وقتی یهودیان عیسی را به خاطر شفا دادن مردی در روز سَبَّت به قانون‌شکنی متهم کردند،‏ عیسی به آنان گفت:‏ «پدر من تا به حال کار کرده است و هنوز کار می‌کند و من نیز همچنان کار می‌کنم.‏»—‏یوحنا ۵:‏۱۷‏.‏

آنچه عیسی انجام می‌داد،‏ خلاف قانون خدا در خصوص سَبَّت نبود.‏ عیسی با موعظه کردن و شفا دادن در واقع خدا را در نیکوکاری سرمشق قرار می‌داد.‏ از این رو،‏ هر روز را برای انجام دادن اعمال نیکو غنیمت می‌شمرد.‏ پاسخی که عیسی به متهم‌کنندگانش داده بود،‏ آنان را بیش از پیش خشمگین کرد.‏ پس آنان در صدد کشتن او برآمدند.‏ چرا آنان چنین رفتاری داشتند؟‏

آری،‏ یهودیان به اشتباه تصوّر می‌کردند که عیسی با شفای مردم قانون سَبَّت را می‌شکند.‏ در عین حال،‏ از این نیز خشمگین بودند که خود را پسر خدا می‌خواند.‏ از نظر آنان عیسی که یَهُوَه را پدر خود می‌خواند کفرگو بود؛‏ زیرا در واقع خود را با خدا برابر می‌ساخت.‏ اما عیسی بی‌آنکه ترسی به دل راه دهد در توصیف رابطهٔ خاصش با خدا چنین ادامه داد:‏ «پدر،‏ پسر را دوست دارد و هر آنچه خود می‌کند به او نشان می‌دهد.‏»—‏یوحنا ۵:‏۲۰‏.‏

عیسی سپس گفت:‏ «همان طور که پدر مردگان را برمی‌خیزاند و زنده می‌کند،‏ پسر نیز هر که را بخواهد،‏ زنده می‌کند.‏» (‏یوحنا ۵:‏۲۱‏)‏ به‌راستی که چه سخن پرمفهوم و امیدبخشی!‏ پدر سرچشمهٔ حیات است و این حقیقت را با قدرتی که به برخی افراد برای رستاخیز دادن بخشیده بود،‏ ثابت کرد.‏ عیسی حتی تا آن زمان نیز بسیاری را از لحاظ روحانی رستاخیز داده بود.‏ به همین خاطر گفت:‏ «آن که کلام مرا بشنود و به کسی که مرا فرستاده است،‏ ایمان آورد،‏ زندگی جاودان می‌یابد و محکوم نمی‌شود،‏ بلکه از مرگ به حیات پا گذاشته است.‏»—‏یوحنا ۵:‏۲۴‏.‏

گواهی در دست نیست که نشان دهد،‏ عیسی تا آن زمان مرده‌ای را زنده کرده باشد.‏ اما می‌دانیم که او به متهم‌کنندگان خود گفت که چنین رستاخیزی به وقوع خواهد پیوست.‏ عیسی این نکته را چنین بیان کرد:‏ «زمانی می‌رسد که تمام آنانی که در قبرها هستند،‏ صدای او [یعنی پسر] را خواهند شنید و بیرون خواهند آمد.‏»—‏یوحنا ۵:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

عیسی با وجود نقش منحصربه‌فرد خود،‏ کاملاً روشن ساخت که زیر فرمان خداست‏.‏ او گفت:‏ «من هیچ کاری را نمی‌توانم از خود انجام دهم،‏ بلکه در پی انجام دادن خواست آن کسی هستم که مرا فرستاده است.‏» (‏یوحنا ۵:‏۳۰‏)‏ عیسی نقش حیاتی خود در مقصود خدا را به گونه‌ای توصیف کرد که هرگز پیش از آن در میان عموم اعلام نکرده بود.‏ البته متهم‌کنندگان عیسی به غیر از شهادت عیسی گواه دیگری نیز داشتند.‏ عیسی به آنان یادآور شد:‏ «شما افرادی نزد یحیی فرستادید و او بر حقیقت شهادت داده است.‏»—‏یوحنا ۵:‏۳۳‏.‏

متهم‌کنندگان عیسی احتمالاً شنیده بودند که حدود دو سال پیش یحیی به رهبران یهودی گفته بود که کسی پس از او خواهد آمد؛‏ همان کسی که در نوشته‌های مقدّس «آن پیامبر» و «مسیح» خوانده شده بود.‏ (‏یوحنا ۱:‏۲۰-‏۲۵‏)‏ عیسی به متهم‌کنندگانش یادآور شد که آنان زمانی برای یحیی که اکنون در زندان بود،‏ احترام قائل بودند و گفت:‏ «شما می‌خواستید مدتی کوتاه در نور او شادی کنید.‏» (‏یوحنا ۵:‏۳۵‏)‏ اما عیسی در ادامهٔ سخنش به گواهی محکم‌تر از حتی شهادت یحیی،‏ اشاره کرد و گفت:‏

‏«کارهایی که می‌کنم،‏ [منجمله معجزه‌ای که عیسی اخیراً صورت داده بود] شهادت می‌دهد که پدر مرا فرستاده است.‏» عیسی همچنین افزود:‏ «پدری که مرا فرستاد،‏ خود بر من شهادت داده است.‏» (‏یوحنا ۵:‏۳۶،‏ ۳۷‏)‏ برای مثال،‏ می‌توان به شهادتی که خدا پس از تعمید عیسی داد،‏ اشاره کرد.‏—‏مَتّی ۳:‏۱۷‏.‏

به‌راستی که متهم‌کنندگان عیسی هیچ عذری برای رد کردن او نداشتند.‏ نوشته‌های مقدّس نیز بر نقش عیسی گواهی می‌داد؛‏ نوشته‌هایی که آنان ادعا می‌کردند که در آن کندوکاو می‌کنند.‏ پس عیسی چنین نتیجه‌گیری کرد:‏ «اگر به موسی ایمان داشتید،‏ به من نیز ایمان می‌آوردید؛‏ زیرا او در مورد من نوشته است.‏ اما اگر به نوشته‌های او ایمان ندارید،‏ چگونه به آنچه من می‌گویم،‏ ایمان خواهید آورد؟‏»—‏یوحنا ۵:‏۴۶،‏ ۴۷‏.‏