۱.‏ یَهُوَه چه افرادی را به خود جذب می‌کند،‏ و چرا آنان باید در خصوص آنچه مایهٔ خشنودی یَهُوَه است،‏ هوشیار باشند؟‏

عیسی می‌گوید:‏ «پرستندگانِ راستین،‏ پدر را در روح و راستی پرستش خواهند کرد،‏ زیرا پدر جویای چنین پرستندگانی است.‏» (‏یوحنا ۴:‏۲۳‏)‏ وقتی یَهُوَه کسی را که خواهان چنین پرستشی است می‌یابد—‏ چنان که شما را یافت—‏ او را به سوی خود و پسرش جذب می‌کند.‏ (‏یوحنا ۶:‏۴۴‏)‏ حقیقتاً چه افتخار والایی!‏ متأسفانه شیطان،‏ استاد حیله و فریب همواره در تلاش است که پرستندگان یَهُوَه را از آفریدگارشان دور سازد.‏ از این رو،‏ جویندگان حقیقت و عاشقان کلام خدا باید همواره ‹بسنجند که مایهٔ خشنودی خداوند چیست.‏›—‏ اِفِسُسیان ۵:‏۱۰؛‏ مکاشفه ۱۲:‏۹‏.‏

۲.‏ دیدگاه یَهُوَه را در خصوص کسانی که پرستش پاک را با پرستش کاذب می‌آمیزند توضیح دهید.‏

^۲ واقعه‌ای را که در کنار کوه سینا رخ داد به خاطر آورید.‏ اسرائیلیان از هارون خواستند خدایی برایشان بسازد.‏ هارون تسلیم خواست آنان شد و گوساله‌ای طلایی برایشان ساخت،‏ اما با گفتن این که «فردا عید یَهُوَه می‌باشد،‏» وانمود کرد که آن مجسمهٔ طلایی مظهر یَهُوَه است.‏ آیا برای یَهُوَه آمیختن پرستش پاک با پرستش کاذب بی‌اهمیت بود؟‏ خیر.‏ او سه هزار تن از آن بت‌پرستان را در آن روز به هلاکت رساند.‏ (‏خروج ۳۲:‏۱-‏۶،‏ ۱۰،‏ ۲۸‏)‏ ما چه درسی از این گزارش می‌آموزیم؟‏ برای این که در پناه محبت خدا بمانیم،‏ نباید هیچ ‹چیز ناپاک را لمس نماییم،‏› همچنین باید با جدّیت تمام از حقیقت در مقابل هر گونه ناپاکی پاسداری کنیم.‏—‏ اِشَعْیا ۵۲:‏۱۱؛‏ حِزْقِیال ۴۴:‏۲۳؛‏ غَلاطیان ۵:‏۹‏.‏

۳،‏ ۴.‏ هنگام مطالعه در خصوص جشن‌ها،‏ رسم‌ها و اعیاد،‏ چرا در نظر داشتن اصول کتاب مقدّس اهمیت دارد؟‏

 ^۳ متأسفانه کسانی که برای حقیقت ارزشی قائل نبودند،‏ رسوم و اعیاد مشرکانه‌ای را رواج دادند که امروزه نیز می‌توان ریشه‌های آن را در بسیاری از اعیاد و جشن‌ها دید.‏ در ادامهٔ این فصل به بررسی شماری از این اعیاد و جشن‌های متداول می‌پردازیم.‏ توجه کنید که آیین و رسوم این اعیاد در واقع مروج روحیات دنیای شیطان است،‏ نه پرستش پاک.‏ در کل،‏ اعیاد و جشن‌های دنیوی در چند جنبه مشترکند.‏ این اعیاد ارضاکنندهٔ امیال نفسانی‌اند.‏ همچنین عقاید کاذب مذهبی و خرافات و ارتباط با ارواح را که از ویژگی‌های عمدهٔ «بابل بزرگ» است،‏ رواج می‌دهند.‏ * (‏مکاشفه ۱۸:‏۲-‏۴،‏ ۲۳‏)‏ این نکته را نیز به خاطر داشته باشید که یَهُوَه از همان آغاز،‏ شخصاً شاهد بود که چگونه رسوم ناپاک مشرکان به صورت آداب و آیین‌های مرسوم در میان مردم رواج یافت.‏ قطعاً او به همین دلیل بسیاری از اعیاد و جشن‌های امروزه را نیز ناپاک می‌شمارد.‏ پس آیا ما نیز نباید نگرشی همچون یَهُوَه به این آیین‌ها داشته باشیم؟‏—‏ ۲یوحنا ۶،‏ ۷‏.‏

^۴ ما مسیحیان حقیقی به خوبی می‌دانیم که برگزاری برخی اعیاد از نظر یَهُوَه ناپسند است.‏ اما مهم است که با تمام دل مصمم باشیم و هیچ سهمی در برگزاری این اعیاد نداشته باشیم.‏ بررسی این که چرا این اعیاد و آیین‌ها در نظر یَهُوَه ناپسند است،‏ عزم ما را جزم می‌کند تا از هر آنچه که ما را از یَهُوَه دور می‌سازد،‏ پرهیز کنیم و بتوانیم در پناه محبت او بمانیم.‏

۵،‏ ۶.‏ الف)‏ برخی نظرات در خصوص پیدایش نوروز کدامند؟‏ ب)‏ به ریشهٔ برخی از آیین و رسوم نوروزی اشاره کنید؟‏ (‏کادر «‏ نظر برخی محققان در خصوص ریشهٔ آیین‌های نوروزی‏» ملاحظه شود.‏)‏

^۵ محققان در خصوص ریشهٔ عید نوروز که امروزه جشن سال نو و آغاز بهار است،‏ تحقیقات جامعی صورت داده‌اند.‏ در اینجا نظر برخی از محققان را در این  زمینه ذکر می‌کنیم.‏ در کتاب جُستاری چند در فرهنگ ایران،‏ صفحهٔ ۲۱۷ آمده است:‏ «کهن‌ترین نشانه‌ای که در آسیای غربی از جشن سال نو باز مانده به نخستین خاندان سلطنتی اور مربوط می‌شود که در طی آن،‏ ازدواج مقدّس میان الٰههٔ آب و خدای باروری انجام می‌گرفته .‏ .‏ .‏ این عید را بعدها بابلی‌ها حفظ می‌کنند.‏» برخی مردم‌شناسان پیدایش نوروز را به تغییر فصل و فعالیت‌های کشاورزی نسبت می‌دهند.‏ کتاب فوق می‌افزاید که ایرانیان باستان عید بزرگی در آغاز بهار برگزار می‌کردند.‏ این عید «به دوموزی [یا تموز]،‏ خدای شهیدشوندهٔ سومری مربوط بوده است.‏ این ایزد در پایان هر سال کشته و سر سال نو دوباره متولّد می‌شد و زایش دوبارهٔ او را جشن می‌گرفتند،‏ چون با زایش او گیاهان و دانه‌ها می‌روییدند.‏»‏

^۶ همچنین در کتاب جشن‌های باستانی ایران،‏ صفحهٔ ۶ آمده است:‏ «جشن نوروز هنگام نزول فَروَرها .‏ .‏ .‏ از آسمان به زمین برای سرکشی و دیدار بازماندگان خود» بوده است.‏ * برخی محققین می‌گویند که ایرانیان خانه را پیش از نزول فَروَهَرها تمیز می‌کردند.‏ به علاوه،‏ یاد کردن از مردگان و رفتن به گورستان در شب جمعهٔ آخر سال و دادن خوراک به دیگران نیز از همین باور نشأت می‌گیرد.‏ پیشینه و انگیزهٔ برگزاری نوروز هر چه که باشد،‏ آنچه مسلّم است بسیاری از آداب و رسوم آن ریشه در ادیان کاذب،‏ خرافات و اعتقاد به وجود روح‌فناناپذیر در انسان دارد.‏ آیا برگزاری چنین آیین و رسومی برای خادمان یَهُوَه شایسته است؟‏

۷.‏ در خصوص هدیه دادن و بازدید از خویشان چه اصلی را باید مد نظر قرار دهیم؟‏

^۷ در مورد رسم هدیه دادن و بازدید از خویشان و دوستان در ایّام نوروز چه می‌توان گفت؟‏ ما مسیحیان در خصوص هدیه دادن و دیدار از آشنایان می‌خواهیم همواره اصلی را که در دوّم قُرِنتیان ۹:‏۷ آمده است،‏ مد نظر داشته باشیم که می‌گوید:‏ «هر کس همان قدر بدهد که در دل قصد کرده است،‏ نه با اکراه و اجبار،‏ زیرا خدا بخشندهٔ شادمان را دوست می‌دارد.‏» انگیزهٔ مسیحیان حقیقی از دادن هدیه صرفاً محبت است،‏ نه انجام وظیفه.‏ برای مسیحیان هدیه دادن و بازدید از خویشان به زمانی خاص در سال محدود نمی‌شود.‏ همچنین وقتی به کسی هدیه‌ای می‌دهند،‏ در قبال آن انتظار گرفتن هدیه ندارند.‏—‏ لوقا ۱۴:‏۱۲-‏۱۴؛‏ اعمال ۲۰:‏۳۵ خوانده شود.‏

 کریسمس و شب یلدا

۸.‏ ریشهٔ کریسمس و شب یلدا چیست؟‏

^۸ کتاب مقدّس اشاره‌ای به برگزاری سالگرد تولّد عیسی نکرده است.‏ به علاوه،‏ می‌توان اطمینان داشت که عیسی در ۲۵ دسامبر متولّد نشده است.‏ * در واقع،‏ ریشهٔ جشن کریسمس را باید در آیین‌های مشرکانه جست،‏ نه در کتاب مقدّس.‏ لغت‌نامهٔ دهخدا توضیح می‌دهد که کریسمس «در اصل،‏ جشن ظهور میترا [مهر]» خدای نور و آفتاب بوده است که مسیحیان قرن‌ها بعد از مسیح آن را روز تولّد عیسی قرار دادند.‏ در خصوص تولّد خورشید که امروزه شب یلدا خوانده می‌شود،‏ در کتاب آیین‌ها و جشن‌های کهن در ایران امروز،‏ صفحهٔ ۹۰ چنین آمده است:‏ «بنا بر باور پیشینیان،‏ در پایان این درازشب،‏ .‏ .‏ .‏ تاریکی شکست  می‌خورد،‏ روشنایی پیروز و خورشید زاده می‌شود.‏» سپس می‌افزاید که این روز «روزی مقدّس برای مهرپرستان بود.‏»‏

۹.‏ در کتاب مقدّس در خصوص برگزاری جشن تولّد به چه نکته‌ای بر می‌خوریم؟‏

^۹ هر چند همواره تولّد یک نوزاد واقعه‌ای شادی‌آور بوده است،‏ در کتاب مقدّس به برگزاری جشنی برای سالگرد تولّد هیچ یک از خادمان خدا اشاره‌ای نشده است.‏ (‏مزمور ۱۲۷:‏۳‏)‏ آیا ممکن است نگارندگان کتاب مقدّس آن را از قلم انداخته باشند؟‏ خیر.‏ زیرا در کتاب مقدّس به دو جشن تولّد اشاره شده است؛‏ یکی تولّد فرعون مصر و دیگری تولّد هیرودیس آنتیپاس.‏ ‏(‏پیدایش ۴۰:‏۲۰-‏۲۲؛‏ مَرقُس ۶:‏۲۱-‏۲۹ خوانده شود.‏)‏ اما کتاب مقدّس از هر دو موقعیت تصویری منفی ارائه داده است،‏ به ویژه از جشن تولّد هیرودیس؛‏ زیرا در طول این جشن بود که سر یحیای تعمیددهنده را از تنش جدا کردند.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ مسیحیان اوّلیه در خصوص سالگرد تولّد چه نگرشی داشتند،‏ و چرا؟‏

 ^۱۰ در «دایرة‌المعارف کتاب جهان» (‏انگل‍.‏)‏ چنین آمده است:‏ «مسیحیان اوّلیه برگزاری سالگرد تولّد را مشرکانه می‌دانستند.‏» برای نمونه،‏ یونانیان باستان بر این باور بودند که هنگام تولّد انسان،‏ روحی حضور دارد و آن روح در تمام طول عمر حافظ و حامی شخص می‌باشد.‏ کتابی با عنوان «تاریخچهٔ جشن تولّد» (‏انگل‍.‏)‏ در این مورد می‌گوید:‏ «این روح با خدای مربوط به روز تولّد شخص رابطه‌ای اسرارآمیز دارد.‏» به علاوه،‏ از زمان‌های قدیم مردم تاریخ تولّد را با طالع و بخت شخص مرتبط می‌دانستند.‏

^۱۱ به غیر از ریشهٔ مشرکانه و مرموز جشن سالگرد تولّد،‏ به احتمال قوی برگزاری این جشن در مرام خادمان خدا نیز نبود.‏ چرا؟‏ زیرا خادمان خدا مردان و زنانی ساده و متواضع بودند و تولّد خود را آنقدر مهم نمی‌پنداشتند که بزرگداشت سالانهٔ آن لازم به برگزاری باشد.‏ * (‏میکاه ۶:‏۸؛‏ لوقا ۹:‏۴۸‏)‏ بلکه،‏ آنان همواره جلال یَهُوَه را می‌طلبیدند و از او برای موهبت پرارزش حیات سپاسگزار بودند.‏ *‏—‏ مزمور ۸:‏۳،‏ ۴؛‏ ۳۶:‏۹؛‏ مکاشفه ۴:‏۱۱‏.‏

۱۲.‏ چرا می‌توان گفت که روز مرگ شخص از روز تولّدش بهتر است؟‏

^۱۲ یَهُوَه پس از مرگ خادمان وفادارش یاد آنان را در خاطر خود حفظ می‌کند.‏ در واقع به این ترتیب،‏ رستاخیز آنان تضمین می‌گردد.‏ (‏ایّوب ۱۴:‏۱۴،‏ ۱۵‏)‏ در جامعه ۷:‏۱ آمده است:‏ «نیک‌نامی از روغن معطّر بهتر است و روز مُمات [یعنی مرگ] از روز ولادت.‏» آنچه در اینجا ‹نام نیک› خوانده شده است،‏ وجهه‌ای است که شخص با خدمت وفادارانهٔ خود در طول زندگی‌اش نزد خدا کسب می‌کند.‏ قابل توجه است که تنها سالروزی که مسیحیان موظف به برگزاری آن هستند،‏ سالروز مرگ عیسی است،‏ نه ولادت او؛‏ چرا که وجهه و نام نیکی که او نزد یَهُوَه برای خود ساخت،‏ در نجات ما نقشی اساسی دارد.‏—‏ عبرانیان ۱:‏۳،‏ ۴؛‏ لوقا ۲۲:‏۱۷-‏۲۰‏.‏

۱۳.‏ الف)‏ نظر برخی مردم در خصوص روزه گرفتن در روزهای خاصّی از سال چیست؟‏ ب)‏ خادمان خدا در زمان باستان به چه دلایلی روزه می‌گرفتند؟‏

^۱۳ برخی اعتقاد دارند که مؤمنان واقعی باید در روزهایی خاص از سال روزه بگیرند.‏ آیا روزه گرفتن برای پرستندگان یَهُوَه واجب است؟‏ مطابق شریعت موسی از خادمان خدا انتظار می‌رفت که هر سال در روز کفّاره روزه بگیرند.‏ (‏لاویان ۲۳:‏۲۷‏)‏ همچنین خادمان خدا می‌توانستند در هر زمان،‏ به خواست خود برای ابراز اندوه یا اظهار ندامت روزه بگیرند.‏ برخی نیز شاید هنگام رویارویی با آزمایش و خطر و یا هنگام تعمّق بر مقصود خدا روزه می‌گرفتند.‏ (‏خروج ۳۴:‏۲۸؛‏ ۱سموئیل ۷:‏۶؛‏ یوئیل ۲:‏۱۲-‏۱۵؛‏ یُونُس ۳:‏۵‏)‏ پس در شریعت موسی تنها روزهٔ اجباری در روز کفّاره بود که با منسوخ شدن این شریعت،‏ این روزهٔ اجباری نیز منسوخ شد.‏

۱۴.‏ خادمان واقعی خدا چه دیدگاهی به رسم روزه دارند؟‏

^۱۴ عیسی مسیح هرگز شاگردانش را ملزم به روزه گرفتن نساخت و البته آن‌ها را از این کار نیز منع نکرد.‏ (‏اعمال ۱۳:‏۲،‏ ۳؛‏ ۱۴:‏۲۳‏)‏ اگر بعضی از شاگردانش می‌خواستند روزه بگیرند،‏ نمی‌بایست برای خودنمایی چهرهٔ خود را روزه‌دار نشان می‌دادند؛‏ زیرا خدا تظاهر به پارسایی و پرهیزکاری را مقبول نمی‌دارد.‏ (‏مَتّی ۶:‏۱۶-‏۱۸‏)‏ در آخر می‌توان گفت،‏ برای پرستندگان واقعی خدا تصمیم به روزه گرفتن یا نگرفتن،‏ تصمیمی شخصی است.‏ *

۱۵.‏ چرا مسیحیان از انجام برخی رسوم مربوط به خاکسپاری و سوگواری پرهیز می‌کنند؟‏

^۱۵ مسیحیان واقعی باید از بسیاری آیین‌هایی که در مراسم خاکسپاری و سوگواری برگزار می‌شود،‏ پرهیز کنند.‏ برای مثال،‏ در میان ایرانیان رسم بر این است که وقتی شخصی می‌میرد،‏ برای آرامش روح او به فقرا خیرات دهند،‏ در  روزهایی مشخص سر خاک او روند و بسیاری آداب دیگر.‏ اما ما مسیحیان آموخته‌ایم که «مردگان هیچ نمی‌دانند» و به جا آوردن هر رسمی که بر پایهٔ اعتقاد به روح فناناپذیر در انسان باشد نابجاست.‏ از این رو،‏ کسی که از طریق حقایق کتاب مقدّس از بندگی اعتقادات کاذب آزاد شده است و می‌خواهد در پناه محبت یَهُوَه بماند،‏ باید از چنین رسومی پرهیز کند.‏ *‏—‏ جامعه ۹:‏۵،‏ ۱۰؛‏ یوحنا ۸:‏۳۲‏.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ چرا مسیحیانی که تصمیم به ازدواج می‌گیرند باید آداب و رسوم محلّی مربوط به ازدواج را در پرتو اصول کتاب مقدّس بررسی کنند؟‏ ب)‏ مسیحیان در خصوص آداب و رسومی همچون اسپند دود کردن چه نکته‌ای را باید مد نظر قرار دهند؟‏

^۱۶ به زودی «دیگر صدای هیچ عروس و هیچ دامادی در [بابل بزرگ] به گوش نخواهد رسید.‏» (‏مکاشفه ۱۸:‏۲۳‏)‏ چنین صدایی به گوش نخواهد رسید،‏ زیرا بابل بزرگ به زودی نابود خواهد شد.‏ چرا؟‏ در واقع یک دلیل نابودی بابل بزرگ این است که پیوند مقدّس ازدواج را با رسوم خرافی‌اش آلوده کرده است.‏ چنین رسومی می‌تواند ازدواج یک زوج را از روز اوّل ناپاک سازد.‏—‏ مَرقُس ۱۰:‏۶-‏۹‏.‏

^۱۷ آیین و رسوم ازدواج در کشورهای مختلف متفاوت است.‏ ممکن است برخی رسوم که به نظر پاک و بی‌ضرر می‌رسد،‏ ریشه در خرافات و ادیان کاذب داشته باشد.‏ در بسیاری از مراسم و جشن‌های ازدواج آداب و رسومی به نیّت دور کردن بلا،‏ سپید بختی و باروری انجام می‌شود.‏ (‏اِشَعْیا ۶۵:‏۱۱‏)‏ یکی از این رسوم دود کردن اسپند به نیّت دور کردن چشم بد و بلاست.‏ کسی که می‌خواهد در پناه محبت خدا بماند واضح است که باید از چنین اعمال ناپاکی دوری کند.‏—‏ ۲قُرِنتیان ۶:‏۱۴-‏۱۸ خوانده شود.‏

۱۸.‏ کدام اصول کتاب مقدّس در خصوص جشن عروسی باید راهنمای عروس و داماد و میهمانان باشد؟‏

^۱۸ به علاوه خادمان خدا از اعمالی دنیوی که حرمت ازدواج و جشن عروسی  را زیر پا گذارد یا مایهٔ ناراحتی وجدان کسی شود،‏ پرهیز می‌کنند.‏ برای مثال،‏ اگر از آنان خواسته شود در جمع در مورد عروس و داماد چند کلامی صحبت کنند،‏ از بیان کنایه‌های جنسی یا گفته‌های طعنه‌آمیز که مایهٔ رنجش عروس و داماد شود،‏ پرهیز می‌کنند.‏ همچنین از بیان یا انجام شوخی‌هایی که مایهٔ خجالت عروس و داماد یا مهمانان شود،‏ حذر می‌کنند.‏ (‏امثال ۲۶:‏۱۸،‏ ۱۹؛‏ لوقا ۶:‏۳۱؛‏ ۱۰:‏۲۷‏)‏ خادمان خدا از برگزاری جشنی پرتجمّل و چشمگیر که از اعتدال خارج شود و به نمایشی از مال و منال مبدّل گردد،‏ دوری می‌کنند.‏ (‏۱یوحنا ۲:‏۱۶‏)‏ اگر شما قصد ازدواج دارید،‏ هیچ گاه فراموش نکنید که این خواست یَهُوَه است که این روز برایتان خاطره‌ای خوش به جا گذارد،‏ نه این که برایتان پشیمانی به بار آورد.‏ *

۱۹،‏ ۲۰.‏ محققی در خصوص رسم بالا بردن گیلاس مشروب چه می‌گوید،‏ و چرا انجام این رسم برای مسیحیان شایسته نیست؟‏

^۱۹ در بسیاری فرهنگ‌ها بالا بردن گیلاس مشروب در جشن‌های عروسی و برخی مجالس دیگر رسمی بسیار معمول است.‏ در کتابی مربوط به آداب نوشیدن مشروبات در فرهنگ‌های مختلف آمده است:‏ «بالا بردن گیلاس مشروب احتمالاً به رسمی باستانی به منظور تقدیم نوشیدنی‌ای الکلی به حضور خدایان باز می‌گردد.‏ در آن رسم ضمن تقدیم آن نوشیدنی به خدایان،‏ آرزو یا دعایی به زبان می‌آوردند.‏ در واقع گفتن ‹زنده باد› یا ‹به سلامتی› خلاصهٔ آن دعاست.‏»‏

^۲۰ البته امروزه بسیاری از مردم،‏ این رسم را رسمی مذهبی و خرافی به حساب نمی‌آورند.‏ اما اگر ما گیلاس مشروب خود را بالا ببریم،‏ شاید در نظر برخی چنین برداشت شود که از نیروهای مافوق طبیعی در آسمان‌ها برکت می‌طلبیم؛‏ طلب برکتی که به هیچ وجه با اصول کتاب مقدّس هماهنگی ندارد.‏—‏ یوحنا ۱۴:‏۶؛‏ ۱۶:‏۲۳‏.‏ *

۲۱.‏ برگزاری چه نوع جشن‌هایی با این که ریشه در مذهب کاذب ندارد،‏ برای مسیحیان ناپسند است،‏ و چرا؟‏

^۲۱ امروزه سقوط اخلاقی را در تمام جوامع می‌توان مشاهده کرد.‏ در بعضی کشورها معمول شده است که سالانه کارناوال‌هایی به راه انداخته می‌شود و مردان و زنان به رقص‌هایی شهوانی می‌پردازند و گاه فرهنگ همجنس‌بازان را ترویج می‌دهند.‏ بابل بزرگ اغلب به طور مستقیم یا غیرمستقیم از این جشن‌ها حمایت می‌کند.‏ آیا برای کسی که ‹دوستدار یَهُوَه› است،‏ شرکت در این گونه کارناوال‌ها یا تماشای آن‌ها صحیح است؟‏ و اگر چنین کند آیا می‌تواند بگوید که از بدی نفرت دارد؟‏ (‏مزمور ۱:‏۱،‏ ۲؛‏ ۹۷:‏۱۰‏)‏ ما باید نگرش مزمورنویس را داشته باشیم که در دعایش گفت:‏ «چشمانم را از دیدن بطالت برگردان.‏»—‏ مزمور ۱۱۹:‏۳۷‏.‏

۲۲.‏ انجام چه رسوم و شرکت در چه جشن‌هایی به وجدان فرد مسیحی بستگی دارد؟‏

^۲۲ در ایّام جشن‌های دنیوی،‏ فرد مسیحی نباید رفتاری کند که دیگران تصوّر کنند،‏ شرکت در چنین جشن‌هایی برای مسیحیان بلامانع است.‏ پولُس می‌نویسد:‏ «خواه بخورید،‏ خواه بنوشید،‏ خواه هر چه کنید،‏ همه را برای جلال خدا بکنید.‏» (‏۱قُرِنتیان ۱۰:‏۳۱‏؛‏ کادر «‏ با حکمت تصمیم بگیرید‏» ملاحظه شود.‏)‏ البته رسوم و جشن‌های رایجی نیز وجود دارد که از سیاست و ملیت‌گرایی به دور است،‏ ریشه در ادیان کاذب ندارد و هیچ یک از اصول کتاب مقدّس را نیز نقض نمی‌کند.‏ در خصوص انجام این رسوم و شرکت در این جشن‌ها،‏ هر مسیحی باید شخصاً تصمیم بگیرد.‏ البته بجاست که او احساسات دیگران را نیز مد نظر داشته باشد تا مبادا باعث لغزش آنان شود.‏

۲۳،‏ ۲۴.‏ برای نشان دادن معیارهای صحیح یَهُوَه خدا به دیگران،‏ چه شیوه‌ای مناسب است؟‏

^۲۳ بسیاری از مردم جشن‌های مرسوم را بیش از همه چیز فرصتی برای گردآمدن با خانواده و دوستانشان به شمار می‌آورند.‏ دید ما مسیحیان به جشن‌ها بر مبنای کتاب مقدّس است.‏ حال اگر کسی به اشتباه تصوّر کند که دید ما شاهدان  یَهُوَه افراطی و دور از محبت است،‏ می‌توانیم با احترام به او توضیح دهیم که برای ما گردآمدن با خانواده و دوستان بسیار پراهمیت است.‏ (‏امثال ۱۱:‏۲۵؛‏ جامعه ۳:‏۱۲،‏ ۱۳؛‏ ۲قُرِنتیان ۹:‏۷‏)‏ ما خادمان یَهُوَه در طول سال به دیدن عزیزانمان می‌رویم؛‏ اما به دلیل عشق و علاقه به یَهُوَه و احترام به قوانین عادلانهٔ او،‏ نمی‌خواهیم این مناسبت‌های شادی‌آور را با رسومی که آفریدگارمان را می‌رنجاند،‏ آلوده کنیم.‏—‏ کادر «‏ شادی واقعی از پرستش حقیقی مایه می‌گیرد‏» ملاحظه شود.‏

^۲۴ برخی صادقانه خواهان اطلاعات بیشتر در مورد جشن‌ها هستند.‏ بعضی از شاهدان یَهُوَه برای توضیح به آنان از فصل ۱۶ کتاب آشنایی با تعالیم کتاب مقدّس استفاده کرده‌اند و بسیار موفق بوده‌اند.‏ به یاد داشته باشید که هدف ما نه جرّوبحث با مردم،‏ بلکه جلب آنان به پرستش حقیقی است.‏ پس دیگران را محترم دارید،‏ با آنان ملایم باشید و سخنانتان همیشه «پر از فیض و سنجیده باشد.‏»—‏ کولُسیان ۴:‏۶‏.‏

۲۵،‏ ۲۶.‏ چگونه والدین می‌توانند ایمان و محبت فرزندانشان را به یَهُوَه عمیق سازند؟‏

^۲۵ یَهُوَه به خوبی خادمانش را تعلیم می‌دهد.‏ در نتیجه اعتقادات آن‌ها از روی آگاهی است؛‏ آگاهانه از برخی اعمال پرهیز می‌کنند و انجام برخی دیگر را بلامانع می‌دانند.‏ (‏عبرانیان ۵:‏۱۴‏)‏ شما ای والدین عزیز،‏ فرزندان خود را طوری تعلیم دهید که بتوانند با استفاده از اصول کتاب مقدّس دلیل و برهان آورند.‏ ایمانشان را تقویت کنید تا بتوانند هماهنگ با کتاب مقدّس به کسانی که از آنان در مورد اعتقاداتشان سؤال می‌کنند،‏ پاسخ دهند.‏ همچنین آنان را از محبت یَهُوَه خدا مطمئن سازید.‏—‏ اِشَعْیا ۴۸:‏۱۷،‏ ۱۸؛‏ ۱پِطرُس ۳:‏۱۵‏.‏

^۲۶ تمامی آنانی که یَهُوَه را «در روح و راستی» پرستش می‌کنند،‏ نه تنها از جشن‌هایی که مغایر با تعالیم کتاب مقدّس است پرهیز می‌کنند،‏ بلکه تلاش می‌کنند در تمام جنبه‌های زندگی‌شان صداقت را نیز حفظ کنند.‏ (‏یوحنا ۴:‏۲۳‏)‏ بسیاری بر این عقیده‌اند که حفظ صداقت در دنیای امروز غیر ممکن است.‏ در فصل آینده خواهیم دید که رعایت معیارهای یَهُوَه در خصوص صداقت همواره بهترین راه است.‏