ជំពូកទី១៤
ហេតុអ្វីយើងគួរអភ័យទោស?
តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ធ្វើខុសចំពោះកូន ដូចជានិយាយមិនល្អដាក់កូន ឬក៏វាយកូនទេ?— តើកូនគិតថាកូនគួរធ្វើមិនល្អដាក់គាត់វិញទេ?—
មនុស្សជាច្រើននឹងសងសឹកវិញ ពេលមាននរណាម្នាក់ធ្វើមិនល្អចំពោះពួកគេ។ ប៉ុន្តែ លោកយេស៊ូបង្រៀនយើងថា យើងគួរតែអភ័យទោសឲ្យអស់អ្នកដែលបានធ្វើខុសចំពោះយើង។ (ម៉ាថាយ ៦:១២) ចុះបើមនុស្សម្នាក់ធ្វើមិនល្អចំពោះយើងម្ដងហើយម្ដងទៀត? តើយើងគួរអភ័យទោសឲ្យគាត់ប៉ុន្មានដង?—
នោះជាអ្វីដែលពេត្រុសចង់ដឹង។ ដូច្នេះ មានថ្ងៃមួយគាត់បានសួរលោកយេស៊ូថា៖ ‹តើខ្ញុំត្រូវអភ័យទោសឲ្យគាត់រហូតដល់ប្រាំពីរដងឬ?›។ ក៏ប៉ុន្តែ ៧ដងមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ លោកយេស៊ូបានប្រាប់ថា បើបុគ្គលម្នាក់ធ្វើខុសចំពោះអ្នក៧៧ដង ‹អ្នកត្រូវអភ័យទោសឲ្យគាត់រហូតដល់៧៧ដង›ដែរ។
តើពេត្រុសចង់ដឹងអ្វីស្ដីអំពីការអភ័យទោស?
នោះពិតជាការអភ័យទោសច្រើនដងមែន! សូម្បីតែរាប់៧៧ដងដែលមនុស្សម្នាក់ធ្វើខុសនឹងយើង ក៏យើងមិនអាចរាប់បានផង មែនទេ? ដូច្នេះហើយ លោកយេស៊ូចង់និយាយថា យើងមិនគួរខំរាប់កំហុសរបស់អ្នកឯទៀតដែលធ្វើខុសចំពោះយើងឡើយ។ បើគេសុំទោសយើង យើងគួរអភ័យទោសឲ្យគេ។
លោកយេស៊ូចង់ឲ្យអ្នកកាន់តាមលោកដឹងថា ការចេះអភ័យទោសនោះពិតជាសំខាន់ណាស់។ ដូច្នេះ ក្រោយពីលោកឆ្លើយសំណួររបស់ពេត្រុសហើយ លោក
បានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកអំពីរឿងមួយ។ តើកូនចង់ស្តាប់ទេ?—កាលពីបុរាណធ្លាប់មានស្ដេចមួយរូបដែលមានចិត្តល្អ។ ស្ដេចនោះថែមទាំងឲ្យពួកខ្ញុំបម្រើខ្ចីប្រាក់ទៀតផង ពេលដែលពួកគេត្រូវការជំនួយ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ស្ដេចនោះចង់ឲ្យពួកខ្ញុំបម្រើសងប្រាក់ដែលជំពាក់នោះវិញ។ ដូច្នេះ គេបាននាំខ្ញុំបម្រើម្នាក់ដែលជំពាក់ស្ដេច៦០លានប្រាក់ឌីណារីចូលមក។ នោះពិតជាចំនួនប្រាក់ច្រើនណាស់!
ពេលខ្ញុំបម្រើអង្វរស្ដេចសុំពន្យារពេលសងប្រាក់ជំពាក់ តើស្ដេចបានធ្វើអ្វី?
ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបម្រើនោះបានចាយប្រាក់ដែលគាត់ខ្ចីទាំងអស់ ហើយគាត់មិនអាចសងស្ដេចវិញបានទេ។ ដូច្នេះ ស្ដេចបានបង្គាប់ឲ្យគេលក់ខ្ញុំបម្រើនោះ ថែមទាំងប្រពន្ធនិងកូនរបស់គាត់ និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន រួចមកយកប្រាក់នោះមកសងស្ដេចវិញ។ តើកូនគិតថាខ្ញុំបម្រើនោះមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា?—
ពេលខ្ញុំបម្រើឮស្ដេចនិយាយដូច្នេះ គាត់បានលុតជង្គង់ចំពោះមុខស្ដេច ហើយអង្វរថា៖ «សូមលោកមេត្តាពន្យារពេលឲ្យខ្ញុំផង ហើយខ្ញុំនឹងសងលោកឲ្យគ្រប់ចំនួន»។ បើកូនជាស្ដេចវិញ តើកូននឹងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំបម្រើនោះ?— ស្ដេចបានអាណិតខ្ញុំបម្រើនោះ។ ដូច្នេះ ស្ដេចអភ័យទោសឲ្យគាត់ ហើយប្រាប់គាត់ថា គាត់មិនចាំបាច់សងប្រាក់៦០លានឌីណារីនោះទេ សូម្បីតែមួយកាក់ ក៏មិនចាំបាច់សងដែរ។ នោះពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំបម្រើសប្បាយចិត្តណាស់!
ប៉ុន្តែក្រោយមក តើខ្ញុំបម្រើនោះបានធ្វើអ្វី? គាត់បានចេញទៅជួបខ្ញុំបម្រើម្នាក់ទៀតដែលជំពាក់គាត់តែ១០០ឌីណារីប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ចាប់ខ្ញុំបម្រើនោះ ហើយច្របាច់កដោយប្រាប់ថា៖ ‹សងមួយរយឌីណារីដែលឯងជំពាក់មក!›។ សូមកូនគិតទៅមើល! ខ្ញុំបម្រើដែលបានទទួលការអភ័យទោសពីស្ដេចហើយនោះ បែរជាដាក់ទោសខ្ញុំបម្រើម្នាក់ទៀតដែលជំពាក់ប្រាក់គាត់តែបន្តិចបន្តួច។ តើកូនគិតយ៉ាងណាអំពីអ្វីដែលគាត់ធ្វើ?—
តើខ្ញុំបម្រើម្នាក់បានធ្វើយ៉ាងណាចំពោះខ្ញុំបម្រើម្នាក់ទៀតដែលមិនអាចសងប្រាក់ជំពាក់?
ខ្ញុំបម្រើនោះជំពាក់ប្រាក់តែ១០០ឌីណារីប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែដោយសារគាត់ជាអ្នកក្រ គាត់មិនអាចសងប្រាក់ភ្លាមៗបានទេ។ ដូច្នេះ គាត់បានលុតជង្គង់អង្វរថា៖ ‹សូមមេត្តាពន្យារពេលឲ្យខ្ញុំផង ហើយខ្ញុំនឹងសងប្រាក់ដែលជំពាក់អ្នក›។ តើបុរសនោះគួរពន្យារពេលឲ្យខ្ញុំបម្រើនេះទេ?— ចុះបើកូនជាបុរសនោះ តើកូននឹងពន្យារពេលឲ្យទេ?—
បុរសនោះមិនមានមេត្តាដូចស្ដេចឡើយ។ គាត់ចង់បានប្រាក់មកវិញភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំបម្រើនោះមិនអាចសងប្រាក់បាន គាត់ឲ្យគេយកខ្ញុំបម្រើនោះទៅដាក់គុក។ ខ្ញុំបម្រើឯទៀតបានឃើញអ្វីៗទាំងអស់ដែលកើតឡើង ហើយពួកគេមិនពេញចិត្តទាល់តែសោះ។ ពួកគេអាណិតខ្ញុំបម្រើដែលជាប់គុក។ ដូច្នេះ ពួកគេបានទៅប្រាប់ស្ដេចអំពីរឿងនេះ។
ពេលដែលឮដូច្នោះ ស្ដេចខឹងខ្ញុំបម្រើដែលមិនចេះអភ័យទោសនោះខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ
ស្ដេចក៏បានហៅគាត់មក ហើយប្រាប់ថា៖ ‹ខ្ញុំបម្រើអាក្រក់! ខ្ញុំបានឲ្យអ្នករួចបំណុលដ៏ច្រើននោះ។ ដូច្នេះ អ្នកគួរមេត្តាដល់ខ្ញុំបម្រើដូចគ្នា ដូចខ្ញុំធ្លាប់មានចិត្តមេត្តាដល់អ្នកដែរ មែនទេ?›។តើស្ដេចបានធ្វើអ្វីចំពោះខ្ញុំបម្រើដែលមិនចេះអភ័យទោស?
ខ្ញុំបម្រើដែលមិនចេះអភ័យទោសនោះគួរទាញមេរៀនពីស្ដេចដែលមានចិត្តល្អ។ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានធ្វើដូច្នេះទេ។ ម៉្លោះហើយ ស្ដេចបានឲ្យគេយកគាត់ទៅដាក់គុក រហូតដល់គាត់សងប្រាក់៦០លានឌីណារីវិញ។ តែដោយសារគាត់នៅក្នុងគុក គាត់មិនអាចរកប្រាក់សងស្ដេចបានទេ។ ដូច្នេះ គាត់ត្រូវនៅទីនោះរហូតដល់ស្លាប់។
ពេលលោកយេស៊ូនិទានរឿងនោះចប់ហើយ លោកបានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកថា៖ «បិតារបស់ខ្ញុំដែលស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ក៏នឹងប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នករាល់គ្នាដូច្នេះដែរ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗមិនអភ័យទោសឲ្យបងប្អូនខ្លួនស្មោះពីចិត្ត»។—ម៉ាថាយ ១៨:២១-៣៥
កូនត្រូវដឹងថា យើងទាំងអស់គ្នាជំពាក់ព្រះយេហូវ៉ាច្រើនណាស់។ តាមពិត ជីវិតរបស់
យើងគឺមកព្រះ! ដូច្នេះ ពេលយើងប្រៀបធៀបអ្វីដែលយើងជំពាក់ព្រះ ជាមួយនឹងអ្វីដែលមនុស្សឯទៀតជំពាក់យើង គឺតិចតួចណាស់។ អ្វីដែលពួកគេជំពាក់យើងគឺប្រៀបដូចជាប្រាក់១០០ឌីណារីដែលខ្ញុំបម្រើម្នាក់ជំពាក់ខ្ញុំបម្រើម្នាក់ទៀត។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលយើងជំពាក់ព្រះដោយសារយើងធ្វើខុស គឺប្រៀបដូចជាប្រាក់៦០លានឌីណារីដែលខ្ញុំបម្រើបានជំពាក់ស្ដេច។ព្រះមានចិត្តល្អណាស់។ ទោះជាយើងធ្វើអ្វីមួយខុសក៏ដោយ ក៏លោកអភ័យទោសឲ្យយើងដែរ។ លោកមិនទាមទារជីវិតយើងជាសំណងដើម្បីទូទាត់កំហុសរបស់យើងទេ។ ប៉ុន្តែ មេរៀនមួយដែលយើងត្រូវចាំជានិច្ចនោះគឺ ព្រះអភ័យទោសឲ្យយើង លុះត្រាណាតែយើងអភ័យទោសឲ្យអ្នកដែលធ្វើខុសនឹងយើងដែរ។ នោះជាមេរៀនដ៏សំខាន់ មែនទេ?—
បើអ្នកណាម្នាក់សុំឲ្យកូនអភ័យទោស តើកូននឹងធ្វើយ៉ាងណា?
ដូច្នេះ បើអ្នកណាម្នាក់ធ្វើមិនល្អដាក់កូន ប៉ុន្តែគាត់សុំទោស តើកូននឹងធ្វើអ្វី? តើកូននឹងអភ័យទោសឲ្យគាត់ទេ?— ចុះបើគាត់ធ្វើខុសនឹងកូនម្ដងហើយម្ដងទៀត តើកូននៅតែអភ័យទោសឲ្យគាត់ទេ?—
បើយើងជាអ្នកដែលសុំអភ័យទោសពីគេ យើងក៏ចង់ឲ្យគេអភ័យទោសឲ្យយើងដែរ មែនទេ?— ដូច្នេះ យើងគួរធ្វើដូចគ្នាចំពោះគាត់ដែរ។ យើងមិនគ្រាន់តែប្រាប់តែមាត់ថា យើងអភ័យទោសឲ្យគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក្នុងចិត្តយើងក៏គួរអភ័យទោសឲ្យគាត់ដែរ។ ពេលយើងធ្វើដូច្នោះ បង្ហាញថាយើងពិតជាចង់ធ្វើជាអ្នកកាន់តាមគ្រូដ៏ល្អប្រសើរមែន។
ដើម្បីយល់ថាការចេះអភ័យទោសគឺសំខាន់ សូមយើងអាន សុភាសិត ១៩:១១ ម៉ាថាយ ៦:១៤, ១៥ និងលូកា ១៧:៣, ៤។