ជំពូកទី១៥
ការតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍
១, ២. (ក) តើអ្វីជាភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាអ្នកជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ? (ខ) ហេតុអ្វីសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជួនកាលត្រូវតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ?
តើអ្នកជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះឬទេ? ដោយសារអ្នកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា អ្នកពិតជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្ររបស់លោកមែន! តើអ្វីជាភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថាអ្នកជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្រលោក? ភ័ស្តុតាងនោះមិនមែនជាលិខិតឆ្លងដែន ឬឯកសារណាផ្សេងទៀតពីរដ្ឋាភិបាលឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ភ័ស្តុតាងនោះគឺជារបៀបដែលអ្នកគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា។ ការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត មិនគ្រាន់តែជាជំនឿរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏រួមបញ្ចូលអ្វីដែលអ្នកធ្វើដែរ ពោលគឺ ការធ្វើតាមច្បាប់នៃរាជាណាចក្រព្រះ។ ចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា ការគោរពប្រណិប័តន៍របស់យើងទាក់ទងនឹងអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងជីវិតយើង រួមទាំងរបៀបដែលយើងចិញ្ចឹមអប់រំកូនរបស់យើង និងជម្រើសរបស់យើងស្តីអំពីការព្យាបាលជំងឺ។
២ យើងឲ្យតម្លៃខ្ពស់ទៅលើឯកសិទ្ធិជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ ក៏ប៉ុន្តែពិភពលោកនេះមិនតែងតែឲ្យតម្លៃទៅលើឯកសិទ្ធិរបស់យើង ឬឲ្យតម្លៃទៅលើតម្រូវការនៃឯកសិទ្ធិនោះទេ។ រដ្ឋាភិបាលខ្លះបានព្យាយាមដាក់កំហិតទៅលើការគោរពប្រណិប័តន៍របស់យើងឬបំបាត់ចោលទាំងស្រុង។ ជួនកាល រាស្ត្ររបស់គ្រិស្តត្រូវតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិសេរីភាពរស់នៅស្របតាមច្បាប់របស់ស្តេចដែលជាមេស្ស៊ី។ តើនោះធ្វើឲ្យយើងភ្ញាក់ផ្អើលឬទេ? មិនមែនទេ។ ច្រើនដង រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅសម័យគម្ពីរក៏ត្រូវតស៊ូដើម្បីមានសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាដែរ។
៣. ហេតុអ្វីរាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវតស៊ូនៅសម័យរបស់អេសធើរ?
៣ ជាឧទាហរណ៍ នៅសម័យមហាក្សត្រីអេសធើរ រាស្ត្ររបស់ព្រះត្រូវតយុទ្ធដើម្បីការពារជីវិតរបស់ពួកគេ។ ហេតុអ្វី? ដោយសារហាម៉ាន ដែលជានាយករដ្ឋមន្ត្រីដ៏ទុច្ចរិតនោះ បានឲ្យយោបល់ដល់អ័ហាស៊ូរុសដែលជាស្តេចជនជាតិពើស៊ីថា គួរសម្លាប់ចោលជនជាតិយូដាទាំងអស់ក្នុងរាជាណាចក្ររបស់គាត់ ពីព្រោះ«គេមានច្បាប់ខុសពីច្បាប់នៃសាសន៍ទាំងអស់»។ (អេធ. ៣:៨, ៩, ១៣) តើព្រះយេហូវ៉ាបានបោះបង់ចោលរាស្ត្ររបស់លោកឬទេ? មិនមែនទេ លោកបានឲ្យពរលើការព្យាយាមរបស់អេសធើរនិងម៉ាដេកាយ កាលដែលពួកគាត់បានសុំស្តេចជនជាតិពើស៊ីឲ្យការពាររាស្ត្ររបស់ព្រះ។—អេធ. ៩:២០-២២
៤. តើយើងនឹងរៀនអ្វីនៅជំពូកនេះ?
៤ ចុះយ៉ាងណានៅសម័យនេះ? ដូចយើងបានរៀននៅជំពូកមុន ជួនកាលពួកអាជ្ញាធរបានប្រឆាំងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ក្នុងជំពូកនេះយើងនឹងពិចារណាអំពីវិធីខ្លះដែលរដ្ឋាភិបាលទាំងនោះបានខំប្រឹងដាក់កំហិតទៅលើការគោរពប្រណិប័តន៍របស់យើង។ យើងនឹងពិចារណាអំពីរឿងបីយ៉ាងគឺ (១) សិទ្ធិមានអង្គការមួយនិងសិទ្ធិគោរពប្រណិប័តន៍តាមរបៀបដែលយើងពេញចិត្ត (២) សិទ្ធិជ្រើសរើសវិធីព្យាបាលដែលស្របតាមគោលការណ៍គម្ពីរ និង(៣) សិទ្ធិរបស់ឪពុកម្ដាយក្នុងការចិញ្ចឹមអប់រំកូនតាមគោលការណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ក្នុងរឿងទាំងបីនេះ យើងនឹងឃើញរបៀបដែលពលរដ្ឋស្មោះត្រង់នៃរាជាណាចក្ររបស់មេស្ស៊ីបានតស៊ូយ៉ាងក្លាហាន ដើម្បីការពារឯកសិទ្ធិជាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្រនោះ ហើយយើងក៏នឹងឃើញពរដែលពួកគេបានទទួលផងដែរ។
ការតស៊ូដើម្បីមានការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ ហើយមានសិទ្ធិនិងសេរីភាពជាមូលដ្ឋាន
៥. បើគ្រិស្តសាសនិកពិតមានការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ តើមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះ?
៥ ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា តើយើងចាំបាច់មានការទទួលស្គាល់ពីរដ្ឋាភិបាលរបស់មនុស្សឬទេ? យើងមិនត្រូវការទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលមានការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ នោះធ្វើឲ្យយើងងាយស្រួលជាងក្នុងការបំពេញសកម្មភាពផ្សេងៗដែលទាក់ទងនឹងការគោរពប្រណិប័តន៍។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាចមានសិទ្ធិសេរីភាពជួបជុំគ្នានៅសាលប្រជុំនិងសាលសន្និបាតរបស់យើងផ្ទាល់ ក៏អាចបោះពុម្ពផ្សាយនិងនាំចូលសៀវភៅអំពីគម្ពីរ និងអាចផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់អ្នកឯទៀតជាចំហ ដោយគ្មានការរារាំងទេ។ នៅប្រទេសជាច្រើន សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមានការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ ហើយក៏មានសេរីភាពដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ ដូចមនុស្សដែលកាន់សាសនាឯទៀតដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ចុះយ៉ាងណាពេលរដ្ឋាភិបាលណាមួយមិនព្រមទទួលស្គាល់យើងតាមផ្លូវច្បាប់ ហើយព្យាយាមបំបិទសិទ្ធិនិងសេរីភាពជាមូលដ្ឋានរបស់យើង?
៦. រវាងឆ្នាំ១៩៤០និងឆ្នាំ១៩៤៣ តើសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានប្រឈមមុខបញ្ហាអ្វី?
៦ ប្រទេសអូស្ដ្រាលី: រវាងឆ្នាំ១៩៤០និងឆ្នាំ១៩៤៣ អគ្គទេសាភិបាលនៃប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានចាត់ទុកថា ជំនឿរបស់យើងនាំឲ្យមនុស្ស«មានទស្សនៈមិនល្អ»ចំពោះសង្គ្រាមរបស់ប្រទេសនោះ។ ពួកគេបានដាក់បម្រាមលើយើង។ ពួកសាក្សីមិនអាចជួបជុំគ្នាឬផ្សព្វផ្សាយដោយសេរីបានទេ។ បេតអែលត្រូវគេបិទទ្វារ ហើយសាលប្រជុំបានត្រូវគេរឹបអូស។ នៅពេលនោះ បើអ្នកណាគ្រាន់តែមានសៀវភៅណាមួយរបស់យើង នោះគឺចាត់ទុកថាខុសច្បាប់ហើយ។ ពួកសាក្សីនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានបន្តសកម្មភាពដោយសម្ងាត់អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ។ តែនៅទីបំផុត ពួកគេមានសិទ្ធិសេរីភាពឡើងវិញ។ នៅថ្ងៃទី១៤ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៣ តុលាការកំពូលនៅប្រទេសអូស្ដ្រាលីបានដកបម្រាមនោះចេញ។
៧, ៨. សូមរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលបងប្អូនយើងនៅប្រទេសរុស្ស៊ីបានតស៊ូ ដើម្បីមានសិទ្ធិគោរពប្រណិប័តន៍។
៧ ប្រទេសរុស្ស៊ី: ពេលមានរបបកុម្មុយនីស្តនៅប្រទេសរុស្ស៊ី សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅក្រោមបម្រាមអស់រាប់សិបឆ្នាំ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ១៩៩១ ពួកគេបានត្រូវទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់។ ក្រោយពីអតីតសហភាពសូវៀតបានរលាយទៅ យើងបានត្រូវទទួលស្គាល់ដោយសហព័ន្ធរុស្ស៊ីនៅឆ្នាំ១៩៩២។ ក៏ប៉ុន្តែមិនយូរក្រោយពីនោះ អ្នកប្រឆាំង ជាពិសេសអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធនឹងនិកាយគ្រិស្តសាសនាអូធូដុក្សប្រទេសរុស្ស៊ី ចាប់ផ្ដើមព្រួយបារម្ភដោយសារឃើញយើងកើនចំនួនឡើងយ៉ាងលឿន។ រវាងឆ្នាំ១៩៩៥និងឆ្នាំ១៩៩៨ អ្នកប្រឆាំងបានប្ដឹងសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាប្រាំដងដោយចោទប្រកាន់ពីបទល្មើសផ្សេងៗ។ រៀងរាល់ដង រដ្ឋអាជ្ញាមិនឃើញថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើបទល្មើសណាមួយឡើយ។ ប៉ុន្តែអ្នកប្រឆាំងនៅតែមិនអស់ចិត្ត ហើយបានប្ដឹងទៅជារឿងក្ដីរដ្ឋប្បវេណីឬរឿងក្ដីស៊ីវិលវិញ នៅឆ្នាំ១៩៩៨។ នៅដើមដំបូង សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានឈ្នះក្ដី ប៉ុន្តែអ្នកប្រឆាំងមិនព្រមទទួលស្គាល់សេចក្ដីសម្រេចនោះទេ ក៏បានលើករឿងនោះទៅសាលាឧទ្ធរណ៍នៅខែឧសភា ឆ្នាំ២០០១។ ពេលនោះសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានចាញ់ក្ដី។ ប៉ុន្តែរឿងក្ដីនោះបានត្រូវវិនិច្ឆ័យឡើងវិញនៅខែតុលានាឆ្នាំនោះ ដែលនាំទៅដល់សេចក្ដីសម្រេចនៅឆ្នាំ២០០៤។ សេចក្ដីសម្រេចនោះគឺត្រូវរំលាយសាជីវកម្មស្របច្បាប់របស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅក្រុងមូស្គូ ហើយដាក់បម្រាមលើសកម្មភាពរបស់ពួកគេ។
៨ បន្ទាប់មក ការបៀតបៀនបានផ្ទុះឡើង។ (សូមអាន ធីម៉ូថេទី២ ៣:១២) ពួកសាក្សីត្រូវគេធ្វើបាប ហើយសៀវភៅរបស់ពួកគេបានត្រូវរឹបអូស។ ការសុំជួលឬសាងសង់កន្លែងគោរពប្រណិប័តន៍គឺពិបាកណាស់។ សូមគិតអំពីអារម្មណ៍របស់បងប្អូនយើងពេលដែលពួកគេប្រឈមមុខទុក្ខលំបាកទាំងនោះ! សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានប្ដឹងទៅតុលាការសិទ្ធិមនុស្សនៅទ្វីបអឺរ៉ុប(ECHR)នៅឆ្នាំ២០០១ ហើយបានដាក់ភ័ស្តុតាងថែមទៀតទៅតុលាការនៅឆ្នាំ២០០៤។ នៅឆ្នាំ២០១០ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សបានចេញសេចក្ដីសម្រេច។ តុលាការនោះឃើញច្បាស់ថា បម្រាមលើសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគឺដោយសារការប្រកាន់សាសនា ហើយពួកគេបានសម្រេចថា គ្មានហេតុគាំទ្រសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការជាន់ទាប ដោយសារគ្មានភ័ស្តុតាងណាថាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាណាម្នាក់បានប្រព្រឹត្តបទល្មើសឡើយ។ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា គោលបំណងនៃបម្រាមនោះគឺដើម្បីដកហូតសិទ្ធិសេរីភាពស្របច្បាប់របស់ពួកសាក្សី។ សេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការនោះបានគាំទ្រសិទ្ធិសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍របស់ពួកសាក្សី។ ទោះជាពួកអាជ្ញាធរខ្លះនៅប្រទេសរុស្ស៊ីមិនបានធ្វើតាមសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការសិទ្ធិមនុស្សក៏ដោយ ក៏រាស្ត្ររបស់ព្រះនៅប្រទេសរុស្ស៊ីបានទទួលការលើកទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដោយបានឈ្នះរឿងក្ដីនេះ។
បងទីតុស ម៉ាណូសាគីស (សូមមើលវគ្គ៩)
៩-១១. នៅប្រទេសក្រិច តើតាមរបៀបណារាស្ត្ររបស់ព្រះបានតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍ជាមួយគ្នា ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
៩ ប្រទេសក្រិច: នៅឆ្នាំ១៩៨៣ បងប្រុសទីតុស ម៉ាណូសាគីស បានជួលបន្ទប់មួយនៅក្រុងហេរ៉ាកលីអូននៅកោះក្រេត ដើម្បីឲ្យសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមួយក្រុមតូចជួបជុំគ្នាគោរពប្រណិប័តន៍។ (ហេ. ១០:២៤, ២៥) ក៏ប៉ុន្តែ មិនយូរក្រោយពីនោះ សង្ឃម្នាក់របស់សាសនាអូធូដុក្សបានប្ដឹងទៅពួកអាជ្ញាធររដ្ឋាភិបាល ដោយសារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាប្រើបន្ទប់នោះដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍។ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ប្ដឹង? គឺដោយសារតែជំនឿរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាគឺខុសគ្នាពីជំនឿរបស់សាសនាអូធូដុក្ស! ពួកអាជ្ញាធរចាប់ផ្ដើមចោទប្រកាន់បងទីតុស ម៉ាណូសាគីសនិងសាក្សីបីនាក់ទៀតថាបានប្រព្រឹត្តបទល្មើសព្រហ្មទណ្ឌ។ ពួកគាត់បានត្រូវពិន័យហើយកាត់ទោសឲ្យជាប់គុកពីរខែ។ ក្នុងនាមជាពលរដ្ឋស្មោះត្រង់របស់រាជាណាចក្រព្រះ ពួកសាក្សីបានចាត់ទុកសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការថាជាការរំលោភលើសិទ្ធិសេរីភាពខាងការគោរពប្រណិប័តន៍។ ដូច្នេះពួកគេបានប្ដឹងទៅតុលាការផ្សេងៗនៅប្រទេសក្រិច ហើយនៅទីបំផុត បានប្ដឹងទៅតុលាការសិទ្ធិមនុស្សនៅទ្វីបអឺរ៉ុប។
១០ ក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៩៦ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សបានធ្វើឲ្យអ្នកប្រឆាំងភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ តុលាការនោះបានចេញសេចក្ដីសម្រេចថា៖ «សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាសាសនាដែល‹គេស្គាល់ជាទូទៅ› ហើយត្រូវទទួលការការពារក្រោមច្បាប់របស់ប្រទេសក្រិច»។ ម្យ៉ាងទៀត តុលាការនោះបានប្រកាសថាសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការជាន់ទាប«បានប៉ះពាល់ដល់សិទ្ធិសេរីភាពខាងសាសនារបស់ចុងចោទដោយផ្ទាល់»។ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា រដ្ឋាភិបាលប្រទេសក្រិចគ្មានសិទ្ធិ«វាយតម្លៃជំនឿរបស់សាសនាណាមួយឬវិធីដែលពួកគេប្រតិបត្ដិតាមសាសនានោះទេ»។ រួចមក ទោសរបស់ពួកសាក្សីបានត្រូវលុបចោល ហើយសេរីភាពក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍របស់ពួកគេបានត្រូវការពារ!
១១ តើជ័យជម្នះនោះបានបញ្ចប់បញ្ហានៅប្រទេសក្រិចឬទេ? គួរឲ្យស្ដាយណាស់ថា បញ្ហាមិនបានចប់នៅពេលនោះទេ។ នៅឆ្នាំ២០១២ រឿងក្ដីស្រដៀងគ្នាមួយបានត្រូវបញ្ចប់នៅក្រុងកាសានឌ្រី នាប្រទេសក្រិច ក្រោយពីបានតស៊ូអស់១២ឆ្នាំក្នុងតុលាការ។ ក្នុងករណីនេះ ការប្រឆាំងមកពីអភិបាលម្នាក់របស់សាសនាអូធូដុក្ស។ តុលាការកំពូលរបស់ប្រទេសក្រិចបានកាត់ក្ដីគាំទ្រខាងរាស្ត្ររបស់ព្រះ។ សេចក្ដីសម្រេចនោះបានបញ្ជាក់អំពីរដ្ឋធម្មនុញ្ញរបស់ប្រទេសក្រិច ដែលផ្ដល់សិទ្ធិសេរីភាពខាងសាសនា ហើយបានបញ្ជាក់ថាការចោទប្រកាន់ថាសាសនាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមិនមែនជាសាសនាដែលគេទទួលស្គាល់ជាទូទៅ គឺការជាចោទប្រកាន់ខុសហើយ។ តុលាការបានបញ្ជាក់ថា៖ «‹សាក្សីព្រះយេហូវ៉ា›មិនលាក់សេចក្ដីបង្រៀនរបស់ពួកគេឡើយ។ ដូច្នេះ សាសនារបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាអាចត្រូវចាត់ទុកថាជាសាសនាដែលមនុស្សស្គាល់ជាទូទៅ»។ សមាជិកក្រុមជំនុំតូចនៅក្រុងកាសានឌ្រីសប្បាយចិត្តណាស់ ដោយសារឥឡូវនេះពួកគេអាចជួបជុំគ្នាគោរពប្រណិប័តន៍ក្នុងសាលប្រជុំរបស់ខ្លួន។
១២, ១៣. នៅប្រទេសបារាំង តើអ្នកប្រឆាំងបាន«បង្កើតការប្រទូសរ៉ាយ ដោយអាងមាត្រាច្បាប់»យ៉ាងដូចម្ដេច ហើយតើមានលទ្ធផលយ៉ាងណា?
១២ ប្រទេសបារាំង: អ្នកខ្លះដែលប្រឆាំងរាស្ត្ររបស់ព្រះ បានព្យាយាម«បង្កើតការប្រទូសរ៉ាយ ដោយអាងមាត្រាច្បាប់»។ (សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៩៤:២០) ជាឧទាហរណ៍ រវាងឆ្នាំ១៩៩៤និងឆ្នាំ១៩៩៦ ពួកអាជ្ញាធរពន្ធគយនៅប្រទេសបារាំងចាប់ផ្ដើមធ្វើសវនកម្មឬត្រួតពិនិត្យបញ្ជីគណនេយ្យរបស់សាជីវកម្មស្របច្បាប់មួយរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅប្រទេសបារាំង(Association Les Témoins de Jéhovah)។ រដ្ឋមន្ត្រីហិរញ្ញវត្ថុបញ្ជាក់គោលបំណងពិតនៃការត្រួតពិនិត្យគណនេយ្យនោះ ដោយនិយាយថា៖ «ការត្រួតពិនិត្យគណនេយ្យអាចនាំឲ្យមានការរំលាយសាជីវកម្មនោះឬផ្ដល់ទីសំអាងសម្រាប់ការចោទប្រកាន់ពីបទល្មើសព្រហ្មទណ្ឌ . . . នេះទំនងជានឹងនាំឲ្យសាជីវកម្មនោះលែងដំណើរការស្រួលឬក៏នាំឲ្យត្រូវឈប់សកម្មភាពទាំងអស់នៅតំបន់របស់យើង»។ ទោះជាការត្រួតពិនិត្យគណនេយ្យមិនឃើញថាមានបញ្ហាណាមួយក៏ដោយ តែពួកអាជ្ញាធរពន្ធគយបានទារពន្ធថ្លៃក្រៃលែងហួសពីលទ្ធភាពរបស់អង្គការយើង។ បើពួកគេបានជោគជ័យ វិធីសាស្ត្ររបស់ពួកគេនឹងបង្ខំបងប្អូនយើងឲ្យបិទទ្វារការិយាល័យសាខា រួចលក់អគារទាំងនោះដើម្បីបង់ពន្ធ។ នោះជាបញ្ហាធំណាស់ តែរាស្ត្ររបស់ព្រះមិនបានឈប់តស៊ូទេ។ ពួកសាក្សីបានតវ៉ាយ៉ាងខ្លាំងនឹងតម្រូវការដ៏អយុត្ដិធម៌នេះ ហើយនៅទីបំផុតបានប្ដឹងទៅតុលាការសិទ្ធិមនុស្សនៅទ្វីបអឺរ៉ុបនាឆ្នាំ២០០៥។
១៣ នៅថ្ងៃទី៣០ ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១១ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សបានចេញសេចក្ដីសម្រេចថា សិទ្ធិសេរីភាពខាងសាសនាមានន័យថារដ្ឋាភិបាលមិនគួរយកជំនឿសាសនាណាមួយមកវាយតម្លៃនោះទេ ក៏មិនត្រូវវាយតម្លៃចំពោះរបៀបដែលមនុស្សប្រតិបត្ដិតាមជំនឿសាសនារបស់ខ្លួនដែរ លើកលែងតែជាករណីចាំបាច់។ ម្យ៉ាងទៀត តុលាការបានប្រកាសថា៖ «ការទារពន្ធនោះ . . . មានឥទ្ធិពលកាត់ផ្ដាច់ធនធានរបស់សាជីវកម្មនោះ ដូច្នេះសាជីវកម្មនោះមិនអាចជួយសមាជិកឲ្យប្រតិបត្ដិតាមសាសនារបស់ពួកគេដោយសេរីបានទេ»។ តុលាការបានចេញសេចក្ដីសម្រេចជាឯកច្ឆន្ទគាំទ្រសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា! រាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ារីករាយណាស់ ពេលដែលរដ្ឋាភិបាលប្រទេសបារាំងបានសងប្រាក់ដែលពួកគេបានយកជាពន្ធ ថែមទាំងសងការប្រាក់ផងដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត តុលាការសិទ្ធិមនុស្សបង្គាប់រដ្ឋាភិបាលឲ្យឈប់ចាត់ទុកការិយាល័យសាខាជាកម្មសិទ្ធិរបស់រដ្ឋទៀត។
អ្នកអាចអធិដ្ឋានជាទៀងទាត់ឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿរបស់អ្នកដែលកំពុងរងទុក្ខលំបាក ដោយអយុត្ដិធម៌ ដោយសារអ្នកប្រឆាំងអាងច្បាប់
១៤. តើអ្នកអាចរួមចំណែកជួយតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៤ ដូចអេសធើរនិងម៉ាដេកាយនៅសម័យបុរាណ នោះរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាតាមរបៀបដែលលោកបានបង្គាប់។ (អេធ. ៤:១៣-១៦) តើអ្នកអាចរួមចំណែកបានឬទេ? អ្នកអាចរួមចំណែកបាន។ អ្នកអាចអធិដ្ឋានជាទៀងទាត់ឲ្យបងប្អូនរួមជំនឿរបស់អ្នកដែលកំពុងរងទុក្ខលំបាកដោយអយុត្ដិធម៌ ដោយសារអ្នកប្រឆាំងអាងច្បាប់។ សេចក្ដីអធិដ្ឋានបែបនេះអាចជួយបងប្អូនរួមជំនឿយ៉ាងច្រើន ពេលដែលពួកគេជួបទុក្ខលំបាកនិងការបៀតបៀន។ (សូមអាន យ៉ាកុប ៥:១៦) តើព្រះយេហូវ៉ាពិតជាធ្វើតាមសំណូមពរក្នុងសេចក្ដីអធិដ្ឋានទាំងនេះឬទេ? រឿងក្ដីដែលយើងបានឈ្នះបង្ហាញថាលោកពិតជាធ្វើតាមសំណូមពរទាំងនោះមែន!—ហេ. ១៣:១៨, ១៩
សេរីភាពជ្រើសរើសការព្យាបាលដែលស្របតាមជំនឿរបស់យើង
១៥. ស្តីអំពីការចាក់បញ្ចូលឈាម តើរាស្ត្ររបស់ព្រះពិចារណាអំពីអ្វី?
១៥ ដូចយើងបានរៀននៅជំពូកទី១១ ពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះបានទទួលការណែនាំច្បាស់លាស់ ស្តីអំពីការប្រើឈាមតាមរបៀបដែលខុសច្បាប់ព្រះ ដូចមនុស្សធ្វើជាទូទៅសព្វថ្ងៃនេះ។ (លោ. ៩:៥, ៦; លេវី. ១៧:១១; សូមអាន សកម្មភាព ១៥:២៨, ២៩) ទោះជាយើងមិនព្រមទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាមក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែចង់បានការព្យាបាលដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់ខ្លួនយើង និងសម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែរ ឲ្យតែការព្យាបាលនោះមិនប្រឆាំងច្បាប់របស់ព្រះ។ តុលាការកំពូលនៃប្រទេសជាច្រើនទទួលស្គាល់ថា មនុស្សមានសិទ្ធិជ្រើសរើសឬបដិសេធការព្យាបាលស្របតាមជំនឿសាសនានិងសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យរបស់ខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែនៅប្រទេសខ្លះ រាស្ត្ររបស់ព្រះបានប្រឈមមុខបញ្ហាធំណាស់ស្តីអំពីរឿងនេះ។ សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះ។
១៦, ១៧. តើបងស្រីម្នាក់នៅប្រទេសជប៉ុនបានទទួលការព្យាបាលអ្វីដែលធ្វើឲ្យគាត់ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ហើយតើព្រះបានតបសេចក្ដីអធិដ្ឋានរបស់គាត់យ៉ាងដូចម្ដេច?
១៦ ប្រទេសជប៉ុន: បងស្រីមីសាអេ ថាកេដា អាយុ៦៣ឆ្នាំ ដែលរស់នៅប្រទេសជប៉ុន ត្រូវការការវះកាត់ធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្នុងនាមជាពលរដ្ឋស្មោះត្រង់នៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ នោះគាត់បានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា គាត់ចង់ទទួលការព្យាបាលដោយមិនចាក់បញ្ចូលឈាម។ ក៏ប៉ុន្តែ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក គាត់បានភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងពេលដឹងថា គាត់បានត្រូវគេចាក់បញ្ចូលឈាមក្នុងអំឡុងពេលវះកាត់។ គាត់មានអារម្មណ៍ថាពួកគេបានបោកបញ្ឆោតគាត់ ហើយមានអារម្មណ៍ដូចជាគាត់បានត្រូវគេរំលោភ។ ដូច្នេះ នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៩៣ បងថាកេដាបានប្ដឹងគ្រូពេទ្យនិងមន្ទីរពេទ្យនោះទៅតុលាការ។ ស្ត្រីវ័យចាស់ដ៏សុភាពរមទមនេះមានជំនឿមាំមួនណាស់។ ទោះជាគាត់មិនសូវមានកម្លាំងកាយក៏ដោយ គាត់បានអង្គុយផ្ដល់សក្ខីភាពយ៉ាងក្លាហានអស់ជាងមួយម៉ោង ក្នុងសាលសវនាការដែលពេញទៅដោយមនុស្ស។ គាត់បានចូលតុលាការជាលើកចុងក្រោយ មួយខែមុនគាត់ស្លាប់។ យើងពិតជាស្ងើចសរសើរចិត្តក្លាហាននិងជំនឿរបស់គាត់ មែនទេ? បងថាកេដាប្រាប់ថា គាត់បានអង្វរសុំព្រះយេហូវ៉ាជានិច្ចឲ្យពរលើការតស៊ូរបស់គាត់។ គាត់បានជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ានឹងធ្វើតាមសំណូមពររបស់គាត់។ តើលោកបានធ្វើតាមមែនឬទេ?
១៧ បីឆ្នាំក្រោយពីបងថាកេដាបានស្លាប់ តុលាការកំពូលនៅប្រទេសជប៉ុនបានកាត់ក្ដីគាំទ្រគាត់ ដោយយល់ស្របថា មន្ទីរពេទ្យមានកំហុស ដោយបានចាក់បញ្ចូលឈាមក្រោយពីគាត់បានប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា គាត់មិនចង់ទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាមទេ។ សេចក្ដីសម្រេចនោះ ដែលបានចេញនៅថ្ងៃទី២៩ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០០០ បានបញ្ជាក់ថា ក្នុងករណីបែបនេះ«គ្រូពេទ្យត្រូវចាត់ទុកសិទ្ធិសម្រេចចិត្តជាសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកជំងឺ»។ ដោយសារបងថាកេដាបានតស៊ូដើម្បីសេរីភាពជ្រើសរើសការព្យាបាលស្របតាមសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យដែលបានត្រូវអប់រំតាមគម្ពីរ នោះសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទូទាំងប្រទេសជប៉ុនអាចទទួលការព្យាបាលដោយមិនចាំបាច់ខ្លាចថាពួកគេនឹងត្រូវបង្ខំឲ្យចាក់បញ្ចូលឈាមឡើយ។
បងប៉ាប្លូ អាលបារ៉ាស៊ីនី (សូមមើលវគ្គ១៨ដល់២០)
១៨-២០. (ក) តើតាមរបៀបណាតុលាការសាលាឧទ្ធរណ៍នៅប្រទេសអាហ្សង់ទីនបានបញ្ជាក់ថា លិខិតប្រគល់សិទ្ធិអំណាចអាចត្រូវប្រើដើម្បីបដិសេធការចាក់បញ្ចូលឈាម? (ខ) ស្តីអំពីការចាក់បញ្ចូលឈាម តើយើងអាចបង្ហាញថាយើងចុះចូលក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់គ្រិស្តយ៉ាងដូចម្ដេច?
១៨ ប្រទេសអាហ្សង់ទីន: តើតាមរបៀបណាពលរដ្ឋនៃរាជាណាចក្រព្រះអាចត្រៀមខ្លួន ពេលត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តស្តីអំពីការព្យាបាល ក្នុងករណីដែលពួកគេមិនដឹងខ្លួន? យើងមានលិខិតមួយនៅជាប់ខ្លួនជានិច្ចដែលមានសុពលភាពតាមច្បាប់ និងដែលបញ្ជាក់ជម្រើសរបស់យើង ដូចលិខិតរបស់បងប្រុសប៉ាប្លូ អាលបារ៉ាស៊ីនី។ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ២០១២ មានករណីប៉ុនប៉ងប្លន់មួយកើតឡើង ហើយចោរនោះបានបាញ់ត្រូវគាត់ជាច្រើនគ្រាប់។ ពេលដែលគេនាំគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ គាត់មិនដឹងខ្លួនទេ ដូច្នេះគាត់មិនអាចពន្យល់អំពីគោលជំហររបស់គាត់ស្តីអំពីការចាក់បញ្ចូលឈាម។ ក៏ប៉ុន្តែគាត់មានលិខិតមួយដែលគាត់បានចុះហត្ថលេខាបួនឆ្នាំមុននោះ ដែលមានសុពលភាពតាមច្បាប់។ ទោះជាគាត់ស្ថិតក្នុងសភាពធ្ងន់ធ្ងរ ហើយគ្រូពេទ្យខ្លះគិតថាត្រូវចាក់បញ្ចូលឈាមដើម្បីសង្គ្រោះជីវិតរបស់គាត់ក្ដី ក៏បុគ្គលិកពេទ្យនោះបានធ្វើតាមជម្រើសរបស់បងប៉ាប្លូ។ ប៉ុន្តែឪពុករបស់បងប៉ាប្លូមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ ហើយគាត់បានសុំតុលាការបង្គាប់ពេទ្យឲ្យចាក់បញ្ចូលឈាមឲ្យបងប៉ាប្លូ។
១៩ មេធាវីដែលជាតំណាងប្រពន្ធរបស់បងប៉ាប្លូបានប្ដឹងតវ៉ាភ្លាមៗ។ ក្រោយតែប៉ុន្មានម៉ោង តុលាការសាលាឧទ្ធរណ៍បានលុបចោលសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការជាន់ទាប ហើយបានចេញសេចក្ដីសម្រេចថាគ្រូពេទ្យត្រូវគោរពជម្រើសរបស់អ្នកជំងឺដូចបានត្រូវបញ្ជាក់ក្នុងលិខិតប្រគល់សិទ្ធិអំណាច។ ឪពុករបស់បងប៉ាប្លូបានប្ដឹងទៅតុលាការកំពូលរបស់ប្រទេសអាហ្សង់ទីន។ ក៏ប៉ុន្តែតុលាការកំពូល«មិនឃើញថាមានហេតុឲ្យសង្ស័យថា[លិខិតប្រគល់សិទ្ធិអំណាចរបស់បងប៉ាប្លូដែលបញ្ជាក់ថាគាត់មិនចង់ទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាម]បានត្រូវសរសេរដោយគ្មានការពិចារណា ដោយគ្មានបំណង ឬដោយមានការបង្ខិតបង្ខំឡើយ»។ តុលាការបានប្រកាសថា៖ «មនុស្សពេញវ័យគ្រប់រូបមានសមត្ថភាពបញ្ជាក់ទុកជាមុនអំពីជម្រើសរបស់គាត់ស្តីអំពីការព្យាបាល ហើយអាចព្រមទទួលឬបដិសេធវិធីព្យាបាលណាមួយ . . . គ្រូពេទ្យដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះការព្យាបាលគាត់ ត្រូវទទួលស្គាល់ជម្រើសទាំងនេះ»។
តើអ្នកបានបំពេញលិខិតប្រគល់សិទ្ធិអំណាចហើយឬនៅ?
២០ តាំងពីពេលនោះ បងប៉ាប្លូបានជាឡើងវិញទាំងស្រុង។ គាត់និងប្រពន្ធរបស់គាត់ពិតជាសប្បាយចិត្ត ដែលពួកគាត់បានបំពេញលិខិតប្រគល់សិទ្ធិអំណាច។ ដោយធ្វើតាមជំហានដ៏ស្រួលនិងសំខាន់នោះ បងប៉ាប្លូបានបង្ហាញថាគាត់ចុះចូលក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់គ្រិស្តតាមរយៈរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ តើអ្នកនិងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកបានធ្វើដូច្នេះដែរឬទេ?
ប្អូនអេប្រិល ខាដូរេ (សូមមើលវគ្គ២១ដល់២៤)
២១-២៤. (ក) នៅប្រទេសកាណាដា តើអ្វីបាននាំឲ្យតុលាការកំពូលចេញសេចក្ដីសម្រេចដ៏គួរឲ្យកត់សម្គាល់ ស្តីអំពីកូនមិនទាន់គ្រប់អាយុនិងការចាក់បញ្ចូលឈាម? (ខ) តើតាមរបៀបណារឿងក្ដីនេះអាចលើកទឹកចិត្តប្អូនៗយុវវ័យដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ា?
២១ ប្រទេសកាណាដា: តាមធម្មតា តុលាការទទួលស្គាល់សិទ្ធិរបស់ឪពុកម្ដាយក្នុងការសម្រេចចិត្តថា វិធីព្យាបាលណាគឺល្អបំផុតសម្រាប់កូនខ្លួន។ ជួនកាល តុលាការបានសម្រេចឲ្យកូនដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុ តែមានគំនិតចាស់ទុំមានសិទ្ធិធ្វើការសម្រេចចិត្តស្តីអំពីការព្យាបាលរបស់ខ្លួនដែរ។ នោះបានកើតឡើងក្នុងករណីប្អូនអេប្រិល ខាដូរេ។ ពេលដែលនាងមានអាយុ១៤ឆ្នាំ នាងបានត្រូវនាំទៅមន្ទីរពេទ្យដោយសារនាងកំពុងហូរឈាមខ្លាំងខាងក្នុងរាងកាយ។ ប៉ុន្មានខែមុននោះ នាងបានបំពេញលិខិតប្រគល់សិទ្ធិអំណាច ដែលបញ្ជាក់ថាមិនត្រូវចាក់បញ្ចូលឈាមឲ្យនាងទេ សូម្បីតែក្នុងករណីអាសន្នក៏មិនត្រូវចាក់បញ្ចូលឈាមដែរ។ គ្រូពេទ្យមិនព្រមធ្វើតាមការសម្រេចចិត្តដ៏ច្បាស់លាស់របស់ប្អូនអេប្រិលទេ ហើយគាត់បានសុំតុលាការប្រគល់សិទ្ធិឲ្យគាត់ចាក់បញ្ចូលឈាមឲ្យនាង។ ក្រោយមក ពួកគេបានបង្ខំនាងឲ្យទទួលគ្រាប់ឈាមក្រហមបីប្លោក។ ប្អូនអេប្រិលប្រាប់ថាការបង្ខំនោះគឺដូចជាការចាប់រំលោភ។
២២ ប្អូនអេប្រិលនិងឪពុកម្ដាយរបស់នាងបានប្ដឹងទៅតុលាការដើម្បីរកយុត្ដិធម៌។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក រឿងនោះបានចូលដល់តុលាការកំពូលរបស់ប្រទេសកាណាដា។ ពេលដែលប្អូនអេប្រិលខំបញ្ជាក់ថារដ្ឋធម្មនុញ្ញមិនបង្ខំកូនក្មេងដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុឲ្យទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាមទេ នោះនាងបានចាញ់ក្ដី។ ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ តុលាការបានសម្រេចឲ្យប្អូនអេប្រិលទទួលបាននូវថ្លៃចំណាយសម្រាប់មេធាវី ហើយបានកាត់ក្ដីគាំទ្រនាងនិងកូនក្មេងឯទៀតដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុ តែមានគំនិតចាស់ទុំ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចមានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងស្តីអំពីការព្យាបាល។ តុលាការបានបញ្ជាក់ថា៖ «ស្តីអំពីការព្យាបាល ត្រូវទុកឱកាសឲ្យយុវជនក្រោមអាយុ១៦ឆ្នាំបង្ហាញថា ទស្សនៈរបស់ពួកគេចំពោះការព្យាបាលណាមួយផុសចេញពីគំនិតចាស់ទុំនិងសមត្ថភាពសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯង»។
២៣ រឿងក្ដីនេះគឺសំខាន់ ដោយសារតុលាការកំពូលបានបញ្ជាក់អំពីសិទ្ធិរបស់កូនក្មេងដែលមិនទាន់គ្រប់អាយុ តែមានគំនិតចាស់ទុំដែលស្របតាមរដ្ឋធម្មនុញ្ញ។ មុនចេញសេចក្ដីសម្រេចនេះ តុលាការប្រទេសកាណាដាអាចបង្គាប់ឲ្យព្យាបាលកូនក្មេងអាយុក្រោម១៦ឆ្នាំតាមវិធីណាក៏ដោយ ឲ្យតែតុលាការគិតថាវិធីព្យាបាលនោះគឺដើម្បីប្រយោជន៍របស់កូនក្មេងនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែក្រោយពីសេចក្ដីសម្រេចនេះ តុលាការមិនអាចបង្គាប់ឲ្យព្យាបាលតាមវិធីណាមួយខុសពីឆន្ទៈរបស់យុវជនក្រោមអាយុ១៦ឆ្នាំ ដោយមិនទុកឱកាសឲ្យយុវជននោះបង្ហាញថាពួកគេមានភាពចាស់ទុំល្មមនឹងធ្វើការសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងទេ។
«ខ្ញុំពិតជាសប្បាយមែនដោយដឹងថា ខ្ញុំបានរួមចំណែកបន្ដិចបន្តួចក្នុងការលើកតម្កើងនាមរបស់ព្រះ និងក្នុងការបង្ហាញថាសាថានជាអ្នកភូតភរ»
២៤ តើការតស៊ូបីឆ្នាំនោះគឺជាការខាតពេលឬ? ប្អូនអេប្រិលប្រាប់ថា៖ «មិនមែនទេ!»។ ឥឡូវនាងជាអ្នកត្រួសត្រាយពេញពេល ដែលមានសុខភាពល្អ ហើយនាងប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំពិតជាសប្បាយមែន ដោយដឹងថា ខ្ញុំបានរួមចំណែកបន្ដិចបន្តួចក្នុងការលើកតម្កើងនាមរបស់ព្រះ និងក្នុងការបង្ហាញថាសាថានជាអ្នកភូតភរ»។ បទពិសោធន៍របស់ប្អូនអេប្រិលបង្ហាញថា ប្អូនៗយុវវ័យអាចកាន់ជំហរមាំមួនដោយចិត្តក្លាហាន ដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេជាពលរដ្ឋពិតប្រាកដនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។—ម៉ាថ. ២១:១៦
សេរីភាពចិញ្ចឹមអប់រំកូន តាមគោលការណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ា
២៥, ២៦. ពេលមានការលែងលះគ្នា តើជួនកាលមានបញ្ហាអ្វី?
២៥ ព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់ភារកិច្ចឲ្យឪពុកម្ដាយចិញ្ចឹមអប់រំកូនតាមគោលការណ៍របស់លោក។ (ចោ. ៦:៦-៨; អេភ. ៦:៤) នោះជាភារកិច្ចដែលមិនស្រួលបំពេញទេ ហើយភារកិច្ចនោះប្រហែលជាកាន់តែពិបាកបំពេញពេលមានការលែងលះគ្នា។ ឪពុកនិងម្ដាយអាចមានទស្សនៈខុសគ្នាឆ្ងាយស្តីអំពីរបៀបចិញ្ចឹមអប់រំកូន។ ជាឧទាហរណ៍ ឪពុកឬម្ដាយដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាប្រហែលជាយល់ថា គាត់ត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំកូនតាមគោលការណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាជាដាច់ខាត រីឯឪពុកឬម្ដាយដែលមិនមែនជាសាក្សីមិនយល់ស្របជាមួយនឹងទស្សនៈនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ឪពុកឬម្ដាយដែលជាសាក្សីគួរគោរពសិទ្ធិរបស់អតីតគូរបស់ខ្លួន ដោយទទួលស្គាល់ថា ទោះជាការលែងលះគ្នាផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងជាប្ដីប្រពន្ធក៏ដោយ តែនោះមិនផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងរវាងឪពុកឬម្ដាយនិងកូនទេ។
២៦ ក្រោយពីលែងលះគ្នា ឪពុកឬម្ដាយដែលមិនមែនជាសាក្សីប្រហែលជាប្ដឹងទៅតុលាការសុំសិទ្ធិធ្វើជាអាណាព្យាបាលរបស់កូន ដើម្បីអាចឲ្យកូនកាន់សាសនាដែលគាត់ពេញចិត្ត។ មនុស្សខ្លះអះអាងថា ការចិញ្ចឹមអប់រំកូនឲ្យទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា មានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើចិត្តគំនិតរបស់កូន។ ពួកគេប្រហែលជានិយាយថា កូនមិនអាចធ្វើបុណ្យខួបកំណើតឬបុណ្យផ្សេងៗទៀត ហើយបើកូនត្រូវការនូវការសង្គ្រោះជាបន្ទាន់ កូនមិនអាចទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាមដែលចាត់ទុកថាជាអ្វីដែលសង្គ្រោះជីវិតបានទេ។ ប៉ុន្តែយើងសប្បាយដែលតុលាការភាគច្រើនគិតអំពីអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់កូន មិនមែនពិចារណាថាតើសាសនារបស់ឪពុកឬម្ដាយអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើកូនទេ។ សូមពិចារណាឧទាហរណ៍ខ្លះ។
២៧, ២៨. តើតុលាការកំពូលនៅរដ្ឋអូហៃយ៉ូបានតបឆ្លើយយ៉ាងណាចំពោះការចោទប្រកាន់ថា ការចិញ្ចឹមអប់រំកូនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើកូន?
២៧ សហរដ្ឋអាម៉េរិក: នៅឆ្នាំ១៩៩២ តុលាការកំពូលនៅរដ្ឋអូហៃយ៉ូ វិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីមួយដែលឪពុកមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា អះអាងថាកូនប្រុសរបស់គាត់ឈ្មោះបប៊ីនឹងទទួលឥទ្ធិពលអាក្រក់ បើកូនបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំឲ្យទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ តុលាការជាន់ទាបបានយល់ស្របជាមួយនឹងឪពុក ហើយកាត់ក្ដីឲ្យឪពុកធ្វើជាអាណាព្យាបាល។ ចំណែកបងស្រីជេនអេហ្វឺ ផេថឺជាម្ដាយ តុលាការឲ្យនាងមានសិទ្ធិទៅសួរសុខទុក្ខកូនប្រុសនាង តែនាងបានត្រូវហាមមិនឲ្យ«បង្រៀនឬឲ្យកូនទទួលឥទ្ធិពលពីជំនឿរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាជាដាច់ខាត»។ បង្គាប់នេះគឺទូលំទូលាយណាស់ ហើយមានន័យថា បងជេនអេហ្វឺពុំអាចនិយាយជាមួយនឹងបប៊ីអំពីគម្ពីរឬគោលការណ៍សីលធម៌គម្ពីរសោះ! នាងច្បាស់ជាពិបាកចិត្តណាស់ មែនទេ? បងជេនអេហ្វឺឈឺចិត្តខ្លាំងមែន ប៉ុន្តែនាងប្រាប់ថា នាងបានរៀនឲ្យមានចិត្តអត់ធ្មត់ ហើយចាំព្រះយេហូវ៉ាចាត់វិធានការ។ នាងរៀបរាប់ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបាននៅជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច»។ ដោយមានជំនួយពីអង្គការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា មេធាវីរបស់នាងបានប្ដឹងទៅតុលាការកំពូលរបស់រដ្ឋអូហៃយ៉ូ។
២៨ តុលាការកំពូលមិនយល់ស្របនឹងសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការជាន់ទាបទេ ដោយប្រកាសថា៖ «ឪពុកម្ដាយមានសិទ្ធិជាមូលដ្ឋាន គឺសិទ្ធិអប់រំកូន រួមទាំងសិទ្ធិបង្រៀនកូនអំពីគោលការណ៍សីលធម៌និងគោលការណ៍សាសនារបស់ឪពុកម្ដាយ»។ តុលាការកំពូលបានបញ្ជាក់ថា តុលាការជាន់ទាបគ្មានសិទ្ធិបន្ថយសិទ្ធិជាអាណាព្យាបាលកូនដោយយកសាសនាជាមូលហេតុនោះទេ លើកលែងតែពួកគេបង្ហាញភ័ស្តុតាងថា គោលការណ៍សាសនារបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើសតិអារម្មណ៍ឬសុខភាពរបស់កូន។ តុលាការកំពូលមិនឃើញថាមានភ័ស្តុតាងណាដែលបញ្ជាក់ថា ជំនឿរបស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាអាចមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ទៅលើសតិអារម្មណ៍និងសុខភាពរបស់កូនទេ។
តុលាការជាច្រើនបានកាត់ក្ដីគាំទ្រសិទ្ធិជាអាណាព្យាបាលរបស់ឪពុកឬម្ដាយដែលជាគ្រិស្តសាសនិក
២៩-៣១. ហេតុអ្វីបងស្រីម្នាក់នៅប្រទេសដាណឺម៉ាកបានបាត់បង់សិទ្ធិជាអាណាព្យាបាលកូន ហើយតើតុលាការកំពូលនៃប្រទេសដាណឺម៉ាកបានចេញសេចក្ដីសម្រេចអ្វី?
២៩ ប្រទេសដាណឺម៉ាក: បងស្រីអឺនីតឹ ហានសិន បានប្រឈមមុខបញ្ហាបែបនោះដែរ ពេលដែលអតីតប្ដីរបស់នាងបានប្ដឹងទៅតុលាការសុំសិទ្ធិជាអាណាព្យាបាលកូនស្រីអាយុ៧ឆ្នាំ ឈ្មោះអឺម៉ាណដឺ។ ទោះជាតុលាការជាន់ទាបបានផ្ដល់សិទ្ធិជាអាណាព្យាបាលដល់បងហានសិននៅឆ្នាំ២០០០ក៏ពិតមែន តែឪពុករបស់អឺម៉ាណដឺបានលើករឿងក្ដីនោះទៅតុលាការជាន់ខ្ពស់ ហើយតុលាការនោះបានកាត់ក្ដីគាំទ្រឪពុក ដោយផ្ដល់សិទ្ធិឲ្យគាត់ធ្វើជាអាណាព្យាបាលវិញ។ តុលាការនោះបានវែកញែកថា ជំនឿសាសនាបាននាំឲ្យឪពុកម្ដាយមានទស្សនៈប្រទាំងគ្នាស្តីអំពីជីវិត ហើយឪពុកមានសមត្ថភាពច្រើនជាងដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ ដូច្នេះ បើនិយាយឲ្យចំទៅ បងហានសិនបាត់បង់សិទ្ធិជាអាណាព្យាបាលកូនដោយសារគាត់ជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
៣០ ក្នុងអំឡុងបទពិសោធន៍ដ៏ល្វីងជូរចត់នេះ បងហានសិនជួនកាលពិបាកចិត្តដល់ម្ល៉េះ បានជាគាត់មិនដឹងថាអធិដ្ឋាននិយាយអ្វីទេ។ ប៉ុន្តែគាត់រៀបរាប់ថា៖ «ចំណុចនៅរ៉ូម ៨:២៦និង២៧បានសម្រាលទុក្ខខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាព្រះយេហូវ៉ាយល់អ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយ។ លោកបាននៅជាមួយនឹងខ្ញុំជានិច្ច ហើយបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំរហូត»។—សូមអាន ទំនុកតម្កើង ៣២:៨; អេសាយ ៤១:១០
៣១ បងហានសិនបានប្ដឹងទៅតុលាការកំពូលនៃប្រទេសដាណឺម៉ាក។ តុលាការនោះចេញសេចក្ដីសម្រេចថា៖ «ពេលសម្រេចចិត្តថាអ្នកណាត្រូវធ្វើជាអាណាព្យាបាលកូន ការសម្រេចចិត្តនោះត្រូវមានមូលដ្ឋានលើទីសំអាងច្បាស់លាស់ ស្តីអំពីអ្វីដែលមានប្រយោជន៍ច្រើនបំផុតសម្រាប់កូន»។ ម្យ៉ាងទៀត តុលាការកំពូលបានបញ្ជាក់ថា ការសម្រេចចិត្តអំពីអ្នកណាត្រូវមានសិទ្ធិជាអាណាព្យាបាល គួរផ្អែកលើរបៀបដែលឪពុកម្ដាយដោះស្រាយទំនាស់ មិនមែនលើ«ជំនឿនិងគោលជំហរ»របស់សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ។ បងហានសិនបានធូរចិត្តណាស់ ពេលដែលតុលាការកំពូលចេញសេចក្ដីសម្រេចថា គាត់សមធ្វើជាអាណាព្យាបាលកូន ហើយបានប្រគល់អឺម៉ាណដឺមកគាត់វិញ។
៣២. តើតាមរបៀបណាតុលាការសិទ្ធិមនុស្សនៅទ្វីបអឺរ៉ុបបានការពារឪពុកម្ដាយដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាពីការរើសអើង?
៣២ ប្រទេសផ្សេងៗនាទ្វីបអឺរ៉ុប: ក្នុងករណីខ្លះ រឿងក្ដីស្តីអំពីអ្នកណាអាចធ្វើជាអាណាព្យាបាលកូន បានចូលតុលាការផ្សេងទៀត ក្រៅពីតុលាការជាន់ខ្ពស់បំផុតនៅប្រទេសរបស់ខ្លួន។ ជាឧទាហរណ៍ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សនៅទ្វីបអឺរ៉ុបក៏ធ្លាប់វិនិច្ឆ័យរឿងក្ដីបែបនេះដែរ។ ក្នុងរឿងក្ដីពីរ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សបានបញ្ជាក់ថា តុលាការជាន់ទាបក្នុងប្រទេសទាំងនោះបានប្រព្រឹត្តដោយលម្អៀងទៅលើឪពុកឬម្ដាយដែលមិនមែនជាសាក្សី ដោយសារតែសាសនា។ តុលាការសិទ្ធិមនុស្សបានបញ្ជាក់ថាការប្រព្រឹត្តបែបនេះជាការរើសអើង ហើយបានសម្រេចថា៖ «ការវិនិច្ឆ័យដោយយកសាសនាជាទីសំអាងពុំអាចទទួលបានឡើយ»។ ម្ដាយម្នាក់ដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ហើយដែលបានទទួលប្រយោជន៍ពីសេចក្ដីសម្រេចរបស់តុលាការសិទ្ធិមនុស្ស បានបញ្ជាក់អំពីអារម្មណ៍ធូរស្រាលរបស់គាត់ ហើយនិយាយថា៖ «ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់អប់រំកូនឲ្យទៅជាគ្រិស្តសាសនិក ដោយសារខ្ញុំគិតថានេះជារបៀបអប់រំល្អបំផុត។ ប៉ុន្តែពេលដែលគេចោទប្រកាន់ខ្ញុំថាខ្ញុំកំពុងធ្វើបាបកូន ខ្ញុំឈឺចិត្តណាស់»។
៣៣. តើឪពុកម្ដាយជាសាក្សីអាចអនុវត្តគោលការណ៍នៅភីលីព ៤:៥ យ៉ាងដូចម្ដេច?
៣៣ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ឪពុកឬម្ដាយដែលជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ដែលត្រូវប្រឈមមុខរឿងក្ដីដោយសារចង់អប់រំកូនឲ្យគោរពគោលការណ៍គម្ពីរ នៅតែបង្ហាញថាពួកគេជាមនុស្សសមហេតុសមផល។ (សូមអាន ភីលីព ៤:៥) ពួកគេចង់មានសិទ្ធិបង្ហាត់បង្រៀនកូនតាមផ្លូវរបស់ព្រះ ដូច្នេះពួកគេទទួលស្គាល់ថាឪពុកឬម្ដាយដែលមិនមែនជាសាក្សីក៏មានភារកិច្ចបង្ហាត់បង្រៀនកូនដែរ បើពួកគេចង់ទទួលភារកិច្ចនោះ។ តើឪពុកម្ដាយដែលជាសាក្សីចាត់ទុកថាភារកិច្ចអប់រំកូនគឺសំខាន់យ៉ាងណា?
៣៤. តើគំរូរបស់ជនជាតិយូដានៅសម័យនេហេមាអាចជួយឪពុកម្ដាយសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៣៤ យើងអាចទាញមេរៀនពីគំរូមួយនៅសម័យនេហេមា។ ជនជាតិយូដាបានខំប្រឹងជួសជុលកំពែងនៃក្រុងយេរូសាឡិម។ ពួកគេដឹងថា បើជួសជុលកំពែង នោះនឹងការពារពួកគេនិងក្រុមគ្រួសារពីប្រទេសជិតខាងដែលជាសត្រូវ។ ហេតុនេះ នេហេមាបានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា៖ «[ចូរ]តស៊ូការពារពួកបងប្អូនកូនប្រុសកូនស្រី ហើយប្រពន្ធនឹងផ្ទះសំបែងរបស់អ្នករាល់គ្នា»។ (នេហ. ៤:១៤) ចំពោះជនជាតិយូដាទាំងនោះ ការតស៊ូព្យាយាមដូច្នេះមិនមែនជាការខាតពេលទេ។ ស្រដៀងគ្នាដែរ សព្វថ្ងៃនេះឪពុកម្ដាយដែលសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាខំប្រឹងយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីអប់រំកូនឲ្យកាន់តាមសេចក្ដីពិត។ ឪពុកម្ដាយដឹងថា កូនទទួលឥទ្ធិពលអាក្រក់ជាច្រើននៅសាលានិងនៅក្នុងសហគមន៍។ ឥទ្ធិពលអាក្រក់ទាំងនោះក៏អាចចូលក្នុងក្រុមគ្រួសារតាមរយៈទូរទស្សន៍ អ៊ីនធឺណិត ឬអ្វីផ្សេងទៀតដែរ។ សូមឪពុកម្ដាយទាំងឡាយចាំមិនភ្លេចថា បើអ្នកតស៊ូដើម្បីផ្ដល់បរិយាកាសប្រកបដោយសុវត្ថិភាព ដែលផ្ដល់ឱកាសឲ្យកូនរីកចម្រើនក្នុងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ នោះមិនមែនជាការខាតពេលទេ។
ចូរជឿជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាគាំទ្រការគោរពប្រណិប័តន៍ពិត
៣៥, ៣៦. ដោយសារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិសេរីភាពតាមផ្លូវច្បាប់ តើមានលទ្ធផលអ្វី ហើយតើអ្នកបានតាំងចិត្តធ្វើអ្វី?
៣៥ ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាបានឲ្យពរដល់អង្គការលោកនៅសព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងការតស៊ូដើម្បីមានសិទ្ធិគោរពប្រណិប័តន៍ដោយសេរី។ ច្រើនដង ដោយសាររាស្ត្ររបស់ព្រះប្ដឹងទៅតុលាការ នោះពួកគេបានមានឱកាសធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់យ៉ាងអស្ចារ្យអំពីសេចក្ដីពិត ទាំងចំពោះមុខតុលាការផងទាំងចំពោះមុខមហាជនផង។ (រ៉ូម ១:៨) ប្រយោជន៍មួយទៀតដែលមកពីរឿងក្ដីជាច្រើនដែលយើងបានឈ្នះនោះ គឺយើងបានពង្រឹងសិទ្ធិសេរីភាពរបស់មនុស្សជាច្រើនដែលមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជារាស្ត្ររបស់ព្រះ យើងមិនមានគោលបំណងចង់កែប្រែសង្គមទេ ហើយយើងក៏មិនចង់បង្ហាញថាយើងគឺត្រឹមត្រូវដែរ។ សំខាន់បំផុត សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាបានតស៊ូដើម្បីការពារសិទ្ធិរបស់ខ្លួនក្នុងតុលាការ គឺដើម្បីធ្វើឲ្យដំណឹងល្អមានការទទួលស្គាល់តាមផ្លូវច្បាប់ និងដើម្បីជួយការគោរពប្រណិប័តន៍ពិតឲ្យជឿនទៅមុខ។—សូមអាន ភីលីព ១:៧
៣៦ កុំឲ្យយើងភ្លេចនូវមេរៀនផ្សេងៗស្តីអំពីជំនឿ ដែលយើងអាចទាញយកពីបទពិសោធន៍របស់បងប្អូនដែលបានតស៊ូដើម្បីមានសេរីភាពគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ា! សូមឲ្យយើងទាំងអស់គ្នានៅស្មោះត្រង់ដែរ ដោយជឿជាក់ថា ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងគាំទ្រកិច្ចការរបស់យើង ហើយថាលោកនឹងបន្តផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឲ្យយើងធ្វើតាមបំណងប្រាថ្នារបស់លោក។—អេ. ៥៤:១៧
