بعد از روزگار شَمْشُون [سامسون] سموئیل به عنوان پیامبر و داور در اسرائیل روی کار آمد.‏ از آنجایی که اسرائیلیان می‌خواستند همچون ملل همسایه باشند مدام از سموئیل درخواست کردند که پادشاهی برای آنان برگزیند.‏ این موضوع بی‌احترامی‌ای بود به یَهُوَه خدا چرا که او پادشاه آنان بود.‏ با این حال،‏ یَهُوَه سموئیل را مأمور کرد که به درخواست آنان عمل کند.‏ خدا مرد فروتنی به نام شاؤل را برای پادشاهی انتخاب کرد.‏ شاؤل پادشاه،‏ پس از مدتی مغرور و نامطیع شد.‏ یَهُوَه او را رد کرد و به سموئیل گفت جوانی به نام داود را به جای او منصوب کند.‏ اما داود سال‌ها بعد به مقام پادشاهی رسید.‏

روزی داود نوجوان برای دیدن برادران خود که در لشکر شاؤل خدمت می‌کردند رفت.‏ تمام لشکر اسرائیل از جنگجویی فلسطی به نام جُلْیات که غولی بود می‌ترسیدند.‏ آن غول مدام اسرائیلیان و خدای ایشان را تمسخر می‌کرد.‏ داود از این موضوع بسیار خشمگین شد و دعوت آن غول را به مبارزه پذیرفت.‏ داود فقط با قلاب‌سنگی و چند سنگ سراغ حریف سه متری خود رفت.‏ جُلْیات با دیدن داود او را مسخره کرد.‏ ولی داود گفت که اسلحه‌اش از سلاح‌های جُلْیات برتر است چرا که با نام یَهُوَه خدا به جنگ او آمده است.‏ سپس،‏ داود با اوّلین سنگ خود جُلْیات را از پا درآورد و با شمشیرِ آن غول سرش را از بدن جدا کرد.‏ لشکر فلسطی‌ها با دیدن این صحنه از وحشت پا به فرار گذاشتند.‏

در ابتدا شاؤل تحت‌تأثیر شجاعت داود قرار گرفت و او را سرِ لشکر خود گماشت.‏ اما پیروزی‌های داود حسادت شاؤل را به شدّت برانگیخت.‏ داود برای نجات جان خود مجبور به فرار شد و برای سال‌ها تحت تعقیب قرار گرفت.‏ با این همه،‏ داود همچنان به شاؤل که قصد جانش را داشت وفادار ماند،‏ زیرا به خود می‌گفت شاؤل،‏ پادشاه منصوب یَهُوَه خدا است.‏ سرانجام،‏ شاؤل در جنگ کشته شد و داود مطابق با وعدهٔ یَهُوَه پادشاه گشت.‏

وقتی داود پادشاه شد آرزو کرد معبدی برای یَهُوَه بسازد.‏ اما یَهُوَه به داود گفت که این افتخار به یکی از فرزندانش داده خواهد شد.‏ بعدها معلوم گشت که آن فرزند سلیمان است.‏ با این حال،‏ خدا با بستن عهدی با داود به او پاداشی بزرگ داد.‏ بر طبق این عهد،‏ از نسل او سلسله‌ای بی‌نظیر از پادشاهان به وجود خواهد آمد،‏ زیرا از این سلسله نجات‌دهنده یا ذریّت موعود ظاهر خواهد شد.‏ آن نجات‌دهنده،‏ مسیح یعنی «مسح‌شده» و منتخب خدا خواهد بود.‏ یَهُوَه وعده داد مسیح بر تخت حکومتی خواهد نشست که تا ابد استوار خواهد ماند.‏

داود که از یَهُوَه بسیار سپاسگزار بود،‏ مقدار زیادی مصالح ساختمانی،‏ نقره و طلا برای بنای معبد فراهم کرد.‏ او همچنین مزامیر بسیاری را سرود که از خدا الهام شده بود.‏ داود در آخر عمر خود چنین اذعان کرد:‏ ‹روح یَهُوَه به وسیلهٔ من متکلّم شد و کلام او بر زبانم جاری گردید.‏› —‏ ۲سموئیل ۲۳:‏۲‏.‏

‏—‏بر اساس ۱ و ۲سموئیل‏؛‏ ۱تواریخ‏؛‏ اِشَعْیا ۹:‏۷؛‏ متّیٰ ۲۱:‏۹؛‏ لوقا ۱:‏۳۲؛‏ یوحنّا ۷:‏۴۲‏.‏