1, 2. Jak Przekład Nowego Świata przyczynia się do otoczenia chwałą imienia Bożego?

 JEST chłodny, lecz słoneczny poranek 2 grudnia 1947 roku. W bruklińskim Betel niewielka grupa pomazańców rozpoczyna ogromne przedsięwzięcie — mozolną pracę nad nowym tłumaczeniem Biblii na język angielski. Bracia ci wykonują ją wytrwale przez kolejnych 12 lat. I wreszcie w niedzielę 13 marca 1960 roku kończą redagowanie ostatniej części. Trzy miesiące później, 18 czerwca 1960 roku, na zgromadzeniu w Manchesterze brat Nathan Knorr ogłasza wydanie ostatniego tomu Pisma Świętego w Przekładzie Nowego Świata. Mówca wyraża odczucia wszystkich obecnych, oznajmiając z entuzjazmem: ‛To dzień wielkiej radości dla Świadków Jehowy na całym świecie!’. Szczególnym powodem do takiej radości jest fakt, że w nowym przekładzie tysiące razy występuje imię Boże. To jedna z głównych zalet tej edycji Biblii.

² Wiele przekładów pomija imię Boże. Próba wymazania tego imienia z ludzkiej pamięci to spisek uknuty przez Szatana. Ale namaszczeni duchem słudzy Jehowy odważnie mu się przeciwstawili. We wprowadzeniu do wydanego wówczas Przekładu Nowego Świata podkreślono, że wyróżniającą go cechą jest „przywrócenie imieniu Bożemu należnego miejsca w tekście Biblii”. I rzeczywiście — występuje ono w tym przekładzie ponad 7000 razy. Nie ulega wątpliwości, że w wyjątkowy sposób przyczynia się on do otoczenia chwałą imienia naszego niebiańskiego Ojca, Jehowy!

3. (a) Co nasi bracia zrozumieli, jeśli chodzi o znaczenie imienia Bożego? (b) Jak powinniśmy rozumieć wypowiedź z Wyjścia 3:13, 14? (Zobacz ramkę „ Znaczenie imienia Bożego”).

³ We wczesnym okresie Badacze Pisma Świętego sądzili, że imię Boże znaczy „Jestem, który jestem” (Wyjścia 3:14, Biblia króla Jakuba). Dlatego w Strażnicy z 1 stycznia 1926 roku zauważono: „Imię Jehowa wskazuje na Samoistny Byt, (...) na Tego, który nie ma ani początku, ani końca”. Jednakże zanim tłumacze Przekładu Nowego Świata rozpoczęli pracę, Jehowa pomógł swoim sługom dostrzec, iż Jego imię kieruje uwagę nie tyle na to, że On istnieje, ile na to, że jest Bogiem  mającym określone zamierzenie i podejmującym konkretne działania. Zrozumieli, iż imię Jehowa znaczy „On powoduje, że się staje”. To przecież On spowodował, że powstał wszechświat oraz istoty rozumne, i to On nieustannie powoduje, że Jego wola i zamierzenie stają się rzeczywistością. Ale dlaczego to takie ważne, żeby imię Boże było otoczone chwałą, i co możemy robić, by mieć w tym swój udział?

4, 5. (a) O co tak naprawdę prosimy, wypowiadając słowa: „Niech będzie uświęcone twoje imię”? (b) Jak i kiedy Bóg uświęci swoje imię?

⁴ Jehowa pragnie, żeby Jego imię było otoczone chwałą. W gruncie rzeczy jest to najważniejsza rzecz, do której dąży. Wynika to z modlitwy wzorcowej podanej przez Jezusa. Pierwsza wymieniona w niej prośba brzmi: „Niech będzie uświęcone twoje imię” (Mat. 6:9). O co tak naprawdę prosimy, wypowiadając te słowa?

⁵ Jak wspomniano w rozdziale 1 tej książki, prośba o uświęcenie imienia Jehowy to jedna z trzech próśb modlitwy wzorcowej, które dotyczą Jego zamierzenia. Jakie są pozostałe dwie? „Niech przyjdzie twoje królestwo. Niech się dzieje twoja wola” (Mat. 6:10). Modląc się o przyjście Królestwa oraz o to, żeby działa się wola Boża, prosimy o konkretne działanie ze strony Boga. Podobnie modląc się o uświęcenie Jego imienia, również prosimy o podjęcie przez Niego konkretnych działań. Innymi słowy, prosimy Jehowę, aby oczyścił swoje imię z wszelkich zarzutów, wysuwanych przeciw Niemu od buntu w Edenie. Jak Jehowa zareaguje na taką modlitwę? On sam odpowiada: „Uświęcę swoje wielkie imię, które było bezczeszczone wśród narodów” (Ezech. 36:23; 38:23). Dojdzie do tego — i to na oczach wszystkich stworzeń — w Armagedonie, kiedy Jehowa usunie wszelkie zło.

6. Jak możemy mieć udział w uświęcaniu imienia Bożego?

⁶ Historia pokazuje, że Jehowa pozwalał swoim sługom mieć udział w uświęcaniu Jego imienia. Oczywiście nie możemy sprawić, żeby to imię stało się bardziej święte. Ono już jest święte w sensie absolutnym. Jak więc można je uświęcać? Izajasz napisał: „Jehowa Zastępów — to jego macie uważać za świętego”. A sam Jehowa powiedział o swoich sługach: „Będą uświęcać moje imię (...), a do Boga Izraela będą się odnosić z bojaźnią nacechowaną szacunkiem” (Izaj. 8:13; 29:23). Tak więc uświęcamy imię Boże, gdy uważamy je za wyjątkowe — górujące nad wszelkimi innymi imionami i kryjące w sobie głęboki sens — gdy uczymy tego bliźnich, a przede wszystkim gdy uznajemy Jehowę za swego Władcę i chętnie przestrzegamy Jego przykazań (Prz. 3:1; Obj. 4:11).

7, 8. (a) Dlaczego musiał upłynąć czas, zanim lud Jehowy mógł reprezentować Jego imię? (b) Co teraz rozważymy?

⁷ Nowożytni słudzy Boży używają imienia Jehowa w swoich publikacjach od lat siedemdziesiątych XIX wieku. Pojawiło się ono na przykład w Strażnicy Syjońskiej z sierpnia 1879 roku i w śpiewniku Pieśni Oblubienicy, opublikowanym w tym samym roku. Wydaje się jednak, że zanim Jehowa pozwolił swemu ludowi dostąpić zaszczytu nazywania się od Jego świętego imienia, dopilnował, żeby lud ten spełniał pewne warunki. W jaki sposób przygotowywał Badaczy Pisma Świętego, aby mogli godnie reprezentować Jego imię?

⁸ Jak wynika z analizy dziejów ludu Bożego, pod koniec XIX i na początku XX stulecia Jehowa pomógł swoim sługom lepiej zrozumieć istotne sprawy związane z Jego imieniem. Rozważmy trzy z nich.

9, 10. (a) Dlaczego wczesne artykuły w Strażnicy koncentrowały się na Jezusie? (b) Co się zmieniło od roku 1919 i jakie przyniosło to rezultaty? (Zobacz też ramkę „ Strażnica przysparza chwały imieniu Bożemu”).

⁹ Po pierwsze, słudzy Jehowy wyrobili sobie właściwy pogląd na to, jak ważne jest imię Boże. Początkowo gorliwi Badacze Pisma Świętego za główną naukę biblijną uznawali postanowienie o okupie. Z tego względu Strażnica często skupiała się na Jezusie. Na przykład w pierwszym roku imię Jezusa pojawiało się na jej łamach dziesięć razy częściej niż imię Jehowy. W nawiązaniu do tamtego okresu Strażnica z 15 marca 1976 roku (po polsku numer 19 z roku 1976) wspomniała, że zbytnio koncentrowano się wtedy na osobie Mesjasza. Z czasem jednak Jehowa pomógł swoim sługom dostrzec, jak ważne miejsce w Biblii zajmuje Jego imię. Jak to na nich wpłynęło? W tej samej Strażnicy dodano, że po roku 1919 Badacze „zaczęli coraz bardziej doceniać rolę niebiańskiego Ojca Mesjasza, a więc Jehowy”. W ciągu dekady po roku 1919 Strażnica wymieniła imię Boże ponad 6500 razy!

¹⁰ Poświęcając imieniu Bożemu należną uwagę, nasi bracia dali dowód miłości do niego. Podobnie jak w starożytności Mojżesz, zaczęli ‛oznajmiać imię Jehowy’ (Powt. Pr. 32:3; Ps. 34:3). A Jehowa — zgodnie z obietnicą zawartą w Biblii — dostrzegł ich miłość do Jego imienia i okazał im łaskę (Ps. 119:132; Hebr. 6:10).

11, 12. (a) Pod jakim względem nasze publikacje zmieniły się wkrótce po roku 1919? (b) Na co Jehowa kierował uwagę swoich sług i dlaczego?

¹¹ Po drugie, prawdziwi chrześcijanie należycie zrozumieli, jakie zadanie powierzył im Bóg. Wkrótce po roku 1919 pomazańcy sprawujący przewodnictwo, pobudzeni duchem Bożym, przeanalizowali proroctwo Izajasza. W rezultacie zmieniła się treść naszych wydawnictw. Dlaczego publikacje te okazały się „pokarmem we właściwym czasie”? (Mat. 24:45).

¹² Przed rokiem 1919 w Strażnicy ani razu nie omawiano fragmentu z Księgi Izajasza: „Wy jesteście moimi świadkami —  brzmi wypowiedź Jehowy — moim sługą, którego wybrałem” (odczytaj Izajasza 43:10-12). Ale po tym roku w naszych publikacjach zaczęto kłaść nacisk na przytoczone tu słowa i zachęcać wszystkich pomazańców do uczestniczenia w działalności zleconej przez Jehowę — do występowania w charakterze świadków na Jego rzecz. Między rokiem 1925 a 1931 wersety z 43 rozdziału Księgi Izajasza omawiano aż w 57 wydaniach Strażnicy i w każdym wypadku odnoszono je do prawdziwych chrześcijan. Jak widać, Jehowa kierował wtedy uwagę swoich sług na zadanie, które musieli wykonać. Dlaczego? W pewnym sensie chodziło o to, żeby zostali „najpierw wypróbowani co do przydatności” (1 Tym. 3:10). Jeśli Badacze Pisma Świętego mieli godnie reprezentować imię Boże, musieli najpierw uczynkami pokazać Jehowie, że są rzeczywiście Jego świadkami (Łuk. 24:47, 48).

13. Jak Słowo Boże wskazuje, co jest sprawą najwyższej wagi?

¹³ Po trzecie, słudzy Jehowy zaczęli pojmować, jak ważne jest uświęcanie Jego imienia. W latach dwudziestych XX wieku uświadomili sobie, że jest to sprawa najwyższej wagi. Jak Słowo Boże naprowadza na taki wniosek? Rozważmy dwa przykłady. Dlaczego Jehowa wyzwolił Izraelitów z niewoli egipskiej? On sam wskazał na główny powód, gdy powiedział: „By moje imię oznajmiano po całej ziemi” (Wyjścia 9:16). A dlaczego okazał im miłosierdzie, gdy się przeciwko Niemu zbuntowali? Oto odpowiedź Jehowy: „Zacząłem działać ze względu na swe imię, żeby nie było bezczeszczone na oczach narodów” (Ezech. 20:8-10). Czego Badacze Pisma Świętego nauczyli się z tych oraz innych relacji biblijnych?

14. (a) Co zrozumiał lud Boży pod koniec lat dwudziestych? (b) Jak to głębsze zrozumienie wpłynęło na zaangażowanie sług Jehowy w dzieło głoszenia? (Zobacz też ramkę „ Silny bodziec do głoszenia”).

¹⁴ Pod koniec lat dwudziestych słudzy Boży pojęli znaczenie słów zapisanych przez Izajasza jakieś 2700 lat wcześniej. Zwracając się do Jehowy, prorok zauważył: „W ten sposób prowadziłeś swój lud, by sobie uczynić piękne imię” (Izaj. 63:14). Badacze Pisma Świętego zrozumieli, że najważniejszą sprawą nie jest osobiste wybawienie, ale uświęcenie imienia Bożego (Izaj. 37:20; Ezech. 38:23). W roku 1929 w książce Proroctwo podsumowano to następująco: „[Uświęcenie] imienia Jehowy jest najważniejszą kwestią, która ma być rozstrzygnięta na oczach wszystkich stworzeń”. Lepsze zrozumienie tej prawdy jeszcze bardziej pobudziło sług Jehowy do występowania w charakterze Jego świadków i do oczyszczania Jego imienia z oszczerczych zarzutów.

15. (a) Co nasi bracia dobrze rozumieli na początku lat trzydziestych? (b) Na co nadszedł wtedy czas?

¹⁵ A zatem na początku lat trzydziestych nasi bracia dobrze już rozumieli, jak ważne jest imię Boże, jakie zadanie powierzył im Bóg i co jest sprawą najwyższej wagi. Teraz Jehowa uznał, że nadszedł czas, by obdarzyć ich zaszczytem reprezentowania Jego imienia. Przyjrzyjmy się rozwojowi wydarzeń.

16. (a) W jaki sposób Jehowa otacza swe imię chwałą? (b) Jaki naród jako pierwszy reprezentował imię Boże?

¹⁶ Jehowa okrywa swe imię chwałą w wyjątkowy sposób — ma na ziemi lud, który to imię reprezentuje. Począwszy od roku 1513 p.n.e., narodem reprezentującym Jehowę byli Izraelici (Izaj. 43:12). Niestety, nie dotrzymali oni warunków przymierza zawartego z Bogiem i w 33 roku n.e. utracili szczególną więź, jaka ich z Nim łączyła. Wkrótce potem Jehowa „zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dzieje 15:14). Ten nowo wybrany lud stał się znany jako „Izrael Boży”; w jego skład mieli wchodzić namaszczeni duchem naśladowcy Chrystusa z różnych narodów (Gal. 6:16).

17. Jaki podstęp udał się Szatanowi?

 ¹⁷ Mniej więcej w roku 44 „dzięki Boskiej opatrzności nazwano uczniów [Chrystusa] chrześcijanami” (Dzieje 11:26). Początkowo nazwa ta ich wyróżniała, gdyż odnosiła się wyłącznie do prawdziwych chrześcijan (1 Piotra 4:16). Ale jak wskazuje przypowieść Jezusa o pszenicy i chwastach, w wyniku podstępnych działań Szatana nazwy „chrześcijanie” zaczęto używać również w odniesieniu do rzekomych naśladowców Chrystusa. W rezultacie przez setki lat trudno było odróżnić prawdziwych chrześcijan od fałszywych. Zaczęło się to jednak zmieniać w roku 1914, wraz z nadejściem „pory żniwa”. Dlaczego? Aniołowie przystąpili do oddzielania rzekomych chrześcijan od prawdziwych (Mat. 13:30, 39-41).

18. Co pomogło naszym braciom dostrzec potrzebę zmiany nazwy?

¹⁸ Po wyznaczeniu wiernego niewolnika, co nastąpiło w roku 1919, Jehowa pomógł swoim sługom zrozumieć, na czym polega zlecone im zadanie. Wkrótce zauważyli oni, że tym, co odróżnia ich od wszystkich rzekomych chrześcijan, jest głoszenie od domu do domu. Kiedy już zdali sobie z tego sprawę, stosunkowo szybko uświadomili sobie też, że nazwa „Badacze Pisma Świętego” nie jest wystarczająca. Ich podstawowym życiowym celem nie było samo studiowanie Biblii, ale świadczenie o Bogu i otaczanie Jego imienia czcią i chwałą. Jaka nazwa najbardziej pasowałaby do charakteru ich działalności? Odpowiedź na to pytanie przyszła w roku 1931.

19, 20. (a) Jaką rezolucję przedstawiono na zgromadzeniu w roku 1931? (b) Jak nasi bracia zareagowali na ogłoszenie o nowej nazwie?

¹⁹ W lipcu 1931 roku około 15 000 Badaczy Pisma Świętego przybyło na zgromadzenie do miasta Columbus w stanie Ohio w USA. Na pierwszej stronie wydrukowanych programów rzuciły im się w oczy dwie duże litery: „J” oraz „W”. „Co one oznaczają?” — zastanawiali się zaintrygowani delegaci. Niektórzy myśleli, że jest to skrót od słów zachęcających do czuwania lub czekania („Just Watch”, „Just Wait”). W niedzielę 26 lipca brat Joseph Rutherford przedstawił rezolucję, która zawierała dobitne oświadczenie: „Pragniemy, by nas znano pod tym imieniem i nazywano nim, a mianowicie: Świadkowie Jehowy”. W tym momencie wszyscy obecni zrozumieli znaczenie zagadkowych liter — był to skrót od słów „Jehovah’s Witnesses”, czyli „Świadkowie Jehowy”. Ta biblijna nazwa została zaczerpnięta z Księgi Izajasza 43:10.

²⁰ Uczestnicy zgromadzenia poparli rezolucję gromkim okrzykiem radości i niemilknącymi oklaskami. Dzięki łączności radiowej aplauz ten był słyszany po drugiej stronie globu! Naomi i Ernest Barberowie z Australii wspominali: „Kiedy w Ameryce wybuchły brawa, bracia w Melbourne zerwali się na równe nogi i także zaczęli klaskać. Nigdy tego nie zapomnimy!” a.

21. Jaki wpływ miała nowa nazwa na prowadzenie ewangelizacji?

²¹ Biblijna nazwa „Świadkowie Jehowy” dodała ludowi Bożemu sił do prowadzenia dzieła ewangelizacji. Edward Grimes z żoną Jessie — pionierzy, którzy byli obecni na zgromadzeniu w Columbus w roku 1931 — opowiadali: „Wyjechaliśmy z domu jako Badacze Pisma Świętego, a wróciliśmy jako Świadkowie Jehowy. Bardzo się cieszyliśmy, że mamy teraz nazwę, która pomaga nam wywyższać imię naszego Boga”. Po tamtym zgromadzeniu niejeden głosiciel zaczął stosować nową metodę wysławiania tego imienia. Przedstawiając się w służbie kaznodziejskiej, wręczał domownikowi wizytówkę z informacją: „Świadek JEHOWY głoszący o Królestwie JEHOWY, naszego Boga”. Lud Boży z dumą reprezentował to imię i był gotowy opowiadać o jego wspaniałości wszystkim i wszędzie (Izaj. 12:4).

22. Co dowodzi, że lud Jehowy ma wyjątkową tożsamość?

²² Od czasu, kiedy Jehowa pobudził pomazańców do przyjęcia nazwy wyróżniającej lud Boży, minęło wiele lat. Czy Szatanowi udało się sprawić, że lud ten zapomniał o swojej tożsamości? Albo że przestał się wyróżniać na tle religii świata? Wręcz przeciwnie! Jako świadkowie Boga wyróżniamy się bardziej niż kiedykolwiek (odczytaj Micheasza 4:5; Malachiasza 3:18). W gruncie rzeczy tak ściśle kojarzy się nas z imieniem Bożym, że każdy, kto dzisiaj chętnie używa tego imienia, jest od razu utożsamiany ze Świadkami Jehowy. Żadne „góry” fałszywych organizacji religijnych nie przysłaniają religii prawdziwej — „utwierdzonej ponad szczytem gór” (Izaj. 2:2). Zarówno ona, jak i święte imię Boga są bez wątpienia otaczane wielką chwałą.

23. Jaka prawda o Jehowie — zawarta w Psalmie 121:5 — bardzo nas pokrzepia?

²³ Jakże pokrzepiająca jest świadomość, że Jehowa będzie nas chronił przed atakami Szatana — teraz i w przyszłości! (Ps. 121:5). Mamy wszelkie powody, by powtórzyć za psalmistą: „Szczęśliwy naród, którego Bogiem jest Jehowa, lud, który on sobie wybrał na dziedzictwo” (Ps. 33:12).