ՏՈՒՆԷ տուն քարոզած ատեն, հեռուէն ոստիկանութեան ինքնաշարժ մը կը նկատես։ Տանտիրոջ հետ խօսելու ընթացքին կը զգաս որ ծառայակիցիդ ուշադրութիւնը շեղեցաւ եւ կը նկատես որ այդ կողմը կը նայի։ Ոստիկան մը ինքնաշարժէն դուրս կ’ելլէ եւ ձեզի մօտենալով կը հարցնէ. «Դո՞ւք էք այդ երկու անհատները, որոնք տունէ տուն երթալով մարդոց Աստուածաշունչէն կը խօսին։ Շրջանին մարդիկը գանգատներ ներկայացուցին»։ Անոր յարգանքով կը պատասխանէք՝ ըսելով որ Եհովայի վկաներ էք։ Անկէ ետք ի՞նչ կը պատահի։

Այս հարցումին պատասխանը մեծաւ մասամբ կախեալ է երկրիդ պատմութենէն։ Տարիներու ընթացքին, երկրիդ կառավարութիւնը Եհովայի վկաներուն հետ ինչպէ՞ս վարուած է։ Երկրիդ մէջ որոշ չափով կրօնական ազատութիւն կա՞յ։ Եթէ այո՛, հաւանաբար այդ ազատութիւնը կը վայելես քանի որ հոգեւոր եղբայրներդ եւ քոյրերդ տասնամեակներ շարունակ ծանր աշխատած են «բարի լուրը պաշտպանելու եւ օրինապէս հաստատելու» (Փլպ. 1։7, ՆԱ)։ Ո՛ւր որ ալ կ’ապրիս, Եհովայի վկաներուն օրինական յաղթանակներուն վրայ խոկալը հաւատքդ կը զօրացնէ։ Այս մասին մէջ պիտի քննենք այդ օրինական յաղթանակներէն մի քանին, որոնք յստակ ապացոյց են թէ Թագաւորութիւնը իրական է, քանի որ մեր անձնական ուժով չէ որ այդ յաղթանակները տարինք։