តើចម្លែកទេដែលខ្ញុំកើតទុក្ខ?
ជំពូកទី១៦
តើចម្លែកទេដែលខ្ញុំកើតទុក្ខ?
ទោះជាជំពូកនេះនិយាយអំពីការស្លាប់ឪពុកឬម្ដាយក្ដី គោលការណ៍ដូចគ្នានេះក៏អាចយកមកអនុវត្តដែរ នៅពេលសមាជិកគ្រួសារឬមិត្តជិតស្និទ្ធផ្សេងទៀតស្លាប់។
ប្អូនខារ៉េន ប្រាប់ថា៖ «ពេលម៉ាក់ខ្ញុំស្លាប់ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាបាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ ហើយជីវិតខ្ញុំគ្មានន័យសោះ។ ម៉ាក់ជាមនុស្សសំខាន់ដែលជួយឲ្យក្រុមគ្រួសារទាំងមូលសាមគ្គីគ្នា»។
ការបាត់បង់ឪពុកម្ដាយគឺជារឿងមួយដ៏ឈឺចាប់ក្នុងជីវិត។ បន្ទាប់ពីឪពុកឬម្ដាយស្លាប់ ប្អូនប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ខ្លាំងណាស់ វាជាអារម្មណ៍មួយដែលប្អូនមិនធ្លាប់មានពីមុន។ ពេលប្អូនប្រាយអេន អាយុ១៣ឆ្នាំ ឪពុកគាត់ស្លាប់ដោយសារជំងឺគាំងបេះដូង។ ប្រាយអេនប្រាប់ថា៖ «នៅយប់ដែលប៉ាខ្ញុំស្លាប់ ពួកយើងមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅពីឱបគ្នាយំឡើយ»។ ពេលប្អូនណាថាលី អាយុ១០ឆ្នាំ ឪពុកនាងស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីក។ នាងប្រាប់ថា៖ «ពេលនោះខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវមានអារម្មណ៍បែបណាទេ។ ខ្ញុំដូចជាទទេស្អាត អារម្មណ៍ស្ពឹកអស់»។
នៅពេលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ មនុស្សម្នាក់ៗមានប្រតិកម្មខុសៗគ្នា។ គម្ពីរចែងថា៖ «បុគ្គលម្នាក់ៗដឹងនូវទុក្ខវេទនាក្នុងចិត្តរបស់ខ្លួន»។ (ប្រវត្តិហេតុទី២ ៦:២៩) ជាការល្អឲ្យប្អូនចំណាយពេលគិតបន្តិចថា ការដែលឪពុកឬម្ដាយស្លាប់ បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងណាមកលើប្អូន។ សូមសរសេរនៅខាងក្រោម (១) ពេលឪពុកឬម្ដាយស្លាប់ថ្មីៗ តើប្អូនមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? និង(២) រហូតមកដល់ពេលនេះ តើប្អូនមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? a
១ ․․․․․
២ ․․․․․
ចម្លើយរបស់ប្អូនអាចបង្ហាញថា ប្អូនមានអារម្មណ៍ប្រសើរជាងមុន ឬមានអារម្មណ៍ដូចធម្មតាវិញ។ នេះមិនចម្លែកទេ តែមិនមានន័យថាប្អូនភ្លេចឪពុកឬម្ដាយដែលស្លាប់នោះឡើយ។ ឬចម្លើយប្អូនអាចបង្ហាញថា ភាពសោកសៅរបស់ប្អូននៅតែមាន ឬខ្លាំងជាងមុនទៅទៀត។ ការឈឺចាប់របស់ប្អូនអាចប្រៀបដូចជារលកដែលរសាត់ទៅ តែភ្លាមៗវាក៏ត្រឡប់មក«បោកបក់លើប្អូន» នៅពេលដែលមិននឹកស្មាន។ នេះក៏ជារឿងធម្មតាដែរ ទោះបើឪពុកម្ដាយបានស្លាប់អស់ជាច្រើនឆ្នាំក្ដី។ ប៉ុន្តែបញ្ហាត្រង់ថា តើប្អូនអាចស៊ូទ្រាំការឈឺចាប់នោះដោយរបៀបណា?
កុំទប់ទឹកភ្នែក! ការយំអាចជួយបន្ថយការឈឺចាប់។ ប៉ុន្តែ ប្អូនអាចនឹងមានអារម្មណ៍ដូចអាលីស្យាដែលបានបាត់បង់ម្ដាយ នៅពេលនាងអាយុ១៩ឆ្នាំ។ អាលីស្យានិយាយថា៖ «ខ្ញុំខ្លាចថាបើខ្ញុំបង្ហាញភាពសោកសៅពេក អ្នកឯទៀតនឹងគិតថាខ្ញុំខ្វះជំនឿ»។ ប៉ុន្តែសូមប្អូនគិត ទោះជាលោកយេស៊ូគ្រិស្តជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ ហើយមានជំនឿរឹងមាំទៅលើព្រះក្ដី លោកនៅតែ«ស្រក់ទឹកភ្នែក»ពេលឃើញមនុស្សឯទៀតយំសោក កាលដែលឡាសាមិត្តសម្លាញ់របស់លោកស្លាប់។ (យ៉ូហាន ១១:៣៥) ដូច្នេះ កុំខ្មាសនឹងស្រក់ទឹកភ្នែក។ នេះមិនមានន័យថាប្អូនខ្វះជំនឿឡើយ! អាលីស្យាប្រាប់ទៀតថា៖ «ក្រោយមក ខ្ញុំយំហើយយំទៀត គឺយំរាល់ថ្ងៃ»។ b
កុំបន្ទោសខ្លួន។ ម្ដាយរបស់ប្អូនខារ៉េនបានស្លាប់ ពេលនាងអាយុ១៣ឆ្នាំ។ ខារ៉េនប្រាប់ថា៖ «រៀងរាល់យប់ ខ្ញុំតែងទៅថើបម៉ាក់មុនគាត់ចូលគេង។ តែនៅយប់មួយ ខ្ញុំមិនបានទៅថើបម៉ាក់ទេ។ ស្អែកឡើងម៉ាក់ក៏ស្លាប់។ ខ្ញុំដឹងថាស្ដាប់ទៅវាមិនសូវសម តែខ្ញុំបន្ទោសខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់ ម៉ាក់ស្លាប់គឺដោយសារតែខ្ញុំមិនបានទៅជួបគាត់នៅយប់នោះ។ មុនពេលប៉ាចេញដំណើរទៅធ្វើជំនួញ ប៉ាបានផ្ដាំខ្ញុំនិងបងស្រីឲ្យមើលថែម៉ាក់។ ប៉ុន្តែ ពួកខ្ញុំក្រោកពីគេងយឺត។ ពេលខ្ញុំចូលក្នុងបន្ទប់ម៉ាក់ គឺម៉ាក់ឈប់ដកដង្ហើមហើយ។ ខ្ញុំពិតជាខុសធ្ងន់ណាស់ ព្រោះពេលប៉ាចេញទៅ ម៉ាក់នៅធម្មតាទេ!»។
ដូចខារ៉េន ប្អូនអាចនឹងបន្ទោសខ្លួនចំពោះរឿងខ្លះដែលប្អូនគួរធ្វើ តែប្អូនមិនបានធ្វើ។ ប្អូនថែមទាំងដាក់ទោសខ្លួន ដោយគិតជាប់ជានិច្ចថា៖ «បើខ្ញុំបានធ្វើនេះ ឬបើខ្ញុំបានធ្វើនោះ គាត់មុខជាមិនស្លាប់ទេ»។ រីឯប្អូនៗខ្លះទៀតគិតថា‹បើខ្ញុំជំរុញប៉ាឲ្យទៅជួបពេទ្យ គាត់នឹងមិនទៅជាដូច្នេះឡើយ› ឬ‹បើខ្ញុំទៅមើលម៉ាក់ឲ្យបានលឿនជាង គាត់ច្បាស់ជាមិនអីទេ›។ បើគំនិតបែបនេះញាំញីចិត្តប្អូន សូមចាំថាជារឿងធម្មតាដែលប្អូនសោកស្ដាយចំពោះអ្វីដែលប្អូនមិនបានធ្វើ។ ជាការពិតបើប្អូនបានដឹងអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើង នោះប្អូនប្រាកជានឹងរកវិធីផ្សេងដើម្បីជួយគាត់ តែដោយសារប្អូនមិនដឹង ដូច្នេះប្អូនមិនគួរបន្ទោសខ្លួនឡើយ។ ឪពុកឬម្ដាយប្អូនស្លាប់ មិនមែនជាកំហុសរបស់ប្អូនទេ! c
ប្រាប់នរណាម្នាក់ពីអារម្មណ៍របស់ប្អូន។ សុភាសិត ១២:២៥ ចែងថា៖ «ពាក្យសម្ដីល្អមួយម៉ាត់ធ្វើឲ្យមានកម្លាំងចិត្តឡើងវិញ»។ ការលាក់អារម្មណ៍ឈឺចាប់នឹងធ្វើឲ្យប្អូនកើតទុក្ខរឹតតែខ្លាំង។ ផ្ទុយទៅវិញ ការប្រាប់នរណាម្នាក់ដែលប្អូនទុកចិត្ត នោះប្អូននឹងទទួលបាន«ពាក្យសម្ដីល្អ»ដែលលើកទឹកចិត្តប្អូន ចំពេលដែលប្អូនត្រូវការបំផុត។
និយាយទៅកាន់ព្រះ។ ប្អូនទំនងជាមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលជាង ក្រោយពីប្អូនអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា«ជម្រាបលោកអំពីអ្វីទាំងអស់» ដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ប្អូន។ (ចម្រៀងសរសើរព្រះ ៦២:៨) ការអធិដ្ឋានមិនគ្រាន់តែជាការជួយ‹ឲ្យមានអារម្មណ៍ល្អ›ប៉ុណ្ណោះទេ តែជាការសុំជំនួយពី«ព្រះនៃការសម្រាលទុក្ខគ្រប់យ៉ាង លោកសម្រាលទុក្ខយើងពីសេចក្ដីវេទនាសព្វបែបយ៉ាង»។ (កូរិនថូសទី២ ១:៣, ៤) វិធីមួយដែលព្រះសម្រាលទុក្ខយើង គឺតាមរយៈគម្ពីរដែលជាបណ្ដាំរបស់លោក។ (រ៉ូម ១៥:៤) ហេតុនេះ សូមប្អូនកត់ទុកបទគម្ពីរខ្លះដែលអាចជួយបន្ធូរភាពសោកសៅរបស់ប្អូន ហើយឧស្សាហ៍យកកំណត់នោះមកអាន។ d
ការឈឺចាប់មិនងាយរសាយបាត់ភ្លាមៗទេ តែគម្ពីរអាចជួយយើងឲ្យធូរស្រាលក្នុងចិត្តបាន។ ហេតុអ្វី? ដោយសារព្រះបានសន្យានិងធានាចំពោះយើងថា ក្នុងពិភពលោកថ្មី«សេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ»។ (ការបើកបង្ហាញ ២១:៣, ៤) បន្ថែមទៅទៀត ពេលប្អូនរំពឹងគិតអំពីសេចក្ដីសន្យាបែបនោះ ប្អូនអាចស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ដែលមកពីការបាត់បង់ឪពុកម្ដាយ។
[កំណត់សម្គាល់]
a បើឥឡូវប្អូនពិបាកឆ្លើយ ប្អូនអាចឆ្លើយនៅពេលក្រោយក៏បាន។
b កុំគិតថាប្អូនត្រូវតែយំដើម្បីបង្ហាញពីក្ដីឈឺចាប់របស់ប្អូនឡើយ។ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់កើតទុក្ខតាមរបៀបដូចគ្នានោះទេ។ សូមចាំថា បើប្អូនមានអារម្មណ៍ចង់យំ មានន័យថានោះជា‹ពេលដែលត្រូវយំ›។—អ្នកទូន្មាន ៣:៤
c បើប្អូននៅតែគិតថាខ្លួនជាអ្នកខុស សូមប្រាប់អារម្មណ៍របស់ប្អូនដល់ឪពុកឬម្ដាយដែលនៅរស់ ឬមនុស្សពេញវ័យឯទៀត។ បន្តិចម្ដងៗ ប្អូននឹងកាន់តែធូរស្រាលក្នុងចិត្ត។
d អ្នកខ្លះទទួលការសម្រាលទុក្ខពីបទគម្ពីរ៖ ចម្រៀងសរសើរព្រះ ៣៤:១៨; ១០២:១៧; ១៤៧:៣; អេសាយ ២៥:៨; យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩។
បទគម្ពីរសំខាន់
«[ព្រះ]នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ»។—ការបើកបង្ហាញ ២១:៤
យោបល់
សូមសរសេរអារម្មណ៍របស់ប្អូនចំពោះឪពុកឬម្ដាយដែលបានស្លាប់។ ការធ្វើបែបនេះជាប្រចាំអាចជួយប្អូនឲ្យរសាយទុក្ខ។
តើប្អូនដឹងទេ . . . ?
ការយំមិនមែនជាការទន់ខ្សោយទេ។ សូម្បីតែបុរសដ៏រឹងមាំដូចជាអាប្រាហាំ យ៉ូសែប និងដាវីឌ ក៏បានយំដែរនៅពេលដែលពួកគាត់កើតទុក្ខ។—ដើមកំណើត ២៣:២; ៥០:១; សាំយូអែលទី២ ១:១១, ១២; ១៨:៣៣
គម្រោងអនុវត្ត!
ពេលខ្ញុំកើតទុក្ខខ្លាំង ខ្ញុំនឹង ․․․․․
អ្វីដែលខ្ញុំចង់សួរឪពុកឬម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលនៅរស់អំពីរឿងនេះគឺ ․․․․․
តើប្អូនគិតយ៉ាងណា?
● ពេលនឹកគិតអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗអំពីឪពុកឬម្ដាយដែលបានស្លាប់ទៅ តើនេះមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
● ហេតុអ្វីការសរសេរអំពីអារម្មណ៍របស់ប្អូនអាចជួយសម្រាលទុក្ខប្អូន?
[ឃ្លាអក្សរធំនៅទំព័រ១១២]
«ប្អូនដាវីឌ ប្រាប់ថា៖ ‹ពេលនោះខ្ញុំបានលាក់ទុកការឈឺចាប់តែម្នាក់ឯង។ បើខ្ញុំបាននិយាយប្រាប់អ្នកណាម្នាក់ នោះមុខជាអាចជួយខ្ញុំឲ្យធូរស្រាល និងស្រួលរកដំណោះស្រាយជាង›»
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ១១៣]
ប្អូនចាន់ថេល រៀបរាប់ថា៖
«ប៉ាខ្ញុំឈឺប្រហែល៥ឆ្នាំ ហើយសុខភាពរបស់គាត់កាន់តែទ្រុឌទ្រោមទៅ។ ក្រោយមក ប៉ាបានសម្លាប់ខ្លួន ពេលខ្ញុំអាយុ១៦ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីប៉ាស្លាប់ ម៉ាក់បានប្រាប់ខ្ញុំនិងបងប្រុសខ្ញុំអំពីរឿងគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើង ហើយម៉ាក់បានឲ្យយើងជួយគាត់ក្នុងការសម្រេចចិត្តអំពីការរៀបចំបុណ្យសពប៉ា។ នេះបានធ្វើឲ្យយើងងាយស្រួលជាង។ ខ្ញុំគិតថាកូនៗមិនចូលចិត្តដែលឪពុកម្ដាយមានរឿងលាក់បាំងនឹងកូនៗ ជាពិសេសពេលមានរឿងធំបែបនេះ។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ ខ្ញុំអាចនិយាយអំពីមរណភាពរបស់ប៉ា។ ពេលខ្ញុំចង់យំ ខ្ញុំក៏ទៅកន្លែងណាមួយ ឬទៅរកមិត្តភក្តិ ហើយយំប្រាប់ពួកគេ។ តាមបទពិសោធន៍ខ្ញុំ បើអ្នកចង់ប្រាប់ពីអារម្មណ៍របស់ខ្លួន សូមទៅរកសមាជិកគ្រួសារឬមិត្តភក្តិ កុំទ្រាំកើតទុក្ខតែម្នាក់ឯង។ សូមធ្វើអ្វីដែលអ្នកគិតថាអាចជួយសម្រាលទុក្ខអ្នកបាន»
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ១១៣, ១១៤]
ប្អូនលេអា រៀបរាប់ថា៖
«ពេលខ្ញុំអាយុ១៩ឆ្នាំ ម៉ាក់ខ្ញុំមានជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយ៣ឆ្នាំក្រោយមកគាត់បានស្លាប់។ បន្ទាប់ពីម៉ាក់ស្លាប់ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំត្រូវតែរឹងមាំ ដើម្បីជួយប៉ាខ្ញុំ។ សូម្បីតែខ្ញុំធំហើយ ម៉ាក់តែងនៅក្បែរខ្ញុំជានិច្ច មិនថាពេលខ្ញុំឈឺឬពិបាកចិត្តទេ។ ខ្ញុំនៅតែចាំពេលម៉ាក់ដាក់ដៃថ្នមៗស្ទាបកម្ដៅខ្ញុំ។ បេះដូងខ្ញុំឈឺចាប់ណាស់ រាល់ពេលដែលដឹងថាលែងមានម៉ាក់នៅក្បែរទៀត។ ខ្ញុំព្យាយាមលាក់អារម្មណ៍ តែនេះមិនល្អសម្រាប់សុខភាពទេ។ ដូច្នេះ ពេលខ្លះខ្ញុំមើលរូបថតម៉ាក់ហើយយំ។ ការនិយាយជាមួយមិត្តភក្តិក៏ជួយច្រើនដែរ។ គម្ពីរបានសន្យាថា មនុស្សស្លាប់នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញនៅផែនដីដែលជាសួនឧទ្យាន។ (យ៉ូហាន ៥:២៨, ២៩) ពេលខ្ញុំគិតអំពីការជួបម៉ាក់ម្ដងទៀត និងអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើដើម្បីរស់នៅទីនោះ ខ្ញុំមិនសូវឈឺចាប់ពេកទេ»
[ប្រអប់/រូបភាពនៅទំព័រ១១៤]
ប្អូនបេថានី រៀបរាប់ថា៖
«ខ្ញុំចង់នឹកចាំពាក្យដែលខ្ញុំប្រាប់ប៉ាថា‹កូនស្រឡាញ់ប៉ា›។ ខ្ញុំប្រាកដជាបាននិយាយពាក្យនោះ តែខ្ញុំនឹកមិនឃើញសោះ។ ពេលប៉ាស្លាប់ ខ្ញុំអាយុត្រឹមតែប្រាំឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ាខ្ញុំដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាលពេលកំពុងគេង គាត់បានត្រូវបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពេលខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេង ប៉ាបានស្លាប់ហើយ។ ក្រោយពីរឿងនោះកើតឡើង ឲ្យតែឮអ្នកណានិយាយអំពីប៉ា ខ្ញុំទ្រាំស្ដាប់មិនបានទេ។ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបែរជាចូលចិត្តស្ដាប់អ្នកឯទៀតនិយាយអំពីប៉ាខ្ញុំ ព្រោះនេះអាចជួយខ្ញុំឲ្យស្គាល់ប៉ាបានច្បាស់ជាង។ ខ្ញុំគិតថាអ្នកដែលបាត់បង់ឪពុកម្ដាយគួររក្សាទុកនូវអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗដែលមានជាមួយពួកគាត់ មិនថាតូចឬធំទេ ដោយសរសេររឿងទាំងនោះទុក ដើម្បីនៅចាំពួកគាត់ជានិច្ច។ រួចមក យើងគួរព្យាយាមពង្រឹងជំនឿរបស់យើងដើម្បីអាចរស់នៅក្នុងពិភពលោកថ្មី ពេលដែលព្រះប្រោសឪពុកម្ដាយរបស់យើងឲ្យរស់ឡើងវិញ»
[ប្រអប់នៅទំព័រ១១៦]
ក្រដាសលំហាត់
សរសេរពីអារម្មណ៍របស់ខ្លួន
កត់ទុកអនុស្សាវរីយ៍ល្អៗដែលប្អូនមានជាមួយឪពុកឬម្ដាយដែលបានស្លាប់។ ․․․․․
សរសេរពាក្យដែលប្អូនចង់និយាយទៅកាន់ឪពុកឬម្ដាយដែលនៅរស់។ ․․․․․
ឧបមាថា ប្អូនមានប្អូនបង្កើតដែលចេះតែបន្ទោសខ្លួនចំពោះការស្លាប់របស់ឪពុកឬម្ដាយប្អូន។ សរសេរអ្វីដែលប្អូនចង់និយាយដើម្បីសម្រាលទុក្ខគាត់ (ការធ្វើដូច្នេះអាចជួយប្អូនកុំឲ្យបន្ទោសខ្លួន និងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវឡើងវិញ)។ ․․․․․
សរសេរចំណុចពីរឬបីដែលប្អូនចង់ដឹងអំពីឪពុកឬម្ដាយដែលបានស្លាប់ទៅ។ រួចមកសួរឪពុកឬម្ដាយដែលនៅរស់ ឲ្យប្រាប់ពីចំណុចណាមួយក៏បាន។ ․․․․․
សូមអាន សកម្មភាព ២៤:១៥។ ហេតុអ្វីសេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងខគម្ពីរនោះអាចជួយប្អូនឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ដែលមកពីការបាត់បង់ឪពុកម្ដាយ? ․․․․․
[រូបភាពនៅទំព័រ១១៥]
ការកើតទុក្ខអាចប្រៀបដូចជារលកធំដែលបោកបក់មកលើប្អូន នៅពេលដែលមិននឹកស្មាន
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ក្មេងជំទង់និងយុវវ័យ
សំណួរពីយុវវ័យ
សំណួរទូទៅពីយុវវ័យ មានដូចជារឿងខាងផ្លូវភេទ មិត្តភក្ដិ ឪពុកម្ដាយ សាលារៀន និងរឿងផ្សេងទៀត។
