ជំពូកទី១៦
ការជួបជុំគ្នាដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ
១. ពេលដែលពួកអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូបានជួបជុំគ្នា តើពួកគេបានទទួលជំនួយអ្វី ហើយហេតុអ្វីពួកគេត្រូវការជំនួយនោះ?
មិនយូរក្រោយពីលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ អ្នកកាន់តាមលោកបានជួបជុំគ្នាដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នា។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេបានចាក់សោទ្វារបន្ទប់ ដោយសារខ្លាចពួកសត្រូវ។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី ពេលដែលលោកយេស៊ូបានលេចមកក្នុងចំណោមពួកគេហើយនិយាយថា៖ «ចូរទទួលសកម្មពលបរិសុទ្ធរបស់ព្រះចុះ» នោះច្បាស់ជាធ្វើឲ្យពួកគេលែងភ័យខ្លាចហើយ។ (សូមអាន យ៉ូហាន ២០:១៩-២២) ក្រោយមកទៀត អ្នកកាន់តាមលោកបានជួបជុំគ្នា ហើយព្រះយេហូវ៉ាបានចាក់សកម្មពលទៅលើពួកគេ។ នេះបានធ្វើឲ្យពួកគេមានកម្លាំងកាយកម្លាំងចិត្តដើម្បីបំពេញកិច្ចបម្រើផ្សាយនៅពេលក្រោយមក!—សកម្ម. ២:១-៧
២. (ក) តើព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់កម្លាំងដល់យើងតាមរបៀបណា ហើយហេតុអ្វីយើងត្រូវការវា? (ខ) ហេតុអ្វីបានជារបៀបរៀបចំសម្រាប់ការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារគឺសំខាន់ម្ល៉េះ? (សូមមើលកំណត់សម្គាល់និងប្រអប់« ការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារ»)
២ យើងជួបការពិបាកផ្សេងៗស្រដៀងនឹងបងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើងដែលរស់នៅសតវត្សរ៍ទី១។ (១ពេ. ៥:៩) ជួនកាលបងប្អូនខ្លះប្រហែលជាខ្លាចមនុស្ស។ ម្យ៉ាងទៀត យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវការកម្លាំងពីព្រះយេហូវ៉ាដើម្បីតស៊ូក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយ។ (អេភ. ៦:១០) កម្លាំងជាច្រើនដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យយើង គឺមកតាមរយៈកិច្ចប្រជុំរបស់យើង។ សព្វថ្ងៃនេះ រាល់សប្ដាហ៍ យើងមានកិច្ចប្រជុំពីរ គឺកិច្ចប្រជុំសាធារណៈនិងការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ព្រមទាំងកិច្ចប្រជុំមួយទៀតដែលហៅថា កិច្ចបម្រើនិងជីវិតជាគ្រិស្តសាសនិក។ a យើងក៏មានកិច្ចប្រជុំបួនប្រចាំឆ្នាំដែរ គឺមហាសន្និបាតតាមភូមិភាគមួយ សន្និបាតប្រចាំមណ្ឌលពីរ និងពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់គ្រិស្តមួយ។ ហេតុអ្វីជាការសំខាន់ដែលយើងទៅកិច្ចប្រជុំទាំងអស់នោះ? តើអ្វីជាប្រវត្ដិនៃកិច្ចប្រជុំទាំងអស់របស់យើង? តើទស្សនៈរបស់យើងចំពោះកិច្ចប្រជុំបញ្ជាក់យ៉ាងណាអំពីយើង?
ហេតុអ្វីយើងចាំបាច់ជួបជុំគ្នា?
៣, ៤. តើព្រះយេហូវ៉ាតម្រូវអ្វីពីរាស្ត្រលោក? សូមឲ្យឧទាហរណ៍។
៣ តាំងពីយូរយារមកហើយ ព្រះយេហូវ៉ាបានតម្រូវឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកជួបជុំគ្នាដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍លោក។ ជាឧទាហរណ៍ នៅឆ្នាំ១៥១៣ មុនគ.ស. ព្រះយេហូវ៉ាបានឲ្យច្បាប់ទៅប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល ហើយក្នុងច្បាប់នោះមានមាត្រាដែលឲ្យកាន់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ដើម្បីឲ្យក្រុមគ្រួសារនីមួយៗអាចគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះ ហើយទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនអំពីច្បាប់របស់លោក។ (ចោ. ៥:១២; ៦:៤-៩) កាលដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើតាមច្បាប់នោះ ក្រុមគ្រួសារនានាមានភាពរឹងមាំ ហើយប្រជាជាតិទាំងមូលក៏មានភាពរឹងមាំដែរ ថែមទាំងបានគោរពប្រណិប័តន៍តាមរបៀបស្អាតបរិសុទ្ធទៀតផង។ ក៏ប៉ុន្តែ ពេលដែលពួកគេមិនធ្វើតាមច្បាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយមិនអើពើនឹងតម្រូវការផ្សេងៗដូចជាការជួបជុំគ្នាជាទៀងទាត់ដើម្បីគោរពប្រណិប័តន៍លោក នោះព្រះលែងពេញចិត្តពួកគេទៀត។—លេវី. ១០:១១; ២៦:៣១-៣៥; ២រប. ៣៦:២០, ២១
៤ សូមពិចារណាអំពីគំរូរបស់លោកយេស៊ូដែរ។ លោកមានទម្លាប់ទៅសាលាប្រជុំរៀងរាល់សប្ដាហ៍នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក។ (លូក. ៤:១៦) ក្រោយពីលោកយេស៊ូបានត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ អ្នកកាន់តាមលោកបន្តទម្លាប់ជួបជុំគ្នាជាទៀងទាត់ ទោះជាច្បាប់អំពីថ្ងៃឈប់សម្រាកលែងមានសុពលភាពក៏ដោយ។ (សកម្ម. ១:៦, ១២-១៤; ២:១-៤; រ៉ូម ១៤:៥; កូឡ. ២:១៣, ១៤) នៅកិច្ចប្រជុំទាំងនោះ គ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១មិនគ្រាន់តែទទួលការបង្ហាត់បង្រៀននិងការលើកទឹកចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេក៏បានសរសើរព្រះតាមរយៈសេចក្ដីអធិដ្ឋាន ចម្លើយ និងចម្រៀងរបស់ពួកគេដែរ។—កូឡ. ៣:១៦; ហេ. ១៣:១៥
អ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូធ្លាប់ជួបជុំគ្នាដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នានិងពង្រឹងកម្លាំងចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក
៥. ហេតុអ្វីបានជាយើងទៅកិច្ចប្រជុំប្រចាំសប្ដាហ៍ សន្និបាត និងមហាសន្និបាតប្រចាំឆ្នាំ? (សូមមើលដែរនូវប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា« កិច្ចប្រជុំប្រចាំឆ្នាំធ្វើឲ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះមានសាមគ្គីភាព»)
៥ ស្រដៀងគ្នាដែរ ពេលយើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំប្រចាំសប្ដាហ៍ ព្រមទាំងសន្និបាតនិងមហាសន្និបាតប្រចាំឆ្នាំ នោះយើងបង្ហាញថាយើងគាំទ្ររាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ហើយយើងទទួលកម្លាំងពីសកម្មពលបរិសុទ្ធ ថែមទាំងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមកតាមរយៈសម្ដីដែលបញ្ជាក់ជំនឿរបស់យើង។ សំខាន់ជាងនោះទៅទៀត យើងមានឱកាសគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាដោយអធិដ្ឋាន ឆ្លើយសំណួរ និងច្រៀងចម្រៀង។ របៀបរៀបចំនៃកិច្ចប្រជុំរបស់យើង ប្រហែលជាខុសគ្នាពីរបៀបរៀបចំនៃកិច្ចប្រជុំដែលជនជាតិអ៊ីស្រាអែលចូលរួមនៅសម័យបុរាណ និងកិច្ចប្រជុំរបស់គ្រិស្តសាសនិកនៅសតវត្សរ៍ទី១។ ទោះជាយ៉ាងនោះក្ដី ក៏កិច្ចប្រជុំរបស់យើងគឺសំខាន់ដូចកិច្ចប្រជុំទាំងនោះដែរ។ តើអ្វីជាប្រវត្ដិនៃកិច្ចប្រជុំដែលយើងមាននៅសព្វថ្ងៃនេះ?
កិច្ចប្រជុំប្រចាំសប្ដាហ៍ដែលលើកទឹកចិត្ត«ឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការប្រព្រឹត្តដែលល្អប្រសើរ»
៦, ៧. (ក) តើយើងប្រជុំគ្នាក្នុងគោលបំណងអ្វី? (ខ) ពីមុន តើកិច្ចប្រជុំរបស់និស្សិតគម្ពីរគឺខុសគ្នាយ៉ាងណាពីក្រុមមួយទៅក្រុមមួយ?
៦ កាលដែលបងឆាល ថេស រ៉ាសិលចាប់ផ្ដើមស្វែងរកសេចក្ដីពិតពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ គាត់យល់ថា គាត់ត្រូវជួបជុំជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតដែលមានគោលដៅដូចគាត់ដែរ។ នៅឆ្នាំ១៨៧៩ បងរ៉ាសិលបានសរសេរថា៖ «ខ្ញុំនិងអ្នកឯទៀតនៅក្រុងភិតបឺកបានរៀបចំវគ្គសិក្សាគម្ពីរសម្រាប់រៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ដើម្បីស្រាវជ្រាវក្នុងបទគម្ពីរ»។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានឲ្យជួបជុំគ្នា ហើយមកដល់ឆ្នាំ១៨៨១ មានកិច្ចប្រជុំរាល់ថ្ងៃពុធនិងថ្ងៃអាទិត្យនៅក្រុងភិតបឺក រដ្ឋប៉ិនស៊ីវ៉ានី។ នៅខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៨៩៥ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានបញ្ជាក់ថាគោលបំណងនៃកិច្ចប្រជុំទាំងនោះគឺដើម្បី«ជួយជំរុញឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងមានការសំណេះសំណាលជាមួយនឹងគ្រិស្តសាសនិកឯទៀត» ថែមទាំងផ្ដល់ឱកាសឲ្យអ្នកដែលចូលរួមកិច្ចប្រជុំនោះលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។—សូមអាន ហេប្រឺ ១០:២៤, ២៥
៧ អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំ របៀបរៀបចំនិងចំនួនកិច្ចប្រជុំរបស់ក្រុមនិស្សិតគម្ពីរនីមួយៗគឺខុសគ្នា។ ជាឧទាហរណ៍ សំបុត្រមួយពីនិស្សិតគម្ពីរមួយក្រុមនៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក ដែលបានត្រូវបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩១១ រៀបរាប់ថា៖ «យើងជួបជុំគ្នាយ៉ាងតិចប្រាំដងរៀងរាល់សប្ដាហ៍»។ ពួកគេមានកិច្ចប្រជុំនៅថ្ងៃច័ន្ទ ពុធ សុក្រ និងពីរដងនៅថ្ងៃអាទិត្យ។ សំបុត្រមួយទៀត ពីនិស្សិតគម្ពីរមួយក្រុមនៅទ្វីបអាហ្វ្រិក ដែលបានត្រូវបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ១៩១៤ រៀបរាប់ថា៖ «យើងមានកិច្ចប្រជុំពីរដងក្នុងមួយខែ ចាប់ផ្ដើមនៅថ្ងៃសុក្រ ហើយបន្តរហូតដល់ថ្ងៃអាទិត្យ»។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយមក របៀបរៀបចំនៃកិច្ចប្រជុំចាប់ផ្ដើមមានលំនាំដូចសព្វថ្ងៃនេះ។ សូមពិចារណាយ៉ាងខ្លីអំពីប្រវត្ដិនៃកិច្ចប្រជុំនីមួយៗ។
៨. តើសុន្ទរកថាសាធារណៈសម័យមុនធ្លាប់មានប្រធានបទអ្វីខ្លះ?
៨ កិច្ចប្រជុំសាធារណៈ: នៅឆ្នាំ១៨៨០ ដែលជាឆ្នាំបន្ទាប់ពីបងរ៉ាសិលចាប់ផ្ដើមបោះពុម្ពទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម គាត់បានធ្វើតាមគំរូរបស់លោកយេស៊ូ ដោយចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរទៅកន្លែងផ្សេងៗដើម្បីផ្សព្វផ្សាយ។ (លូក. ៤:៤៣) ពេលដែលបងរ៉ាសិលធ្វើដូច្នេះ គាត់ទុកគំរូមួយដែលបានក្លាយទៅជារបៀបរៀបចំនៃកិច្ចប្រជុំសាធារណៈដែលយើងមាននៅសព្វថ្ងៃនេះ។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានឲ្យក្រុមជំនុំនានាដឹងទុកជាមុនអំពីដំណើរផ្សព្វផ្សាយនោះ ដោយចែងថាបងរ៉ាសិល«សុខចិត្តថ្លែងសុន្ទរកថានៅកិច្ចប្រជុំសាធារណៈអំពី‹រឿងដែលទាក់ទងនឹងរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ›»។ នៅឆ្នាំ១៩១១ ក្រោយពីក្រុមជំនុំផ្សេងៗបានត្រូវរៀបចំនៅប្រទេសមួយចំនួន នោះក្រុមជំនុំនីមួយៗបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យចាត់អ្នកថ្លែងផ្សេងៗដែលមានសមត្ថភាពឲ្យទៅតំបន់ក្បែរៗដើម្បីថ្លែងសុន្ទរកថា៦អំពីប្រធានបទដូចជាថ្លៃលោះនិងការវិនិច្ឆ័យរបស់ព្រះជាដើម។ ក្រោយពីសុន្ទរកថានីមួយៗចប់ហើយ នោះក្រុមជំនុំបានត្រូវជម្រាបអំពីឈ្មោះអ្នកថ្លែងនិងប្រធានបទសុន្ទរកថាសម្រាប់សប្ដាហ៍ក្រោយ។
៩. តើកិច្ចប្រជុំសាធារណៈបានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងណា ហើយតើអ្នកអាចគាំទ្រកិច្ចប្រជុំនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?
៩ នៅឆ្នាំ១៩៤៥ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានប្រកាសអំពីកិច្ចប្រជុំសាធារណៈទូទាំងពិភពលោកមួយ ដែលមានសុន្ទរកថា៨ដែលទាក់ទងនឹង«បញ្ហាដែលត្រូវដោះស្រាយជាបន្ទាន់នៅសម័យនេះ»។ អស់រាប់សិបឆ្នាំ អ្នកថ្លែងមិនគ្រាន់តែថ្លែងសុន្ទរកថាតាមប្រធានបទដែលខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់បានរៀបចំទុកជាមុនប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ថ្លែងសុន្ទរកថាតាមប្រធានបទដែលពួកគេបង្កើតដោយខ្លួនឯងដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅឆ្នាំ១៩៨១ អ្នកថ្លែងគ្រប់រូបបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យថ្លែងដោយប្រើគម្រោងសុន្ទរកថាដែលក្រុមជំនុំបានទទួលពីអង្គការយើង។ b រហូតមកដល់ឆ្នាំ១៩៩០ គម្រោងសុន្ទរកថាសាធារណៈខ្លះបានរួមបញ្ចូលសំណួរចម្លើយឬការសម្ដែង។ ប៉ុន្តែនៅឆ្នាំនោះ មានការណែនាំថ្មី រួចមកសុន្ទរកថាសាធារណៈបានត្រូវថ្លែងដោយគ្មានការចូលរួមពីអ្នកស្ដាប់ទេ។ នៅខែមករា ឆ្នាំ២០០៨ មានការផ្លាស់ប្ដូរថែមទៀត គឺសុន្ទរកថាសាធារណៈបានត្រូវកាត់បន្ថយពី៤៥នាទីមក៣០នាទីវិញ។ ទោះជាមានការផ្លាស់ប្ដូរផ្សេងៗចំពោះសុន្ទរកថាសាធារណៈក៏ដោយ ក៏សុន្ទរកថាដែលបានត្រូវរៀបចំយ៉ាងល្អ នៅតែពង្រឹងជំនឿយើងទៅលើបណ្ដាំរបស់ព្រះ និងអប់រំយើងអំពីលក្ខណៈផ្សេងៗនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ (១ធី. ៤:១៣, ១៦) តើអ្នករំភើបចិត្តអញ្ជើញអ្នកចាប់អារម្មណ៍និងអ្នកឯទៀតដែលមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា ឲ្យមកស្ដាប់សុន្ទរកថាសំខាន់ៗទាំងនោះដែលមានមូលដ្ឋានលើគម្ពីរឬទេ?
១០-១២. (ក) តើការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងណាខ្លះ? (ខ) តើអ្នកគួរដណ្ដឹងសួរខ្លួននូវសំណួរអ្វីខ្លះ?
១០ ការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម: នៅឆ្នាំ១៩២២ បងប្អូនដែលសមាគមប៉មយាមបានចាត់ឲ្យទៅថ្លែងសុន្ទរកថានៅក្រុមជំនុំផ្សេងៗនិងឲ្យនាំមុខក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ បានជូនយោបល់ដល់អង្គការយើងថា គួរមានកិច្ចប្រជុំមួយជាទៀងទាត់សម្រាប់សិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម។ អង្គការយើងបានធ្វើតាមយោបល់នោះ។ នៅដើមដំបូងការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមបានត្រូវធ្វើឡើងរវាងថ្ងៃច័ន្ទនិងថ្ងៃសុក្រឬនៅថ្ងៃអាទិត្យ។
ការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម នៅប្រទេសហ្គាណា នាឆ្នាំ១៩៣១
១១ នៅថ្ងៃទី១៥ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៣២ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានផ្ដល់ការណែនាំថែមទៀតអំពីរបៀបដឹកនាំកិច្ចប្រជុំសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម។ អត្ថបទនោះបានរៀបរាប់អំពីរបៀបដែលក្រុមគ្រួសារបេតអែលសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ដើម្បីទុកជាគំរូសម្រាប់ក្រុមជំនុំ។ ជាឧទាហរណ៍ អត្ថបទនោះពន្យល់ថាបងប្រុសម្នាក់គួរដឹកនាំការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម។ បងប្រុសបីនាក់អាចអង្គុយនៅមុខកន្លែងប្រជុំហើយប្ដូរវេនគ្នាអានវគ្គក្នុងអត្ថបទនោះ។ នៅសម័យនោះ អត្ថបទទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមគ្មានសំណួរទេ ដូច្នេះអ្នកដឹកនាំបានត្រូវណែនាំឲ្យសុំអ្នកស្ដាប់លើកសំណួរអំពីព័ត៌មាននោះ។ រួចមក អ្នកដឹកនាំហៅបងប្អូនផ្សេងៗជាអ្នកស្ដាប់ឲ្យឆ្លើយសំណួរទាំងនោះ។ បើត្រូវការការពន្យល់ថែមទៀតអំពីចំណុចណាមួយ អ្នកដឹកនាំបានត្រូវណែនាំឲ្យពន្យល់«យ៉ាងខ្លីនិងចំៗ»។
១២ នៅដើមដំបូងក្រុមជំនុំនីមួយៗបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យជ្រើសរើសទស្សនាវដ្ដីដែលបងប្អូនភាគច្រើនចង់សិក្សា។ ក៏ប៉ុន្តែទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៣៣ បានឲ្យយោបល់ដល់ក្រុមជំនុំទាំងឡាយឲ្យប្រើទស្សនាវដ្ដីលេខថ្មីបំផុត។ នៅឆ្នាំ១៩៣៧ បងប្អូនបានត្រូវណែនាំឲ្យធ្វើកិច្ចប្រជុំនោះនៅថ្ងៃអាទិត្យ។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤២ បានបញ្ជាក់នូវការកែប្រែថែមទៀត ដែលនាំទៅដល់កិច្ចប្រជុំដែលយើងមានសព្វថ្ងៃនេះ។ ទី១ ទស្សនាវដ្ដីនោះបានបញ្ជាក់ថាអត្ថបទសិក្សានីមួយៗនឹងមានសំណួរនៅខាងក្រោមទំព័រ ហើយបងប្អូនគួរប្រើសំណួរទាំងនោះ។ ទី២ កិច្ចប្រជុំនោះត្រូវមានរយៈពេលមួយម៉ោង។ ទី៣ អត្ថបទនោះបានលើកទឹកចិត្តបងប្អូនដែលឆ្លើយឲ្យ«និយាយចេញពីចិត្ត» ជាជាងអានផ្នែកផ្សេងៗចេញពីវគ្គ។ ការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បន្តមានតួនាទីជាកិច្ចប្រជុំសំខាន់បំផុតដែលខ្ញុំបម្រើស្មោះត្រង់ប្រើដើម្បីផ្ដល់សេចក្ដីបង្រៀនតាមត្រូវពេល។ (ម៉ាថ. ២៤:៤៥) យើងម្នាក់ៗគួរដណ្ដឹងសួរខ្លួនយើងថា‹តើខ្ញុំរៀបចំរៀងរាល់សប្ដាហ៍សម្រាប់ការសិក្សាទស្សនាវដ្ដីប៉មយាមឬទេ? ហើយតើខ្ញុំព្យាយាមឆ្លើយបើអាចធ្វើទៅបានឬទេ?›។
១៣, ១៤. តើការសិក្សាគម្ពីរជាក្រុមជំនុំមានប្រវត្ដិយ៉ាងណា ហើយហេតុអ្វីអ្នកចូលចិត្តកិច្ចប្រជុំនេះ?
១៣ ការសិក្សាគម្ពីរជាក្រុមជំនុំ: រវាងឆ្នាំ១៨៩៤និងឆ្នាំ១៨៩៦ ក្រោយពីសៀវភៅការចាប់ផ្ដើមនៃរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំបានចេញច្រើនក្បាលហើយ នោះបងប្រុសហ. ណ. រ៉ាន ដែលជានិស្សិតគម្ពីរនៅក្រុងបលតាម័រ រដ្ឋមែរីឡាន់ សហរដ្ឋអាម៉េរិក បានជូនយោបល់ដល់អង្គការយើងឲ្យមាន«ក្រុមសិក្សាសៀវភៅការចាប់ផ្ដើម» សម្រាប់សិក្សាគម្ពីរ។ នៅដើមដំបូង កិច្ចប្រជុំទាំងនេះ ដែលច្រើនតែធ្វើនៅតាមផ្ទះ គឺជាការសាកល្បងប៉ុណ្ណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៨៩៥ ក្រុមសិក្សាទាំងនោះបានទទួលលទ្ធផលល្អនៅក្រុងជាច្រើននៅសហរដ្ឋអាម៉េរិក។ ដូច្នេះ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម សម្រាប់ខែនោះ បានលើកទឹកអស់អ្នកដែលកំពុងសិក្សាសេចក្ដីពិត ឲ្យរៀបចំកិច្ចប្រជុំមួយបែបនោះ។ អត្ថបទប៉មយាមនោះក៏បានបញ្ជាក់ដែរថា អ្នកដឹកនាំកិច្ចប្រជុំនោះត្រូវចេះអានស្ទាត់។ គាត់ត្រូវអានមួយឃ្លា រួចចាំឲ្យអ្នកស្ដាប់លើកដៃបញ្ជាក់អំពីអត្ថន័យឃ្លានោះ។ ក្រោយពីអាននិងពិភាក្សាឃ្លានីមួយៗក្នុងវគ្គមួយ អ្នកដឹកនាំត្រូវបើកបទគម្ពីរនានាហើយអាន។ ពេលដែលរៀនជំពូកនីមួយៗចប់ នោះអ្នកចូលរួមម្នាក់ៗត្រូវសង្ខេបយ៉ាងខ្លីនូវព័ត៌មានក្នុងជំពូកនោះ។
១៤ ឈ្មោះកិច្ចប្រជុំ«ក្រុមសិក្សាសៀវភៅការចាប់ផ្ដើម» បានត្រូវផ្លាស់ប្ដូរជាច្រើនដង។ ក្រោយមកកិច្ចប្រជុំនោះបានត្រូវហៅថាក្រុមបេរៀសម្រាប់សិក្សាគម្ពីរ ដោយសំដៅលើពួកអ្នកក្រុងបេរៀនៅសតវត្សរ៍ទី១ដែលបានពិនិត្យមើលបទគម្ពីរយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ (សកម្ម. ១៧:១១) ក្រោយមកទៀត ឈ្មោះកិច្ចប្រជុំនោះបានត្រូវប្ដូរទៅជាការសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុមជំនុំវិញ។ ឥឡូវយើងហៅថា ការសិក្សាគម្ពីរជាក្រុមជំនុំ ហើយក្រុមជំនុំទាំងមូលជួបជុំគ្នានៅសាលប្រជុំ ជាជាងនៅផ្ទះផ្សេងៗជាក្រុមតូចៗ។ តាំងពីមានកិច្ចប្រជុំនោះ សៀវភៅផ្សេងៗ សៀវភៅស្តើង និងសូម្បីតែអត្ថបទទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ក៏បានត្រូវប្រើដើម្បីសិក្សាដែរ។ ចាប់តាំងពីសម័យដំបូង អស់អ្នកដែលទៅកិច្ចប្រជុំនោះបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យលើកដៃឆ្លើយ។ កិច្ចប្រជុំនោះបានជួយយ៉ាងច្រើនក្នុងការផ្ដល់ចំណេះជ្រាលជ្រៅអំពីគម្ពីរ។ តើអ្នករៀបចំនិងចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំនោះជាទៀងទាត់តាមលទ្ធភាពរបស់អ្នកឬទេ?
១៥. តើសាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយបានត្រូវរៀបចំដើម្បីអ្វី?
១៥ សាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយ: បងខេរី បាបឺ ដែលបានបម្រើនៅមន្ទីរចាត់ការពិភពលោកនាក្រុងប៊្រុគ្លីន រដ្ឋញូវយ៉ក រៀបរាប់ថា៖ «នៅយប់ថ្ងៃច័ន្ទ ទី១៦ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤២ បងប្អូនប្រុសៗទាំងអស់ដែលជាសមាជិកក្រុមគ្រួសារបេតអែលនៅក្រុងប៊្រុគ្លីន បានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចូលរួមក្នុងកម្មវិធីមួយដែលក្រោយមកហៅថាសាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយ»។ បងបាបឺ ដែលក្រោយមកបានក្លាយទៅជាសមាជិកគណៈអភិបាលប្រាប់ថា សាលានោះ«គឺជារបៀបរៀបចំអស្ចារ្យបំផុតមួយ ក្នុងចំណោមរបៀបរៀបចំទាំងអស់ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ឲ្យរាស្ត្ររបស់លោកនៅសម័យនេះ»។ វគ្គសិក្សានោះបានទទួលលទ្ធផលល្អក្រៃលែងក្នុងការជួយបងប្រុសៗឲ្យបង្កើនសមត្ថភាពបង្រៀននិងផ្សព្វផ្សាយ។ ដូច្នេះ បន្ដិចម្ដងៗ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៤៣ កូនសៀវភៅដែលមានចំណងជើងថា វគ្គសិក្សាអំពីកិច្ចបម្រើព្រះ (Course in Theocratic Ministry) បានត្រូវផ្ដល់ឲ្យក្រុមជំនុំទូទាំងពិភពលោក។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ថ្ងៃទី១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៤៣ បានចែងថា សាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយបានត្រូវរៀបចំឡើងដើម្បីជួយរាស្ត្ររបស់ព្រះឲ្យ«បង្ហាត់បង្រៀនខ្លួនឲ្យចេះបញ្ជាក់ប្រសើរជាងអំពីរាជាណាចក្រ»។—២ធី. ២:១៥
១៦, ១៧. តើសាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយបង្រៀនតែរបៀបថ្លែងសុន្ទរកថាប៉ុណ្ណោះឬ? សូមពន្យល់។
១៦ នៅដើមដំបូង បងប្អូនជាច្រើនភ័យណាស់ ពេលត្រូវនិយាយនៅមុខអ្នកស្ដាប់ជាច្រើននាក់។ បងប្រុសខ្លេថិន វូដវឺត ដែលឪពុករបស់គាត់បានជាប់គុកដោយអយុត្ដិធម៌ជាមួយនឹងបងរ៉ូធើហ្វឺតនៅឆ្នាំ១៩១៨ បានរៀបរាប់អំពីអារម្មណ៍ដែលគាត់មាន ពេលដែលចុះឈ្មោះក្នុងសាលានោះនៅឆ្នាំ១៩៤៣។ គាត់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំពិបាកថ្លែងសុន្ទរកថាណាស់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាអណ្ដាតខ្ញុំលូតវែងជាង ហើយមាត់ខ្ញុំស្ងួតខ្លាំងណាស់។ ពេលខ្លះសំឡេងខ្ញុំគ្រលរ ពេលខ្លះសំឡេងខ្ញុំគ្រលួច»។ ក៏ប៉ុន្តែ កាលដែលបងខ្លេថិនមានសមត្ថភាពកាន់តែច្រើនឡើងក្នុងការថ្លែង គាត់បានទទួលឯកសិទ្ធិថ្លែងសុន្ទរកថាសាធារណៈជាច្រើន។ ពីសាលានោះ គាត់មិនត្រឹមតែរៀនឲ្យចេះថ្លែងសុន្ទរកថាប្រសើរជាងប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏បានរៀនអំពីតម្លៃនៃចិត្តរាបទាបនិងអំពីសារៈសំខាន់នៃការពឹងព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ គាត់រៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំរៀនថា អ្នកថ្លែងគឺមិនសំខាន់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺគាត់ត្រូវរៀបចំឲ្យបានល្អ ហើយទុកចិត្តទាំងស្រុងទៅលើព្រះយេហូវ៉ា។ បើអ្នកថ្លែងធ្វើដូច្នេះ អ្នកស្ដាប់នឹងពេញចិត្តស្ដាប់គាត់ ហើយនឹងរៀនពីសុន្ទរកថារបស់គាត់»។
១៧ នៅឆ្នាំ១៩៥៩ បងប្អូនស្រីបានត្រូវអញ្ជើញឲ្យចុះឈ្មោះក្នុងសាលានោះដែរ។ បងស្រីអេតណា បោវើ រៀបរាប់អំពីពេលដែលគាត់ឮសេចក្ដីជូនដំណឹងនោះនៅសន្និបាត។ គាត់ប្រាប់ថា៖ «ខ្ញុំចាំថាបងប្អូនស្រីៗរំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់ ពេលឮដំណឹងនោះ។ ចាប់ពីពេលនោះពួកគេមានឱកាសរីកចម្រើនថែមទៀត»។ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ បងប្អូនប្រុសស្រីជាច្រើននាក់បានចុះឈ្មោះក្នុងសាលាកិច្ចបម្រើផ្សាយដើម្បីទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនពីព្រះយេហូវ៉ា។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងបន្តទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនដូចនោះ នៅកិច្ចប្រជុំក្នុងអំឡុងសប្ដាហ៍។—សូមអាន អេសាយ ៥៤:១៣
១៨, ១៩. (ក) នៅសព្វថ្ងៃនេះ តើតាមរបៀបណាយើងទទួលយោបល់ល្អៗសម្រាប់ប្រើក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ? (ខ) ហេតុអ្វីយើងច្រៀងនៅកិច្ចប្រជុំរបស់យើង? (សូមមើលប្រអប់ដែលមានចំណងជើងថា« ការច្រៀងអំពីសេចក្ដីពិត»)
១៨ ការប្រជុំអប់រំកិច្ចបម្រើ: សូម្បីតែនៅឆ្នាំ១៩១៩ ក៏មានកិច្ចប្រជុំសម្រាប់រៀបចំការផ្សព្វផ្សាយដែរ។ នៅពេលនោះ មិនមែនបងប្អូនទាំងអស់គ្នាបានចូលរួមក្នុងកិច្ចប្រជុំទាំងនោះទេ គឺមានតែបងប្អូនដែលចែកចាយសៀវភៅប៉ុណ្ណោះ។ សឹងតែរាល់ខែនៅឆ្នាំ១៩២៣ មានការប្រជុំអប់រំកិច្ចបម្រើមួយខែម្ដង ហើយបងប្អូនទាំងអស់ក្នុងក្រុមជំនុំបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យចូលរួម។ នៅឆ្នាំ១៩២៨ ក្រុមជំនុំបានត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការប្រជុំអប់រំកិច្ចបម្រើមួយសប្ដាហ៍ម្ដង។ នៅឆ្នាំ១៩៣៥ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម បានលើកទឹកចិត្តក្រុមជំនុំទាំងអស់ឲ្យដឹកនាំប្រជុំនោះដោយផ្អែកលើព័ត៌មានដែលបានត្រូវបោះពុម្ពក្នុងឯកសារដែលមានចំណងជើងថា អ្នកដឹកនាំ (ក្រោយមកមានចំណងជើងថា អ្នកផ្ដល់ព័ត៌មាន តែក្រោយមកហៅថាកិច្ចបម្រើព្រះ)។ មិនយូរក្រោយមក កិច្ចប្រជុំនោះបានមានជាទៀងទាត់នៅក្រុមជំនុំនីមួយៗ។
១៩ នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងទទួលយោបល់ល្អៗពីកិច្ចប្រជុំក្នុងអំឡុងសប្ដាហ៍ដែលយើងអាចប្រើក្នុងកិច្ចផ្សព្វផ្សាយ។ (ម៉ាថ. ១០:៥-១៣) បើអ្នកមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់អាចទទួលឯកសារកំណត់សម្រាប់កិច្ចប្រជុំបាន តើអ្នកសិក្សាឯកសារនោះហើយអនុវត្តយោបល់ក្នុងនោះពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយឬទេ?
កិច្ចប្រជុំសំខាន់បំផុតជារៀងរាល់ឆ្នាំ
តាំងពីសតវត្សរ៍ទី១ គ.ស. គ្រិស្តសាសនិកពិតធ្លាប់ជួបជុំគ្នាជារៀងរាល់ឆ្នាំដើម្បីធ្វើពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់គ្រិស្ត (សូមមើលវគ្គ២០)
២០-២២. (ក) ហេតុអ្វីយើងរំលឹកអំពីមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូ? (ខ) តើអ្នកទទួលប្រយោជន៍យ៉ាងណាពីការចូលរួមពិធីរំលឹករាល់ឆ្នាំ?
២០ លោកយេស៊ូបានប្រាប់អ្នកកាន់តាមលោកថា ពួកគេត្រូវរំលឹកមរណភាពរបស់លោក រហូតដល់លោកមកវិញ។ ពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់គ្រិស្តជាកិច្ចប្រជុំប្រចាំឆ្នាំ ដូចបុណ្យរំលងដែរ។ (១កូ. ១១:២៣-២៦) រៀងរាល់ឆ្នាំ មនុស្សរាប់លាននាក់ចូលរួម។ កិច្ចប្រជុំនោះរំលឹកបងប្អូនដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងទៅស្ថានសួគ៌អំពីឯកសិទ្ធិដែលពួកគេមាន ពោលគឺឯកសិទ្ធិទទួលរាជាណាចក្រជាមត៌កជាមួយនឹងគ្រិស្ត។ (រ៉ូម ៨:១៧) ចំណែកចៀមឯទៀតវិញ កិច្ចប្រជុំនេះជួយពួកគេឲ្យគោរពស្តេចនៃរាជាណាចក្រព្រះយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ និងឲ្យមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះលោក។—យ៉ូន. ១០:១៦
២១ បងរ៉ាសិលនិងអ្នករួមការងារជាមួយនឹងគាត់បានទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃការធ្វើពិធីអាហារល្ងាចរបស់លោកម្ចាស់ ហើយក៏បានដឹងដែរថា អ្នកកាន់តាមគ្រិស្តត្រូវធ្វើពិធីនោះតែមួយដងក្នុងមួយឆ្នាំ។ ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម ខែមេសា ឆ្នាំ១៨៨០ បានបញ្ជាក់ថា៖ «អស់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយ ពួកយើងនៅក្រុងភិតបឺកមានទម្លាប់ . . . ធ្វើបុណ្យរំលង[ពិធីរំលឹក]ហើយបរិភោគអ្វីៗដែលជាតំណាងរូបកាយនិងឈាមរបស់លោកម្ចាស់យើង»។ មិនយូរក្រោយនោះ បងប្អូនបានធ្វើមហាសន្និបាតពេលដែលមានពិធីរំលឹក។ លើកទី១ដែលបងប្អូនបានកត់ត្រាអំពីមហាសន្និបាតបែបនោះ គឺនៅឆ្នាំ១៨៨៩។ នៅពេលនោះមាន២២៥នាក់ចូលរួម ហើយ២២នាក់បានទទួលការជ្រមុជទឹក។
២២ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនធ្វើពិធីរំលឹកជាផ្នែកនៃកម្មវិធីមហាសន្និបាតទៀតទេ ប៉ុន្តែយើងអញ្ជើញមនុស្សនៅកន្លែងណាដែលយើងរស់នៅ ឲ្យចូលរួមជាមួយនឹងយើងនៅសាលប្រជុំឬអគារផ្សេងទៀតដែលយើងជួល។ នៅឆ្នាំ២០១៣ មនុស្សជាង១៩លាននាក់បានចូលរួមពិធីរំលឹកមរណភាពរបស់លោកយេស៊ូ។ ការចូលរួមពិធីរំលឹកនិងការអញ្ជើញអ្នកឯទៀតឲ្យចូលរួមជាមួយនឹងយើងនៅរាត្រីដ៏ពិសិដ្ឋបំផុតនោះ ជាឯកសិទ្ធិដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ណាស់! តើអ្នកខ្នះខ្នែងអញ្ជើញមនុស្សឲ្យបានច្រើនបំផុតឬទេ?
អ្វីដែលចិត្តគំនិតរបស់យើងបញ្ជាក់
២៣. តើអ្នកមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះកិច្ចប្រជុំរបស់យើង?
២៣ អ្នកដែលបម្រើព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងស្មោះត្រង់មិនចាត់ទុកបង្គាប់ឲ្យជួបជុំគ្នាថាជាបន្ទុកធ្ងន់នោះទេ។ (ហេ. ១០:២៤, ២៥; ១យ៉ូន. ៥:៣) ជាឧទាហរណ៍ ស្តេចដាវីឌចូលចិត្តទៅកន្លែងគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាខ្លាំងណាស់។ (ទំនុក. ២៧:៤) ជាពិសេស គាត់ចូលចិត្តទៅទីនោះជាមួយនឹងអ្នកឯទៀតដែលស្រឡាញ់ព្រះដែរ។ (ទំនុក. ៣៥:១៨) សូមគិតអំពីគំរូរបស់លោកយេស៊ូ។ កាលដែលលោកនៅក្មេងនៅឡើយ លោកចង់ទៅកន្លែងគោរពប្រណិប័តន៍បិតាលោកខ្លាំងណាស់។—លូក. ២:៤១-៤៩
បើយើងចង់ប្រជុំគ្នាយ៉ាងខ្លាំង នោះបង្ហាញថារាជាណាចក្ររបស់ព្រះគឺជាអ្វីដែលពិតប្រាកដមែនចំពោះយើង
២៤. ពេលដែលយើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំ តើយើងមានឱកាសធ្វើអ្វីខ្លះ?
២៤ ពេលដែលយើងចូលរួមកិច្ចប្រជុំ យើងបង្ហាញព្រះយេហូវ៉ាថាយើងស្រឡាញ់លោក ហើយបង្ហាញថាយើងចង់លើកទឹកចិត្តបងប្អូនរួមជំនឿរបស់យើង។ ម្យ៉ាងទៀត នេះក៏បង្ហាញថាយើងចង់រៀនឲ្យចេះរស់នៅជារាស្ត្រនៃរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ ពីព្រោះនៅកិច្ចប្រជុំ សន្និបាត និងមហាសន្និបាត យើងទទួលការបង្ហាត់បង្រៀនអំពីរឿងនោះ។ បន្ថែមទៅទៀត កិច្ចប្រជុំរបស់យើងជួយយើងឲ្យមានការប៉ិនប្រសប់និងមានកម្លាំងចិត្តដែលចាំបាច់ដើម្បីស៊ូទ្រាំក្នុងកិច្ចការសំខាន់បំផុតមួយដែលរាជាណាចក្ររបស់ព្រះកំពុងធ្វើនៅសព្វថ្ងៃនេះ ពោលគឺការបង្រៀនមនុស្សឲ្យទៅជាអ្នកកាន់តាមលោកយេស៊ូគ្រិស្តដែលជាស្តេច។ (សូមអាន ម៉ាថាយ ២៨:១៩, ២០) ជាការពិតណាស់ថា បើយើងចង់ប្រជុំគ្នាយ៉ាងខ្លាំង នោះបង្ហាញថារាជាណាចក្ររបស់ព្រះគឺជាអ្វីដែលពិតប្រាកដមែនចំពោះយើង។ សូមឲ្យយើងចាត់ទុកជានិច្ចថា កិច្ចប្រជុំរបស់យើងជាអ្វីដែលមានតម្លៃខ្ពស់!
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
ទស្សនាវដ្ដី
ព្រះយេហូវ៉ាប្រមូលរាស្ដ្រដ៏សប្បាយរីករាយរបស់លោក
ទស្សនាវដ្ដី
ការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារ តើអ្នកអាចធ្វើឲ្យពេលនោះកាន់តែសប្បាយរីករាយឬទេ?
សូមពិនិត្យមើលការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារនៅប្រទេសផ្សេងៗ ដើម្បីជួយអ្នកយល់អំពីអ្វីដែលអ្នកប្រហែលជាចង់ធ្វើ។
នាទីឯកសារ
បងប្អូនរួមជំនឿទាំងអស់របស់យើង
តើអ្វីអាចធ្វើឲ្យពួកគេនៅជិតស្និទ្ធគ្នា ក្នុងពិភពលោកដែលគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះ?
កុមារ
គម្រោងសម្រាប់ការគោរពប្រណិប័តន៍ជាក្រុមគ្រួសារ
សូមរៀនអំពីព្រឹត្ដិការណ៍ មនុស្ស និងទីកន្លែងក្នុងគម្ពីរ។ សូមប្រើឯកសារថតចម្លងពីផ្នែកនេះ ដើម្បីរៀនជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារ។
