλμωδός Δαβίδ. «Είναι ασήκωτα για εμένα σαν βαρύ φορτίο. Παρέλυσα και συντρίφτηκα εντελώς». (Ψαλμός 38:4, 8) Ο Δαβίδ γνώριζε πόσο βαρύ μπορούσε να είναι το φορτίο μιας ένοχης συνείδησης. Αλλά βρήκε παρηγοριά για την ταραγμένη του καρδιά. Κατανοούσε ότι, ενώ ο Ιεχωβά μισεί την αμαρτία, δεν μισεί τον αμαρτωλό αν μετανοήσει αληθινά και απορρίψει την αμαρτωλή του πορεία. Με πλήρη πίστη στην προθυμία του Ιεχωβά να δείχνει έλεος στους μετανοημένους, ο Δαβίδ είπε: «Εσύ, Ιεχωβά, είσαι . . . πρόθυμος να συγχωρείς».​—Ψαλμός 86:5.

² Όταν αμαρτάνουμε, και εμείς μπορεί να βαστάζουμε το συντριπτικό φορτίο μιας πληγωμένης συνείδησης. Αυτές οι τύψεις είναι υγιές συναίσθημα. Μπορεί να μας υποκινήσει να κάνουμε θετικά βήματα για να διορθώσουμε τα λάθη μας. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να μας καταβάλει η ενοχή. Η καρδιά μας που μας καταδικάζει μπορεί να επιμένει ότι ο Ιεχωβά δεν θα μας συγχωρήσει, όσο και αν έχουμε μετανοήσει. Αν μας «καταβάλει η υπερβολική λύπη», ο Σατανάς ίσως προσπαθήσει να μας κάνει να παραιτηθούμε, να νομίσουμε ότι ο Ιεχωβά μάς θεωρεί ανάξιους, ακατάλληλους να τον υπηρετούμε.​—2 Κορινθίους 2:​5-11.

³ Άραγε έτσι βλέπει τα πράγματα ο Ιεχωβά; Κάθε άλλο! Η συγχωρητικότητα είναι μια πτυχή της μεγάλης αγάπης του Ιεχωβά. Στον Λόγο του, μας διαβεβαιώνει ότι, όταν εκδηλώνουμε γνήσια, εγκάρδια μετάνοια, αυτός είναι πρόθυμος να συγχωρεί. (Παροιμίες 28:​13) Για να μη μας φανεί ποτέ ανέφικτη η συγχώρηση του Ιεχωβά, ας εξετάσουμε γιατί και πώς συγχωρεί εκείνος.

4. Τι θυμάται ο Ιεχωβά σχετικά με τη φύση μας, και πώς επηρεάζει αυτό τον τρόπο με τον οποίο μας μεταχειρίζεται;

⁴ Ο Ιεχωβά γνωρίζει τους περιορισμούς μας. «Αυτός ξέρει καλά πώς είμαστε πλασμένοι, θυμάται ότι είμαστε χώμα», λέει το εδάφιο Ψαλμός 103:​14. Δεν ξεχνάει ότι είμαστε χωματένια πλάσματα, με ελαττώματα και αδυναμίες ως αποτέλεσμα της ατέλειας. Η έκφραση «ξέρει καλά πώς είμαστε πλασμένοι» μας θυμίζει ότι η Γραφή παρομοιάζει τον Ιεχωβά με αγγειοπλάστη και εμάς με τα πήλινα σκεύη που φτιάχνει. (Ιερεμίας 18:​2-6) Ο Μεγάλος Αγγειοπλάστης προσαρμόζει τη συμπεριφορά του απέναντί μας σύμφωνα με την αδυναμία της αμαρτωλής μας φύσης και τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε ή δεν ανταποκρινόμαστε στην καθοδηγία του.

5. Πώς περιγράφει η επιστολή προς τους Ρωμαίους την ισχυρή λαβή της αμαρτίας;

⁵ Ο Ιεχωβά κατανοεί πόσο ισχυρή είναι η αμαρτία. Ο Λόγος του περιγράφει την αμαρτία ως μια ισχυρή δύναμη που έχει πιάσει τον άνθρωπο στη θανατηφόρα λαβή της. Πόσο δυνατή είναι η λαβή της αμαρτίας; Στην επιστολή προς τους Ρωμαίους, ο απόστολος Παύλος εξηγεί: Είμαστε «κάτω από την αμαρτία», όπως είναι οι στρατιώτες κάτω από τις διαταγές του διοικητή τους (Ρωμαίους 3:9)· η αμαρτία “βασιλεύει” στην ανθρωπότητα (Ρωμαίους 5:​21)· «κατοικεί» μέσα μας (Ρωμαίους 7:​17, 20)· ο “νόμος” της επενεργεί διαρκώς σε εμάς, προσπαθώντας ουσιαστικά να ελέγχει την πορεία μας. (Ρωμαίους 7:​23, 25) Με τι ισχυρή λαβή σφίγγει η αμαρτία την ξεπεσμένη σάρκα μας!​—Ρωμαίους 7:​21, 24.

6, 7. (α) Πώς βλέπει ο Ιεχωβά εκείνους που επιζητούν το έλεός του με συντετριμμένη καρδιά; (β) Γιατί δεν πρέπει να εκμεταλλευόμαστε το έλεος του Θεού;

⁶ Συνεπώς, ο Ιεχωβά γνωρίζει ότι δεν είναι εφικτό να είμαστε τέλεια υπάκουοι, όσο ένθερμα και αν το λαχταρούμε. Μας διαβεβαιώνει με αγάπη πως, όταν επιζητούμε το έλεός του με συντετριμμένη καρδιά, θα μας δίνει συγχώρηση. Το εδάφιο Ψαλμός 51:​17 λέει: «Η θυσία που ευαρεστεί τον Θεό είναι το συντετριμμένο πνεύμα· καρδιά συντετριμμένη και ταπεινωμένη, Θεέ, δεν θα απορρίψεις». Ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα απορρίψει  ούτε θα αποδιώξει μια καρδιά «συντετριμμένη και ταπεινωμένη» από το φορτίο της ενοχής.

⁷ Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε το έλεος του Θεού, χρησιμοποιώντας την αμαρτωλή μας φύση ως δικαιολογία για να αμαρτάνουμε; Και βέβαια όχι! Ο Ιεχωβά δεν κατευθύνεται απλώς από το συναίσθημα. Το έλεός του έχει όρια. Σε καμιά περίπτωση δεν θα συγχωρήσει εκείνους οι οποίοι με σκληρή καρδιά αμαρτάνουν εκούσια χωρίς να δείχνουν μετάνοια. (Εβραίους 10:​26) Από την άλλη μεριά, όταν βλέπει μια συντετριμμένη καρδιά, είναι πρόθυμος να συγχωρεί. Ας εξετάσουμε τώρα κάποια από τα γλαφυρά παραδείγματα που χρησιμοποιούνται στη Γραφή για να περιγράψουν αυτή τη θαυμαστή πτυχή της αγάπης του Ιεχωβά.

8. Τι κάνει στην ουσία ο Ιεχωβά όταν συγχωρεί τις αμαρτίες μας, και ποια πεποίθηση μας δίνει αυτό;

⁸ Ο μετανοημένος Δαβίδ είπε: «Τελικά εξομολογήθηκα την αμαρτία μου σε εσένα· δεν κάλυψα το σφάλμα μου. . . . Και εσύ συγχώρησες τα σφάλματα και τις αμαρτίες μου». (Ψαλμός 32:5) Η λέξη «συγχώρησες» αποδίδει μια εβραϊκή λέξη που βασικά σημαίνει «σηκώνω», «μεταφέρω». Η χρήση της εδώ υποδηλώνει την απομάκρυνση «της ενοχής, της αδικίας, της παράβασης». Άρα λοιπόν, ο Ιεχωβά στην ουσία σήκωσε τις αμαρτίες του Δαβίδ και τις μετέφερε μακριά. Αυτό αναμφίβολα καταπράυνε τα αισθήματα ενοχής που κουβαλούσε ο Δαβίδ. (Ψαλμός 32:3) Και εμείς επίσης μπορούμε να έχουμε απόλυτη πεποίθηση στον Θεό ο οποίος μεταφέρει μακριά τις αμαρτίες εκείνων που επιζητούν τη συγχώρησή του με βάση την πίστη τους στη λυτρωτική θυσία του Ιησού.​—Ματθαίος 20:28.

9. Πόσο μακριά από εμάς βάζει ο Ιεχωβά τις αμαρτίες μας;

⁹ Ο Δαβίδ χρησιμοποίησε άλλη μια παραστατική έκφραση για να περιγράψει τη συγχωρητικότητα του Ιεχωβά: «Όσο μακριά είναι η ανατολή από τη δύση, τόσο μακριά από εμάς έβαλε τις παραβάσεις μας». (Ψαλμός 103:​12) Πόσο μακριά είναι η ανατολή από τη δύση; Κατά μία έννοια, η ανατολή βρίσκεται πάντοτε στη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από τη δύση. Τα δύο σημεία δεν μπορούν ποτέ να συναντηθούν. Κάποιος λόγιος παρατηρεί  ότι αυτή η έκφραση σημαίνει «όσο πιο μακριά γίνεται· όσο πιο μακριά μπορούμε να φανταστούμε». Τα θεόπνευστα λόγια του Δαβίδ μάς δείχνουν πως, όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί, βάζει τις αμαρτίες μας όσο πιο μακριά από εμάς μπορούμε να φανταστούμε.

10. Όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί τις αμαρτίες μας, γιατί δεν πρέπει να νιώθουμε ότι η κηλίδα αυτών των αμαρτιών θα μας συνοδεύει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας;

¹⁰ Έχετε προσπαθήσει ποτέ να βγάλετε μια κηλίδα από ένα ανοιχτόχρωμο ρούχο; Ίσως η κηλίδα να παρέμεινε, όσο και αν προσπαθήσατε να τη βγάλετε. Προσέξτε πώς περιγράφει ο Ιεχωβά την ικανότητα που έχει να συγχωρεί: «Παρότι οι αμαρτίες σας είναι κατακόκκινες, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι· παρότι είναι ερυθρές σαν την πορφύρα, θα γίνουν σαν το μαλλί». (Ησαΐας 1:​18) Η «πορφύρα» ήταν ένα από τα σκούρα χρώματα των βαμμένων υφασμάτων. a Με τις δικές μας προσπάθειες  ποτέ δεν μπορούμε να απομακρύνουμε την κηλίδα της αμαρτίας. Αλλά ο Ιεχωβά μπορεί να πάρει αμαρτίες που είναι κατακόκκινες και πορφυρόχρωμες και να τις κάνει λευκές σαν το χιόνι ή σαν το άβαφο μαλλί. Όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί τις αμαρτίες μας, δεν πρέπει να νιώθουμε ότι η κηλίδα αυτών των αμαρτιών θα μας συνοδεύει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

11. Με ποια έννοια πετάει ο Ιεχωβά τις αμαρτίες μας πίσω από την πλάτη του;

¹¹ Σε έναν συγκινητικό ύμνο ευγνωμοσύνης που συνέθεσε ο Εζεκίας αφού επέζησε από μια θανατηφόρα ασθένεια, είπε στον Ιεχωβά: «Πέταξες πίσω από την πλάτη σου όλες τις αμαρτίες μου». (Ησαΐας 38:​17) Ο Ιεχωβά εδώ απεικονίζεται να παίρνει τις αμαρτίες ενός μετανοημένου παραβάτη και να τις πετάει πίσω Του, όπου ούτε τις βλέπει ούτε τους δίνει πλέον σημασία. Σύμφωνα με μια πηγή, η ιδέα που μεταδίδεται μπορεί να εκφραστεί ως εξής: «Έκανες [τις αμαρτίες μου] σαν να μην είχαν συμβεί». Δεν μας καθησυχάζει αυτό;

12. Πώς δείχνει ο προφήτης Μιχαίας ότι, όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί, αφαιρεί τις αμαρτίες μας μόνιμα;

¹² Σε μια υπόσχεση αποκατάστασης, ο προφήτης Μιχαίας εξέφρασε την πεποίθησή του ότι ο Ιεχωβά θα συγχωρούσε τον μετανοημένο λαό του: «Ποιος Θεός είναι όμοιός σου, που να . . . παραβλέπει την παράβαση του υπολοίπου της κληρονομιάς του; . . . Θα ρίξεις όλες τις αμαρτίες τους στα βάθη της θάλασσας». (Μιχαίας 7:​18, 19) Φανταστείτε τι σήμαιναν αυτά τα λόγια για εκείνους που ζούσαν στους Βιβλικούς χρόνους. Υπήρχε περίπτωση να βρεθεί κάτι που είχε ριχτεί «στα βάθη της θάλασσας»; Επομένως, τα λόγια του Μιχαία δείχνουν πως, όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί, αφαιρεί τις αμαρτίες μας μόνιμα.

13. Τι σημαίνουν τα λόγια του Ιησού: «Συγχώρησέ μας τα χρέη μας»;

¹³ Ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη σχέση ανάμεσα στους πιστωτές και στους χρεώστες για να δείξει παραστατικά τη συγχωρητικότητα του Ιεχωβά. Μας παρότρυνε να προσευχόμαστε: «Συγχώρησέ μας τα χρέη μας». (Ματθαίος 6:​12) Ο Ιησούς παρομοίασε έτσι τις αμαρτίες με χρέη. (Λουκάς 11:4) Όταν αμαρτάνουμε, γινόμαστε «χρεώστες» στον Ιεχωβά. Σχετικά με την έννοια του ρήματος ἀφίημι του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου το οποίο αποδίδεται «συγχωρώ», ένα σύγγραμμα αναφέρει: «Αφήνω ή  παραιτούμαι από ένα χρέος, μη απαιτώντας την εξόφλησή του». Κατά μία έννοια, όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί, διαγράφει το χρέος που διαφορετικά θα υπολογιζόταν εις βάρος μας. Αυτό είναι πολύ παρηγορητικό για τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Ο Ιεχωβά ποτέ δεν θα απαιτήσει πληρωμή για ένα χρέος το οποίο έχει διαγράψει!​—Ψαλμός 32:1, 2.

14. Ποια εικόνα φέρνει στον νου η φράση «να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας»;

¹⁴ Η συγχωρητικότητα του Ιεχωβά περιγράφεται επίσης στο εδάφιο Πράξεις 3:​19: «Μετανοήστε λοιπόν και μεταστραφείτε για να εξαλειφθούν οι αμαρτίες σας». Το ρήμα ἐξαλείφω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει μεταξύ άλλων «σβήνω, . . . διαγράφω ή καταστρέφω». Σύμφωνα με μερικούς λογίους, η εικόνα που παρουσιάζεται είναι η εικόνα ενός ατόμου το οποίο σβήνει κάτι που έγραψε. Πώς ήταν αυτό δυνατόν; Το μελάνι που χρησιμοποιούνταν συνήθως στην αρχαία εποχή φτιαχνόταν από ένα μείγμα το οποίο περιλάμβανε άνθρακα, πηκτίνη και νερό. Όταν κάποιος έγραφε με τέτοιο μελάνι, μπορούσε έπειτα από λίγο να πάρει ένα βρεγμένο σφουγγάρι και να σβήσει όσα είχε γράψει. Εδώ υπάρχει μια όμορφη εικόνα του ελέους του Ιεχωβά. Όταν συγχωρεί τις αμαρτίες μας, είναι σαν να παίρνει ένα σφουγγάρι και να τις σβήνει.

15. Τι θέλει ο Ιεχωβά να γνωρίζουμε για αυτόν;

¹⁵ Όταν στοχαζόμαστε αυτές τις ποικίλες λεκτικές εικόνες, δεν είναι σαφές ότι ο Ιεχωβά θέλει να γνωρίζουμε πως είναι αληθινά πρόθυμος να συγχωρεί τις αμαρτίες μας εφόσον διαπιστώνει ότι έχουμε μετανοήσει ειλικρινά; Δεν είναι ανάγκη να φοβόμαστε ότι θα χρησιμοποιήσει αυτές τις αμαρτίες εις βάρος μας στο μέλλον. Αυτό φαίνεται από κάτι άλλο που αποκαλύπτει η Γραφή για το μεγάλο έλεος του Ιεχωβά: Όταν συγχωρεί, ξεχνάει.

16, 17. Όταν η Γραφή λέει ότι ο Ιεχωβά ξεχνάει τις αμαρτίες μας, τι σημαίνει αυτό, και γιατί απαντάτε έτσι;

¹⁶ Ο Ιεχωβά υποσχέθηκε σχετικά με όσους μετέχουν στη νέα διαθήκη: «Θα συγχωρήσω το σφάλμα τους και δεν θα θυμάμαι πια την αμαρτία τους». (Ιερεμίας 31:​34) Μήπως αυτό σημαίνει πως, όταν ο Ιεχωβά συγχωρεί, δεν είναι πια σε θέση να επαναφέρει στη μνήμη του τις αμαρτίες; Κάθε άλλο. Η Γραφή μάς λέει  για τις αμαρτίες πολλών ατόμων τα οποία ο Ιεχωβά συγχώρησε, περιλαμβανομένου και του Δαβίδ. (2 Σαμουήλ 11:​1-17· 12:​13) Προφανώς, ο Ιεχωβά εξακολουθεί να γνωρίζει τα σφάλματα που διέπραξαν. Το ιστορικό των αμαρτιών τους, καθώς και αυτό της μετάνοιάς τους και της συγχώρησής τους από τον Θεό, έχει διατηρηθεί για το δικό μας όφελος. (Ρωμαίους 15:4) Τι εννοεί λοιπόν η Γραφή όταν λέει ότι ο Ιεχωβά δεν “θυμάται” τις αμαρτίες εκείνων που συγχωρεί;

¹⁷ Το εβραϊκό ρήμα που αποδίδεται «δεν θα θυμάμαι πια» υποδηλώνει περισσότερα από την απλή επαναφορά του παρελθόντος στη μνήμη. Το Θεολογικό Εγχειρίδιο της Παλαιάς Διαθήκης (Theological Wordbook of the Old Testament) σημειώνει ότι περιλαμβάνει «την επιπρόσθετη έννοια της ανάληψης κατάλληλης δράσης». Με αυτή την έννοια λοιπόν, η “ενθύμηση” της αμαρτίας  συνεπάγεται την ανάληψη δράσης εναντίον των αμαρτωλών. (Ωσηέ 9:9) Αλλά όταν ο Θεός λέει «δεν θα θυμάμαι πια την αμαρτία τους», μας διαβεβαιώνει ότι, από τη στιγμή που θα συγχωρήσει τους μετανοημένους αμαρτωλούς, δεν θα δράσει εναντίον τους για αυτές τις αμαρτίες σε κάποιον μελλοντικό χρόνο. (Ιεζεκιήλ 18:​21, 22) Επομένως, ο Ιεχωβά ξεχνάει με την έννοια ότι δεν επαναφέρει στο προσκήνιο ξανά και ξανά τις αμαρτίες μας για να μας κατηγορεί ή να μας τιμωρεί επανειλημμένα. Δεν είναι παρηγορητικό να γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας συγχωρεί και ξεχνάει;

18. Γιατί η συγχώρηση δεν σημαίνει ότι ο μετανοημένος αμαρτωλός απαλλάσσεται από όλες τις συνέπειες της εσφαλμένης πορείας του;

¹⁸ Μήπως η προθυμία με την οποία συγχωρεί ο Ιεχωβά σημαίνει ότι ο μετανοημένος αμαρτωλός απαλλάσσεται από όλες τις συνέπειες της εσφαλμένης πορείας του; Ασφαλώς όχι. Δεν μπορούμε να αμαρτάνουμε ατιμωρητί. Ο Παύλος έγραψε: «Ό,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει». (Γαλάτες 6:7) Μπορεί να αντιμετωπίσουμε ορισμένες συνέπειες των πράξεών μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι, αφού ο Ιεχωβά δώσει συγχώρηση, φέρνει δεινά πάνω μας. Όταν ανακύπτουν δυσκολίες, ο Χριστιανός δεν πρέπει να πιστεύει: “Ίσως να με τιμωρεί ο Ιεχωβά για περασμένες αμαρτίες”. (Ιακώβου 1:​13) Από την άλλη μεριά, ο Ιεχωβά δεν μας προφυλάσσει από όλες τις επιπτώσεις των εσφαλμένων πράξεών μας. Ένα διαζύγιο, μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, κάποια σεξουαλικά μεταδιδόμενη ασθένεια, η απώλεια της εμπιστοσύνης ή του σεβασμού​—όλα αυτά μπορεί να είναι οι θλιβερές, αναπόφευκτες συνέπειες της αμαρτίας. Θυμηθείτε ότι, ακόμη και αφού ο Ιεχωβά συγχώρησε τον Δαβίδ για τις αμαρτίες που διέπραξε σε σχέση με τη Βηθ-σαβεέ και τον Ουρία, δεν τον προστάτεψε από τις καταστροφικές συνέπειες που ακολούθησαν.​—2 Σαμουήλ 12:​9-12.

19-21. (α) Πώς ωφελούσε και το θύμα και τον παραβάτη ο νόμος που είναι καταγραμμένος στα εδάφια Λευιτικό 6:​1-7; (β) Αν άλλα άτομα έχουν υποστεί βλάβη εξαιτίας των αμαρτιών μας, τι πρέπει να κάνουμε για να ευαρεστηθεί ο Ιεχωβά;

¹⁹ Οι αμαρτίες μας μπορεί να έχουν επιπρόσθετες συνέπειες, ιδιαίτερα αν άλλοι υπέστησαν βλάβη από τις πράξεις μας. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την αφήγηση του 6ου κεφαλαίου του  Λευιτικού. Ο Μωσαϊκός Νόμος ασχολείται εδώ με την περίπτωση στην οποία κάποιο άτομο διαπράττει ένα σοβαρό αδίκημα αφαιρώντας από κάποιον συμπατριώτη του Ισραηλίτη αγαθά μέσω κλοπής, αρπαγής ή απάτης. Ο αμαρτωλός αρνείται κατόπιν ότι είναι ένοχος, τολμώντας μάλιστα να ορκιστεί ψευδώς σχετικά με αυτό. Υπάρχουν μόνο τα αντικρουόμενα λόγια των δύο πλευρών. Αργότερα όμως, ο παραβάτης αρχίζει να έχει τύψεις συνείδησης και ομολογεί την αμαρτία του. Για να λάβει συγχώρηση από τον Θεό, πρέπει να κάνει ακόμη τρία πράγματα: να επιστρέψει όσα πήρε, να πληρώσει στο θύμα συνολικό πρόστιμο 20 τοις εκατό της αξίας των κλοπιμαίων και να προσφέρει ένα κριάρι ως προσφορά για ενοχή. Κατόπιν, ο νόμος αναφέρει: «Ο ιερέας θα κάνει εξιλέωση για αυτόν ενώπιον του Ιεχωβά και θα του δοθεί συγχώρηση».​—Λευιτικό 6:​1-7.

²⁰ Αυτός ο νόμος αποτελούσε μια γεμάτη έλεος προμήθεια από τον Θεό. Ωφελούσε το θύμα, το οποίο έπαιρνε πίσω τα υπάρχοντά του και αναμφίβολα ένιωθε μεγάλη ανακούφιση όταν ο παραβάτης τελικά αναγνώριζε την αμαρτία του. Συγχρόνως, ο νόμος ωφελούσε το άτομο που υποκινούνταν τελικά από τη συνείδησή του να παραδεχτεί την ενοχή του και να επανορθώσει. Αν είχε αρνηθεί να το κάνει αυτό, ο Θεός δεν θα τον συγχωρούσε.

²¹ Αν και εμείς δεν είμαστε υπό τον Μωσαϊκό Νόμο, αυτός ο Νόμος μάς βοηθάει να καταλάβουμε καλύτερα τον νου του Ιεχωβά και την άποψή του για τη συγχώρηση. (Κολοσσαείς 2:​13, 14) Αν άλλα άτομα έχουν υποστεί βλάβη εξαιτίας των αμαρτιών μας, ο Θεός ευαρεστείται όταν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να επανορθώσουμε. (Ματθαίος 5:​23, 24) Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει το να αναγνωρίσουμε την αμαρτία μας, να παραδεχτούμε την ενοχή μας και μάλιστα να ζητήσουμε συγνώμη από το θύμα. Κατόπιν, μπορούμε να κάνουμε έκκληση στον Ιεχωβά με βάση τη θυσία του Ιησού και, ως αποτέλεσμα, να λάβουμε τη διαβεβαίωση ότι έχουμε συγχωρηθεί από τον Θεό.​—Εβραίους 10:​21, 22.

22. Τι μπορεί να συνοδεύει τη συγχώρηση του Ιεχωβά;

²² Όπως κάθε στοργικός γονέας, ο Ιεχωβά μπορεί να δώσει συγχώρηση μαζί με κάποια διαπαιδαγώγηση. (Παροιμίες  3:11, 12) Ένας μετανοημένος Χριστιανός ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψει το προνόμιο που έχει να υπηρετεί ως πρεσβύτερος, διακονικός υπηρέτης ή ολοχρόνιος κήρυκας των καλών νέων. Μπορεί να του είναι οδυνηρό να χάσει για κάποια περίοδο προνόμια τα οποία θεωρούσε πολύτιμα. Αλλά αυτή η διαπαιδαγώγηση δεν σημαίνει ότι ο Ιεχωβά αρνείται να τον συγχωρήσει. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η διαπαιδαγώγηση από τον Ιεχωβά αποδεικνύει την αγάπη του για εμάς. Το να την αποδεχτούμε και να τη θέσουμε σε εφαρμογή είναι για το καλό μας.​—Εβραίους 12:​5-11.

23. Γιατί δεν πρέπει να συμπεράνουμε ποτέ ότι έχουμε ξεπεράσει τα όρια του ελέους του Ιεχωβά, και γιατί πρέπει να μιμούμαστε τη συγχωρητικότητά του;

²³ Πόσο αναζωογονητικό είναι να γνωρίζουμε ότι ο Θεός μας είναι “πρόθυμος να συγχωρεί”! Παρά τα λάθη που ίσως έχουμε κάνει, ποτέ δεν πρέπει να συμπεράνουμε ότι έχουμε ξεπεράσει τα όρια του ελέους του Ιεχωβά. Αν μετανοήσουμε αληθινά, αν κάνουμε ενέργειες για να επανορθώσουμε και αν προσευχηθούμε ένθερμα για συγχώρηση με βάση το χυμένο αίμα του Ιησού, μπορούμε να είμαστε πλήρως πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά θα μας συγχωρήσει. (1 Ιωάννη 1:9) Ας μιμούμαστε τη συγχωρητικότητά του στις μεταξύ μας σχέσεις. Εξάλλου, αν ο Ιεχωβά, ο οποίος δεν αμαρτάνει, μπορεί να μας συγχωρεί με τόση αγάπη, δεν πρέπει και εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι να κάνουμε το καλύτερο για να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον;