کتاب مقدّس با این جملهٔ بسیار معروف آغاز می‌شود:‏ «در ابتدا،‏ خدا آسمان‌ها و زمین را آفرید.‏» (‏پیدایش ۱:‏۱‏)‏ این جملهٔ ساده و در عین حال زیبا مهم‌ترین شخصیت کتاب مقدّس یعنی یَهُوَه،‏ خدای متعال را به خواننده معرفی می‌کند.‏ این اوّلین آیه روشن می‌سازد که خدا آفرینندهٔ عالَم هستی است،‏ منجمله سیّاره‌ای که بر آن زندگی می‌کنیم.‏ آیات بعدی توضیح می‌دهند که خدا سیّارهٔ زمین را در طی یک سری دوره‌های طولانی برای زندگی آماده ساخت.‏ هر یک از این دوره‌ها به طور سمبولیک روز خوانده شده است.‏ در این مدت خدا طبیعت شگفت‌انگیز را بر روی زمین به وجود آورد.‏

بی‌نظیرترین خلقت خدا بر زمین انسان بود،‏ زیرا خدا بشر را به صورت خود آفرید،‏ یعنی خصوصیات الٰهی مانند محبت و حکمت را به آن‌ها داد.‏ خدا مرد را از خاک زمین بسرشت و او را آدم نامید.‏ سپس او را در فردوس که باغ عدن نامیده شد قرار داد.‏ در آن باغ انواع درختان زیبا و پر میوه یافت می‌شد.‏

خدا صلاح دانست که آدم همسری داشته باشد.‏ پس با استفاده از یکی از دنده‌های آدم زنی آفرید و او را نزد آدم آورد که بعدها حوّا نامیده شد.‏ وقتی آدم زن را دید از خوشحالی شعری سرود:‏ «همانا این است استخوانی از استخوان‌هایم و گوشتی از گوشتم.‏» سپس خدا گفت:‏ «از این سبب مرد پدر و مادر خود را ترک کرده،‏ با زن خویش خواهد پیوست و یک تن خواهند بود.‏» —‏ پیدایش ۲:‏۲۲-‏۲۴؛‏ ۳:‏۲۰‏.‏

خدا به آدم و حوّا دو فرمان داد.‏ فرمان اوّل این بود که باغ عدن را گسترش دهند،‏ از زمین نگهداری کنند و به تدریج آن را از نسل خود پر سازند.‏ فرمان دوّم این بود که در آن باغ پر از درخت میوه از میوهٔ یک درخت به خصوص یعنی «درخت معرفت نیک و بد» نخورند.‏ (‏پیدایش ۲:‏۱۷‏)‏ اگر سرپیچی می‌کردند می‌مردند.‏ در واقع،‏ آدم و حوّا با عمل به این فرامین می‌توانستند نشان دهند که خدا را به عنوان حاکم خود پذیرفته‌اند.‏ به علاوه،‏ اطاعت آن‌ها از خدا محبت و شکرگزاری‌شان را نشان می‌داد.‏ آن‌ها چون بی‌نقص آفریده شده بودند،‏ می‌توانستند به این فرامین عمل کنند.‏ در این رابطه کتاب مقدّس می‌گوید:‏ «خدا هر چه ساخته بود،‏ دید و همانا بسیار نیکو بود.‏» —‏ پیدایش ۱:‏۳۱‏.‏

‏—‏ بر اساس باب‌های ۱ و ۲ کتاب پیدایش‏.‏