Додека патувале од Јудеја кон Галилеја, Исус и неговите ученици се движеле низ подрачјето на Самарија, кон север. Бидејќи биле уморни од патувањето, околу пладне застанале крај еден бунар близу градот Сихар за да се одморат. Тој бунар пред стотици години го ископал Јаков или, пак, платил да се ископа, а постои до ден-денес близу градот Наблус.

Исус останал кај бунарот за да се одмори, а неговите ученици отишле во градот за да купат нешто за јадење. Тогаш дошла една Самарјанка за да наполни вода. Исус ѝ рекол: „Дај ми да пијам“ (Јован 4:7).

Општо земено, Евреите и Самарјаните не биле во добри односи бидејќи и кај едните и кај другите владееле длабоко вкоренети предрасуди. Затоа, кога Исус ѝ прозборел на Самарјанката, таа се зачудила и го прашала: „Како ти, Евреин, бараш да пиеш од мене, жена Самарјанка?“ Исус ѝ одговорил: „Кога би го познавала Божјиот дар и кој е оној што ти вели: ‚Дај ми да пијам‘, ти би побарала од него и тој би ти дал жива вода“. Таа му рекла: „Господине, немаш ни ведро за да нацрпиш вода, а бунарот е длабок. Од каде ти е тогаш таа жива вода? Зарем ти си поголем од нашиот прататко Јаков, кој ни го даде бунаров, а и самиот заедно со своите синови и со својата стока пиеше од него?“ (Јован 4:9-12).

„Секој што пие од оваа вода, пак ќе ожедни“, рекол Исус. „А кој ќе пие од водата што ќе му ја дадам јас, нема никогаш да ожедни, туку водата што ќе му ја дадам јас ќе стане во него извор на вода, која донесува вечен живот“ (Јован 4:13, 14). Иако бил уморен, Исус не можел а да не ја сподели со оваа жена вистината за Бог, која можела да ѝ го спаси животот.

Кога го чула тоа, Самарјанката му рекла: „Господине, дај ми ја таа вода за да не ожеднувам и да не мора да доаѓам ваму да црпам вода!“ Тогаш Исус ја сменил темата на разговорот и ѝ рекол: „Оди, викни го својот маж и дојди ваму“. Таа му рекла: „Немам маж“. Колку изненадена мора да била кога Исус ѝ рекол: „Добро кажа: ‚Немам маж‘. Зашто, си имала петмина мажи, а човекот што го имаш сега, не ти е маж“ (Јован 4:15-18).

Тие зборови ѝ откриле на Самарјанката нешто многу важно. Таа одушевено рекла: „Господине, гледам дека си пророк“. А од она што го кажала потоа се видело дека ја интересирале духовните работи. Таа продолжила: „Нашите прататковци [Самарјаните] му се клањаа на Бог на оваа планина [планината Гаризим, која се наоѓала во близина], а вие [Евреите] велите дека во Ерусалим е местото каде што треба човек да му се клања на Бог“ (Јован 4:19, 20).

Исус ѝ објаснил дека на Бог не му е важно местото каде што го обожаваат луѓето. Тој рекол: „Доаѓа часот кога на Таткото нема да му се клањаат ниту на оваа планина, ниту во Ерусалим“. Потоа додал: „Доаѓа часот, и сега е тука, кога вистинските поклоници ќе му оддаваат почит на Таткото со дух и со вистина,  зашто Таткото бара такви да го почитуваат“ (Јован 4:21, 23, 24).

Исус истакнал дека на Таткото не му било важно каде луѓето ќе го обожаваат, туку како ќе го обожаваат. Тие зборови ѝ оставиле силен впечаток на Самарјанката. „Знам дека доаѓа Месија, кого го викаат Христос“, рекла таа. „Кога тој ќе дојде, сѐ ќе ни објави“ (Јован 4:25).

Тогаш Исус ѝ открил една многу важна вистина: „Јас сум тој, јас кој зборувам со тебе“ (Јован 4:26). Замисли си! Исус ѝ укажал огромна чест на една жена што тоа пладне дошла да нацрпи вода. Отворено ѝ кажал нешто што дотогаш го немал кажано никому — дека тој е Месијата.

Откако во Сихар купиле нешто за јадење, учениците на Исус се вратиле кај бунарот на Јаков. Кога дошле таму, го виделе Исус како зборува со Самарјанката. Тогаш таа ја оставила стомната за вода и се упатила кон градот.

Веднаш штом стигнала во Сихар, им раскажала на другите што ѝ рекол Исус. Со увереност им рекла: „Дојдете да го видите човекот кој ми кажа сѐ што сум направила!“ Потоа, можеби за да им ја разбуди љубопитноста, ги прашала: „Да не е тоа Христос?“ (Јован 4:29). Тоа било важно прашање бидејќи за Месијата се зборувало уште од времето на Мојсеј (5. Мојсеева 18:18). Затоа, луѓето од градот веднаш посакале да одат и самите да го видат Исус.

Во меѓувреме, учениците го молеле Исус да јаде од храната што ја донеле. Но, тој им рекол: „Јас имам за јадење храна за која вие не знаете“. Учениците биле зачудени и се прашувале еден со друг: „Зарем некој му донел нешто за јадење?“ Љубезните зборови со кои Исус им одговорил имаат посебно значење за сите негови следбеници: „Мојата храна е да ја вршам волјата на оној што ме испрати и да го довршам неговото дело“ (Јован 4:32-34).

 Делото за кое зборувал Исус не било жетвата која требало да започне по околу четири месеци. Од она што го кажал потоа се гледа дека мислел на духовна жетва: „Подигнете ги очите и погледнете ги полињата, зрели се за жетва! Веќе жетварот прима плата и собира плод за вечен живот, за да се радуваат заедно сејачот и жетварот“ (Јован 4:35, 36).

Можно е Исус веќе да знаел каков ќе биде резултатот од неговиот разговор со Самарјанката. Многу луѓе од Сихар поверувале во него бидејќи таа им рекла: „Ми кажа сѐ што сум направила“ (Јован 4:39). Затоа тие отишле кај бунарот и го замолиле Исус да остане кај нив и да ги поучува. Исус ја прифатил нивната покана и останал во Самарија два дена.

Откако ги слушнале поуките на Исус, многумина од Самарјаните поверувале во него. Тие на жената ѝ рекле: „Повеќе не веруваме поради твоето кажување, зашто самите го чувме и знаеме дека овој човек навистина е спасителот на светот“ (Јован 4:42). Со начинот на кој сведочела за Христос, Самарјанката ни оставила многу убав пример. Ако поттикнеме љубопитност кај луѓето, тие самите ќе сакаат да дознаат нешто повеќе.

Како што спомнал Исус, преостанувале уште четири месеци до жетвата — очигледно жетвата на јачмен, која во тој регион била на пролет. Според тоа, разговорот со Самарјанката најверојатно се случил во ноември или во декември. Тоа значи дека по Пасхата во 30 год. од н.е., Исус и неговите ученици поминале околу осум месеци во Јудеја, поучувајќи и крштавајќи. Потоа тргнале на север, кон нивниот роден крај, Галилеја. Што ги чекало таму?