CZY ktoś sprawił ci kiedyś przykrość? — Może zrobił ci krzywdę lub powiedział coś niemiłego? — Czy masz mu odpłacić tym samym? —

Sporo ludzi ma w zwyczaju oddawać pięknym za nadobne. Ale Jezus uczył, że powinniśmy wybaczać tym, którzy nas źle potraktowali (Mateusza 6:12). A co wtedy, gdy to się powtarza? Ile razy mamy przebaczyć takiej osobie? —

Sprawa ta interesowała też Piotra. Przy pewnej okazji zapytał Jezusa: ‛Czy mam przebaczać aż do siedmiu razy?’ Jezus powiedział mu, że siedem razy to za mało. Wyjaśnił, że należy przebaczać „aż do siedemdziesięciu siedmiu razy”.

To naprawdę dużo! Przecież nawet nie bylibyśmy w stanie zapamiętać, że ktoś tyle razy sprawił nam przykrość. I właśnie tego chciał nas nauczyć Jezus: Nie próbujmy zapamiętywać, ile krzywd wyrządzili nam inni. Gdy proszą o wybaczenie, powinniśmy wybaczyć.

Jezus chciał, żeby jego uczniowie dobrze zrozumieli, jak ważne jest  przebaczanie. Dlatego po udzieleniu odpowiedzi na pytanie Piotra opowiedział im pewną historię. Czy chciałbyś jej posłuchać? —

Żył kiedyś dobry i bardzo życzliwy król. W razie potrzeby nawet pożyczał pieniądze swoim niewolnikom. Ale któregoś dnia poprosił ich o zwrot długów. Jeden niewolnik był mu winien 60 milionów srebrnych monet, denarów. To mnóstwo pieniędzy!

 Jednakże ten niewolnik wydał wszystko i nie miał z czego oddać. Król rozkazał więc go sprzedać wraz z żoną, dziećmi i całym jego dobytkiem. Uzyskane pieniądze miały pójść na spłatę długu. Jak twoim zdaniem czuł się ten człowiek? —

Padł przed królem na kolana i błagał: ‛Proszę, daj mi więcej czasu, a wszystko ci zwrócę’. Jak byś postąpił na miejscu króla? — Królowi zrobiło się żal niewolnika. Powiedział mu, że nie musi oddawać tych pieniędzy, ani jednego denara. Niewolnik z pewnością bardzo się ucieszył!

Co jednak zrobił potem? Udał się do innego niewolnika, który był mu winien zaledwie 100 denarów. Chwycił go za szyję i zaczął dusić, żądając: ‛Oddawaj moje pieniądze!’ Czy potrafisz sobie wyobrazić kogoś, kto tak postępuje, i to po tym, jak jemu samemu darowano ogromny dług? —

Niewolnik, który pożyczył te 100 denarów, był biedny. Nie mógł ich zwrócić od razu. Dlatego upadł pierwszemu niewolnikowi do nóg i błagał: ‛Proszę, daj mi więcej czasu, a spłacę ci dług’. Czy ten człowiek nie powinien się na to zgodzić? — Co ty byś zrobił? —

Ten mężczyzna nie był tak życzliwy jak król. Chciał dostać swoje pieniądze natychmiast. A ponieważ jego dłużnik nie mógł ich oddać, kazał go wtrącić do więzienia. Widzieli to inni niewolnicy i bardzo się oburzyli. Żal im było uwięzionego biedaka. Poszli więc do króla i wszystko mu opowiedzieli.

Królowi również się to nie spodobało. Strasznie się rozgniewał na bezlitosnego niewolnika. Przywołał go i powiedział:  ‛Zły niewolniku, czyż nie darowałem ci długu? Czy zatem i ty nie powinieneś darować swemu współniewolnikowi?’

Bezlitosny niewolnik powinien wziąć przykład z dobrego króla, ale tego nie zrobił. Dlatego król wtrącił go do więzienia. Na wolność mógłby wyjść dopiero wtedy, gdyby spłacił całe 60 milionów denarów. Oczywiście w więzieniu nie mógł zarobić tyle pieniędzy, miał więc w nim spędzić resztę życia.

Kończąc swą opowieść, Jezus rzekł do uczniów: „Podobnie mój Ojciec niebiański obejdzie się też z wami, jeśli z serc waszych nie przebaczycie każdy swemu bratu” (Mateusza 18:21-35).

Musimy pamiętać, że wszyscy zawdzięczamy Bogu bardzo dużo. On przecież dał nam życie! W porównaniu z naszym długiem wobec Boga dług innych wobec nas jest niewielki.  To tak, jakby byli nam winni te 100 denarów. Ale my z powodu naszych złych postępków jesteśmy winni Bogu znacznie więcej. Można to przyrównać do 60 milionów denarów, które niewolnik miał oddać królowi.

Bóg jest niezwykle życzliwy. Chociaż dopuszczamy się złych rzeczy, przebacza nam. A przecież mógłby zażądać od nas spłaty długu i na zawsze odebrać nam życie. Musimy jednak pamiętać o jednym: Bóg nam przebacza pod warunkiem, że my przebaczamy osobom, które wobec nas zawiniły. Czy nie warto się nad tym poważnie zastanowić? —

Co więc zrobisz, gdy ktoś zachowa się wobec ciebie nieładnie, ale potem przeprosi? Czy mu przebaczysz? — A co wtedy, jeśli będzie się to powtarzało? Czy mimo wszystko będziesz przebaczać? —

Sami na pewno chcielibyśmy, żeby inni nam przebaczali, prawda? — Dlatego my też powinniśmy to robić. Jednak nie wystarczy tylko powiedzieć, że komuś przebaczamy. Trzeba przebaczyć szczerze, z głębi serca. W ten sposób pokażemy, że naprawdę pragniemy naśladować Wielkiego Nauczyciela.