1. Στο θείο τ’ όνομα πολλοί

Ντροπή σωρεύουν και μομφή.

Σκληρός λεν είναι ο Θεός,

Τον λέει ανύπαρκτ’ ο μωρός.

Ποιος θα τιμήσει τον Θεό;

Ποιος αίνο θα του πει αγνό;

«Εδώ ’μαι, Κύριε! Στείλε με,

Να σε υμνώ εγώ, Θεέ.

2. Λεν άλλοι ο Θεός αργεί·

Θεού δεν έχουν φόβο αυτοί.

Και είδωλα νεκρά τιμούν,

Τον Καίσαρα τον προτιμούν.

Στους ασεβείς ποιος θα το πει

Αρμαγεδδώνας πως θα ’ρθει;

«Εδώ ’μαι, Κύριε! Στείλε με,

Να προειδοποιώ, Θεέ.

 3. Πενθούν οι πράοι και βοούν

Για τα δεινά που αφθονούν.

Με δίκαιη ζητούν καρδιά

Αλήθεια και παρηγοριά.

Ποιος θα ’ναι για τους πράους, ποιος,

Παρήγορος και βοηθός;

«Εδώ ’μαι, Κύριε! Στείλε με,

Να τους διδάξω ’γω, Θεέ.