Söngur 111
Hann mun kalla
1. Æviskeið manns líkt mistri dag einn sést
að morgni síðan hverfur.
Fjarar það út, svo fljótt það getur gerst,
er feigð að mönnum sverfur.
Mun hinn látni þá lífið aftur sjá?
Ljáðu eyra Drottins spá:
(VIÐLAG)
Raust hans ljúf þá látnu vekur
aftur líf mun Guð þeim fá;
Því hann af hjartans löngun
mun þá handaverk sín þrá.
Höfum trú og undrumst ekki;
eyrum allra köll hans ná.
Og líf um alla eilífð
fær Guðs eigin sköpun þá.
2. Engan sinn vin Guð yfirgefur þann
sem armur dauðans tekur.
Í minni sér Guð sífellt geymir hann;
af svefni dauðans vekur.
Sá sem upp þá rís, öðlast ef það kýs,
eilíft líf í paradís.
(VIÐLAG)
Raust hans ljúf þá látnu vekur
aftur líf mun Guð þeim fá;
Því hann af hjartans löngun
mun þá handaverk sín þrá.
Höfum trú og undrumst ekki;
eyrum allra köll hans ná.
Og líf um alla eilífð
fær Guðs eigin sköpun þá.
(Sjá einnig Jóh. 6:40; 11:11, 43; Jak. 4:14.)
